Uitspraken

[verzoeker] heeft het verzoek tijdig ingediend, omdat het is ontvangen binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd.

Het gaat in deze om de vraag of het ontslag op staande voet door [verweerder] moet worden vernietigd en of [verweerder] moet worden veroordeeld tot doorbetaling van loon subsidiair of aan [verzoeker] een billijke vergoeding moet worden toegekend.

Weliswaar heeft [verzoeker] gesteld dat hem op 27 juli 2015 geen en in ieder geval geen onverwijld ontslag is verleend, maar dat hij op die dag naar huis is gegaan, nadat hem op zijn verzoek een vrije dag is toegestaan en dat hij zich de dag nadien heeft ziekgemeld, maar [verzoeker] heeft niet althans niet voldoende gemotiveerd de volgende stellingen van [verweerder] betwist. [verweerder] heeft gesteld dat [verzoeker] op 27 juli 2015 geen opdrachten van [verweerder] heeft uitgevoerd, dat [verweerder] [verzoeker] had aangesproken op zijn houding en gedrag op de werkvloer en met name de bedreigende houding, dat aan het door [verzoeker] aan [verweerder] opgegeven adres dadelijk de brief ter bevestiging van het ontslag aangetekend is verzonden, dat een exemplaar door [verweerder] op dezelfde dag op dat adres is afgeleverd, dat voor de ontvangst van de aangetekend verzonden brief is getekend, voorts dat de medewerkers bij de gemeente en Opwerk Intermediair via wiens bemiddeling [verzoeker] bij [verweerder] werk heeft gevonden, dadelijk zijn ingelicht over het ontslag en dat [verzoeker] later tegenover de bemiddelaar [HW] heeft erkend dat hij op staande voet is ontslagen.
[verzoeker] heeft nog wel opgemerkt dat [verweerder] een onjuist adres heeft gebruikt bij de verzending en afgifte van de ontslagbrief. Het komt echter voor risico van [verzoeker] als hij aan [verweerder] een adres heeft opgegeven waar hij - naar hij thans zegt - niet (meer) zou wonen, terwijl hij niet verifieerbaar aan [verweerder] een adreswijziging zou hebben opgegeven en voorts dat kennelijk op dat adres aangetekend verzonden stukken door of namens hem worden aangenomen. Op grond van het voorgaande, in samenhang met de niet althans niet concreet weersproken verslaglegging van [HW] , waaruit blijkt dat [verzoeker] tegenover hem heeft erkend op 27 juli 2015 op staande voet te zijn ontslagen, passeert de kantonrechter de stellingen van [verzoeker] dat hij niets weet van een ontslag en dat het ontslag niet onverwijld zou zijn gegeven.

Beoordeeld moet dan ook worden of de aan dat ontslag op staande voet ten grondslag gelegde redenen dat ontslag kunnen dragen.
Met betrekking tot de ontslagredenen, die [verweerder] in de bevestigingsbrief van 27 juli 2015 heeft vastgelegd, heeft [verzoeker] alleen enigermate gemotiveerd de gestelde werkweigering weersproken. De andere in de ontslagbrief neergelegde reden dat [verzoeker] tijdens het werk uitspraken heeft gedaan die voor een slechte sfeer voor zijn collega’s heeft gezorgd, heeft hij slechts simpelweg ontkend. [verweerder] heeft in dat verband ter gelegenheid van de mondelinge behandeling gesteld dat [verzoeker] eerder was aangesproken op zijn bedreigende houding en gedrag op de werkvloer en dat [verweerder] ter zake aangifte had gedaan. Daarop heeft [verzoeker] die stellingen niet meer en in ieder geval niet gemotiveerd weersproken, hoewel dat wel op zijn weg had gelegen.

Ten aanzien van de door [verweerder] aangevoerde herhaalde werkweigering, overweegt de kantonrechter het volgende. Onweersproken staat vast dat [verzoeker] op 27 juli 2015 naar het werk was gekomen, dat hij die dag een opdracht van [verweerder] kreeg om naar een klant toe te gaan om daar werk te verrichten, dat hij die opdracht niet heeft uitgevoerd en dat hij voor de afloop van zijn werktijd is weggegaan en voorts dat [verweerder] die dag een ontslagbrief heeft opgesteld en die brief die dag in ieder geval per aangetekende post aan [verzoeker] heeft verzonden.

