Uitspraken

De officier van justitie heeft op grond van wat zij bewezen heeft geacht, gevorderd dat verdachte wordt veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van drie jaren met aftrek van de tijd die verdachte reeds in voorarrest heeft doorgebracht. Daarnaast heeft de officier van justitie, gelet op het grote herhalingsgevaar, de ernst van de feiten, de ernst van de problematiek en de twijfel aan de betrouwbare bereidheid tot medewerking aan een klinische behandeling in het kader van een terbeschikkingstelling (hierna: Tbs) met voorwaarden, de Tbs-maatregel met dwangverpleging gevorderd, omdat de veiligheid van anderen en de algemene veiligheid van personen die verpleging van overheidswege eisen.

De raadsman heeft zich ten aanzien van de oplegging van de Tbs-maatregel gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank. De raadsman heeft wel bepleit dat aan verdachte een Tbs-maatregel met voorwaarden wordt opgelegd. Verdachte is – in tegenstelling tot de weergave van de proceshouding van verdachte in de rapportages van de psychiater en de reclassering – bereid zich te laten behandelen op iedere wijze die aan hem wordt voorgeschreven, ook als dat een langdurige klinische opname in het kader van een Tbs-maatregel met voorwaarden inhoudt. Verdachte is gemotiveerd om aan zijn problematiek te werken en erkent de noodzaak tot het ondergaan van een behandeling, aldus de raadsman. De raadsman heeft daarom verzocht om de intrinsieke motivering, die wel degelijk bij verdachte aanwezig is, te belonen en aan hem de Tbs-maatregel met voorwaarden op te leggen. De controlemogelijkheid die dwangverpleging biedt ten aanzien van het internetgebruik, kunnen naar de mening van de raadsman specifiek worden opgenomen als voorwaarde bij een Tbs-maatregel met voorwaarden.

Voorts heeft de raadsman verzocht om bij het bepalen van de straf in sterkere mate dan de officier van justitie rekening te houden met de verminderde toerekeningsvatbaarheid.

Na te melden straf en maatregel zijn in overeenstemming met de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gegrond op de persoon en de persoonlijke omstandigheden van verdachte, zoals daarvan tijdens het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank neemt hierbij in het bijzonder het volgende in aanmerking.

De ernst van de feiten

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan mensenhandel ten aanzien van een minderjarig meisje. Hij heeft het slachtoffer, waarvan hij wist dat ze slechts 14 jaar oud was en zich aldus in een kwetsbare positie bevond, op manipulatieve wijze overgehaald om in de prostitutie te gaan werken. Hij deed dit door gaandeweg steeds meer het vertrouwen van het slachtoffer te winnen. Verdachte heeft de prostitutie van het slachtoffer gefaciliteerd door onder meer het plaatsen van advertenties op sekssites, het verstrekken van een werktelefoon, het onderhouden van contacten met potentiële klanten en het ter beschikking stellen van een kamer, waar de prostitutiewerkzaamheden konden plaatsvinden. Het slachtoffer werd in de advertenties als 18-jarige studente voorgedaan. De rechtbank acht het stuitend dat in de advertenties werd aangegeven dat het slachtoffer tot zeer vergaande seksuele handelingen bereid was. In dat verband heeft verdachte haar ook geprobeerd over te halen anale seks te hebben, en stelde daar voor een 14-jarige forse bedragen bij in het vooruitzicht. Daarnaast heeft verdachte zelf verschillende keren seks gehad met het slachtoffer en zich aldus schuldig gemaakt aan het plegen van ontucht met iemand van 14 jaar oud. Verdachte heeft door zijn handelen geen enkel respect getoond voor het slachtoffer; hij had enkel oog voor zijn eigen belangen, die bestonden uit financieel gewin met daarnaast zijn eigen (seksuele) bevrediging. De mogelijke schade die dergelijke handelingen kinderen van die leeftijd kunnen berokkenen, waarvan verdachte doordrongen was door de intensieve begeleiding die hij naar aanleiding van eerdere delicten heeft ondergaan, heeft hij – onder het mom van hulpverlening – voor lief genomen. De rechtbank rekent het verdachte dan ook bijzonder zwaar aan dat hij voor financieel en seksueel gewin een kwetsbaar minderjarig slachtoffer heeft uitgekozen. Ten slotte heeft verdachte zich schuldig gemaakt aan het verspreiden, vervaardigen en het in bezit hebben van twee kinderpornografische afbeeldingen, waar het slachtoffer op te zien was.

