Uitspraken

Eiser heeft in beroep aangevoerd dat hij onevenredig in zijn belangen is geschaad nu hij onvoldoende in de gelegenheid is gesteld zijn bezwaren tegen de Dublinclaim tijdig kenbaar te maken. Eiser heeft niet de mogelijkheid gehad het gehoor aanmeldfase tijdig met zijn gemachtigde te bespreken. Eiser en gemachtigde zijn immers eerst op 27 augustus 2014, één dag voor de start van de AA-procedure, en eerst na het fictief claimakkoord, op de hoogte gesteld van het op 26 juni 2014 gedane overnameverzoek. Eiser beroept zich in dit kader op artikel 5, zesde lid, van de Verordening.

Eiser heeft voorts, mede onder verwijzing naar een uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Zwolle, van 26 september 2002 (AWB 02/57775), aangevoerd dat niet langer sprake kan zijn van een fictief claimakkoord, gelet op de expliciete afwijzing van het claimverzoek, weliswaar één dag na het verstrijken van de termijn, maar voordat verweerder het fictieve akkoord aan Italië bij brief van 2 september 2014 heeft meegedeeld. Eiser meent, onder verwijzing naar uitspraken van de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) van 1 november 2004 (nr. 200406297/1) en 4 januari 2012 (nr. 201010283/1/V4), dat sprake is van bijzondere omstandigheden, zodat verweerder in dit geval wel gehouden is zich ervan te vergewissen of Italië zich verantwoordelijk acht. Er kan niet uitgegaan worden van het interstatelijk vertrouwensbeginsel nu met de afwijzing van Italië vaststaat dat Italië eisers asielverzoek niet in behandeling zal nemen.

Tot slot heeft eiser aangevoerd dat verweerder zich schuldig maakt aan willekeur, nu verweerder in vergelijkbare dossiers van vreemdelingen die eveneens via Italië zijn ingereisd, geen Dublinclaim heeft tegengeworpen en aan hen een verblijfsvergunning is verleend. Ter onderbouwing hiervan heeft eiser een aantal geanonimiseerde stukken ingebracht.

De voorzieningenrechter overweegt als volgt.

Ingevolge artikel 3, eerste lid, van de Verordening behandelen de lidstaten elk verzoek om internationale bescherming dat door een onderdaan van een derde land of een staatloze op het grondgebied van een van de lidstaten wordt ingediend, inclusief aan de grens of in de transitzones. Het verzoek wordt door een enkele lidstaat behandeld, namelijk de lidstaat die volgens de in hoofdstuk III genoemde criteria verantwoordelijk is.

Ingevolge artikel 5, derde lid, van de Verordening vindt het persoonlijk onderhoud tijdig plaats en in elk geval voordat een besluit tot overdracht van de verzoeker aan de verantwoordelijke lidstaat overeenkomstig artikel 26, eerste lid, wordt genomen.

Ingevolge het zesde lid, voor zover van belang, stelt de lidstaat die het persoonlijk onderhoud voert, een schriftelijke samenvatting op met tenminste de belangrijkste informatie die de verzoeker tijdens het onderhoud heeft verstrekt. De lidstaat zorgt ervoor dat de verzoeker en/of de juridisch adviseur of andere raadsman die de verzoeker vertegenwoordigt, tijdig toegang tot de samenvatting heeft.

Artikel 13, eerste lid, van de Verordening bepaalt dat, wanneer is vastgesteld, aan de hand van bewijsmiddelen of indirect bewijs, zoals omschreven in de twee in artikel 22, lid 3, genoemde lijsten, inclusief de gegevens zoals bedoeld in Verordening (EU) nr. 603/2013, dat een verzoeker op illegale wijze de grens van een lidstaat heeft overschreven via het land, de zee of de lucht of komende vanuit een derde land, de verantwoordelijkheid voor de behandeling van het asielverzoek bij die lidstaat berust. Die verantwoordelijkheid eindigt twaalf maanden na de datum waarop de illegale grensoverschrijding heeft plaatsgevonden.

Ingevolge artikel 22, eerste lid, van de Verordening verricht de lidstaat die om overname wordt verzocht de nodige naspeuringen en reageert op het verzoek tot overname van een verzoeker binnen twee maanden nadat hij het heeft ontvangen.

Ingevolge het tweede lid worden voor het afhandelen van de procedure ter bepaling van de verantwoordelijke lidstaat bewijsmiddelen en indirecte bewijzen gebruikt.

