Uitspraken

De kern van de zaak betreft de verwijdering van alle YouTube accounts van [eiser] per 20 juni 2024. Anders dan [eiser] in zijn dagvaarding suggereert, heeft deze verwijdering niet te maken met de door hem geposte video ‘hand job or blow job’. Of die video al dan niet in strijd is met de richtlijnen van Google, doet dus niet ter zake. Google heeft de accounts van [eiser] verwijderd omdat hij tijdens de ‘upload ban’, die gold van 27 mei tot 10 juni 2024, toch content heeft geüpload via (een van) zijn kanalen. [eiser] heeft erkend dat hij inderdaad in die periode (die overigens volgens hem begon op 31 mei 2024) veelvuldig heeft geüpload. Hij wist als professionele content creator, of moest dat in elk geval weten, dat dit ‘omzeilen’ van het uploadverbod voor Google een wezenlijke schending van de gebruikersovereenkomst oplevert en leidt tot beëindiging van alle kanalen. Google heeft dit bij haar beslissing van 20 juni 2024 ook vermeld. Dat [eiser] in het duister zou tasten over de reden voor de verwijdering van zijn kanalen, is dus niet aannemelijk.

Belangrijker lijkt dan ook dat [eiser] het door hem omzeilde uploadverbod niet terecht vindt. De content waarvoor [eiser] eerder twee strikes heeft gekregen, met als gevolg het uploadverbod, is echter duidelijk in strijd met de richtlijnen van Google. De onder 2.6 en 2.7 vermelde video’s van een zwarte vrouw met de schaduw van een aap en een dansende beer op een nummer getiteld “ [titel 5] ” hebben evident racistische connotaties, net als de ‘watermeloenvideo’ van 6 maart 2024. Het gaat er daarbij niet om of [eiser] racistische bedoelingen had of dat de man in de watermeloenvideo een vriend van hem is. Het gaat om de uitstraling die de video’s naar het wereldwijde publiek hebben. [eiser] post ze immers op een voor de hele wereld toegankelijk medium en niet alleen voor zijn eigen vrienden en bekenden. De evident racistische connotaties moeten ook voor [eiser] duidelijk zijn geweest. Hij kan zich niet aan zijn eigen verantwoordelijkheid onttrekken door aan te voeren dat er op YouTube (mogelijk) video’s staan die (ook) in strijd zijn met de richtlijnen van Google. Ook als dat zo is, wil dat natuurlijk niet zeggen dat zijn eigen video’s niet in strijd zijn met de richtlijnen. Kortom, vooralsnog lijkt het terecht dat [eiser] twee strikes en een uploadverbod heeft gekregen.

Nu het uploadverbod terecht was en [eiser] dat verbod heeft omzeild, moet de conclusie zijn dat de verwijdering van alle accounts ook terecht is. Het staat immers vast dat het hier niet gaat om een geringe overtreding van het omzeilverbod. [eiser] heeft tijdens de ‘upload ban’ heel veel video’s gepost terwijl hij zich er terdege van bewust was dat dit niet mocht. Hij koos er willens en wetens voor om het verbod te omzeilen, omdat hij het er niet mee eens was en hij wellicht dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen.

Het voorgaande betekent dat er, in elk geval op korte termijn, geen grond is om Google te gebieden om [eiser] weer toe te laten tot zijn YouTube-kanalen. Ook niet als de belangen van partijen tegen elkaar worden afgewogen. Google heeft er groot belang bij dat haar platform gevrijwaard blijft van ongewenste content en dus bij naleving van haar richtlijnen, om haar gebruikers te beschermen en geen adverteerders af te schrikken. [eiser] heeft er weliswaar financieel belang bij om weer toegelaten te worden – hij leefde van zijn YouTube-inkomsten – maar verkeert niet in financiële nood. Hij kan gebruik maken van andere sociale media waarop geld kan worden verdiend en die een platform kunnen bieden voor zijn creativiteit en meningsuitingen, daarvoor is hij niet afhankelijk van YouTube.

De vordering onder I zal dus worden afgewezen. Dit betekent dat toegekomen wordt aan de vordering onder II (nakomen DSA en P2B op straffe van een dwangsom), die echter ook niet toewijsbaar is. In de eerste plaats is niet duidelijk welk belang [eiser] bij deze vordering heeft. Als deze al zou worden toegewezen, heeft dat immers geen gevolgen voor hem, en al helemaal niet het gevolg dat zijn YouTube-accounts zouden worden hersteld. In de tweede plaats heeft [eiser] zijn standpunt, dat Google haar waarschuwingen en andere besluiten onvoldoende motiveert en dat daartegen onvoldoende bezwaar kan worden gemaakt, vooralsnog niet aannemelijk gemaakt. De feiten, voor zover die op dit moment vast staan, wijzen daar in elk geval niet op. Google heeft aan [eiser] steeds gemeld dat en waarom zij bepaalde video’s verwijderde. Dat die meldingen niet steeds enorm gedetailleerd zijn, lijkt voorshands te begrijpen gelet op de immense hoeveelheid video’s die dagelijks op YouTube worden gepost. Voor het overige geldt dat de discussie of Google zich (in het algemeen) houdt aan de DSA en de P2B (die volgens Google in haar relatie tot [eiser] niet van toepassing is) zich niet leent voor beslechting in kort geding.

Nu de vorderingen worden afgewezen, wordt [eiser] als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten veroordeeld. De kosten aan de zijde van Google worden begroot op:

- griffierecht € 2.889,00

- salaris advocaat 1.107,00

- nakosten 178,00

Totaal € 4.174,00