Uitspraken

De rechtbank overweegt als volgt. Het tegen eiser uitgevaardigde terugkeerbesluit was voorzien van een zogenaamde nuldagentermijn. Daaruit volgt dat verweerder op grond van artikel 66a, eerste lid, aanhef en onder a, Vw gehouden was tegen eiser een inreisverbod uit te vaardigen. Verweerder heeft dit echter niet gedaan en, na eisers – gedwongen – vertrek uit Nederland, het besluit tot zijn ongewenstverklaring genomen.

Verweerder heeft de toepasselijkheid van artikel 66a, eerste lid, Vw niet bestreden. Hij heeft echter aangevoerd, dat de omstandigheid dat de uitvaardiging van een inreisverbod achterwege is gebleven, niet aan de ongewenstverklaring van eiser in de weg stond, nu eiser inmiddels Nederland had verlaten waardoor het uitvaardigen van een inreisverbod niet langer meer mogelijk is vanwege het feit dat eiser niet meer op het grondgebied van de lidstaat, Nederland, verblijft, en overigens aan de vereisten voor de ongewenstverklaring was voldaan.

Na heropening van het onderzoek heeft verzoeker gewezen op de wijziging van het beoogde wettelijk systeem gedurende de parlementaire behandeling in die zin dat samenloop tussen een inreisverbod en ongewenstverklaring uitgesloten is. Verzoeker wijst erop dat hij op 18 januari 2012 een terugkeerbesluit heeft gehad; verweerder had in zijn geval dus op dat moment een inreisverbod kunnen uitvaardigen, maar heeft dat om hem moverende redenen nagelaten. Dat geeft hem niet de bevoegdheid een in principe in tijd niet beperkte ongewenstverklaring tegen hem uit te vaardigen.

Verzoeker behoorde, in de woorden van de Parlementaire Geschiedenis van de implementatiewetgeving van de Terugkeerrichtlijn (nr 32 420, nr 9, blz 6), tot de doelgroep van de richtlijn. Niettemin heeft verweerder geen inreisverbod tegen verzoeker uitgevaardigd toen hij zich nog op Nederlands grondgebied bevond.

Nadat verweerder uit Nederland was verwijderd zonder dat tegen hem een inreisverbod was uitgevaardigd, had verweerder op zichzelf de bevoegdheid verzoeker ongewenst te verklaren. De in de Parlementaire Geschiedenis als ongewenst geachte samenloop deed zich aldus immers niet voor en verzoeker was inmiddels niet meer in Nederland, zodat de Terugkeerrichtlijn op hem niet meer van toepassing was.

Verweerder heeft eiser vervolgens ongewenst verklaard zonder aan de ongewenstverklaring een termijn te verbinden. Volgens de Nederlandse wet- en regelgeving (de implementatiewetgeving van de Terugkeerrichtlijn) wordt een inreisverbod steeds uitgevaardigd voor een bepaalde duur. Voorts gelden uitgangspunten aan de hand waarvan de duur van het inreisverbod wordt bepaald. Verzoeker is nu geconfronteerd met een in principe voor onbepaalde duur geldende maatregel. Als verweerder echter gebruik had gemaakt van de bevoegdheid of verplichting voor eisers vertrek uit Nederland tegen hem een inreisverbod uit te vaardigen, had hij volgens de wet dit inreisverbod aan een vaste termijn dienen te verbinden.

Voor zover de wet (artikel 67 Vw) in een geval als deze een ongewenstverklaring voor onbepaalde duur mogelijk zou maken, moet deze in strijd met de Terugkeerrichtlijn worden beschouwd. De wet doet in zoverre afbreuk aan het “effet utile”van de richtlijn, die voorziet in een bepaalde duur van het inreisverbod. De ongewenstverklaring stemt naar doel en strekking immers grotendeels overeen met een inreisverbod. Daarom kan niet worden aanvaard dat verweerder het in zijn macht heeft om, door af te zien van de uitvaardiging van een inreisverbod, na vertrek van de vreemdeling uit Nederland, te bereiken dat hem alsnog een maatregel voor onbepaalde duur wordt opgelegd, terwijl dat met toepassing van de Terugkeerrichtlijn niet mogelijk was geweest.

Op het argument van verweerder dat eiser om opheffing van de ongewenstverklaring kan verzoeken waardoor deze niet voor onbepaalde duur hoeft te gelden, overweegt de rechtbank nog het volgende. In de Vreemdelingencirculaire heeft verweerder weliswaar beleid geformuleerd over de termijn, na verloop waarvan op aanvraag de ongewenstverklaring wordt opgeheven. Dat leidt echter niet tot een andere beoordeling dan onder 3.7 is overwogen. Daartoe is redengevend dat een beleidsregel minder waarborgen biedt dan een in de wet verankerde regeling; bovendien is de situatie van eiser in zoverre ongunstiger dat de ongewenstverklaring niet expireert van rechtswege, maar uitsluitend op zijn aanvraag wordt opgeheven. Daarnaast zijn op een aanvraag tot opheffing in het beleid geformuleerde voorwaarden van toepassing, bij de niet-vervulling waarvan opheffing niet aan de orde is. Nu gelet op het voorgaande de rechtbank van oordeel is dat in dit geval een ongewenstverklaring op grond van artikel 67 Vw niet mogelijk was, resteerde verweerder als enige mogelijkheid het bezwaar gericht tegen de ongewenstverklaring gegrond te verklaren en het besluit in primo van 26 juni 2012 te herroepen.