Uitspraken

De verdediging heeft – kort gezegd – betoogd dat de door de officier van justitie gedane vordering ex artikel 126nd van het Wetboek van Strafvordering (Sv) om beslag te leggen op de gegevens van de derdengeldenrekening op naam van [Stichting Beheer Derdengelden 1] op onrechtmatige wijze heeft plaatsgevonden, nu de Stichting Beheer Derdengelden in dit verband – gezien het feit dat verdachte advocaat is – als geheimhouder c.q. verschoningsgerechtigde moet worden beschouwd. De opgevraagde gegevens moeten daarom als stukken van een geheimhouder worden beschouwd.

De bevoegdheid tot inbeslagneming van dergelijke stukken ligt uitsluitend bij de rechter-commissaris, terwijl bij die inbeslagneming tevens de Deken van de Orde van Advocaten had moeten worden betrokken. Nu dit niet is gebeurd, is sprake van een onherstelbaar vormverzuim in het voorbereidend onderzoek, dat primair tot de niet-ontvankelijkheid van de officier van justitie in de vervolging van verdachte dient te leiden. Subsidiair dient de rechtbank, aldus de verdediging, over te gaan tot bewijsuitsluiting van het aanvullend proces-verbaal, betrekking hebbend op de gevorderde gegevens van voornoemde derdenrekening en tot strafvermindering.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat bij de door de raadsman genoemde punten geen sprake is van een (onherstelbaar) vormverzuim, zodat daaraan ook geen rechtsgevolgen dienen te worden verbonden. Subsidiair, indien beslist wordt dat sprake is van een onherstelbaar vormverzuim, dient dit niet te leiden tot niet-ontvankelijkheid van de officier van justitie, maar eventueel tot bewijsuitsluiting van het aanvullend proces-verbaal.

De rechtbank dient te beoordelen of sprake is van een onherstelbaar vormverzuim in het vooronderzoek en indien deze vraag bevestigend kan worden beantwoord, of hieraan enig rechtsgevolg moet worden verbonden. Hierbij dient het belang dat het geschonden vormschrift beoogt te beschermen te worden meegewogen, evenals de ernst van het verzuim en het nadeel dat daardoor wordt veroorzaakt. Bij de beoordeling daarvan is onder meer van belang of en in hoeverre de verdachte door het verzuim daadwerkelijk in zijn verdediging is geschaad.

De rechtbank overweegt als volgt.

Op 4 juli 2016 heeft de officier van justitie van ABN AMRO bank op grond van artikel 126nd Sv gevorderd gegevens te verstrekken over de periode van 24 januari 2008 tot en met 31 maart 2008 met betrekking tot de derdengeldenrekening op naam van de [Stichting Beheer Derdengelden 1] (hierna: de derdengeldenrekening). Gevorderd zijn onder meer de dagafschriften van voornoemde rekening.

Ingevolge artikel 126nd Sv kan de officier van justitie in geval van verdenking van een misdrijf als omschreven in artikel 67 lid 1 Sv in het belang van het onderzoek van degene van wie redelijkerwijs kan worden vermoed dat hij toegang heeft tot bepaalde opgeslagen of vastgelegde gegevens, vorderen deze gegevens te verstrekken.

Naar het oordeel van de rechtbank zijn de zich bij een bank bevindende gegevens met betrekking tot een derdengeldrekening van een advocatenkantoor in beginsel aan te merken als zich onder een derde bevindende geheimhoudersgegevens. Het gaat immers om een situatie waarin vooraf vaststaat dat de gevorderde gegevens onder het verschoningsrecht vallen. Als dezelfde gegevens onder de verdachte dan wel de [Stichting Beheer Derdengelden 1] in beslag zouden zijn genomen, dan zou ingevolge het bepaalde in artikel 98 Sv de toestemming van de geheimhouder zijn vereist. Dat brengt mee dat naar het oordeel van de rechtbank ook in de onderhavige situatie, waarin dergelijke gegevens worden achterhaald bij een derde aan wie geen zelfstandig verschoningsrecht toekomt, artikel 98 Sv (dat ziet op inbeslagneming bij verschoningsgerechtigden zelf) onverkort van toepassing is.

