Uitspraken

De officier van justitie vindt dat bewezen kan worden verklaard dat verdachte schuldig is aan feit 1 (poging tot doodslag), feit 2 primair (poging tot zware mishandeling), feit 3 subsidiair (bedreiging) en feit 4 (bedreiging). De officier van justitie vindt dat verdachte van feit 3 primair (poging tot zware mishandeling) moet worden vrijgesproken, nu niet kan worden vastgesteld waar de baksteen terecht is gekomen. Of verdachte (voorwaardelijk) opzet had op het toebrengen van pijn en/of zwaar lichamelijk letsel kan daarom niet worden vastgesteld.

Ter onderbouwing van zijn standpunt heeft de officier van justitie ten aanzien van feit 1 op het volgende gewezen. In tegenstelling tot hetgeen verdachte heeft verklaard, is uit het dossier wel degelijk af te leiden dat verdachte een mes had. De officier van justitie heeft daarbij onder meer verwezen naar de verklaringen van aangever [slachtoffer 1] (hierna: [slachtoffer 1] ), de letselverklaring, het beeldmateriaal en de verklaringen die verdachte direct na zijn aanhouding heeft afgelegd. Voorts heeft de officier van justitie verwezen naar de getuigenverklaringen van [getuige 1] (hierna: [getuige 1] ) en [getuige 2] (hierna: [getuige 2] ), waaruit kan worden afgeleid dat verdachte op de pont meerdere malen heeft ingestoken op [slachtoffer 1] . Door aldus te handelen heeft verdachte de aanmerkelijke kans aanvaard dat het slachtoffer door zijn handelen zou komen te overlijden.

Ten aanzien van feit 2, primair, heeft de officier van justitie onder meer gewezen op de verklaringen van [slachtoffer 2] (hierna: [slachtoffer 2] ), de verklaring van de verbalisant dat hij een verkleuring heeft waargenomen op de onderrug van [slachtoffer 2] en het beeldmateriaal. Door bovenhands, wild, met kracht en van korte afstand een baksteen tegen [slachtoffer 2] aan te gooien, heeft verdachte de aanmerkelijke kans op zwaar lichamelijk letsel bij [slachtoffer 2] bewust aanvaard. Dat [slachtoffer 2] geen aangifte heeft willen doen van dit feit, doet aan de bewijsbaarheid niets af.

Ten aanzien van feit 3 subsidiair en feit 4 heeft de officier van justitie op het volgende gewezen. Uit de verklaringen van verbalisanten [slachtoffer 3] (hierna: [slachtoffer 3] ) en [slachtoffer 4] (hierna: [slachtoffer 4] ), in samenhang met het beeldmateriaal, is af te leiden dat verdachte een baksteen heeft gegooid in de richting van verbalisant [slachtoffer 3] . Daarnaast is, aldus de officier van justitie, uit voornoemde bewijsmiddelen af te leiden dat verdachte nog een baksteen heeft gepakt en een dreigende houding richting [slachtoffer 4] heeft aangenomen door zijn hand met de baksteen omhoog te doen. Door dit handelen van verdachte kon bij beide verbalisanten de redelijke vrees ontstaan dat het misdrijf waarmee werd gedreigd, ook zou worden gepleegd.

De raadslieden hebben bepleit dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het onder 1, onder 2 primair en subsidiair, onder 3 subsidiair en onder 4 ten laste gelegde.

Ten aanzien van feit 1 hebben de raadslieden daartoe primair aangevoerd dat de aanwezigheid van een mes onder verdachte niet kan worden vastgesteld. Aan de hand van het beeldmateriaal kan niet met zekerheid worden vastgesteld dat verdachte een mes of een op een mes gelijkend voorwerp in zijn hand had. Verdachte heeft zelf verklaard dat hij een telefoon vast had.

Subsidiair hebben de raadslieden aangevoerd dat het gebruik van een mes door verdachte niet kan worden vastgesteld. Op de beelden is slechts te zien dat verdachte met zijn vuist meerdere malen klappen en stompen aan [slachtoffer 1] geeft. Getuige [getuige 1] zou de achterkant van een voorwerp op de grond van de pont hebben zien liggen, maar er is door verbalisanten geen (deel van een) mes aangetroffen op de pont, noch in de tas van verdachte. Verder strookt de verklaring van getuige [getuige 2] , dat verdachte meerdere malen zou hebben ingestoken op [slachtoffer 1] , niet met de letselverklaring. Dat verdachte bij zijn aanhouding zou hebben verklaard dat hij het mes in het water heeft gegooid, wordt weersproken door de camerabeelden. Het letsel van [slachtoffer 1] zou evengoed kunnen zijn ontstaan door zijn mislukte poging om over de scherpe klep van de pont te springen. Onder meer de letselverklaring en de posities van de bloedspatten- en sporen op de pont passen bij deze toedracht.