Het strafblad van verdachte

Bij bepaling van de op te leggen straf en maatregel heeft de rechtbank rekening gehouden met het strafblad van verdachte d.d. 9 februari 2018. Daaruit volgt dat verdachte eerder (te weten op 8 juli 2013) is veroordeeld voor meerdere pedoseksuele delicten, onder meer tot een gevangenisstraf van 720 dagen, waarvan 487 dagen voorwaardelijk met een proeftijd van 5 jaren. Verdachte liep dus in een proeftijd van een straf voor een vergelijkbaar delict ten tijde van het plegen van de onderhavige delicten.

De persoon van verdachte

De rechtbank heeft acht geslagen op de volgende rapportages betreffende verdachte:

Rapport van de psycholoog

De psycholoog heeft verdachte gediagnosticeerd met een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens in de vorm van een ‘andere gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis’ met antisociale en borderline trekken. Verdachte had problemen op diverse leefgebieden, zoals werkloosheid, financiële problemen, het niet krijgen van zijn Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) en woonproblemen. Doordat verdachte onvoldoende over zijn problemen heeft gesproken noch voldoende hulp heeft ingeschakeld, is hij in een sociaal isolement terecht gekomen Vanuit een antisociale tendens en aantrekkingskracht tot het illegale/criminele is verdachte impulsief op zoek gegaan naar een manier om ‘snel geld’ te verdienen en heeft daarbij zijn eigen belang voorop gesteld. Dat wijst op antisociale persoonlijkheidsproblematiek. De psycholoog concludeert dat ten tijde van het ten laste gelegde sprake was van de hiervoor geschetste gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens. Het tenlastegelegde dient dan ook in verminderde mate aan verdachte te worden toegerekend.

Gelet op de samenhang van persoonlijkheidsproblematiek en inadequate copingvaardigheden van verdachte wordt het recidiverisico vanuit klinisch oogpunt op de lange termijn zonder (een nieuwe) behandeling als hoog geschat.

De psycholoog heeft geadviseerd tot oplegging van de Tbs-maatregel met voorwaarden met een intensieve ambulante behandeling bij een forensisch-psychiatrische polikliniek als De Waag Het opleggen van de Tbs-maatregel met dwangverpleging acht de psycholoog op dit moment te vroeg

Ter terechtzitting heeft de psycholoog verklaard dat hij zich, mede gelet op het advies van de psychiater, kan vinden in een intensieve klinische behandeling in het kader van een Tbs-maatregel met voorwaarden. Hij is bij zijn advisering ervan uit gegaan dat verdachte zich wel bereid heeft verklaard zich aan alle voorwaarden te houden. Indien dit niet het geval is, acht de psycholoog een Tbs-maatregel met voorwaarden niet haalbaar.

Rapport van de psychiater

De psychiater komt eveneens tot de conclusie dat verdachte lijdt aan een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens. Verdachte lijdt, aldus de psychiater, aan een ‘andere gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis’ met kenmerken van zowel de antisociale als van de borderline persoonlijkheidsstoornis. Als gevolg van de aanwezigheid van antisociale trekken zal verdachte bij strijdigheid van de wensen en verlangens van hemzelf en de basale rechten van anderen meer dan een ander geneigd zijn om zijn eigen belang te laten prevaleren boven dat van anderen. De bij verdachte aanwezige borderline trekken zorgen ervoor dat hij in verminderde mate wens en werkelijkheid van elkaar kan onderscheiden. Hierdoor ontstaat een verwrongen beeld van de werkelijkheid waardoor de grenzen van de toelaatbaarheid van handelen vervagen en delictgedrag op pathologische wijze wordt genormaliseerd. Dit aspect van de persoonlijkheidsstoornis van verdachte tast het inzicht in zijn handelen aan. Op grond van de bij verdachte bestaande problematiek, die ook ten tijde van de door hem gepleegde feiten aanwezig was, adviseert de psychiater verdachte verminderd toerekeningsvatbaar te achten.

Omdat verdachte eerder is veroordeeld voor pedoseksuele delicten en omdat sprake is van criminogene factoren in de persoonlijkheid van verdachte, acht de psychiater het recidiverisico vanuit klinisch oogpunt zonder behandeling zowel op korte termijn als op langere termijn hoog. Van een mogelijk schrikeffect kan volgens de psychiater weinig worden verwacht omdat verdachte zich nu al ernstig tekort gedaan voelt door justitie en de maatschappij en juist dat zag als oorzaak van het nieuwe delict. Deze omstandigheden zullen na een hernieuwde veroordeling niet minder prangend zijn. Daar komt bij dat hij in die gedachtengang door zijn omgeving (familie en sommige behandelaren) wordt gesteund, zodat hij hier moeilijk los van komt.

