Uitspraken

Ter beoordeling ligt voor of [A] gehouden is tot enige betaling van de door Creditline verrichte werkzaamheden. Voor de beantwoording van die vraag is in de eerste plaats van belang welke tariefafspraken partijen hebben gemaakt voor de procedures in Groningen en Amsterdam, nu zij daarover van mening verschillen. Partijen zijn het er over eens dat zij voor de procedure in Amsterdam een “no cure no pay” afspraak hebben gemaakt. Zij verschillen echter van mening over de voor de procedure in Groningen gemaakte tariefafspraak. Volgens Creditline zijn partijen overeengekomen dat zou worden gedeclareerd op basis van een uurtarief. Volgens [A] geldt ook voor de procedure in Groningen de “no cure no pay” afspraak.

De totstandkoming van de tariefafspraken is vervat in de e-mailwisseling van 19 februari 2015. De rechtbank is van oordeel dat uit deze e-mailwisseling niet ondubbelzinnig blijkt tot welke tariefafspraken partijen uiteindelijk zijn gekomen. Dit zal daarom moeten worden beoordeeld aan de hand van wils-vertrouwensleer zoals neergelegd in de artikel en 3:33 en 3:35 BW. Met name is de vraag welke inhoud [A] in de omstandigheden van dit geval redelijkerwijze heeft mogen toekennen aan het in de e-mailwisseling vervatte aanbod van Creditline.

De rechtbank passeert de door Creditline in de akte overlegging producties en vermeerdering van eis ingenomen stelling dat Creditline een belang van 30% heeft gekocht in de onderneming “geld terugkrijgen van [X] ”, nu dit niet uit de e-mails van 19 februari 2015 blijkt.

De rechtbank is van oordeel dat Creditline de overeengekomen “cure”, te weten het “terughalen” van het bedrag van € 69.318,64, niet heeft geleverd. Het door mr. [Q] opgestelde concept voor een vaststellingsovereenkomst is immers nooit getekend en heeft niet geleid tot het sluiten van een definitieve vaststellingsovereenkomst. De op 27 augustus 2015 gesloten vaststellingsovereenkomst kan naar het oordeel van de rechtbank niet worden aangemerkt als de “cure”, nu deze overeenkomst op een aantal wezenlijke punten verschilt van het door mr. [Q] uitonderhandelde concept. Zo bedraagt het schikkingsbedrag in de vaststellingsovereenkomst van 27 augustus 2015 het volledige door [A] gevorderde bedrag van € 69.318, 64, terwijl het concept van mr. [Q] uitgaat van € 65.000,--. Verder is in de versie van 27 augustus 2015 opgenomen dat partijen elkaar nadrukkelijk geen finale kwijting verlenen, terwijl in de versie van mr. [Q] was opgenomen dat [A] enerzijds en [X] en NLS anderzijds elkaar finale kwijting verlenen voor alle geschillen gerezen na de eerdere tussen hen gesloten vaststellingsovereenkomst van 5 maart 2014. Dit is in het onderhavige geval een essentieel verschil, gelet op de vele geschillen die [A] nog heeft met [X] en NLS. Daarnaast wordt in de versie van mr. [Q] deze eerdere vaststellingsovereenkomst van 5 maart 2014 herbevestigd en in de versie van 27 augustus 2015 niet. Ook dit is in dit geval een wezenlijk verschil, gelet op de discussie die er tussen [A] enerzijds en [X] en NLS anderzijds bestaat over deze eerdere vaststellingsovereenkomst. De rechtbank is gelet hierop van oordeel dat tussen de beide vaststellingsovereenkomsten zodanig wezenlijke verschillen bestaan dat de stelling van Creditline dat zij met de vaststellingsovereenkomst van 27 augustus 2015 haar “cure” heeft geleverd niet kan worden gevolgd. Creditline heeft derhalve geen aanspraak op betaling van 30% van € 69.318,64 noch van 30% van € 65.000.— op basis van het ‘no cure no pay” beding als zodanig.