Nu (in beginsel) toestemming van de geheimhouder nodig is voor inbeslagneming van gegevens over de derdengeldenrekening, geldt dat evenzeer voor het rechtstreeks vorderen van die gegevens bij de bank. Een andersluidend oordeel zou immers resulteren in een eenvoudige omzeiling van de ter zake van het verschoningsrecht geldende (beschermings)regels. Nu de toestemming van verdachte voor het verstrekken van de gevorderde gegevens ontbrak, volgt uit het bepaalde in artikel 98 Sv dat de deken en de rechter-commissaris bij het verkrijgen van de gevorderde gegevens hadden moeten worden betrokken. Vast staat dat dit niet is gebeurd.

Anders dan de officier van justitie, is de rechtbank van oordeel dat de gegevens betreffende de derdengeldenrekening niet zijn aan te merken als in artikel 98 Sv bedoelde geschriften “welke het voorwerp van het strafbare feit uitmaken of tot het begaan daarvan gediend hebben” waarop op grond van artikel 98 Sv beslag kan worden gelegd. Het gaat weliswaar om mogelijke bewijsmiddelen, maar niet om documenten die bij het strafbare feit (waarvan toen een verdenking bestond) een zelfstandige betekenis hebben gehad.

Gelet op het vorenstaande stelt de rechtbank vast dat de verkrijging van de gegevens van de derdengeldenrekening, gelet op het bepaalde in artikel 98 Sv, op onrechtmatige wijze heeft plaatsgevonden en dat aldus sprake is van een onherstelbaar vormverzuim in het vooronderzoek. De officier van justitie heeft weliswaar in dit verband aangevoerd dat het vormverzuim nog kan worden hersteld door alsnog over te gaan tot inschakeling van de rechter-commissaris, maar dit acht de rechtbank zeker in dit stadium van het onderzoek geen realistische optie.

De rechtbank ziet zich vervolgens gesteld voor de vraag of dit vormverzuim dient te leiden tot de niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie. Slechts in zeer uitzonderlijke gevallen is de niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie ex artikel 359a Sv aan de orde. Daarvoor is alleen plaats ingeval het vormverzuim daarin bestaat dat met de opsporing en vervolging belaste ambtenaren ernstig inbreuk hebben gemaakt op de beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekort gedaan. Van een dergelijk uitzonderlijk geval is naar het oordeel van de rechtbank in deze situatie echter geen sprake. Het verweer strekkende tot niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie wordt daarom verworpen.

Voorts is de rechtbank van oordeel dat het vastgestelde vormverzuim niet van dien aard is dat het dient te leiden tot bewijsuitsluiting. Zij overweegt daartoe als volgt.

Het onderzoek heeft betrekking op een ernstig strafbaar feit dat er, kort gezegd, op neerkomt dat verdachte zijn positie als advocaat zou hebben misbruikt door een geldsom op zijn derdengeldenrekening voor zichzelf te houden en niet uit te keren aan degene aan wie het in eigendom toebehoort. Gelet op het vertrouwen dat in een advocaat moet kunnen worden gesteld, is sprake van uitzonderlijke omstandigheden, waarbij het belang van de waarheidsvinding heeft te prevaleren boven de geheimhoudingsplicht en het verschoningsrecht van die advocaat.

De rechtbank heeft bij voornoemde belangenafweging ook betrokken dat dat het beroepsgeheim er is om de belangen van de cliënt te beschermen en dat beperkingen daarop mogelijk zijn wanneer duidelijk sprake is van een verdenking van onrechtmatig handelen door de advocaat zelf. In dit verband wijst de rechtbank op de uitspraak van het EHRM in de zaak Versini-Campchini en Crasnianski tegen Frankrijk.1 Bovendien is de rechtbank van oordeel dat de vordering tot afgifte van de gegevens van de derdengeldenrekening voldoet aan de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit, aangezien de gegevens zijn gevorderd over een korte periode en deze gegevens slechts betrekking hebben op één cliënt van verdachte.