De psychiater adviseert om aan verdachte een Tbs-maatregel met dwangverpleging op te leggen. Daarbij heeft hij rekening gehouden met het geschetste recidiverisico en met het falen van een uiterst intensieve ambulante behandeling bij een op dit gebied gespecialiseerd instituut als De Waag. Gezien het feit dat verdachte ‘resistent’ is gebleken voor ambulante forensische behandeling is een klinische behandeling nodig in een Forensisch Psychiatrisch Centrum (hierna: FPC), vanwege onder meer het benodigde beveiligingsniveau en het feit dat binnen een FPC internet- en telefoongebruik goed kan worden gemonitord.

Omdat ten tijde van het opstellen van het advies bij verdachte de noodzakelijke bereidheid tot medewerking aan een klinische behandeling ontbrak, is geadviseerd tot Tbs met dwangverpleging. Ter terechtzitting is de psychiater gebleven bij het door zijn advies. Hij heeft herhaald de benodigde bereidheid tot medewerking aan een klinische behandeling bij verdachte niet te hebben gevonden.

Reclasseringsadvies

Evenals de psycholoog en psychiater schat de reclassering het recidiverisico hoog in. Verdachte ziet dat hij behandeling nodig heeft, maar lijkt de hardnekkigheid van zijn problematiek intrinsiek te onderschatten. Verdachte wil meewerken aan een nieuw plan van aanpak, maar dan wel op zijn eigen voorwaarden. Verdachte wijst, wat betreft het aan hem ten laste gelegde, vooral naar externe factoren. Ondanks het feit dat verdachte een intensieve ambulante behandeling (onder meer een intensief traject op het gebied van zeden) bij de Waag ‘succesvol’ heeft afgerond, is hij gerecidiveerd. De reclassering acht, gezien het beperkte zelfinzicht, een klinische behandeling noodzakelijk. Het ontbreekt verdachte aan elke vorm van medewerking en zelfinzicht en een klinische behandeling vindt hij niet noodzakelijk. Het risico van onttrekken aan de voorwaarden wordt daarom hoog geschat. Ter zitting heeft de deskundige van de reclassering expliciet aangegeven dat verdachte hem meermalen te kennen heeft gegeven dat hij niet van plan was mee te werken aan een klinische opname, ook nadat hem was uitgelegd wat dit in grote lijnen zou inhouden.

De reclassering heeft daarom primair geadviseerd een Tbs-maatregel met dwangverpleging op te leggen om de kans op recidive te verlagen. Bij een Tbs-maatregel met dwangverpleging zijn er immers geen mogelijkheden zich te onttrekken van de behandeling waardoor de kans op een succesvolle behandeling groter is. Mocht de rechtbank toch overgaan tot het opleggen van een Tbs met voorwaarden, dan zijn voorwaarden geformuleerd, waarbij gestart dient te worden met een langdurige klinische opname. De reclassering acht de kans van slagen van deze behandeling echter nihil.

De rechtbank is van oordeel dat de genoemde rapporten, op zorgvuldige wijze tot stand zijn gekomen en dat de bevindingen van de deskundigen worden gedragen door een deugdelijke en inzichtelijk gemotiveerde onderbouwing. De rechtbank volgt de conclusies van de psychiater en de reclassering, vanwege de geschetste hoge recidiverisico’s bij een eventuele Tbs-maatregel met voorwaarden, en maakt hun bevindingen dan ook tot de hare.

Oordeel van de rechtbank

Motivering maatregel

De rechtbank stelt voorop dat sprake is van misdrijven waarop naar wettelijke omschrijving een gevangenisstraf is gesteld van vier jaren of meer. Om de Tbs-maatregel op te kunnen leggen, dient ingevolge het eerste lid van artikel 37a van het Wetboek van Strafrecht, voorts de vraag te worden beantwoord of bij verdachte ten tijde van het begaan van een feit - zoals omschreven in betreffend artikel - een gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis van de geestvermogens bestond (sub 1), alsmede of de veiligheid van anderen dan wel de algemene veiligheid van personen of goederen het opleggen van die maatregel eist (sub 2). Tevens is krachtens de wet voor een last tot terbeschikkingstelling een advies van twee gedragsdeskundigen, waaronder een psychiater, die verdachte hebben onderzocht, vereist.

