Uitspraken

De rechtbank stelt vast dat in het beleid van verweerder, zoals neergelegd in paragraaf A3/7 van de Vc 2000, de term ‘medisch noodzakelijke mantelzorg’ wordt gehanteerd. Uit de bewoordingen van dit beleid blijkt naar het oordeel van de rechtbank niet dat dit enkel ziet op de beoordeling of mantelzorg noodzakelijk is, maar dat het ook ziet op de vraag welke zorg en hoeveel zorg noodzakelijk is. Uit het beleid blijkt immers dat volgens verweerder van belang is dat de vreemdeling aantoont dat de medisch noodzakelijke mantelzorg verleend wordt door gezins- of familieleden die hier te lande rechtmatig verblijven.

Uit het advies van Bureau Medische Advisering (BMA) van 25 februari 2015 volgt dat mantelzorg voor eiseres essentieel is voor het welslagen van haar medische behandeling, omdat eiseres hulpbehoevend is bij haar algemene dagelijkse levensverrichtingen en toezicht nodig heeft bij het innemen van haar medicatie. Het BMA geeft geen indicatie van het aantal uren zorg dat eiseres per dag nodig heeft.

Eiseres voert aan dat de huidige mantelzorg niet enkel verleend wordt door haar dochter die geen rechtmatig verblijf hier te lande heeft, maar ook door haar andere kinderen die wel rechtmatig in Nederland verblijven. De voor eiseres noodzakelijke mantelzorg kan niet door één persoon verleend worden, omdat eiseres 24-uurszorg nodig heeft. Deze stelling heeft eiseres onderbouwd door de verklaring van haar huisarts van 10 juli 2015.

Gelet op de omstandigheden dat er thans meerdere mantelzorgers zijn die zorg aan eiseres verlenen, de huisarts aangeeft dat eiseres 24-uurszorg nodig heeft voor haar algemene dagelijkse levensverrichtingen en het innemen van haar medicatie en het BMA heeft aangegeven dat de mantelzorg essentieel is voor het welslagen van de medische behandeling van eiseres, is de rechtbank van oordeel dat verweerder onvoldoende gemotiveerd heeft dat de noodzakelijke mantelzorg verleend kan worden door alleen de dochter van eiseres in Suriname. Het standpunt van verweerder dat voor zorg die meer omvat dan de zorg die door één mantelzorger geboden kan worden de hulp van thuiszorginstellingen of verzorgingshuizen kan worden ingeroepen, volgt de rechtbank niet. Immers is niet in geschil dat eiseres voor het slagen van de medische behandeling afhankelijk is van de voor haar noodzakelijke mantelzorg.

4. Het voorgaande betekent dat verweerder het in de tussenuitspraak geconstateerde motiveringsgebrek aan het bestreden besluit niet heeft hersteld en het bestreden besluit dus genomen is in strijd met artikel 7:12 van de Awb. Het beroep is gegrond en de rechtbank vernietigt het bestreden besluit. Verweerder zal daarom een nieuw besluit moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak. De rechtbank stelt hiervoor een termijn van zes weken.

5. Nu naar het oordeel van de rechtbank van belang is dat eerst wordt vastgesteld wat de voor eiseres medische noodzakelijke mantelzorg omvat en de vraag, of de dochter van eiseres alleen deze zorg kan verlenen, beantwoord dient te worden, komt de rechtbank niet toe aan bespreking van de beroepsgrond dat van de dochter van eiseres niet verlangd kan worden dat zij met haar moeder mee terug gaat naar Suriname.

6. Nu de rechtbank het beroep gegrond verklaard, veroordeelt de rechtbank verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 980,-- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 490,--, en een wegingsfactor 1). Indien aan eiseres een toevoeging is verleend, moet verweerder de proceskostenvergoeding betalen aan de rechtsbijstandsverlener.