Uitspraken

[gedaagden] heeft ter zitting verduidelijkt dat het ontslag van [eiseres] per 1 mei 2023 ingaat en dat zij tot die datum wordt doorbetaald. Wel is zij tot die tijd geschorst en heeft zij geen toegang meer tot haar werkzaamheden. [eiseres] stelt dat voor de schorsing geen grond bestaat. Zij wil in staat worden gesteld haar werkzaamheden te hervatten. Voor de beoordeling van haar rechtspositie is van belang of [eiseres] als statutair bestuurder is aangesteld – zoals [gedaagden] heeft aangevoerd – dan wel uitsluitend als titulair bestuurder, zoals [eiseres] zelf heeft aangevoerd. Voor de rechtspositie als statutair bestuurder gelden de regels van het vennootschapsrecht.

In dit kort geding is voldoende aannemelijk geworden dat de bodemrechter zal oordelen dat [eiseres] niet als statutair bestuurder is aangesteld. Allereerst biedt de schriftelijke arbeidsovereenkomst van [eiseres] daarvoor geen aanknopingspunten. Dat zij als ‘CEO’ is aangesteld houdt niet per definitie in dat zij ook statutair bestuurder is. Gesteld noch gebleken is dat tijdens de onderhandelingen over de arbeidsovereenkomst met [eiseres] het onderwerp statutair bestuurderschap expliciet aan de orde is gekomen. Aangezien [eiseres] niet de Nederlandse nationaliteit heeft, had haar moeten worden uitgelegd wat dit voor verschil maakt voor zowel de arbeidsrechtelijke positie als de aansprakelijkheid. [eiseres] heeft erop gewezen dat zij in dat geval ook over bijvoorbeeld een bestuurdersaansprakelijkheidsverzekering zou hebben gesproken, waarvan zij nu niet weet of die is afgesloten. Het benoemingsbesluit waarop [gedaagde 1] B.V. zich heeft beroepen in dit kort geding roept bovendien – zo heeft [eiseres] terecht aangevoerd – de nodige vragen op. Onduidelijk is wanneer en bij welke gelegenheid dit besluit is genomen. De verschillende data waarop de (elektronische) handtekeningen onder het schriftelijke besluit zijn gezet liggen allen in oktober en november 2022, en zijn dus van na de indiensttreding van [eiseres] . De laatste handtekening is geplaatst op 9 november 2022.

Evenmin staat voldoende vast dat [eiseres] het benoemingsbesluit heeft aanvaard. Gesteld noch gebleken is dat dit besluit aan haar is toegestuurd of op andere wijze onder haar aandacht is gebracht. Het wijzigingsformulier voor de Kamer van Koophandel, waarmee op 8 november 2022 is opgegeven dat [eiseres] bestuurder is van [gedaagde 1] B.V. en dat door [eiseres] is ondertekend, vormt hiervoor onvoldoende bewijs. Het formulier is zonder enige toelichting ter ondertekening aan [eiseres] toegestuurd. [eiseres] verkeerde – zo stelt zij – in de veronderstelling dat de inschrijving te maken had met haar werkvisum. Dat [eiseres] zich op 29 november 2022 weer bij de Kamer van Koophandel heeft uitgeschreven kan niet zo worden uitgelegd dat zij voordien haar benoeming als statutair bestuurder als zodanig had aanvaard. Zij was het er niet mee eens dat zij als statutair bestuurder bij de Kamer van Koophandel stond ingeschreven en wilde dit ongedaan maken toen zij daar achter kwam. De uitschrijving heeft zij via een daartoe verplichte standaardbrief gedaan.

De wijze waarop [eiseres] haar functie heeft uitgeoefend in de korte tijd dat zij nog maar in dienst was, wijst vooralsnog niet op een aanvaarding van haar benoeming als statutair bestuurder. Hetzelfde geldt voor het feit dat zij binnen [gedaagde 1] B.V. als ‘hoogste leidinggevende’ werd aangemerkt en ten behoeve van de accountant een letter of representation heeft ondertekend.

