Uitspraken

Bij beschikking met dagtekening 23 december 2008 is aan eiser voor het berekeningsjaar 2009 een voorschot zorgtoeslag toegekend van € 693.

Bij beschikking met dagtekening 29 mei 2012 is de zorgtoeslag definitief vastgesteld op € 520 en is het teveel uitbetaalde voorschot teruggevorderd. Hiertegen heeft eiser bezwaar gemaakt.

Bij beslissing op bezwaar van 15 juli 2013 heeft verweerder het bezwaar ongegrond verklaard. Hiertegen heeft eiser bij brief van 15 augustus 2013 beroep ingesteld.

Tot 12 september 2011 was de echtgenote verzekerd via een zogeheten "Insurance Passport for Students"-polis bij Europeesche Verzekeringen Maatschappij. Blijkens de door eiser overgelegde verzekeringsbescheiden betreft het de "Primary"-variant van de IPS-polis.

In geschil is het besluit van verweerder dat eiser in 2009 over de maanden juli, augustus en december geen recht op zorgtoeslag heeft. Meer in het bijzonder is in geschil de vraag of de echtgenote van eiser in genoemde maanden ten onrechte geen verzekering krachtens de Zorgverzekeringswet heeft afgesloten.

Eiser is van mening dat zijn echtgenote geen zorgverzekering als bedoeld in de Zorgverzekeringswet af kon sluiten en dat er dus geen sprake was van ten onrechte niet verzekerd zijn. Voorts is eiser van mening dat de echtgenote ten onrechte als toeslagpartner is aangemerkt. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep en vernietiging van de uitspraak op bezwaar.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat de echtgenote toeslagpartner is en verplicht was om een zorgverzekering af te sluiten omdat zij ingezetene van Nederland was, inkomen uit arbeid genoot en daarom ingevolge artikel 5, eerste lid, van de Algemene wet bijzondere ziektekosten als verzekerde moet worden aangemerkt. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

De rechtbank kan verweerder volgen in het standpunt dat de echtgenote in de maanden juli, augustus en december 2009 als toeslagpartner moet worden aangemerkt. De door eiser aangevoerde omstandigheden kunnen daar niet aan afdoen.

De rechtbank stelt vast dat de verzekeringsplicht ingevolge de Zorgverzekeringswet (ZVW) aansluit bij de verzekering ingevolge de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ).

Ingevolge artikel 5, eerste lid, van de AWBZ is voor die wet verzekerd degene die ingezetene is en degene die geen ingezetene is maar die ter zake van in Nederland in dienstbetrekking verrichte arbeid aan de loonbelasting is onderworpen.

In artikel 20 van het Besluit uitbreiding en beperking kring verzekerden volksverzekeringen 1999 staat dat niet verzekerd zijn op grond van de volksverzekeringen:

a. de persoon die uitsluitend wegens studieredenen in Nederland woont en jonger is dan 30 jaar; en

b. de vreemdeling die een geaccrediteerde opleiding aan een hogere onderwijsinstelling in Nederland heeft afgerond, en die beschikt over een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 14 van de Vreemdelingenwet 2000 op grond waarvan verblijf is toegestaan uitsluitend voor het zoeken naar werk.

Gezien het doel van de verblijfsvergunning van de echtgenote oordeelt de rechtbank als volgt. Zoals blijkt uit de tekst van de verblijfsvergunning verbleef de echtgenote in Nederland omdat ze een studie volgde aan de Hogeschool te Den Haag. Nu zij wegens studieredenen in Nederland woont valt zij onder de beperking van de kring verzekerden voor de volksverzekeringen, hetgeen betekent dat zij niet verzekerd is voor de volksverzekeringen. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat de echtgenote op basis van haar verblijfsdocument ook niet in staat is gebleken een zogenoemde basisverzekering af te sluiten. Dat werd haar geweigerd omdat ze niet over de juiste verblijfstitel beschikte.

Dat de echtgenote ook vanwege haar huwelijk een bestaan in Nederland heeft opgebouwd doet niet af aan de tekst van de verblijfsvergunning waaruit blijkt dat zij in Nederland woont wegens studieredenen. Het inkomen waarop verweerder zijn standpunt mede heeft gebaseerd is ontvangen voor het, binnen de kaders van de verblijfvergunning, verrichten van arbeid van bijkomende aard. Nu de echtgenote in de periode hier van belang niet ten onrechte niet verzekerd is ingevolge de Zorgverzekeringswet dient de zorgtoeslag van eiser op grond van artikel 2, vierde lid van de Wet op de zorgtoeslag voor de maanden in geding te worden vastgesteld op 50 procent van het op grond van artikel 2, eerste lid van die wet berekende bedrag.

Het bestreden besluit komt wegens het ontbreken van voldoende feitelijke grondslag voor vernietiging in aanmerking. Het beroep dient dan ook gegrond te worden verklaard.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze reiskosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht vastgesteld op € 6,38. Voor de overige door eiser genoemde proceskosten, te weten verletkosten wordt verweerder, eveneens met toepassing van dat besluit, veroordeeld deze te vergoeden tot een bedrag van € 46.