Uitspraken

Ingevolge artikel 8:81 van de Awb kan de voorzieningenrechter van de rechtbank die bevoegd is in de hoofdzaak, indien tegen een besluit bij de rechtbank beroep is ingesteld, op verzoek een voorlopige voorziening treffen indien onverwijlde spoed, gelet op de betrokken belangen, dat vereist.

Indien de voorzieningenrechter van oordeel is dat nader onderzoek na de zitting redelijkerwijs niet kan bijdragen aan de beoordeling van de zaak, kan hij op grond van artikel 8:86 van de Awb, onmiddellijk uitspraak doen in de hoofdzaak. Daarvoor bestaat aanleiding.

3. Ingevolge artikel 8:1, eerste lid, gelezen in samenhang met artikel 8:69 van de Awb, dient de rechtbank het bestreden besluit - de motivering waarop dit besluit berust daaronder begrepen - te toetsen aan de hand van de tegen dat besluit aangevoerde beroepsgronden.

Op 16 december 2013 heeft verzoekster zich gemeld in Asielzoekerscentrum Ter Apel alwaar zij te kennen heeft gegeven asiel te willen aanvragen. Dit verzoek is vastgelegd in een proces-verbaal van 16 december 2013. Verweerder heeft op voornoemde datum de vingerafdrukken van verzoekster naar Eurodac gezonden. Uit Eurodac is gebleken dat verzoekster op 9 mei 2011 en 22 juni 2011 asiel heeft aangevraagd in Italië. Op 30 december 2013 heeft verweerder de autoriteiten van Italië gevraagd om verzoekster terug te nemen. De Italiaanse autoriteiten hebben niet gereageerd binnen een termijn van twee weken zodat op 14 januari 2014 een zogenaamd fictief akkoord tot stand is gekomen. Verzoekster heeft op 22 januari 2014 een schriftelijke asielaanvraag ingediend. Bij besluit van 28 januari 2014 heeft verweerder deze aanvraag afgewezen op grond van artikel 30, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000). Volgens verweerder zijn de Italiaanse autoriteiten verantwoordelijk voor de behandeling van de aanvraag. Verzoekster heeft dit besluit in beroep gemotiveerd betwist.

Op grond van artikel 30, eerste lid, aanhef en onder a, van de Vw 2000 wordt een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd, als bedoeld in artikel 28 van deze wet, afgewezen, indien een ander land, partij bij het Vluchtelingenverdrag ingevolge een verdrag of een dit land en Nederland bindend besluit van een volkenrechtelijke organisatie verantwoordelijk is voor de behandeling van de asielaanvraag. De Verordening (EG) 343/2003 van de Raad van 18 februari 2003 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielaanvraag die door een onderdaan van een derde land bij een van de lidstaten wordt ingediend (hierna: Vo 343/2003) is met ingang van 1 januari 2014 opgevolgd door de Verordening (EU) 604/2013 van het Europees parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming dat door een onderdaan van een derde land of een staatloze bij een van de lidstaten wordt ingediend (hierna: Vo 604/2013).

De voorzieningenrechter is van oordeel dat de Vo 604/2013 het toetsingskader bevat voor de vraag welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de asielaanvraag van verzoekster. Daartoe wordt als volgt overwogen.

De voorzieningenrechter is van oordeel dat de Vo 604/2013 van toepassing is:

• -

  op verzoeken om internationale bescherming die zijn ingediend vanaf 1 januari 2014 en

• -

  op alle over – en terugnameverzoeken die zijn ingediend vanaf 1 januari 2014, ongeacht de datum waarop het bijbehorende verzoek om internationale bescherming is ingediend.

Deze uitleg van artikel 49 volgt uit zowel de Franse als de Engelse tekst van de verordening waarin een asielverzoek wordt aangeduid met de termen “application for international protection” en “demande de protection internationale” en het verzoek om terugname wordt aangeduid met de termen “request to take back” en “requête aux fins de reprise en charge”. De Nederlandse tekst van artikel 49 verschaft geen helderheid aangezien niet duidelijk is of het woord “verzoek” in het laatste zinsdeel van de tweede volzin, terugslaat op het verzoek om internationale bescherming of op het terugnameverzoek.

10. Het terugnameverzoek dateert van 30 december 2013 zodat de vraag naar de toepasselijkheid van de verordening wordt uitgemaakt door het antwoord op de vraag op welke datum verzoekster haar verzoek om internationale bescherming heeft ingediend.

Een verzoek om internationale bescherming is, in artikel 2, aanhef en onder b, van de Vo 604/2013, gedefinieerd als een verzoek om internationale bescherming in de zin van artikel 2, onder h), van Richtlijn 2011/95/EU.

De bepalingen van de Vo 604/2013 die handelen over het begin van de procedure tot vaststelling van de verantwoordelijke lidstaat, zijn niet gewijzigd ten opzichte van de Vo 343/2003. Daar komt bij dat ook de algemene asielprocedure niet is gewijzigd voor wat betreft de formele indiening van de asielaanvraag. Dit volgt uit artikel 3.109 van het Vreemdelingenbesluit 2000 waarin bepaald is dat de asielaanvraag door de vreemdeling wordt ingediend, onverwijld nadat hij te kennen heeft gegeven die aanvraag in te willen dienen. Aangezien de systematiek van de nationale asielprocedure niet is gewijzigd als gevolg van de inwerkingtreding van Vo 604/2013, is de voorzieningenrechter, onder verwijzing naar de hiervoor aangehaalde jurisprudentie van de Afdeling, van oordeel dat het verzoek om internationale bescherming ook onder Vo 604/2013 moet worden geacht te zijn ingediend op het moment van de formele asielaanvraag.

Verzoekster heeft de asielaanvraag op 22 januari 2014 ingediend zodat, op grond van het daarin opgenomen overgangsrecht, de Vo 604/2013, op het terugnameverzoek van toepassing is. Het bestreden besluit ontbeert aldus een juiste wettelijke grondslag nu dit is gegrond op artikel 30, eerste lid onder a, van de Vw 2000 in samenhang met de Vo 343/2003.

Nu verzoekster heeft aangevoerd dat zij in Italië subsidiaire bescherming heeft verkregen, ziet de voorzieningenrechter geen aanleiding om de rechtsgevolgen van het te vernietigen besluit in stand te laten. Immers kunnen subsidiair beschermden niet langer worden overgedragen op grond van de Vo 604/2013, en bevat de Vw 2000 sinds 1 januari 2014, in artikel 30, eerste lid, onder d, een afwijzingsgrond voor asielaanvragen van deze categorie vreemdelingen. De vertegenwoordiger van verweerder heeft ter zitting desgevraagd verklaard dat er geen onderzoek is verricht naar de vraag of verzoekster subsidiaire bescherming heeft verkregen van de Italiaanse autoriteiten. Op het terugnameverzoek is hierover niets vermeld. Verweerder zal aan de stellingen van verzoekster bij de voorbereiding en de motivering van het besluit aandacht moeten besteden. De overige door verzoekster aangevoerde gronden behoeven geen bespreking.

Nu het beroep gegrond zal worden verklaard, dient het verzoek tot het treffen van een voorlopige voorziening te worden afgewezen.

De voorzieningenrechter acht termen aanwezig om toepassing te geven aan artikel 8:75 van de Awb en verweerder te veroordelen in de door verzoekster in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs gemaakte proceskosten, welke zijn begroot op € 487,00 aan kosten van verleende rechtsbijstand (1 punt voor het met elkaar samenhangende beroepschrift en verzoekschrift). Van andere kosten in dit verband is de voorzieningenrechter niet gebleken.