Uitspraken

De officier van justitie heeft gevorderd dat verdachte wordt veroordeeld tot een

werkstraf van 120 uren, met aftrek van de tijd in voorarrest doorgebracht, en een gevangenisstraf voor de duur van vier maanden, geheel voorwaardelijk, met een proeftijd van twee jaren en als bijzondere voorwaarden een meldplicht, een verplichting om mee te werken aan diagnostiek en behandeling bij een forensische polikliniek en een verplichting om mee te werken aan begeleiding door Stichting De Binnenvest/begeleid wonen. Het opleggen, bij wijze van bijzondere voorwaarde, van de verplichting om de ontstane schade te vergoeden - zoals door de reclassering ook is geadviseerd - acht de officier van justitie niet nodig.

De verdediging heeft zich op het standpunt gesteld dat er geen reden is om de verdachte terug te sturen naar de gevangenis, maar dat oplegging van een voorwaardelijke gevangenisstraf goed is als stok achter de deur. De raadsman heeft voorts te kennen gegeven moeite te hebben met oplegging van een werkstraf. Nu de verdachte al elf dagen in voorlopige hechtenis heeft gezeten en gelet op de fysieke beperkingen van de verdachte, dient volgens de raadsman, als oplegging van een werkstraf wordt overwogen, deze korter in duur te zijn dan door de officier van justitie is gevorderd. Tot slot heeft de raadsman aangevoerd dat het de verdachte aan draagkracht ontbreekt om een geldboete te kunnen voldoen.

Na te melden straffen zijn in overeenstemming met de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gegrond op de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan tijdens het onderzoek ter terechtzitting is gebleken. De rechtbank neemt hierbij in het bijzonder het volgende in aanmerking.

De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan bedreiging van twee medewerkers van de Sociale Dienst door met zijn auto het pand van die Sociale Dienst in Lisse binnen te rijden en daarbij de glazen pui en glazen schuifdeuren te vernielen. De verdachte heeft verklaard dat hij tot deze actie is gekomen omdat hij het gevoel had dat hij geen kant meer op kon. Hoe begrijpelijk het ook is dat de verdachte geëmotioneerd was over de beëindiging van zijn uitkering en de mogelijke gevolgen daarvan, dit kan nooit een rechtvaardiging zijn voor zijn buitenproportionele reactie. De betrokken medewerkers zijn enorm geschrokken en één van hen heeft therapie gehad om het incident te kunnen verwerken. Het handelen van de verdachte kan voorts ook bij getuigen en de maatschappij in het algemeen gevoelens van onveiligheid hebben opgeroepen. Verder heeft de verdachte door de vernieling grote financiële schade veroorzaakt. Dat de verdachte met dit alles, voordat hij tot handelen overging, geen enkele rekening heeft gehouden, rekent de rechtbank hem aan.

De rechtbank heeft acht geslagen op het strafblad van verdachte van 3 augustus 2018, waaruit naar voren komt dat de verdachte eerder met politie en justitie in aanraking is geweest, doch dat dit oude feiten betreft.

Voorts heeft de rechtbank kennis genomen van de pro justitia rapportage over de verdachte, van 17 april 2018, opgesteld door [naam 1] , klinisch psycholoog en [naam 2] , GZ-psycholoog. Hieruit volgt dat de verdachte iemand is die niet gemakkelijk stilstaat bij zijn emoties en hier niet gemakkelijk over praat. Hij is geneigd zich vooral te richten op de praktische kant van probleemsituaties. Deze kwetsbaarheden zijn echter niet zodanig dat van een persoonlijkheidsstoornis of van sterk afwijkende persoonlijkheidstrekken kan worden gesproken. In de aanloop naar het ten laste gelegde is de verdachte geconfronteerd met een opeenstapeling van maatschappelijk problemen en stresserende omstandigheden, zoals overlijdensgevallen, de beëindiging van zijn relatie, het verlies van werk, het verlies van zijn woning, de bij hem gestelde diagnose auto-immuunziekte SLE, en het stopzetten van zijn uitkering. Terugblikkend kan volgens de rapporteurs worden geconcludeerd dat de beperkte coping- en emotieregulatievaardigheden voorafgaand aan het ten laste gelegde al langere tijd onder druk stonden. Er was sprake van een langdurige opbouw van onlustgevoelens, na een periode van tegenslagen en stresserende omstandigheden. Als de verdachte op de dag van het ten laste gelegde de oplossing voor zijn problemen (hij had een woning gevonden) ziet verdwijnen, door het in zijn ogen onrechtvaardige handelen van de Sociale Dienst , komt hij impulsief tot gewelddadig gedrag. Er zijn geen aanwijzingen dat de verdachte voorafgaand aan en/of tijdens het ten laste gelegde in mindere mate in staat was zijn wil te bepalen. Geadviseerd wordt hem daarom volledig toerekeningsvatbaar te achten.

