Uitspraken

Beoordeling

8. Het spoedeisend belang van [eiser] bij de gevorderde voorziening ligt in de aard van de gevraagde voorziening besloten en is door RFH ook niet betwist.

9. Het gaat in deze procedure om de vraag of [eiser] aan de veroordeling in het vonnis heeft voldaan. Beantwoording van deze vraag dient plaats te vinden door hetgeen ter uitvoering van het vonnis is verricht, te toetsen aan de inhoud van de veroordeling, zoals deze door uitleg moet worden vastgesteld. Bij die uitleg dient het doel en de strekking van de veroordeling tot richtsnoer te worden genomen waarbij de veroordeling niet verder strekt dan tot het bereiken van het daarmee beoogde doel (vlg. HR 20 mei 1994, nr. 15330, NJ 1994, 652). Daarbij geldt dat op de partij die aanspraak maakt op de verbeurde dwangsommen de stelplicht en bewijslast rust ten aanzien van het niet voldoen aan de veroordeling. In dit kort geding dient de kantonrechter te beoordelen of de bodemrechter – indien het executiegeschil in een bodemprocedure wordt gevoerd – tot het oordeel zal komen dat de dwangsommen zijn verbeurd.

10. Naar het oordeel van de kantonrechter kan met voldoende mate van zekerheid worden vastgesteld dat [eiser] niet volledig aan de veroordeling heeft voldaan. Inmiddels staat vast dat [eiser] het pakket tijdig heeft opgestuurd en dat RFH het pakket ook tijdig heeft ontvangen. In zoverre heeft [eiser] aan de veroordeling voldaan. Dat [eiser] doelbewust ervoor zou hebben gezorgd dat het pakket zoek zou raken op het terrein van RFH volgt de kantonrechter niet.

11. In het dictum van het vonnis van 8 mei 2023 is vermeld dat dat [eiser] de bedrijfskleding moet afgeven. Dat hiermee de bedrijfsjas wordt bedoeld staat tussen partijen wel vast. RFH heeft voldoende onderbouwd dat [eiser] enkel twee (afritsbare) mouwen van de bedrijfsjas heeft opgestuurd. Dit betekent dat [eiser] de jas niet compleet heeft teruggegeven. Ter zitting heeft de gemachtigde van [eiser] weliswaar nog gewezen op de mogelijkheid dat de romp na verzending uit het pakket is gehaald, maar aan dit verweer gaat de kantonrechter voorbij nu RFH heeft gesteld dat de gehele bedrijfsjas niet in het pakket past en bovendien zwaarder weegt dan 0,86 kg. Daarbij komt dat RFH een complete bedrijfsjas ter zitting heeft getoond en de kantonrechter acht het niet aannemelijk dat deze in het eveneens getoonde postpakket zou kunnen passen. Ook in het gewicht van het pakket van 0,86 kg is een aanwijzing gelegen dat niet de complete jas is opgestuurd.

12. RFH wenst uit veiligheidsoverwegingen de bedrijfsjas terug. Kwaadwillende derden zouden zich hiermee op het terrein van RFH kunnen “camoufleren”. [eiser] had dan ook moeten begrijpen dat het doel van de veroordeling was dat dat de gehele jas zou worden teruggestuurd. De kantonrechter is dan ook voorshands van oordeel dat de dwangsommen zijn verbeurd. De gevorderde voorziening is daarom niet toewijsbaar.

13. Wel ziet de kantonrechter aanleiding om de dwangsom te matigen, nu [eiser] wel aan een groot gedeelte van de veroordeling heeft voldaan door de laptop, de personeelspas en een deel van de bedrijfsjas bijtijds terug te geven. In dit verband heeft de kantonrechter ook acht geslagen op de betrekkelijke (financiële) waarde van het deel van de (niet meer nieuwe) bedrijfsjas dat niet is teruggegeven. Naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid is het onaanvaardbaar om onder deze omstandigheden de volledige maximale dwangsom in stand te laten. Voor een matiging tot nihil ziet de kantonrechter geen aanleiding nu [eiser] kennelijk bewust ervoor heeft gekozen voor een gedeelte niet aan de veroordeling te voldoen. Het voorgaande is aanleiding de dwangsom te matigen tot maximaal € 1000,00.

14. [eiser] zal als de in hoofdzaak in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten. RFH heeft gevorderd dat [eiser] in de werkelijke proceskosten wordt veroordeeld, maar deze vordering zal om de hierna in reconventie te bespreken redenen worden afgewezen. Dit betekent dat de kosten worden begroot aan de hand van de zogenoemde liquidatietarieven. De kosten aan de zijde van RFH worden begroot op € 529,00 aan salaris gemachtigde.