Op basis van het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat door het verzuim geen strafvorderlijk relevant nadeel voor verdachte is veroorzaakt, zodat er ook geen ander rechtsgevolg behoeft te worden verbonden aan het verzuim en in deze specifieke situatie kan worden volstaan met de constatering dat een onherstelbaar vormverzuim is begaan.

De officier van justitie heeft op grond van hetgeen hij bewezen acht gevorderd verdachte te veroordelen tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 9 maanden.

De verdediging heeft geen strafmaatverweer gevoerd.

Na te melden straf is in overeenstemming met de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gegrond op de persoon en de persoonlijke omstandigheden van verdachte, zoals daarvan tijdens het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank neemt hierbij in het bijzonder het volgende in aanmerking.

Verdachte heeft zich in zijn hoedanigheid van advocaat en juridisch adviseur meermalen schuldig gemaakt aan verduistering van gelden van zijn cliënten. De rechtbank rekent het de verdachte zwaar aan dat hij gedurende een langere periode cliënten op die manier heeft gedupeerd. Aldus heeft verdachte in de hoedanigheid van advocaat dan wel juridisch adviseur op grove wijze misbruik gemaakt van het door zijn cliënten in hem gestelde vertrouwen. Door aldus te handelen heeft verdachte het vertrouwen van justitiabelen in advocaten en soortgelijk beroepen, waarbij er sprake is van een bijzondere vertrouwenspositie, zeer ernstig beschaamd. Bovendien is door toedoen van verdachte het aanzien van zijn beroepsgroep geschaad.

Daarnaast heeft verdachte – eveneens in zijn hoedanigheid van advocaat - valsheid in geschrift gepleegd door het valselijk opmaken van een vaststellingsovereenkomst. Door dergelijk handelen wordt het vertrouwen ondermijnd dat in het maatschappelijk verkeer in dergelijke documenten moet kunnen worden gesteld. Tot slot heeft verdachte zich ook nog schuldig gemaakt aan meineed, door opzettelijk onder ede een valse verklaring af te leggen ten overstaan van de rechtbank. Het afleggen van de eed of belofte dient er toe om de betrouwbaarheid van een door wettelijk voorschrift vereiste verklaring te realiseren. Door opzettelijk in strijd met de waarheid te verklaren, heeft verdachte niet alleen dit vertrouwen ernstig geschonden, maar ook de waarheidsvinding ondermijnd. Hierdoor wordt het algemeen belang bij een deugdelijke rechtspleging direct en in ernstige mate geraakt.

Naar het oordeel van de rechtbank zou, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, alsmede gelet op de ernst van de bewezen verklaarde feiten, en rekening houdend met de straffen die in soortgelijke gevallen worden opgelegd, een onvoorwaardelijke gevangenisstraf passend en geboden zijn.

De rechtbank ziet echter aanleiding om daarvan af te zien en aan verdachte de maximale taakstraf en een voorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen. Hierbij houdt de rechtbank in het voordeel van verdachte rekening met het lange tijdsverloop dat tussen de gepleegde strafbare feiten en de uitspraak van heden is gelegen, en het feit dat verdachte blijkens het op zijn naam gesteld uittreksel uit de Justitiële Documentatie van 20 januari 2016 een blanco strafblad heeft. Verder weegt de rechtbank mee dat aan verdachte ten aanzien van het eerste feit al een sanctie is opgelegd, te weten de schorsing als advocaat door het Hof van Discipline voor de duur van zes maanden.

Alles overwegende acht de rechtbank oplegging van de maximale taakstraf van 240 uur en een voorwaardelijke gevangenisstraf van 4 maanden met een proeftijd van 2 jaar passend en geboden. Het voorwaardelijk strafdeel is naar het oordeel van de rechtbank nodig om recht te doen aan de ernst van de feiten en de gevolgen daarvan, alsmede om de verdachte ervan te weerhouden in de toekomst opnieuw strafbare feiten te plegen.