Ingevolge het vijfde lid erkent de aangezochte lidstaat, indien formele bewijzen ontbreken, zijn verantwoordelijkheid wanneer de indirecte bewijzen samenhangend, verifieerbaar en voldoende gedetailleerd zijn om vast te stellen welke lidstaat verantwoordelijk is.

Ingevolge het zevende lid van voornoemd artikel staat het zonder reactie laten verstrijken van de in lid 1 bedoelde termijn van twee maanden gelijk met aanvaarding van het overnameverzoek en houdt de verplichting in om de persoon over te nemen en te zorgen voor passende regelingen voor de aankomst.

Ingevolge artikel 10, tweede lid, van de Verordening (EG) nr. 1560/2003 van de Commissie van 2 september 2003 houdende uitvoeringsbepalingen van Verordening 343/2003 van de Raad tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat door een onderdaan van een derde land bij een van de lidstaten wordt ingediend (hierna: de Uitvoeringsverordening), dient, wanneer de verantwoordelijke lidstaat door de verzoekende lidstaat daarom wordt verzocht, hij onverwijld en schriftelijk te bevestigen dat hij zijn uit de overschrijding van de antwoordtermijn voortvloeiende verantwoordelijkheid erkent. De verantwoordelijke lidstaat dient zo spoedig mogelijk de nodige maatregelen te nemen om de plaats van aankomst van de asielzoeker vast te stellen en, in voorkomend geval, het uur van aankomst en de wijze van overdracht van de asielzoeker aan de bevoegde autoriteiten met de verzoekende lidstaat overeen te komen.

Uit het rapport gehoor aanmeldfase van 18 juni 2014 blijkt dat verweerder eiser erop heeft gewezen dat dit gehoor ziet op de vaststelling welk land verantwoordelijk is voor de behandeling van zijn asielaanvraag. Nu dit persoonlijk onderhoud heeft plaatsgevonden voorafgaand aan het nemen van het bestreden besluit, heeft dit tijdig plaatsgevonden in de zin van artikel 5, derde lid, van de Verordening.

Hoewel uit het dossier niet kan worden opgemaakt dat eiser door middel van een informatiefolder over de Dublinclaim van 26 juni 2014 op de hoogte is gesteld, is de gemachtigde van eiser hiervan in elk geval vanaf 27 augustus 2014 op de hoogte geweest, derhalve voorafgaand aan de aanvang van de AA-procedure. Ook vanaf dat moment heeft de gemachtigde de beschikking over het rapport van het gehoor aanmeldfase, zodat voldaan is aan het bepaalde in artikel 5, zesde lid, van de Verordening. Voorts is gemachtigde van eiser bij brief van verweerder van 1 september 2014 geïnformeerd over het fictieve claimakkoord. Eiser is daarnaast tijdens het eerste gehoor op 2 september 2014 over de Dublinclaim geïnformeerd en in de gelegenheid gesteld zijn bezwaren tegen de overdracht aan Italië naar voren te brengen. Ook bij zienswijze van 5 september 2014 heeft eiser zijn bezwaren daartegen kenbaar gemaakt. Dat gemachtigde van eiser eerst na het fictieve claimakkoord eiser heeft kunnen bijstaan, doet niet af aan het feit dat eiser op meerdere momenten tijdens de procedure en voorafgaand aan het bestreden besluit op de Dublinclaim heeft kunnen reageren, zodat niet gesteld kan worden dat hij in zijn belangen is geschaad.

De Italiaanse autoriteiten hebben, na het fictieve akkoord van 27 augustus 2014, bij brief van 28 augustus 2014 het overnameverzoek van 26 juni 2014 afgewezen omdat eiser niet bekend is in Italië en er geen document met overtuigend bewijs of voldoende indicatief bewijs is van het overschrijden van de Italiaanse grens door eiser.

Verweerder heeft de Italiaanse autoriteiten vervolgens bij brief van 2 september 2014 meegedeeld dat de afwijzing van Italië van 28 augustus 2014 niet tijdig is ontvangen, zodat Italië op grond van artikel 22, zevende lid, van de Verordening verantwoordelijk is voor de behandeling van de asielaanvraag van eiser. Ingevolge artikel 10, tweede lid, van de Uitvoeringsverordening dient Italië onverwijld en schriftelijk te bevestigen dat hij zijn verantwoordelijkheid erkent. Indien Italië dit niet vóór 16 september 2014 doet, neemt verweerder aan dat Italië de overdracht van eiser accepteert, aldus verweerder in zijn brief van 2 september 2014.