15. [eiser] heeft de spoedeisendheid van de primaire vorderingen in reconventie, kortweg het procedeerverbod en de vordering van de werkelijke proceskosten, bestreden. RFH heeft naar het oordeel van de kantonrechter een spoedeisend belang bij het eerste deel van haar primaire vordering, nu deze erop is gericht dat [eiser] geen vorderingen meer tegen haar aanhangig zal maken.

16. Voor toewijzing van deze vorderingen is vereist dat [eiser] misbruikt maakt van het procesrecht of onrechtmatig handelt. Gelet op het recht op toegang tot de rechter, dat besloten ligt in het in artikel 6 EVRM verankerde recht op een eerlijk proces, past terughoudendheid bij het aannemen van misbruik van procesrecht door het aanspannen van een procedure. Van misbruik van procesrecht of onrechtmatig handelen door een procedure te voeren is pas sprake als het instellen van de vordering, gelet op de evidente ongegrondheid ervan, in verband met de betrokken belangen van de wederpartij achterwege had behoren te blijven. Hiervan kan pas sprake zijn als een eiser zijn vordering baseert op feiten en omstandigheden waarvan hij de onjuistheid kende dan wel behoorde te kennen of op stellingen waarvan hij op voorhand moest begrijpen dat deze geen kans van slagen hadden (Hoge Raad 29 juni 2007, ECLI:NL:HR:2007:BA3516 en Hoge Raad 6 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV7828).

17. RFH maakt melding van een twaalftal procedures, maar daarbij telt zij ook procedures mee die [eiser] tegen andere partijen heeft ingesteld. Voor de beoordeling van een eventueel verbod dienen deze procedures uiteraard buiten beschouwing te blijven. Hoewel [eiser] inmiddels vijf procedures is gestart tegen RFH, kan in deze procedure niet worden vastgesteld dat deze evident ongegrond waren. De onderhavige procedure voldoet niet aan het criterium dat deze evident ongegrond is. [eiser] is opgekomen tegen de door RFH aangezegde invorderingsmaatregelen die RFH heeft gegrond op de stelling dat zij het pakket niet zou hebben ontvangen. Inmiddels staat vast dat RFH het pakket onder zich had. Dat uiteindelijk de vordering grotendeels is afgewezen omdat de jas niet compleet is geretourneerd maakt nog niet dat het instellen van de vordering evident ongegrond is, mede gelet op de door [eiser] bepleite matiging van de dwangsom. Ook de aangevoerde omstandigheden ten aanzien van de proceshouding van [eiser] – die [eiser] heeft betwist – zijn onvoldoende om misbruik van het procesrecht aan te nemen.

18. Gelet hierop ziet de kantonrechter geen grond om de zeer verstrekkende vordering tot het opleggen van een procedeerverbod toe te wijzen. Daarbij merkt de kantonrechter nog op dat RFH haar verbod niet heeft beperkt tot een bepaalde kwestie waardoor een eventuele toewijzing van de vordering nog ingrijpender zou zijn.

19. Ook de vordering tot betaling van de werkelijke proceskosten is, indien al spoedeisend, niet toewijsbaar. Voorshands oordelend lijkt de hoogte van het gevorderde bedrag, een factuur van mr. Putker ter grootte van bijna € 18.000,00 voor werkzaamheden in verband met de onderhavige, niet als complex aan te merken kort geding kwestie, niet te voldoen aan de dubbele redelijkheidstoets. Maar beslissend is dat voor de veroordeling vereist dat er sprake is van misbruik van het procesrecht of onrechtmatig handelen. Gelet op het voorgaande is daarvan niet gebleken.

20. RFH vordert subsidiair in reconventie een schadevergoeding in verband met onrechtmatig handelen van [eiser] , nu hij niet heeft voldaan aan een tegen hem gewezen veroordelend vonnis. De schade wordt begroot op voormelde werkelijke advocaatkosten en deurwaarderskosten. De kantonrechter acht deze vordering niet toewijsbaar. Van een spoedeisend belang is onvoldoende gebleken. Daarnaast is gesteld noch gebleken dat deze vordering voldoet aan de specifieke voorwaarden die aan de toewijzing van een de vordering van een geldsom in kort geding worden gesteld. RFH heeft op dat punt haar vordering onvoldoende onderbouwd.

21. RFH zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten in reconventie worden veroordeeld, welke aan de zijde van [eiser] , gelet op de samenhang met de vordering in conventie, worden begroot op nihil.