[slachtoffer 1] heeft zich als benadeelde partij gevoegd met een vordering tot schadevergoeding van € 69.287,64, bestaande uit het ten onrechte ingehouden geldbedrag ad € 36.000,- en de daarover gevorderde wettelijke rente ad € 33.287,64.

[slachtoffer 2] heeft zich als benadeelde partij gevoegd met een vordering tot schadevergoeding van € 17.176,26, bestaande uit de bij de schuldenaar geïncasseerde kosten ad € 13.541,01, de gevorderde kosten van rechtsbijstand ad € 635,25 en het aan verdachte betaalde voorschot ad € 3.000,-.

[slachtoffer 5] heeft zich in zijn hoedanigheid van executeur van de nalatenschap van [slachtoffer 4] als benadeelde partij gevoegd met een vordering tot schadevergoeding van

€ 38.131,41, bestaande uit de volgende schadeposten (per 1 november 2016):

De rechtbank begrijpt het standpunt van de officier van justitie aldus dat hij vordert dat de benadeelde partijen, vanwege het feit dat hun vorderingen ten gevolge van het persoonlijk faillissement van de verdachte uitsluitend bij diens curator als faillissementsvordering kunnen worden ingediend, niet-ontvankelijk worden verklaard in die vorderingen. Voorts heeft de officier van justitie gevorderd dat wel telkens de schadevergoedingsmaatregel ter hoogte van de gevorderde bedragen wordt opgelegd, met dien verstande dat, wat de vordering van [slachtoffer 5] betreft, alleen de gevorderde kosten voor rechtsbijstand voor vergoeding in aanmerking dienen te komen, vermeerderd met de gevorderde wettelijke rente.

De verdediging heeft geen inhoudelijk standpunt ingenomen.

De vorderingen van de benadeelde partijen moeten worden beoordeeld naar civiel recht.

Dat strekt zich ook uit naar eventuele vragen omtrent de ontvankelijkheid van de vordering.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is komen vast te staan dat het faillissement van de verdachte bij vonnis van 22 mei 2015 is uitgesproken. De verdachte bevindt zich nog steeds in staat van faillissement.

Gelet op het vorenstaande is de rechtbank – ingevolge het bepaalde in artikel 26 Faillissementswet - van oordeel dat de benadeelde partijen in de onderhavige strafzaak niet kunnen worden ontvangen in hun vorderingen. Zij kunnen hun (civielrechtelijke) vorderingen tot schadevergoeding slechts bij de curator indienen.

Het niet-ontvankelijk verklaren van de benadeelde partijen wegens het faillissement van de verdachte staat echter niet aan het opleggen van een schadevergoedingsmaatregel in de weg. De schadevergoedingsmaatregel is immers een zelfstandige strafrechtelijke maatregel die mede beoogt een door een strafbaar feit benadeelde persoon te versterken in zijn positie tot herstel van een rechtmatige toestand. Hieraan ligt de gedachte ten grondslag om de benadeelde de inspanningen om dat herstel te bereiken, zoveel mogelijk uit handen te nemen. Die inspanningen worden door het opleggen van de maatregel in handen gelegd van de Staat.

Tenslotte kan op de voet van het bepaalde in artikel 592a van het Wetboek van Strafvordering ondanks een niet-ontvankelijk verklaring wel een beslissing worden genomen ten aanzien van de kosten door de benadeelde partij gemaakt. Voor zover dat aan de orde is, zal de rechtbank daarover in de navolgende overwegingen eveneens een beslissing geven.

Ten behoeve van [slachtoffer 1]

Schadevergoedingsmaatregel

Uit het onderzoek ter terechtzitting is vast komen te staan dat de benadeelde partij als gevolg van het onder 1 bewezen verklaarde feit rechtstreeks vanaf 24 januari 2008 schade heeft geleden en wel tot een bedrag van € 36.000,-. Deze schade is door de verdachte niet betwist en is door de benadeelde partij genoegzaam onderbouwd.

