Uitspraken

Eiser heeft in beroep onder verwijzing hetgeen eerder is aangevoerd het volgende naar voren gebracht.

Er is sprake van een afhankelijkheidsrelatie tussen de gezinsleden. De Guinese partner van eiser gaat drie dagen per week naar school en eiser is de enige die kan zorgen voor de drie kinderen, van wie één zijn biologische kind is. Vrijstelling van het mvv-vereiste op grond van artikel 8 van het EVRM is derhalve aangewezen. Verweerder heeft in het bestreden besluit aan eiser ten onrechte één antecedent tegenworpen waarbij eiser een transactievoorstel van € 100,-- wegens heling van een fiets heeft aanvaard. Tijdens de hoorzitting is hij hiermee niet geconfronteerd hetgeen onzorgvuldig is.

Eiser heeft zich voorts beroepen op een uitspraak van 23 april 2013 van deze rechtbank, zittingsplaats Roermond (ECLI:NL:RBDHA:CA0861), omdat de feiten in die uitspraak vergelijkbaar zijn.

Voorts heeft eiser aangevoerd dat er sprake is van objectieve belemmeringen. Hij en zijn gezin kunnen zich niet vestigen in Sierra Leone omdat ze geen band hebben met dat land. Zijn partner en twee van de drie kinderen hebben bovendien de Guinese nationaliteit en zullen niet worden toegelaten in Sierra Leone. Voorts is onvoldoende rekening gehouden met de belangen van de kinderen. Het oudste kind is negen jaar oud en geworteld in Nederland. Dit kind zal schade oplopen. Eiser heeft daartoe verwezen naar een rapport met de titel “De schade die kinderen oplopen als zij na langdurig verblijf in Nederland gedwongen worden uitgezet” van Kalverboer en Zijlstra uit 2006. Ook is er in Sierra Leone sprake van seksueel geweld tegen vrouwen, waarbij wordt verwezen naar het ambtsbericht van de Minister van Buitenlandse Zaken van 18 mei 2011.

Ook valt het eiser niet te verwijten dat het gezinsleven tijdens het niet-rechtmatig verblijf van eiser is ontstaan omdat verweerder geen inspanningen heeft verricht om eiser uit te zetten naar Sierra Leone. Verder heeft eiser zich onder andere beroepen op het arrest Üner van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) van 18 oktober 2006 (ECLI:NL:XX:2001:AD3516), rechtsoverweging 58, vanwege zijn langdurig verblijf in Nederland, zijn integratie en sterke binding met Nederland. Tevens heeft hij zich vanwege zijn privéleven beroepen op het arrest Khan tegen Verenigd Koninkrijk van 21 januari 2010, LJN: BL4175.

In beroep heeft eiser ter onderbouwing van zijn band met Nederland een verklaring van de Vincentius Vereniging te Breda van 27 januari 2014 en een verklaring van het Steunpunt Ongedocumenteerden Breda e.o. van 26 januari 2014 overgelegd.

Tot slot heeft verweerder niet gemotiveerd waarom er een inreisverbod voor vijf jaar is opgelegd, aldus eiser.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend en zich op het standpunt gesteld dat er vanwege het opleggen van het inreisverbod weliswaar sprake is van inmenging in het gezinsleven maar dat er na afweging van alle belangen geen sprake is van schending. De door eiser ingeroepen uitspraak van zittingsplaats Roermond is op 5 februari 2014 in hoger beroep door de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) vernietigd (ECLI:NL:RVS:2014:433).

In reactie op de stelling dat verweerder geen pogingen heeft ondernomen om eiser uit te zetten heeft verweerder gesteld dat op eiser de plicht rust om zelf uit Nederland te vertrekken. Voldoende is gemotiveerd waarom een inreisverbod voor de duur van vijf jaar is opgelegd, aldus verweerder.

De rechtbank overweegt als volgt.

Ingevolge artikel 3.71, tweede lid, onder l, van het Vb 2000 is van het vereiste van een geldige mvv, op grond van artikel 17, eerste lid, onder g, van de Vw 2000 vrijgesteld de vreemdeling van wie uitzetting in strijd met artikel 8 van het EVRM.

Ingevolge artikel 66a, eerste lid, van de Vw 2000 vaardigt Onze Minister een inreisverbod uit tegen de vreemdeling, die geen gemeenschapsonderdaan is, op wie artikel 64 niet van toepassing is en die Nederland:

Ingevolge het achtste lid kan, in afwijking van het eerste lid, Onze Minister om humanitaire of andere redenen afzien van het uitvaardigen van een inreisverbod.