Meer subsidiair hebben de raadslieden zich op het standpunt gesteld dat bij het handelen van verdachte geen sprake is geweest van (voorwaardelijk) opzet. Een snijwond, zelfs in de borstregio van een slachtoffer, leidt niet per definitie tot de dood. Het beperkte letsel dat bij [slachtoffer 1] is geconstateerd, moet worden gezien als een contra-indicatie voor het steken met dodelijke kracht.

Ten aanzien van feit 2, primair en subsidiair, hebben de raadslieden erop gewezen dat op de camerabeelden de baan die de steen zou hebben afgelegd, niet te zien is. Hierdoor kan niet worden vastgesteld dat verdachte (voorwaardelijk) opzet heeft gehad op het toebrengen van pijn en/of zwaar lichamelijk letsel aan [slachtoffer 2] , danwel [slachtoffer 2] heeft mishandeld.

Ten aanzien van feit 3 subsidiair en feit 4 hebben de raadslieden erop gewezen dat verdachte heeft bekend een baksteen te hebben gegooid richting [slachtoffer 2] , maar niet richting verbalisanten [slachtoffer 3] en [slachtoffer 4] . Deze verklaring wordt ondersteund door de camerabeelden, waaruit blijkt dat verdachte de baksteen evident niet in de richting van de verbalisanten gooit c.q. dreigt te gooien. Nu de verbalisanten niet dusdanig dichtbij [slachtoffer 2] stonden dat zij door de steen geraakt hadden kunnen worden, kan niet worden vastgesteld dat bij de verbalisanten de redelijke vrees heeft kunnen ontstaan dat zij het slachtoffer zouden worden van een zware mishandeling, danwel het leven zouden verliezen.

Ten aanzien van feit 1:

Op basis van de bewijsmiddelen stelt de rechtbank het volgende vast. In de vroege ochtend van 15 augustus 2020 stapt verdachte vanaf het Centraal Station te Amsterdam op de pont richting Amsterdam Noord. Na een kort gesprek met aangever [slachtoffer 1] , rent verdachte achter [slachtoffer 1] aan. Op de camerabeelden die ter terechtzitting zijn bekeken, heeft de rechtbank waargenomen dat verdachte tijdens het rennen een langwerpig voorwerp vasthoudt, met een scherpe punt aan de voorkant. Nadat [slachtoffer 1] tevergeefs aan de andere zijde van de pont over de klep probeert te springen, maakt verdachte vervolgens meerdere slaande- en steekbewegingen in zijn richting. [slachtoffer 1] is op dat moment in een [slachtoffer 3] gedreven en kan nergens heen. Na de slaande- en stekende bewegingen rent [slachtoffer 1] weg. Op dat moment is op de camerabeelden een bloedvlek op de borstkas van [slachtoffer 1] te zien. Deze bloedvlek bevindt zich op dezelfde hoogte als het letsel dat volgens de letselverklaring bij [slachtoffer 1] is vastgesteld. Anders dan de verdediging, is de rechtbank van oordeel dat verdachte [slachtoffer 1] heeft gestoken met een scherp en/of puntig voorwerp. Het subsidiaire verweer van de verdediging, dat de snijwond op de borst van [slachtoffer 1] zou zijn gekomen doordat hij tegen de klep is aangesprongen, acht de rechtbank in het licht van het voorgaande niet aannemelijk.

De rechtbank is van oordeel dat bij verdachte sprake is geweest van voorwaardelijk opzet op de dood van aangever. Verdachte heeft met kracht stekende bewegingen in (de richting van) het bovenlichaam van [slachtoffer 1] gemaakt terwijl die [slachtoffer 1] probeerde weg te duiken. Naar algemene ervaringsregels brengen dergelijke geweldshandelingen een aanmerkelijke kans met zich dat het slachtoffer als gevolg daarvan komt te overlijden. In het bovenlichaam bevinden zich immers vitale organen, zoals de longen en de lever. Als die met een mes geraakt worden, kan al snel dodelijk letsel worden toegebracht. De bovengenoemde geweldshandelingen van verdachte zijn naar de uiterlijke verschijningsvorm zozeer gericht op de dood van de aangever, dat het niet anders kan zijn dan dat verdachte de aanmerkelijke kans op dat gevolg bewust heeft aanvaard. Nu het beoogde gevolg, de dood van aangever, niet daadwerkelijk is ingetreden, is het bij een poging gebleven.

De rechtbank is daarom van oordeel dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan een poging tot doodslag door [slachtoffer 1] te steken met een scherp en/of puntig voorwerp (feit 1).

Ten aanzien van feit 2:

Ten aanzien van feit 2 stelt de rechtbank op basis van de bewijsmiddelen het volgende vast. Nadat de pont is aangekomen in Amsterdam Noord, pakt verdachte op enig moment twee bakstenen vast. Verdachte gooit vervolgens één van de bakstenen in de richting van [slachtoffer 2] . Uit de schokkende beweging van [slachtoffer 2] die te zien is op de camerabeelden, in samenhang met de verklaring van getuige [getuige 1] dat verdachte een steen op iemands rug gooide en de waarneming van de verbalisant dat hij later een rode verkleuring op de rug van [slachtoffer 2] zag, stelt de rechtbank vast dat [slachtoffer 2] door deze baksteen is geraakt en dat hij hierdoor pijn en/of letsel heeft verkregen.

