Uitspraken

Niet is betwist dat verzoeker afkomstig is uit Gaza en staatloos Palestijn is.

Verweerder heeft in het bestreden besluit gesteld dat het de bestendige beslispraktijk van verweerder is dat bij de beoordeling van de aanvraag van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd aan iedere Palestijn wordt tegengeworpen dat hij zich kan laten registreren bij de UNRWA en zich zo onder bescherming van deze organisatie kan stellen. Op deze wijze wordt ten aanzien van iedere Palestijn in beginsel ervan uitgegaan dat hij niet onder het Vluchtelingenverdrag valt. Dit is ter terechtzitting door verweerder expliciet herhaald. Uit de door verzoeker overgelegde stukken blijkt naar het oordeel van de voorzieningenrechter echter niet dat alle of bijna alle Palestijnen zich voor bescherming kunnen wenden tot de UNRWA. Registratie en bescherming is blijkens het stuk genaamd ‘United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East’ (productie 3 bij het faxbericht van de zijde van verzoeker van 6 januari 2015) beperkt tot bepaalde groepen Palestijnen. De twee grootste groepen worden gevormd door Palestijnen (en hun nazaten) die in de jaren 1946 tot en met 1948 door de autoriteiten van Israël zijn verdreven uit Israël en door Palestijnen (en hun nazaten) die in 1967 wegens vijandigheden van de zijde van de autoriteiten van Israël zijn verdreven uit Israël. Relevant hierbij is dat dat de UNRWA zich – blijkens het e-mailbericht van Matthias Burchard (medewerker van de UNRWA) aan de gemachtigde van verzoeker van 23 december 2014 – ook aan bovengenoemde beperking houdt. Immers, in deze e-mail staat dat de UNRWA nog steeds inschrijvingen accepteert ´provided all criteria are fulfilled’. De eerdergenoemde bestendige beslispraktijk kan dan ook naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet worden gevolgd en derhalve ook niet aan verzoeker worden tegengeworpen. Daar komt bij dat de onderbouwing van het standpunt van verweerder dat verzoeker niet heeft aangetoond dat hij niet de bescherming kan inroepen van de UNRWA onvoldoende is. Ten aanzien van de niet door verweerder betwiste verklaring van verzoeker – afgelegd tijdens het eerste gehoor – dat hij een originele bewoner van Gaza is en dat hij en zijn vader in Gaza zijn geboren, de laatste in 1951, en de door verzoeker overgelegde verklaring van het UNRWA dat hij niet bij deze organisatie is geregistreerd, heeft verweerder overwogen dat verzoeker niet heeft aangetoond waar hij en zijn vader zijn geboren, alsook dat niet is gebleken dat verzoeker zich niet alsnog bij UNRWA kan registeren. Gelet op de omstandigheid dat uit de niet betwiste verklaring van verzoeker ten aanzien van de geboorteplaats van zijn vader kan worden afgeleid dat verzoeker in ieder geval niet behoort tot de groep van Palestijnen die in 1967 uit Israël zijn verdreven en derhalve de kans dat verzoeker valt onder een van de groepen aan wie de UNRWA bescherming verleent, drastisch is verkleind, had het naar het oordeel van de voorzieningenrechter op de weg van verweerder gelegen om de stellingen van verzoeker op dit punt middels een uitgebreidere motivering te weerspreken.

Ten aanzien van het beroep van verzoeker op artikel 3 van het EVRM heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat verzoeker zijn vrees voor ondervraging, mishandeling en detentie door Hamas na terugkeer in Gaza onvoldoende heeft onderbouwd en dat, mocht verzoeker toch problemen met Hamas ondervinden, hij in dit kader de bescherming van de UNRWA kan inroepen. Er bestaat dan ook volgens verweerder geen aanleiding om op grond van schending van bovengenoemd artikel een verblijfsvergunning aan verzoeker te verlenen. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter kan dit standpunt van verweerder – gelet op hetgeen verzoeker in het geding heeft gebracht – evenmin worden gevolgd. Hiertoe overweegt de voorzieningenrechter het volgende. Naast het feit dat verzoeker e-mails heeft ingebracht van Sheri Laizer, Midden-Oostenexpert, waaruit kan worden opgemaakt dat de kans bestaat dat verzoeker na terugkeer door Hamas wordt ondervraagd en waarop verweerder geen onderbouwde reactie heeft kunnen geven, blijkt naar het oordeel van de voorzieningenrechter uit de eerder aangehaalde e-mail van Matthias Burchard dat de UNRWA niet het mandaat of de middelen heeft om Palestijnen tegen geweld van gewapende derden te beschermen. De door verweerder aan verzoeker tegengeworpen bescherming tegen Hamas kan derhalve niet bij de UNRWA verkregen worden, zodat er op dit punt sprake is van een ondeugdelijke motivering.
De voorzieningenrechter overweegt in dit verband nog dat het beroep van verweerder op de uitspraak van de rechtbank Den Haag, zittingsplaats Arnhem, van 27 november 2014 (ECLI:NL:RBGEL:2014:7369), waarin is overwogen dat de UNRWA nog steeds zijn mandaat kan vervullen, geen doel treft nu in onderhavige zaak niet in geschil is of de UNRWA zijn mandaat nog kan vervullen, maar de vraag aan de orde is wat tot het mandaat van deze organisatie behoort.

9. Gelet op het bovenstaande zal het beroep gegrond worden verklaard wegens strijd met artikel 3:46 van de Awb en zal het bestreden besluit worden vernietigd. Verweerder zal daarom een nieuw besluit moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak.

10. Gegeven de beslissing in de hoofdzaak is er geen aanleiding voor het treffen van een voorlopige voorziening als bedoeld in artikel 8:81 van de Awb.

11. Er bestaat aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die verzoeker in verband met de behandeling van de zaak redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten worden op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht bepaald op € 974,-- (1 punt voor het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting; waarde per punt € 487,--; wegingsfactor 1).