Ingevolge artikel 6.5a, eerste lid, van het Vreemdelingenbesluit 2000 (Vb 2000) bedraagt de duur van het inreisverbod ten hoogste twee jaren.

Ingevolge het vierde lid, onder c, bedraagt, in afwijking van het eerste tot het met het derde lid, de duur van het inreisverbod ten hoogste vijf jaren, indien het betreft een vreemdeling die reeds het onderwerp is geweest van meer dan één terugkeerbesluit.

Eiser heeft terecht gesteld dat hij tijdens de hoorzitting van 28 augustus 2013 niet met de informatie van de Justitiële Informatiedienst is geconfronteerd. Echter, hij is hierdoor niet in zijn belangen geschaad nu het een klein onderdeel betreft van de gehele belangenafweging en hij hierop in beroep uitgebreid heeft kunnen reageren. Blijkens het bestreden besluit heeft verweerder het antecedent van eiser - hij heeft in 2009 een transactievoorstel van € 100,-- aanvaard wegens heling - slechts als één van de omstandigheden in de hier bedoelde belangenafweging betrokken en is het niet van doorslaggevend belang zoals eiser veronderstelt. Het beroep op de diverse nationale en internationale uitspraken slaagt om die reden niet. Hierbij is van belang dat verweerder aan de hand van de in het bestreden besluit genoemde “guiding principles” uit de arresten Boultif en Üner, een uitgebreide afweging heeft gemaakt. Daarbij zijn de geringe ernst van het misdrijf, de lange duur van zijn verblijf in Nederland, het tijdsverloop sinds het betrokken misdrijf en het onbesproken gedrag van eiser sindsdien, de nationaliteiten van alle gezinsleden, de gezinssituatie als zodanig, de ernst van de moeilijkheden van zijn partner en de kinderen als zij eiser zouden volgen naar zijn land van herkomst alsmede de hechtheid van de banden van eiser met Nederland en het land van herkomst afgewogen. Met betrekking tot de gezinssituatie en de rol van eiser in het gezin zoals ook beschreven in de verklaring van het Steunpunt Ongedocumenteerden Breda e.o., heeft verweerder het feit dat eiser in Nederland een gezinsleven heeft gevormd en geïntensiveerd op een moment dat hij niet in het bezit was van een verblijfsvergunning, van zwaarwegend belang kunnen achten en in zijn nadeel kunnen doen uitvallen. De gevolgen van deze keuze van eiser dienen immers voor zijn rekening en risico te komen. Zoals verweerder ook in het bestreden besluit heeft overwogen, leidt de stelling van eiser dat verweerder geen inspanningen heeft verricht om eiser, die sinds 15 juni 2004 illegaal in Nederland heeft verbleven, uit Nederland te verwijderen, niet tot de conclusie dat in eisers illegale verblijf moet worden berust. Eiser heeft immers zelf ook de plicht om Nederland uit eigen beweging te verlaten. De verklaring die eiser in beroep heeft overgelegd ter onderbouwing van zijn banden met Nederland, doet aan het voorgaande niet af, nu daaruit blijkt dat eiser eerst sinds september 2013 als vrijwilliger bij de Vincentius Vereniging werkt.

Voorts heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat van de partner en de kinderen in redelijkheid kan worden verwacht dat zij eiser naar Sierra Leone volgen. Daarbij heeft verweerder de duur van het verblijf van eiser in Sierra Leone, zijn leeftijd en achtergrond, het feit dat zijn Guinese partner een bijstandsuitkering ontvangt, de leeftijd van de kinderen en het volledige gezag van de partner over de kinderen terecht in aanmerking genomen. De omstandigheid dat Nederland mogelijk een beter toekomst perspectief biedt voor het gezin is terecht niet van belang geacht.

Naar het oordeel van de rechtbank is van een objectieve belemmering om het gezinsleven in Sierra Leone uit te oefenen niet gebleken, nu eiser in het verleden geen asielvergunning op basis van zijn individuele asielrelaas heeft toegekend gekregen. Voorts heeft verweerder terecht overwogen dat de stelling dat zijn partner en de kinderen niet in Sierra Leone zullen worden toegelaten niet is onderbouwd en dat de vrees dat zijn partner slachtoffer zou kunnen worden van seksueel geweld, niet is geconcretiseerd.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder zich in het bestreden besluit op het standpunt heeft kunnen stellen dat de inmenging in het recht op eerbiediging van het gezinsleven van eiser, zijn partner en de minderjarige kinderen wordt gerechtvaardigd in het belang van de Nederlandse samenleving.