Uit de hiervoor besproken rapportages blijkt dat bij verdachte sprake is van een gebrekkige ontwikkeling van zijn geestvermogens, ook ten tijde van de tenlastegelegde feiten. Aangezien deze gebrekkige ontwikkeling verdachte in zekere mate heeft beperkt in zijn mogelijkheden om het ontoelaatbare van zijn handelen in te zien dan wel hem heeft beperkt in zijn mogelijkheden anders te handelen dan bewezenverklaard, moet verdachte ten aanzien van de bewezenverklaarde feiten verminderd toerekeningsvatbaar worden beschouwd. Daarnaast hebben zowel de psychiater, de psycholoog als de reclassering geconcludeerd dat het recidiverisico bij verdachte hoog moet worden geschat. Gelet op de inhoud van de rapportages, de aard en de ernst van de feiten en de ernst van de problematiek van verdachte, is de rechtbank van oordeel dat de veiligheid van anderen, dan wel de algemene veiligheid van personen het opleggen van de maatregel tot Tbs eist en dat aldus is voldaan aan de vereisten voor oplegging van een Tbs-maatregel.

De vraag is thans of tevens de dwangverpleging moet worden bevolen.

Ten aanzien van de door verdachte voorgestane Tbs-maatregel met voorwaarden overweegt de rechtbank als volgt.

Ingevolge artikel 38, vijfde lid, van het Wetboek van Strafrecht kan de rechtbank slechts een Tbs-maatregel met voorwaarden opleggen indien de terbeschikkinggestelde zich bereid heeft verklaard tot naleving van de noodzakelijke voorwaarden. De rechtbank overweegt dat – wat er ook zij van de vraag of destijds alle aspecten van de problematiek van verdachte zijn behandeld – op dit moment niet kan worden volstaan met een ambulante behandeling. Het recidiverisico is hiervoor te hoog.

De rechtbank heeft, niettegenstaande de bereidverklaring van verdachte ter terechtzitting tot volledige medewerking aan alle mogelijke voorwaarden, gelet op de inhoud van de rapporten van de psychiater en de reclassering en mede gelet op de proceshouding van verdachte tijdens het hele strafproces, echter niet het vertrouwen dat bij verdachte sprake is van een betrouwbare intrinsieke bereidheid tot medewerking aan een klinische behandeling. Uit de rapporten en verklaringen ter zitting van de psychiater en de reclasseringswerker blijkt dat verdachte heel expliciet, stellig en hardnekkig heeft aangegeven niet bereid te zijn mee te werken aan een klinische behandeling. Dat hij dit enkel weigerde omdat hij niet wist wat het zou inhouden acht de rechtbank niet aannemelijk, gelet op de verklaring van de reclasseringswerker, die heeft verklaard hem dit meermalen uitgebreid te hebben uitgelegd. Daar komt bij dat op een eerdere (pro forma)zitting verdachte ook al had uiteengezet nog niet te weten of hij zou meewerken aan het voorgestelde (behandel)traject en de daaraan te verbinden voorwaarden. De rechtbank kan zich niet aan de indruk onttrekken dat verdachtes verklaring bereid te zijn de eventuele voorwaarde van een klinische behandeling na te leven slechts is ingegeven door de wens de dreigende dwangverpleging op dit moment af te wenden en acht deze dus niet betrouwbaar.

De Tbs-maatregel met voorwaarden acht de rechtbank, gelet op voornoemde feiten en omstandigheden, niet geschikt en niet toereikend. De rechtbank zal dan ook aan verdachte de Tbs-maatregel met dwangverpleging opleggen, omdat de veiligheid van personen, het slachtoffer in het bijzonder, en de maatschappij in het algemeen, die verpleging eist. Met het oog op het bepaalde in artikel 38e van het Wetboek van Strafrecht stelt de rechtbank vast dat de onder 1 en 2 bewezenverklaarde feiten misdrijven betreffen, die gericht zijn tegen of gevaar veroorzaken voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen. De totale duur van de Tbs-maatregel met dwangverpleging kan daarom een periode van vier jaren te boven gaan.

Motivering straf

De verminderde toerekeningsvatbaarheid van verdachte betekent dat zijn strafbaarheid niet geheel is uitgesloten. De rechtbank is van oordeel dat, gelet op de aard en de ernst van de bewezenverklaarde feiten, naast voornoemde maatregel, ook een gevangenisstraf van aanmerkelijke duur moet worden opgelegd. De rechtbank neemt als strafverzwarende omstandigheid mee dat verdachte blijkens zijn strafblad reeds eerder is veroordeeld voor zedendelicten met minderjarigen, en nu hij in een proeftijd liep. Daarnaast weegt de rechtbank de zeer jonge leeftijd van het slachtoffer en de verregaande seksuele handelingen tussen verdachte en het minderjarige slachtoffer in het nadeel van verdachte mee. Tot slot houdt de rechtbank rekening bij het bepalen van de hoogte van de straf rekening met de straffen die in vergelijkbare zaken worden opgelegd.

