Uitspraken

De rechtbank stelt voorop dat een vordering tot oproeping van een derde in vrijwaring in beginsel toewijsbaar is, indien voldoende gemotiveerd en concreet wordt gesteld dat men krachtens een rechtsverhouding met die derde recht en belang heeft om de nadelige gevolgen van een ongunstige afloop van de hoofdzaak geheel of gedeeltelijk op die derde te verhalen, dit in een zoveel mogelijk tegelijkertijd met de hoofdzaak te behandelen vrijwaringszaak. Er is geen aanleiding om voor het oproepen in vrijwaring van medegedaagden, zoals hier aan de orde, een andere maatstaf te hanteren.

[gedaagde sub 15] en [gedaagde sub 16] hebben aangevoerd dat de interne aansprakelijkheid anders kan liggen dan de externe aansprakelijkheid, zodat zij de nadelige gevolgen van een voor hen ongunstige afloop van de hoofdzaak mogelijk op (een) medegedaagde(n) of op elkaar als mede-feitelijk leider of bestuurder, kunnen verhalen. De rechtbank acht de gevorderde vrijwaringen met betrekking tot gedaagden 7 t/m 14 in de gegeven situatie, waarin in de hoofdzaak hoofdelijke veroordeling is gevorderd, toewijsbaar. Aan [gedaagde sub 15] en [gedaagde sub 16] zal eveneens worden toegestaan om elkaar in vrijwaring op te roepen. Het is aannemelijk dat zij er belang bij hebben om bij een veroordelend vonnis in de hoofdzaak, tegelijkertijd duidelijkheid te verkrijgen omtrent hun onderlinge aansprakelijkheid. Hennessy c.s. heeft hiertegen ook geen verweer gevoerd.

Ten aanzien van gedaagden 1 t/m 6 zal de vordering tot oproeping in vrijwaring worden afgewezen. De grondslag voor de vrijwaring van deze partijen stoelen [gedaagde sub 15] en [gedaagde sub 16] eveneens op (een vermeend) gevorderde hoofdelijke veroordeling met betrekking tot ‘alle gedaagden’. Dit berust naar het oordeel van de rechtbank op een onjuiste lezing van het petitum. Eisers in het incident moet worden nagegeven dat het – 25 pagina’s tellende – petitum in dit opzicht niet steeds duidelijk en consequent is geformuleerd. Echter, een letterlijke lezing, die inhoudt dat op enkele punten (ook) hoofdelijke veroordeling van [gedaagde sub 15] en [gedaagde sub 16] wordt gevorderd ten aanzien van gedaagden 1 t/m 6 (die behoren tot een ander concern, respectievelijk een andere privé persoon is), is niet te rijmen met de tekst van het petitum gelezen in samenhang met de dagvaarding. [gedaagde sub 15] en [gedaagde sub 16] doelen in het bijzonder op de volgende vorderingen:

1. de proceskostenveroordelingen in het incident (petitum sub A.XI, dagvaarding p. 157) en in de hoofdzaak (petitum sub B.XXVI, dagvaarding p. 172);

2. de dwangsommen in het incident (petitum sub A.VII, dagvaarding p. 152) en in de hoofdzaak (petitum sub B. XII, dagvaarding p. 163);

3. winstafdracht (petitum sub B.XIX, dagvaarding p. 170) en

4. schadevergoeding (petitum sub B.XX, dagvaarding p. 170; althans de rechtbank begrijpt deze vordering aldus dat hier niet (uitsluitend) een verklaring voor recht wordt gevorderd maar gelet op de toevoeging ‘nader op de maken bij staat’ ook een veroordeling tot vergoeding van die schade).