Aangezien de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade en de verdachte voor het onder 1 bewezen verklaarde feit zal worden veroordeeld, zal de rechtbank aan verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag, groot € 36.000,-, te vermeerderen met de wettelijke rente daarover vanaf 24 januari 2008, ten behoeve van het slachtoffer genaamd [slachtoffer 1]

Ten behoeve van [slachtoffer 2]

Schadevergoedingsmaatregel

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de schadepost “het betaalde voorschot” onvoldoende rechtstreeks verband met het onder 2 bewezenverklaarde feit en is die schadepost overigens ook niet met stukken onderbouwd.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is wel vast komen te staan dat de benadeelde partij, voor zover de vordering betrekking heeft op de post “ten onrechte ingehouden bedrag” als gevolg van het onder 2 bewezen verklaarde feit vanaf 14 november 2012 rechtstreeks schade heeft geleden en wel tot een bedrag van € 11.541,01.

De benadeelde partij heeft voorts een schadepost van € 635,25 ter zake van gemaakte kosten voor rechtsbijstand opgevoerd. Uit de factuur van 11 februari 2015 van mr. T. Venneman volgt dat de benadeelde partij als gevolg van de vermoede verduistering advocaatkosten heeft moeten maken, en dat deze kosten zijn gemaakt vóórdat de vordering van de benadeelde partij was ingediend. Dit brengt naar het oordeel van de rechtbank met zich dat deze kosten op de voet van artikel 6:96, tweede lid, onder c van het Burgerlijk Wetboek (BW) als rechtstreeks geleden (vermogens)schade zijn aan te merken. De rechtbank overweegt in dit verband dat het hierbij om redelijke kosten in de zin van voornoemd artikel gaat. Nu deze kosten door verdachte niet zijn betwist en door de benadeelde partij genoegzaam zijn onderbouwd, zal de rechtbank ook voor deze kosten de schadevergoedingsmaatregel opleggen.

Aangezien verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade en verdachte voor het onder 2 bewezen verklaarde feit zal worden veroordeeld, zal de rechtbank aan verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag van in totaal € 12.176,26 te vermeerderen met de wettelijke rente over € 11.541,01 vanaf 24 november 2012 en de wettelijke rente over € 635,25 vanaf 11 februari 2015, ten behoeve van het slachtoffer genaamd [slachtoffer 2] .

Ten behoeve van [slachtoffer 5]

Naar het oordeel van de rechtbank is op grond van het verhandelde ter terechtzitting niet vast komen te staan dat de schadepost “kosten voor opslag inboedel hangende het proces” ad € 6.073,63, rechtstreeks verband houdt met het bewezenverklaarde feit, zodat deze post dient te worden afgewezen. Verder zijn de schadeposten “nadelige impact op [slachtoffer 4] ” en “weerslag op [slachtoffer 5] en echtgenote” noch begroot noch met bewijsstukken onderbouwd.

Kosten rechtsbijstand

Voor toewijzing van een vordering tot schadevergoeding als bedoeld in art. 51a, eerste lid, van het Wetboek van Strafvordering (Sv) komt alleen die schade in aanmerking die rechtstreeks is geleden door het strafbare feit. De kosten van rechtsbijstand van een benadeelde partij zijn niet als zodanige rechtstreekse schade aan te merken (vgl. HR 21 september 1999, NJ 1999, 801). Dat brengt mee dat dergelijke kosten ook niet in aanmerking kunnen worden genomen bij de oplegging van de in art. 36f, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht (Sr) voorziene maatregel.

De rechtbank dient daarom vast te stellen welke kosten de benadeelde partij heeft gemaakt in de civiele procedure, aangezien deze kosten naar het oordeel van de rechtbank wel als rechtstreekse schade kunnen worden beschouwd, en welke kosten zijn gemaakt ten behoeve van de voeging van de benadeelde partij in de strafzaak, welke kosten zoals hiervoor overwogen op de voet van 592a Sv kunnen worden vergoed.

