Uitspraken

Overwegingen

1. [eiser] had een dienstverband in deeltijd van 2001 tot en met juli 2019. Sinds 24 juni 2019 ontvangt hij een WIA-uitkering.2 Daarnaast ontvangt [eiser] aanvullende bijstand. Met een vaststellingsovereenkomst heeft de werkgever het dienstverband van [eiser] per 1 augustus 2019 ontbonden en hem een wettelijke transitievergoeding betaald van € 8.103. Het college is dit uit Suwinet gebleken. Het college heeft toen op verzoek afschriften van de vaststellingsovereenkomst en de transitievergoeding ontvangen. [eiser] heeft verklaard dat hij de transitievergoeding wil gebruiken voor een bedevaart met de familie.

2. Vervolgens heeft het college de onder ‘Procesverloop’ vermelde besluiten genomen.

3. In het bestreden besluit heeft het college de transitievergoeding aangemerkt als inkomen in de zin van artikel 32 van de Pw, omdat [eiser] de vergoeding niet heeft gebruikt om ander werk te vinden of voor zijn re-integratie.

4. [eiser] betoogt dat het college de transitievergoeding ten onrechte als inkomen heeft aangemerkt.

5. De rechtbank moet beoordelen of het college de transitievergoeding terecht heeft aangemerkt als inkomen als bedoeld in artikel 32 van de Pw.

6. Gelet op het aanvullende karakter van de bijstand bevat artikel 31, eerste lid, van de Pw een ruime definitie van het begrip middelen. Tot de middelen worden in beginsel alle inkomens- en vermogensbestanddelen gerekend die kunnen worden aangewend voor de noodzakelijke kosten van het bestaan.

7. Met verwijzing naar de uitspraak van de rechtbank Noord-Holland van 4 oktober 20193, vooral de overwegingen 8 tot en met 14 van die uitspraak, overweegt de rechtbank dat de transitievergoeding is aan te merken als inkomen als bedoeld in artikel 32, eerste lid, van de Participatiewet; ook in het geval van [eiser] , die (langdurig) arbeidsongeschikt is.

8. Verder vindt [eiser] dat het verrekenen van de transitievergoeding niet evenredig is met het beoogde doel, omdat hij door die vergoeding meer belasting heeft moeten betalen en ontvangen toeslagen heeft moeten terugbetalen. De rechtbank is dit niet met [eiser] eens. Allereerst had [eiser] de ontvangst van de transitievergoeding aan het college moeten melden. Hij heeft dit niet gedaan. Het college kon hem daardoor niet meedelen dat de transitievergoeding, voor zover niet aangewend voor re-integratie, als inkomen wordt aangemerkt en moet worden aangewend voor de kosten van het dagelijkse levensonderhoud. Verder overweegt de rechtbank dat het college niet gaat over de toeslagen die [eiser] naast de aanvullende bijstand heeft ontvangen. Maar op de zitting is gebleken dat het college wel bereid is rekening te houden met de financiële situatie van [eiser] . Het college heeft immers zelfstandig de hoogte van het door [eiser] per maand terug te betalen bedrag al verlaagd van € 225,08 naar € 142,60 per maand. Volgens [eiser] kan hij ook dit bedrag niet uit zijn inkomen betalen. Daarop heeft het college zich op de zitting bereid verklaard het per maand terug te betalen bedrag verder te verlagen naar het door de gemachtigde van [eiser] voorgestelde bedrag van € 48,- per maand, met ingang van 1 november 2021 of – zo mogelijk – al met ingang van 1 oktober 2021. De rechtbank oordeelt dat het college daarmee voldoende maatwerk heeft geleverd.

9. Het beroep is ongegrond. [eiser] krijgt dus geen gelijk.

10. Voor een proceskostenveroordeling of vergoeding van het griffierecht bestaat geen aanleiding.

Tegen deze uitspraak is hoger beroep mogelijk

U kunt binnen zes weken na de dag van verzending van deze uitspraak hoger beroep instellen bij de Centrale Raad van Beroep.