Uitspraken

beoordeling

5. Naar het oordeel van de kantonrechter staat de vervaltermijn van artikel 7:686a lid 4 Burgerlijk Wetboek er aan in de weg dat Van Deudekom zich nu nog beroept op verrekening met een vergoeding vanwege onregelmatige opzegging. Dat wordt als volgt toegelicht.

6. Niet ter discussie staat dat de termijn waarbinnen Van Deudekom een verzoek kon indienen vanwege onregelmatig ontslag was verstreken bij aanvang van onderhavige procedure en ook al op het moment dat Van Deudekom voor het eerst buiten rechte een beroep deed op verrekening.

7. Van Deudekom voert echter aan dat het verstrijken van de vervaltermijn niet aan verrekening in de weg staat. Zij verwijst daarbij onder meer naar de uitspraak van de Hoge Raad van 14 december 2018 (ECLI:NL:HR:2018:2305) en van het Gerechtshof te Amsterdam van 6 november 2018 (ECLI:NL:GHAMS:2018:4160). Anders dan Van Deudekom veronderstelt is in die uitspraken echter niet geoordeeld dat verrekening met een in artikel 7:686a lid 4 BW genoemde (en dus uit afdeling 9 van titel 10 boek 7 BW voortvloeiende) vergoeding ook na ommekomst van de vervaltermijn mogelijk blijft. Wel is de vervaltermijn buiten toepassing gelaten in gevallen waarin één van partijen tijdig een verzoek instelde tot betaling van een in artikel 7:686a lid 4 BW genoemde vergoeding. In een dergelijke situatie mag de wederpartij zich ook buiten de vervaltermijn verweren, ook als dat verweer is gegrond op een bepaling uit afdeling 9 van titel 10 boek 7 BW waarvoor een vervaltermijn geldt. Achtergrond van deze beslissingen is dat moet worden voorkomen dat één van partijen vlak voor het verstrijken van de vervaltermijn nog een verzoek doet, waarna de andere partij die mogelijkheid niet meer heeft.

8. Dit is een andere situatie dan waar in deze zaak sprake van is. [eiser] heeft recht op hetgeen Van Deudekom op grond van de eindafrekening verschuldigd is. Dit volgt uit artikel 7:623 BW, 7:641 BW en de Wet minimumloon en minimumvakantiebijslag. Geen van deze bepalingen is opgenomen in afdeling 9 van titel 10 boek 7 BW, waar artikel 7:686a BW op ziet. Bij niet betaling van hetgeen op grond van de eindafrekening verschuldigd is volgt een gewone dagvaardingsprocedure, zoals [eiser] die ook heeft ingesteld. De tegenvordering waar Van Deudekom mee wil verrekenen is gebaseerd op artikel 7:677 BW. Daarvoor is volgens artikel 7:686a lid 2 BW de verzoekschriftprocedure voorgeschreven, met inachtneming van de in datzelfde artikel voorgeschreven vervaltermijn. Die vervaltermijn is verstreken, dat staat tussen partijen niet ter discussie. Er is ook geen reden die vervaltermijn buiten toepassing te laten, omdat de situatie dat ook werknemer betaling wil van één van de in artikel 7:686a lid 4 BW genoemde vergoedingen zich niet voordoet. Met het verstrijken van de vervaltermijn is het recht op een vergoeding vervallen. Van Deudekom kan dus ook niet meer met een beroep op verrekening aanspraak maken op een in artikel 7:686a lid 4 BW genoemde vergoeding, anders dan bij verjaring van een rechtsvordering het geval zou zijn.

9. Nu het beroep op verrekening niet opgaat zijn de vergoedingen van [eiser] toewijsbaar. De kantonrechter ziet geen aanleiding om de wettelijke verhoging te matigen. Van Deudekom heeft er bewust voor gekozen de eindafrekening niet uit te betalen terwijl zij zelf de vervaltermijn voor het vragen van een vergoeding vanwege onregelmatige opzegging had laten verstrijken. Dat laatste klemt temeer omdat Van Deudekom wel binnen de vervaltermijn een verzoekschriftprocedure aanhangig heeft gemaakt, waarin zij om toekenning van de vergoeding die zij nu wil verrekenen had kunnen verzoeken. De wettelijke rente is toewijsbaar en hetzelfde geldt voor de buitengerechtelijke kosten. [eiser] heeft voldoende toegelicht dat deze zijn gemaakt en het feit dat een toevoeging is verstrekt staat aan toewijzing van de buitengerechtelijke kosten niet in de weg (zie rapport BGK integraal 2013, pagina 59).

10. Van Deudekom heeft bij conclusie van antwoord een vakantiedagenoverzicht overgelegd. [eiser] heeft daarna niet aangevoerd of toegelicht dat dit niet afdoende is, zodat de vordering op dit punt wordt afgewezen. De vergoeding die ziet op vakantiedagen zal in dat verband niet als voorschot maar definitief worden toegewezen.

11. Nu Van Deudekom grotendeels in het ongelijk wordt gesteld, zal zij in de proceskosten worden veroordeeld. Aan [eiser] is een toevoeging verleend. Daarom komen in deze zaak de explootkosten ten laste van het rijk. Wegens het ontbreken van een wettelijke grondslag is een kostenveroordeling met de verplichting tot betaling aan de griffier van de ten laste van het rijk gekomen exploot- en/of advertentiekosten niet mogelijk.