Uitspraken

De verzochte vernietiging van het ontslag op staande voet wordt bij gebrek aan belang afgewezen. Heinz heeft het ontslag reeds eind januari 2025 ingetrokken en de loondoor-betaling is hervat. Het is juist dat een ontslag op staande voet een eenzijdige rechtshandeling is, zoals [verzoekster] stelt. Dat betekent in beginsel dat het niet eenzijdig, zonder instemming van de werknemer, kan worden ingetrokken. Dat is met name van belang indien de werk-nemer wenst te berusten in het einde van de arbeidsovereenkomst en inzet op een billijke vergoeding. In deze procedure is dat echter niet aan de orde. [verzoekster] heeft immers zelf Heinz verzocht om het ontslag op staande voet ongedaan te maken. Ook in het verzoek-schrift heeft zij vastgehouden aan de wens bij Heinz in dienst te blijven. Heinz is aan het verzoek van [verzoekster] tegemoet gekomen en het ontslag is inmiddels ook feitelijk ongedaan gemaakt. Bij deze stand van zaken heeft [verzoekster] onvoldoende onderbouwd welke toegevoegde waarde een beschikking van de kantonrechter op dit punt nog voor haar heeft.

Niet betwist is dat de loondoorbetaling inmiddels is voortgezet. Het verzoek tot veroordeling van Heinz om het lopende loon te betalen wordt daarom eveneens afgewezen bij gebrek aan belang.

Heinz zal wel worden veroordeeld tot betaling van het loon over de periode tussen 6 december 2024 en 31 januari 2025, met dien verstande dat de betaling van € 9.000 netto die is gedaan op 28 januari 2025 daarop in mindering wordt gebracht. Deze betaling strekt eerst in mindering op het loon van december 2024, omdat dat de oudste vordering is. Het restant strekt in mindering op het loon voor januari 2025.

Gesteld noch gebleken is dat in de arbeidsovereenkomst afspraken zijn gemaakt over het tijdstip van loonbetaling. Op grond van artikel 7:623 BW geldt daarom dat Heinz het loon steeds uiterlijk moet betalen na afloop van de maand waarop het loon betrekking heeft. Dat betekent dat het loon over de periode 6-31 december 2024 niet op tijd is betaald. Ook het gedeelte van het loon van januari 2025 dat overblijft nadat de deelbetaling van 28 januari 2025 daarop in mindering is gebracht, is niet op tijd betaald. Op grond van artikel 7:625 BW is over deze bedragen de wettelijke verhoging verschuldigd. De kantonrechter ziet aanlei-ding om het percentage te matigen tot 10 %. De te late betaling van het loon is het gevolg van een juridisch geschil tussen partijen, waarin ook [verzoekster] haar aandeel heeft gehad. Heinz heeft zich bereidwillig getoond om het geschil op te lossen en is voortvarend overgegaan tot uitbetaling van het voorschot. Verdere matiging wordt niet passend geacht, omdat het feit dat er een ontslag op staande voet is gegeven en daarop later is teruggekomen, in de risicosfeer van Heinz ligt.

De wettelijke rente over de bovenbedoelde bedragen wordt toegewezen op de in het dictum opgenomen wijze.

De buitengerechtelijke kosten worden afgewezen. Niet gebleken is dat er in deze procedure buitengerechtelijke werkzaamheden zijn verricht, anders dan de gebruikelijke werkzaam-heden in het kader van de procedure. Voor die kosten voorziet de proceskostenveroordeling op grond van artikel 237 Wetboek van Burgerlijke rechtsvordering (Rv) reeds in een vergoeding.

Het verzoek tot veroordeling van Heinz om bruto-netto specificaties af te geven wordt afgewezen bij gebrek aan belang. Heinz heeft ter zitting toegezegd dat zij deze specificaties zal af geven. Er is geen reden om daaraan te twijfelen.

Ook het verzoek dat strekt tot het verkrijgen van toegang tot de bedrijfssystemen van Heinz wordt afgewezen, nu [verzoekster] deze toegang volgens Heinz reeds heeft. [verzoekster] heeft onvoldoende concreet gemaakt dat er systemen zijn waartoe zij nog geen toegang heeft en welke systemen dat dan zijn.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen wordt ook de verzochte dwangsom afgewezen.

Nu Heinz het ontslag op staande voet eerst na het indienen van het verzoekschrift heeft ingetrokken, wordt zij veroordeeld in de proceskosten. Deze worden aan de zijde van [verzoekster] begroot op € 858,50 in totaal. Dit bedrag bestaat uit € 248,00 aan griffierecht, € 543,00 aan salaris gemachtigde en € 67,50 aan nakosten. De kosten van betekening zijn toewijsbaar zoals in het dictum vermeld.

De kantonrechter ziet in de feiten geen aanleiding om Heinz te veroordelen in de reële advocaatkosten. Van misbruik van procesrecht of onrechtmatig handelen is in dit geval geen sprake. Het gaat om een relatief eenvoudige arbeidszaak. De normale forfaitaire tarieven worden geacht daarvoor een passende vergoeding te zijn. Als [verzoekster] in het kader van deze procedure veel meer juridische kosten heeft gemaakt, dan komt dat voor haar eigen rekening. Er is geen aanleiding om deze kosten op grond van artikel 237 RV als ‘nodeloos veroorzaakt’ voor rekening van Heinz te laten komen.