Creditline stelt met een beroep gedaan op artikel 7:411 BW, dat zij desalniettemin recht heeft op het volle loon, nu het volledig aan [A] te wijten is dat Creditline de opdracht niet heeft kunnen volbrengen, en dat zij in ieder geval recht heeft op een redelijk loon.

Artikel 7:411 BW bepaalt dat de opdrachtgever recht heeft op een naar redelijkheid vast te stellen deel van het loon indien de overeenkomst eindigt (onder meer) voordat de opdracht is volbracht en de verschuldigdheid van loon afhankelijk is van de volbrenging van de opdracht. Bij de bepaling hiervan wordt onder meer rekening gehouden met de reeds door de opdrachtnemer verrichte werkzaamheden, het voordeel dat de opdrachtgever daarvan heeft, en de grond waarop de overeenkomst is geëindigd. Het tweede lid bepaalt dat in het in het eerste lid bedoelde geval de opdrachtnemer slechts recht heeft op het volle loon, als het einde van de overeenkomst aan de opdrachtgever is toe te rekenen en de betaling van het volle loon, gelet op alle omstandigheden van het geval, redelijk is.

De rechtbank stelt voorop dat de aard van een “no cure no pay” afspraak niet in de weg staat aan een beroep op dit artikel. De rechtbank verwijst in dit verband naar het arrest van de Hoge Raad van 23 maart 2013, ECLI:NL:HR: 2003:AF4626. In zijn algemeenheid kan niet worden gezegd dat bij no cure no pay contracten de opdrachtnemer (ook) het risico heeft geaccepteerd dat hij bij opzegging door de opdrachtgever of bij anderszins voortijdige beëindiging niets zou ontvangen. In dit geval is uit de afspraken van partijen niet af te leiden dat Creditline ook het risico heeft geaccepteerd dat zij bij opzegging door [A] of bij anderszins voortijdige beëindiging van de opdracht in het geheel geen loon zou ontvangen. De rechtbank zal dus beoordelen of Creditline recht heeft op betaling van het volledige loon dan wel op een naar redelijkheid vast te stellen deel van het loon ex artikel 7:411 BW. Daarbij dient de rechtbank alle omstandigheden van het geval te betrekken, waaronder de vraag aan wie het voortijdig beëindigen van de opdracht toe te rekenen is.

Ten aanzien van de procedure in Groningen overweegt de rechtbank dat, zoals hierboven is geconcludeerd, ook voor die procedure de “no cure no pay “ afspraak gold. Anders dan de procedure in Amsterdam is de procedure in Groningen voor wat betreft het terugvorderen van het bedrag van € 69.318,64 l volledig afgerond. Hetgeen onder 5.10 en 5.11 is overwogen gaat dus voor de procedure in Groningen niet op. Gelet op de uitkomst van de procedure in Groningen en de “no cure no pay” afspraak is de rechtbank van oordeel dat [A] niet gehouden is tot enige betaling aan Creditline voor de procedure in Groningen, met uitzondering van de betekeningskosten.

Nu de door Creditline gestelde daadwerkelijke aan de procedure in Amsterdam bestede uren voor het overige niet zijn betwist door [A] , zal de rechtbank het redelijke loon bepalen op € 14.511,54, zijnde het bedrag van de werkelijk gemaakte uren in de procedure in Amsterdam.

Creditline heeft onder verwijzing naar artikel 29 van haar algemene voorwaarden een contractuele rente van 12% op jaarbasis vanaf de vervaldatum van de facturen gevorderd. [A] heeft betwist dat de algemene voorwaarden van Creditline onderdeel uitmaken van de overeenkomst en heeft subsidiair de vernietiging van de algemene voorwaarden van Creditline ingeroepen, omdat deze niet tijdig ter hand zijn gesteld.

Gelet op het voorgaande komt de gevorderde contractuele rente niet voor toewijzing in aanmerking. Ook de subsidiair gevorderde handelsrente ex artikel 6:119a BW komt niet voor toewijzing in aanmerking, nu [A] niet handelde in de uitoefening van een beroep of bedrijf. De rechtbank zal wel de gevorderde wettelijke rente toewijzen.