Aan (i) de gevorderde proceskostenveroordeling heeft Hennessy c.s. in het incident wél en in de hoofdzaak niet de zinsnede toegevoegd dat ‘een verdeling wordt gemaakt van de proceskosten van Hennessy over de verschillende (groepen van) gedaagden’. Lezing van het petitum in samenhang met de dagvaarding, waarin met betrekking tot gedaagden 1 t/m 6 is gesteld noch gebleken dat [gedaagde sub 15] en [gedaagde sub 16] daarvan bestuurder of feitelijk beleidsbepaler zijn, brengt mee dat het petitum op dit punt aldus moet worden begrepen dat steeds bedoeld is om hoofdelijke aansprakelijkheid voor de proceskosten per groep van gedaagden te vorderen, dat wil zeggen binnen concern-verband. Dit volgt met name uit de toelichting onder het kopje ‘Bestuurdersaansprakelijkheid’ op pagina’s 78-80 van de dagvaarding. Daar (i.h.b. in randnummer 8.68) wordt expliciet onderscheiden bestuurdersaansprakelijkheid van gedaagde 5 voor de vennootschappen van het Loendersloot-concern (gedaagden 1 t./m 4) enerzijds en aansprakelijkheid van [gedaagde sub 15] en [gedaagde sub 16] voor vennootschappen behorende tot het Van Caem-concern (gedaagden 7 t/m 14) anderzijds. In 8.71 wordt vervolgens geconcludeerd dat de feitelijke beleidsbepalers/ indirecte bestuurders hoofdelijk aansprakelijk zijn voor het vergoeden van schade en het afdragen van nettowinst ‘van hun respectieve[lijke] concern’. Bij de aansprakelijkheid voor de juridische kosten wordt in diezelfde paragraaf vermeld ‘naar rato verdeeld over de concerns.’ Een en ander brengt mee dat de vorderingen aldus moeten worden begrepen dat alleen hoofdelijkheid ‘binnen concern-verband’ wordt gevorderd, dat wil zeggen enerzijds van voor partijen die onderdeel uitmaken van het Loendersloot-concern, anderzijds voor partijen die onderdeel uitmaken van het Van Caem-concern. Gedaagde 6 valt hier geheel buiten. De gevorderde hoofdelijke veroordeling in de proceskosten kan dan ook niet tot verhaal van [gedaagde sub 15] en/of [gedaagde sub 16] , die tot het Van Caem-concern gerekend worden, op (één van) de gedaagden 1 t/m 6 leiden.

Ten aanzien van (ii) de dwangsommen, is geen hoofdelijke verschuldigdheid gevorderd. Gevorderd is om te bepalen dat, wanneer door (een van de) gedaagden geen gevolg wordt gegeven aan een aantal limitatief opgesomde bevelen (die zich richten tot verschillende groepen van gedaagden): “voor ieder van de gedaagden afzonderlijk een dwangsom wordt verbonden”. De rechtbank leest hier – mede gelet op de tekst van de dagvaarding – geen mogelijke (mede)aansprakelijkheid van [gedaagde sub 15] en/of [gedaagde sub 16] voor dwangsommen van gedaagden 1 t/m 6 in, zodat ook hieruit geen regresrecht van hen op die gedaagden kan voortvloeien.

De gevorderde winstafdracht en schadevergoeding zijn in de dagvaarding opgenomen onder een (sub)kop getiteld ‘Ten aanzien van gedaagden sub 7 tot en met 16’. Voor zover onder die kop wordt verwezen naar gedaagden ziet dat derhalve niet op gedaagden 1 t/m 6. Dit brengt meer dat ook hieruit geen regresvordering van [gedaagde sub 15] en/of [gedaagde sub 16] op die gedaagden kan ontstaan, zodat geen grondslag bestaat om hen in vrijwaring op te roepen.

De termijn voor oproeping in vrijwaring zal worden bepaald op vier weken, ter voorkoming van verdere vertraging van de procedure. Er bestaat geen aanleiding voor het hanteren van een ruimere (of juiste krappere) termijn. De in vrijwaring op te roepen partijen zijn reeds partij bij en hebben zich alle gesteld in de hoofdzaak. Geen van de op te roepen partijen is buiten Nederland gevestigd, met uitzondering van [gedaagde sub 16] die in België woont, die al een advocaat heeft in Nederland en die bovendien al bekend is met het vrijwaringsincident omdat hij daarin tevens eiser is.

De rechtbank houdt de beslissing over de proceskosten aan totdat in de hoofdzaak zal worden beslist.