[verzoeker] stelt in deze procedure met de werkvoorbereider van [verweerder] althans met [verweerder] zelf die dag te hebben gesproken over het volgens hem te weinig betaalde loon, dat hij naar aanleiding daarvan van slag is geraakt en per direct om een vrije dag heeft gevraagd, welke vrije dag hem zou zijn verleend.
Bij gelegenheid van de mondelinge behandeling heeft hij echter verklaard dat hij aanvankelijk niet is weggegaan, maar een sigaret heeft gerookt in zijn pauze en dat hij bij terugkeer een brief van [verweerder] zou moeten ondertekenen, hetgeen hij geweigerd heeft, terwijl hij kort na de gebeurtenissen van 27 juli 2015 tegen de bemiddelaar [HW] volgens diens verslag onder meer heeft gezegd dat hij met de werkvoorbereider een discussie had over te weing betaald loon, dat hij na die discussie naar buiten was gelopen om even tot rust te komen en dat toen hij terugkwam het gesprek evenmin goed liep, waarop hij een dag vrij vroeg, maar dat hij deze niet kreeg omdat er een werkklus zou zijn waarbij iedereen op dat moment daaraan mee moest werken. Toen even later [verweerder] kwam en [verzoeker] zijn verhaal aan hem deed, gaf deze [verzoeker] ook geen dag vrij. [verzoeker] was boos dat hij geen vrij kreeg en daarop kreeg hij een brief waarin stond dat hij direct werk zou weigeren waarop een ontslag zou kunnen volgen. [verzoeker] was het niet eens met de gang van zaken en wilde zich ziek melden, waarop [verweerder] ook negatief antwoordde en toelichtte dat er geen reden was voor ziekmelding, waarop [verzoeker] is weggegaan en zich bij Intermediair Opwerk heeft gemeld.
Gezien deze op wezenlijke punten van elkaar afwijkende lezingen van [verzoeker] van de gebeurtenissen, komt het standpunt dat [verzoeker] in deze procedure inneemt, in het geheel niet aannemelijk voor. Het ligt immers niet in de rede dat een werknemer wel naar het werk komt en daar kennelijk een aanvang mee maakt maar na een - blijkbaar niet gepland of geagendeerd - gesprek met de werkvoorbereider en vervolgens met de werkgever zonder een (kenbaar gemaakte) urgente reden, een vrije dag vraagt en deze zou krijgen.

Op grond van het voorgaande in samenhang met de verklaring van onder meer mevrouw [K] , de supervisor van [verzoeker] van 27 juli 2015 dat [verzoeker] op die dag niet wilde werken en ook niet ging werken, komt de kantonrechter tot het oordeel dat voldoende vast staat dat [verzoeker] bij herhaling een redelijke werkopdracht heeft geweigerd, hetgeen in deze in samenhang met de klacht over zijn houding en gedrag voldoende grond voor een ontslag op staande voet oplevert. De kantonrechter acht het gegeven ontslag op staande voet dan ook rechtsgeldig gegeven, waarbij de kantonrechter voorts in de beschouwing heeft betrokken dat het dienstverband eerst op 1 juni 2015 is aangevangen, dat [verzoeker] niet heeft weersproken dat hij na ommekomst van de proeftijd zijn werkzaamheden niet (meer) naar behoren uitvoerde en dat hij zelf ook heeft gesteld “dat partijen niet door een deur kunnen” - naar de kantonrechter op basis van het niet althans niet concreet weersproken verslag van Van Westenbrugge afleidt – vooral omdat [verzoeker] meent te kunnen bepalen welke werkzaamheden wanneer en op welke wijze moeten worden uitgevoerd.

Nu de kantonrechter het ontslag op staande voet rechtgeldig gegeven acht, komt de kantonrechter niet meer toe aan de verlangde beslissing op de incidentele vordering.

Met betrekking tot de loonvordering heeft [verweerder] , mede onder verwijzing naar het gesprek met de bemiddelaar [HW] betwist dat [verzoeker] over de periode van 1 juni tot de ontslagdatum te weinig loon zou hebben ontvangen, nu er blijkbaar aanvankelijk iets te weinig loon was betaald, maar een nabetaling is gevolgd, doch hij heeft niet althans niet gemotiveerd betwist dat het maandloon met inbegrip van vakantietoeslag € 1.955,88 zou bedragen. Uit de ter gelegenheid van de mondelinge behandeling overgelegde loonstroken ten name van [verzoeker] blijkt evenwel niet dat genoemd maandloon daadwerkelijk is betaald en nu [verweerder] geen bewijs van betaling heeft overgelegd, hetgeen wel van hem had mogen worden verwacht, zal de kantonrechter hem veroordelen tot betaling van dat bedrag, waarop de daadwerkelijk betaalde bedragen in mindering strekken, een en ander als na te noemen. Voor zover nog een (na)betaling dient te volgen, is [verweerder] daarover de wettelijke rente verschuldigd. De kantonrechter ziet echter aanleiding de wettelijke verhoging te beperken tot 10%.

[verweerder] heeft een voorwaardelijk tegenverzoek gedaan. De voorwaarde dat de kantonrechter tot vernietiging van het ontslag op staande voet overgaat, is niet in vervulling gegaan, zodat op dat verzoek niet behoeft te worden beslist.

Als de overwegend in het ongelijk gestelde partij, dient [verzoeker] in de kosten van de procedure te worden veroordeeld.