Creditline heeft verzocht de rente toe te wijzen per de vervaldata van de respectievelijke facturen. Nu het toegewezen bedrag is gebaseerd op het door de rechtbank vastgestelde redelijke loon voor de werkzaamheden die zijn verricht tot aan de breuk tussen partijen, acht de rechtbank het redelijk de wettelijke rente over dat bedrag toe te wijzen ingaande dertig dagen na 15 augustus 2015, nu [A] mr. [Q] omstreeks die datum heeft ontslagen.

Creditline vordert een bedrag van € 1.102,51 aan buitengerechtelijke incassokosten. De rechtbank is van oordeel dat de gevorderde vergoeding niet voor toewijzing in aanmerking komt, nu gesteld noch gebleken is dat een aanmaning conform de eisen van artikel 6:96 lid 6 BW heeft plaatsgevonden.

Nu beide partijen deels in het ongelijk zijn gesteld, ziet de rechtbank aanleiding de proceskosten in conventie te compenseren, in die zin dat partijen ieder hun eigen kosten dragen.

De gevorderde beslagkosten van € 817,41 komen voor vergoeding in aanmerking, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de dag der dagvaarding.

[A] heeft opheffing van het gelegde beslag gevorderd. Nu de vordering van Creditline deels wordt toegewezen is het beslag rechtmatig gelegd en bestaat er zolang [A] het toegewezen bedrag niet heeft betaald geen aanleiding voor opheffing van het beslag, ook niet voor zover dat het bedrag van de vordering van Creditline te boven gaat. De rechtbank gaat er daarbij overigens van uit dat Creditline onmiddellijk na volledige betaling door [A] van de toegewezen vordering voor opheffing van het beslag zal zorgdragen.

[A] heeft voorts gevorderd om te verklaren voor recht dat het beslag onrechtmatig is en om Creditline te veroordelen tot het vergoeden van de dientengevolge door [A] geleden schade, op te maken bij staat. Nu de vordering van Creditline deels is toegewezen en gesteld noch gebleken is dat het leggen dan wel het handhaven van het gelegde beslag misbruik van recht oplevert, wordt de vordering afgewezen.

Gelet op de samenhang tussen de vordering in conventie en in reconventie, ziet de rechtbank aanleiding ook de proceskosten in reconventie te compenseren in die zin dat partijen ieder hun eigen kosten dragen.

Gelet op het feit dat thans eindvonnis in de hoofdzaak is gewezen, heeft [A] geen belang meer bij haar incidentele vordering. Gelet hierop wijst de rechtbank de vordering tot het treffen van een provisionele voorziening af.

Nu echter ter comparitie door [A] bezwaar is gemaakt tegen het feit dat het verzoek om de provisionele voorziening pas tegelijk met de hoofzaak ter zitting is behandeld, en [A] te kennen heeft gegeven nog wel prijs te stellen op een inhoudelijke beoordeling van het verzoek, ziet de rechtbank aanleiding om ten overvloede dit verzoek inhoudelijk te beoordelen.

[A] heeft onvoldoende gesteld dat sprake is van een dusdanig groot spoedeisend belang dat vooruitlopend op het vonnis in de hoofdzaak een provisionele voorziening getroffen had dienen te worden. Voorts heeft [A] ter zitting erkend dat Creditline een redelijk belang had en heeft bij het handhaven van het beslag, ook voor zover dit de vordering van Creditline te boven gaat, vanwege het risico op cumulatie van schuldeisers. Dat het leggen en handhaven van het beslag, ook voor zover dat het bedrag van de vordering van Creditline te boven gaat, onrechtmatig is geweest, is derhalve niet gebleken. Ook als de rechtbank het verzoek van [A] eerder zou hebben beoordeeld, zou de rechtbank het verzoek om een provisionele voorziening hebben afgewezen.