Anders dan de officier van justitie is de rechtbank daarbij van oordeel dat verdachte geen voorwaardelijk opzet heeft gehad op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel aan [slachtoffer 2] , nu niet exact is komen vast te staan wat het gewicht is van de baksteen en met welke kracht verdachte de baksteen heeft gegooid. De rechtbank zal de verdachte daarom vrijspreken van de primair ten laste gelegde poging tot zware mishandeling.

De rechtbank is, in het licht van het voorgaande, wel van oordeel dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan mishandeling van [slachtoffer 2] (feit 2, subsidiair).

Ten aanzien van feit 3:

Ten aanzien van feit 3 stelt de rechtbank op basis van de bewijsmiddelen vast dat verdachte een baksteen heeft gegooid in de richting van waar verbalisant [slachtoffer 3] zich bevond. Net als de verdediging en de officier van justitie, is de rechtbank van oordeel dat niet kan worden bewezen dat verdachte opzet had op het toebrengen van letsel aan [slachtoffer 3] . Uit de beelden valt overigens af te leiden dat ook [slachtoffer 2] zich op dat moment in dezelfde omgeving als [slachtoffer 3] bevond. De rechtbank zal de verdachte daarom vrijspreken van de primair ten laste gelegde poging tot zware mishandeling (feit 3, primair).

De rechtbank is wel van oordeel dat bij [slachtoffer 3] onder deze omstandigheden in redelijkheid de vrees kon ontstaan dat de baksteen hem zou raken. Mede gelet op de omvang van de baksteen, zou dit betekenen dat aan [slachtoffer 3] zwaar lichamelijk letsel zou kunnen worden toegebracht. De rechtbank is dan ook van oordeel dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan bedreiging met zware mishandeling (feit 3, subsidiair).

De rechtbank acht niet bewezen dat bij [slachtoffer 3] de redelijke vrees kon ontstaan dat hij in deze omstandigheden het leven kon laten, zodat de rechtbank de verdachte zal vrijspreken van de ten laste gelegde bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht.

Ten aanzien van feit 4:

Ten aanzien van feit 4 stelt de rechtbank op basis van de bewijsmiddelen vast dat de verdachte vervolgens nogmaals een baksteen heeft opgepakt en zijn arm naar achteren heeft gebracht. De rechtbank is van oordeel dat bij [slachtoffer 4] onder deze omstandigheden in redelijkheid de vrees kon ontstaan dat verdachte de baksteen naar hem zou gooien. Mede gelet op de omvang van de baksteen, zou dit betekenen dat aan [slachtoffer 4] zwaar lichamelijk letsel zou kunnen worden toegebracht. Dat [slachtoffer 4] bang was blijkt wel uit het feit dat hij zich kennelijk genoodzaakt zag zijn dienstwapen te gebruiken en verdachte in zijn been te schieten. De rechtbank is dan ook van oordeel dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan bedreiging met zware mishandeling (feit 4).

De rechtbank acht niet bewezen dat bij [slachtoffer 4] de redelijke vrees kon ontstaan dat hij in deze omstandigheden het leven kon laten, zodat de rechtbank de verdachte zal vrijspreken van de ten laste gelegde bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht.

Conclusie

Op basis van de wettige bewijsmiddelen, tezamen en in onderlinge samenhang bezien, heeft de rechtbank de overtuiging bekomen dat verdachte het onder 1, onder 2 subsidiair, onder 3 subsidiair en onder 4 ten laste gelegde heeft begaan.

De raadslieden hebben zich op het standpunt gesteld dat verdachte ter zake feit 1 een beroep op noodweerexces toekomt, waardoor hij dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging.

Verdachte heeft verklaard dat, voorafgaand aan feit 1, [slachtoffer 1] zijn vinger langs zijn keel haalde. Tegen deze onmiddellijke dreiging mocht verdachte zich verdedigen. De angst die verdachte voelde is vervolgens overgegaan in razernij door de bedreiging die de [slachtoffer 1] had geuit.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat op geen enkele wijze is gebleken dat aan verdachte een beroep op noodweerexces toekomt.

Voor een geslaagd beroep op noodweer(exces) is vereist dat er sprake is van een ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding en van een handeling, geboden door de noodzakelijke verdediging daartegen.

Anders dan de verdediging, is de rechtbank van oordeel dat niet gebleken is van een ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding van verdachte door [slachtoffer 1] . Mede gelet op de verklaring van [slachtoffer 1] en de camerabeelden die op de terechtzitting zijn bekeken, is de feitelijke toedracht zoals door de verdediging is geschetst niet aannemelijk geworden.

Nu de rechtbank van oordeel is dat het niet aannemelijk is geworden dat sprake is geweest van een noodweersituatie, slaagt het beroep op noodweerexces niet. Het verweer wordt dan ook verworpen.