Uit het voorgaande volgt dat de vordering die ziet op wedertewerkstelling (vordering I) op grond van de regels van het (Nederlandse) arbeidsrecht moet worden beoordeeld. Die vordering zal worden toegewezen. Redengevend hiervoor is dat de opzegging van de arbeidsovereenkomst met [eiseres] niet voldoet aan de daarvoor geldende regels en de schorsing voorshands niet proportioneel wordt geacht. [eiseres] heeft in opdracht van [naam 1] onderzoek verricht naar de vraag of medewerkers van [gedaagde 1] B.V. toegang hadden tot de tussentijdse resultaten van de verkiezingen. Zij diende hierbij de nodige vertrouwelijkheid te betrachten. [eiseres] heeft vervolgens met twee personen contact opgenomen, onder wie [naam 3] , die binnen [gedaagden] verantwoordelijk was voor het uitvoeren van de verkiezingen. Naar eigen zeggen van [eiseres] heeft zij toen alleen gevraagd of zij zelf of andere personen binnen [gedaagden] toegang hadden tot de tussentijdse uitslagen van de verkiezingen. Toen [eiseres] [naam 1] berichtte over de informatie die zij van de door haar geraadpleegde [naam 3] en het teamlid had verkregen, reageerde die aanvankelijk opgelucht. Pas toen [naam 3] later aan [naam 1] liet weten dat [eiseres] haar had beschuldigd, heeft [naam 1] [eiseres] verweten dat zij in strijd met gegeven instructies had gehandeld en de afgesproken geheimhouding zou hebben overtreden. De basis van de verwijten van [gedaagden] aan [eiseres] is gelegen in twee telefoongesprekken (een tussen [naam 1] en [eiseres] en een tussen [eiseres] en [naam 3] ). In dit kort geding kan niet worden vastgesteld dat die gesprekken zijn verlopen op de wijze zoals [gedaagden] thans stelt. Met name is niet duidelijk waarom [gedaagden] wel waarde hecht aan de verklaring van [naam 3] (die nota bene veel directer bij de onregelmatigheden tijdens de verkiezingen was betrokken dan [eiseres] , omdat – zo is later gebleken – [naam 3] inderdaad gedurende de verkiezingen tussenstanden met derden heeft gedeeld) en niet aan de verklaring van [eiseres] (die slechts onderzoek heeft gedaan naar mogelijke fraude). Tegen deze achtergrond kan niet met voldoende zekerheid worden gesteld dat [eiseres] onwaarheden of wisselende verhalen heeft verteld aan [naam 1] over haar telefoongesprek met [naam 3] . Dat [eiseres] het onderzoek naar de verkiezingsfraude heeft beïnvloed of gefrustreerd, is bovendien niet gebleken. Ten slotte heeft [gedaagden] de gestelde en door [eiseres] uitdrukkelijk betwiste onherstelbare vertrouwensbreuk – mede in het licht van het voorgaande – onvoldoende onderbouwd.

[gedaagde 1] B.V. en [gedaagde 2] kunnen er niet toe worden veroordeeld het bericht genoemd onder (5), dat is geplaatst op het LinkedIn-account van [naam 1] , te verwijderen of te rectificeren. Zij gaan daar immers niet over. Verwijdering of rectificatie van de berichten onder (3) en (4) is evenmin aan de orde omdat daarin enkel wordt gesproken over interference in de verkiezingen en over nieuwe verkiezingen. Er wordt geen link gelegd met het ontslag van stafleden, laat staan dat [eiseres] bij naam wordt genoemd. [gedaagden] moet aan de buitenwereld kunnen communiceren dat de verkiezingen ongeldig zijn verklaard en dat er nieuwe verkiezingen komen. Een verbod hiertoe zou een ongerechtvaardigde beperking inhouden van haar vrijheid van meningsuiting.

Met de berichten onder (1) en (2) heeft [gedaagden] voorshands wel de grenzen van het toelaatbare overschreden. De gemiddelde (in [gedaagden] geïnteresseerde) lezer van die berichten zal [eiseres] in verband brengen met serious misconduct en met verkiezingsfraude. De nuance dat [eiseres] niets had te maken met die fraude en mogelijk enkel in het onderzoek daarnaar een steek heeft laten vallen ontbreekt in de berichten. Dit is schadelijk voor de goede naam en de reputatie van [eiseres] . Dat haar naam in de berichten niet wordt genoemd maakt dit niet anders. Door de mededeling dat een nieuwe interim-CEO is aangesteld, is immers wel duidelijk dat [eiseres] een van de twee ontslagen stafleden is.

Vordering III tot rectificatie kan dus alleen worden toegewezen met betrekking tot de berichten onder (1) en (2), en wordt beperkt tot rectificatie via de desbetreffende kanalen (website van [gedaagden] en de mailing naar haar leden). De tekst van de rectificatie zal door de voorzieningenrechter worden aangepast. Vordering IV tot verwijdering is alleen toewijsbaar met betrekking tot het bericht onder (1). Een mailing naar leden kan niet worden ‘verwijderd’. Vordering V (het niet doen van bepaalde uitingen) is alleen toewijsbaar voor zover [eiseres] direct in verband wordt gebracht met verkiezingsfraude. Vordering VI is alleen toewijsbaar ten aanzien van [webadres] , omdat voorshands niet is gebleken dat andere media aandacht hebben besteed aan de kwestie rondom [eiseres] . Vordering VII is niet toewijsbaar; in dit verband is onvoldoende gespecificeerd dat en waar berichtgeving over [eiseres] op het internet op tal van plaatsen is te vinden.

Het spoedeisend belang van [eiseres] bij toewijzing van de vorderingen volgt uit de aard van die vorderingen. Dat de vordering tot doorbetaling van het loon niet spoedeisend zou zijn, zoals [gedaagde 1] B.V. heeft aangevoerd, staat aan toewijzing van die vordering niet in de weg. Het betreft hier een nevenvordering die uit efficiencyoverwegingen kan worden toegewezen nu toewijzing van de hoofdvorderingen spoedeisend is.

De gevorderde dwangsom zal worden beperkt als volgt.

[gedaagde 1] B.V. en [gedaagde 2] zullen als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiseres] worden begroot op:

- dagvaarding € 125,03

- griffierecht 314,00

- salaris advocaat 1.016,00

Totaal € 1.455,03