Het recidiverisico is volgens de rapporteurs laag. De verdachte is ondanks forse tegenslagen in het leven tot een goede sociale en maatschappelijk aanpassing gekomen. De afgelopen jaren is dit evenwicht gaan kantelen. Hij verzandde in een voor hem niet meer op te lossen situatie, waarin zijn primaire levensbehoeften, zoals financiën, huisvesting en gezondheid bedreigd werden. In deze context is hij impulsief tot het ten laste gelegde gekomen.

De stressoren die aanleiding hebben gegeven tot het ten laste gelegde zijn nog altijd aanwezig, zonder dat hiervoor een oplossing is gevonden. De verdachte behoeft praktische ondersteuning bij het hervinden van stabiliteit op alle levensgebieden. In dit kader volstaat volgens de rapporteurs begeleiding van maatschappelijk werk en de reclassering. Vanuit zorgperspectief wordt aangeraden om de verdachte een steunend en structurerend begeleidingscontact te bieden, bijvoorbeeld bij een forensische polikliniek.

Daarnaast heeft de rechtbank acht geslagen op het reclasseringsadvies van het Leger des Heils Jeugdbescherming en Reclassering van 23 april 2018 betreffende de verdachte. Hieruit komt naar voren dat de verdachte een gebouwverbod heeft bij de Sociale Dienst in Lisse tot november 2018. De verdachte is sinds december 2016 werkeloos. Sinds het incident heeft hij geen inkomsten meer. Zijn schulden bedragen € 1.200,00 en hij heeft een betalingsachterstand bij zijn zorgverzekeraar. De verdachte woont sinds april in een RIBW-woning van Stichting De Binnenvest en hij staat op de wachtlijst bij forensische polikliniek De Waag. Geadviseerd wordt om een deels voorwaardelijke straf op te leggen met de bijzondere voorwaarden van een meldplicht, een verplichting tot meewerken aan diagnostisch onderzoek naar zijn impulscontrole en frustratietolerantie en, afhankelijk van de onderzoeksresultaten, een verplichting tot meewerken aan behandeling/begeleiding van forensische polikliniek De Waag of soortgelijke instelling en een verplichting om de veroorzaakte schade te vergoeden.

Gezien het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat oplegging aan de verdachte van een werkstraf van na te melden duur passend en geboden is. Daarnaast zal de rechtbank een geheel voorwaardelijke gevangenisstraf opleggen met als bijzondere voorwaarden een meldplicht en een behandelverplichting. De rechtbank houdt bij de strafoplegging - meer dat de officier van justitie - rekening met de sterk beperkte fysieke capaciteiten van de verdachte. De rechtbank ziet geen aanleiding om als bijzondere voorwaarde op te leggen dat de verdachte verplicht moet meewerken met begeleiding door Stichting De Binnenvest/begeleid wonen, aangezien de verdachte in dat verband al hulp ontvangt en daaraan vrijwillig meewerkt. Het opleggen van een schadevergoedingsverplichting als bijzondere voorwaarde acht de rechtbank evenmin opportuun, nu de benadeelde partij in deze procedure een vordering tot schadevergoeding heeft ingediend.

De officier van justitie heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vordering van de benadeelde partij. Voorts heeft de officier van justitie gevorderd dat de rechtbank aan verdachte de verplichting zal opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag groot
€ 1.542,24 ten behoeve van het slachtoffer genaamd De Intergemeentelijke Sociale Dienst .

De verdediging heeft zich op het standpunt gesteld dat de vordering voor toewijzing in aanmerking komt. De raadsman heeft daarnaast verzocht om geen schadevergoedingsmaatregel op te leggen met vervangende hechtenis, omdat de verdachte anders het risico loopt dat hij bij betalingsonmacht vast komt te zitten.

De rechtbank zal de vordering, gelet op de onderbouwing daarvan en nu deze voorts niet is betwist, toewijzen tot een bedrag van € 1.542,24.

De rechtbank zal de gevorderde wettelijke rente toewijzen met ingang van 22 januari 2018, de dag waarop de schade is ontstaan.

Nu de vordering wordt toegewezen, zal de verdachte worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met de vordering heeft gemaakt, welke kosten de rechtbank tot op heden begroot op nihil, en in de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

Nu de verdachte voor de onder 1 subsidiair en 2 bewezenverklaarde strafbare feiten zal worden veroordeeld en hij jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door deze feiten is toegebracht, zal de rechtbank aan de verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag van € 1.542,24,

vermeerderd met de wettelijke rente daarover vanaf 22 januari 2018 tot aan de dag van de algehele voldoening ten behoeve van De Intergemeentelijke Sociale Dienst . Het is een onjuiste veronderstelling dat in geval van betalingsonmacht (te onderscheiden van betalingsonwil) wordt overgegaan tot tenuitvoerlegging van vervangende hechtenis, zodat de rechtbank ook de schadevergoedingsmaatregel, met bepaling van de vervangende hechtenis, zal opleggen.