Uitspraken

[eiser] stelt dat het door [gedaagde] gebruikte teken SINA zodanig overeenstemt met de merken dat sprake is van verwarringsgevaar in de zin van artikel 2.20 lid 1 aanhef sub b BVIE en artikel 9 lid 2 sub b UMVo.

De rechtbank stelt bij de beoordeling daarvan het volgende voorop. De merkhouder heeft op grond van artikel 2.20 lid 1 aanhef en onder b BVIE alsmede artikel 9 lid 2 sub b UMVo het recht het gebruik van een teken te verbieden in het geval dat teken gelijk is aan of overeenstemt met zijn merk en het in het economisch verkeer wordt gebruikt voor dezelfde of soortgelijke waren of diensten als waarvoor het merk is ingeschreven, indien daardoor bij het publiek verwarring kan ontstaan, inhoudende het gevaar van associatie met het merk. Bij de vaststelling van verwarringsgevaar moet worden beoordeeld of het in aanmerking komende publiek kan menen dat de betrokken waren of diensten afkomstig zijn van dezelfde onderneming of van economisch verbonden ondernemingen. Het verwarringsgevaar dient globaal te worden beoordeeld, met inachtneming van alle relevante omstandigheden van het concrete geval, waaronder de mate van overeenstemming tussen het merk en het teken, de mate van overeenstemming van de waren of diensten waarop het merk en het teken betrekking hebben, en het onderscheidend vermogen van het merk.

Om vast te stellen of sprake is van overeenstemming tussen merk en teken, moet de mate van visuele, auditieve en begripsmatige gelijkenis ervan worden beoordeeld tussen het merk zoals dat is ingeschreven en het teken zoals dat wordt gebruikt. De beoordeling van de gelijkenis dient te berusten op de totaalindruk die door het merk wordt opgeroepen, uitgaande van het min of meer vage herinneringsbeeld dat bij het relevante publiek blijft hangen.

De rechtbank is van oordeel dat tussen de merken en het teken SINA onvoldoende overeenstemming bestaat om te komen tot het oordeel dat sprake is van verwarringsgevaar. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Het relevante publiek voor de door partijen verkochte rijst zijn mensen met een achtergrond in Islamitische culturen in delen van Afrika en Azië, zoals Afghanistan, Iran en Pakistan. [eiser] heeft ter zitting erkend dat Sina de naam is van een bekende Islamitische geleerde/filosoof. Sita is daarentegen een meisjesnaam. Dat de naam Sina in Islamitische kringen welbekend is, heeft [gedaagde] onweersproken onderbouwd met een verwijzing naar de omstandigheid dat in Nederland meerdere Islamitische scholen naar deze geleerde zijn vernoemd. Dat leidt tot het oordeel dat het teken SINA associaties oproept bij het relevante publiek met deze geleerde waardoor – nu het teken SINA verder geen semantische inhoud heeft – sprake is van een begripsmatig verschil tussen de woordmerken SITA en het teken SINA. Als het woord Sita, zoals [eiser] heeft gesteld, de naam is van een bekende vrouw, namelijk de vrouw van Rama in een bekend mythologisch verhaal, dan is het verschil alleen maar groter omdat dan moet worden aangenomen dat de merken associaties oproepen met deze mythische figuur en daardoor juist niet met het teken SINA dat immers geassocieerd wordt met een mannelijke geleerde.

Daarmee is naar het oordeel van de rechtbank sprake van een groot begripsmatig verschil tussen de merken en het gebruikte teken dat opweegt tegen de door [eiser] gestelde – en overigens door [gedaagde] betwiste – fonetische en visuele overeenstemming. De rechtbank betrekt bij dit oordeel dat de mate van oplettendheid van het relevante publiek groot is, aangezien dit publiek kritisch is op de kwaliteit van de rijst die ze koopt.3 Dat leidt de rechtbank af uit het volgende.

Tussen partijen is niet in geschil dat de rijst in grote hoeveelheden ineens wordt gekocht en niet in kleine pakjes zoals in de supermarkt. Dat, zoals [gedaagde] heeft betoogd, rijst van slechte kwaliteit een schande is in hun cultuur, is evenmin weersproken. [eiser] heeft ter zitting aangegeven dat er nauwlettend naar de kwaliteit van de rijst wordt gekeken: wat is de geur en structuur van de rijst, is deze langkokend of niet. Hij verkoopt rijst van verschillende kwaliteiten en voor verschillende doelgroepen. [gedaagde] heeft in dit verband onweersproken betoogd dat de rijst pas wordt gekocht na voorlichting en advies van de verkoper of bekenden. Dat betoog vindt overigens ook steun in de eigen stelling van [eiser] dat hij klanten soms proefzakjes geeft van een andere soort. De enkele omstandigheid dat rijst niet heel kostbaar is, doet niet af aan de vaststelling dat het relevante publiek een grote mate van oplettendheid heeft.

Naar het oordeel van de rechtbank is dan ook geen sprake van gevaar voor directe- dan wel indirecte verwarring tussen de merken en het teken SINA en moeten de vorderingen van [eiser] worden afgewezen.

[eiser] wordt als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de redelijke en evenredige proceskosten aan de kant van [gedaagde] .

Uit de door [gedaagde] overgelegde specificaties blijkt een bedrag aan proceskosten van € 7.903,- inclusief griffierecht. Nu [eiser] de hoogte van deze kosten slechts in algemene zin heeft betwist, gaat de rechtbank aan dat bezwaar voorbij. Nu de kosten bovendien onder de IE-indicatietarieven4 voor een eenvoudige bodemzaak blijven (€ 8.000,- exclusief griffierechten) en overigens ook onder de door [eiser] gemaakte proceskosten, is de rechtbank van oordeel dat deze kosten redelijk en evenredig geacht moeten worden in de zin van artikel 1019h Rv.