De benadeelde partij heeft ter onderbouwing van de schadepost “advocaat/juridische ondersteuning” ad € 31.295,08 op de terechtzitting van 2 november 2016 een aantal facturen overgelegd. Uit deze facturen blijkt dat er zowel kosten zijn gemaakt in de civiele procedure als in de strafzaak. De rechtbank zal daarbij de kosten van rechtsbijstand die zijn gemaakt ná indiening van de vordering van de benadeelde partij, te weten 21 december 2015, aanmerken als kosten die zijn gemaakt in de strafzaak. Deze kosten worden in het kader van de schadevergoedingsmaatregel buiten beschouwing gelaten.

Ten aanzien van de civiele procedure

Met betrekking tot de kosten van rechtsbijstand die de benadeelde partij in de civiele procedure heeft gemaakt, overweegt de rechtbank als volgt.

Kosten ter voorkoming of beperking van de schade die als gevolg van de gebeurtenis waarop de aansprakelijkheid berust mocht worden verwacht, zijn op de voet van artikel 6:96, tweede lid, onder a BW als rechtstreeks geleden schade in de zin van vermogensschade aan te merken, en komen voor vergoeding in aanmerking, mits de kosten noodzakelijk én naar hun omvang redelijk zijn.

Uit de ter terechtzitting overgelegde facturen blijkt dat de juridische werkzaamheden niet uitsluitend kunnen worden aangemerkt als kosten ter voorkoming of beperking van de schade, maar dat de werkzaamheden zich ook hebben uitgestrekt tot – onder meer – een artikel 12 Sv-procedure en een tuchtrechtelijke procedure.

De rechtbank constateert dat uit de facturen volgt dat in de periode van 20 juli 2009 tot en met 7 juni 2010 werkzaamheden zijn verricht die betrekking hadden op de vermoede vervalste vaststellingsovereenkomst, alsmede activiteiten die zijn verricht met betrekking tot het door de benadeelde partij geïnitieerde getuigenverhoor. Deze kosten kunnen daarom naar het oordeel van de rechtbank worden aangemerkt als vermogensschade in de zin van artikel 6:96 BW. Gelet op het feit dat de facturen niet uitsluitend zien op deze kosten, moet de rechtbank de kosten begroten naar redelijkheid. De rechtbank zal daarom het bedrag aan gevorderde kosten rechtsbijstand begroten tot een bedrag van € 3.000,-. Deze kosten zijn overigens door verdachte niet betwist.

Aangezien verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade en verdachte voor de onder 3 en 4 bewezenverklaarde feiten zal worden veroordeeld, zal de rechtbank aan verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag van in totaal € 3.000,- te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 7 juni 2010, ten behoeve van het slachtoffer genaamd [slachtoffer 5] .

Ten aanzien van de strafzaak

Met betrekking tot de kosten van rechtsbijstand die de benadeelde partij in de strafzaak heeft gemaakt, zal de rechtbank – op de voet van het bepaalde in artikel 592a Sv – bij het bepalen van de hoogte van het te vergoeden bedrag uitgaan van de liquidatietarieven in kantonzaken geldend vanaf 1 april 2005. Daarbij wordt de hoogte van het te vergoeden bedrag gebaseerd op het (totale) bedrag dat ter zake van materiële en immateriële schade wordt gevorderd, ongeacht of dat bedrag voor toewijzing vatbaar is. Het salaris wordt berekend aan de hand van een puntenstelsel, waarbij voor het opstellen en indienen van een voegingsformulier één punt wordt gehanteerd, evenals voor de behandeling van de vordering van de benadeelde partij ter terechtzitting. De benadeelde partij vordert schadevergoeding van in totaal

€ 31.295,08. Voor bedragen tussen de € 20.000,- en € 40.000,- wordt per punt een salaris toegekend van € 400,-.

De rechtbank zal een bedrag van € 800,- toekennen ter zake van kosten voor rechtsbijstand overeenkomstig het liquidatietarief kantonzaken (2 punten), en zal het meer gevorderde afwijzen.

Dit brengt mee, dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met haar vordering heeft gemaakt, welke kosten de rechtbank tot op heden begroot op € 800,- en de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.