Alles afwegende acht de rechtbank een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van twee jaren, met aftrek van de tijd die verdachte reeds in voorarrest heeft doorgebracht, passend en geboden.

Conclusie

De rechtbank zal aan verdachte een (ongemaximeerde) Tbs-maatregel met dwangverpleging opleggen. Daarnaast zal aan verdachte een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van twee jaren, met aftrek van het voorarrest, worden opgelegd.

[slachtoffer] heeft zich als benadeelde partij gevoegd met een vordering tot immateriële schadevergoeding, groot € 2.500,-.

De officier van justitie heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vordering van de benadeelde partij, met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De raadsman heeft zich primair op het standpunt gesteld dat de vordering van de benadeelde partij niet-ontvankelijk dient te worden verklaard, omdat het verzochte bedrag aan immateriële schade niet deugdelijk is onderbouwd met (medische) stukken en tevens de gevraagde schadevergoeding slechts een voorlopige raming betreft.

Naar het oordeel van de rechtbank is, op grond van de gebezigde bewijsmiddelen en de behandeling op de terechtzitting, komen vast te staan dat verdachte door de onder 1 en 2 bewezenverklaarde feiten rechtstreeks immateriële schade heeft toegebracht aan de benadeelde partij. Zij overweegt daartoe als volgt.

Hoewel de vordering tot immateriële schadevergoeding niet met medische stukken is onderbouwd, is de rechtbank van oordeel dat uit de zich thans in het dossier bevindende stukken, waaronder een brief van de GZ-psycholoog, alsmede de door de raadsvrouw van de benadeelde partij ter zitting gegeven toelichting, voldoende is gebleken dat de benadeelde partij sinds de onderhavige feiten kampt met psychische problemen en daarvoor ook hulp heeft ingeschakeld van een GZ-psycholoog. Als gevolg van de onderhavige feiten heeft de benadeelde partij een EMDR-behandeling moeten ondergaan. Daar komt bij dat het een feit van algemene bekendheid is dat feiten als het onderhavige, waarbij sprake is van een aantasting van de lichamelijke en geestelijke integriteit van een kwetsbare minderjarige, immateriële schade tot gevolg kan hebben.

De rechtbank is van oordeel dat nu de omvang van het schadebedrag door de verdediging niet is betwist, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid het verzochte bedrag van

€ 2.500,- aan immateriële schade kan worden toegewezen.

Wettelijke rente

De rechtbank zal voorts de gevorderde wettelijke rente toewijzen met ingang van de datum, gelegen aan het eind van de bewezenverklaarde periode, te weten: 18 januari 2017.

Dit brengt mee dat verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met haar vordering heeft gemaakt, welke kosten de rechtbank tot op heden begroot op nihil, en de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

Schadevergoedingsmaatregel

Omdat verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door de onder 1 en 2 bewezenverklaarde strafbare feiten is toegebracht en verdachte voor deze feiten zal worden veroordeeld, zal de rechtbank aan verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag van € 2.500,-, vermeerderd met de gevorderde wettelijke rente daarover van 18 januari 2017 tot aan de dag waarop deze vordering is voldaan ten behoeve van het slachtoffer genaamd [slachtoffer] .

De officier van justitie heeft gevorderd dat de voorwerpen 3, 4 en 6 zoals weergegeven op de beslaglijst dienen te worden verbeurdverklaard, omdat de bewezenverklaarde feiten met behulp van deze voorwerpen zijn begaan. Ten aanzien van de voorwerpen 1 en 2 is de officier van justitie van oordeel dat deze kunnen worden teruggegeven aan verdachte.

Daarnaast kan het onder 5 genummerde voorwerp worden teruggegeven aan de rechtmatige eigenaar: [naam eigenaar] .

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat de telefoon van het merk Bluboo aan verdachte dient te worden teruggegeven, omdat op deze telefoon veel persoonlijke zaken van verdachte, zoals waardevolle foto’s, staan. Met deze telefoon zijn bovendien geen strafbare feiten gepleegd. De enige reden dat deze telefoon niet wordt teruggeven, heeft ermee te maken dat het telefoonnummer van aangeefster erin staat. Gelet hierop heeft de raadsman verzocht om – voor zover mogelijk – buiten de zitting om het contact van aangeefster uit voormeld toestel te verwijderen, zodat de telefoon kan worden teruggegeven aan verdachte.

Voor wat betreft de overige inbeslaggenomen goederen heeft de raadsman te kennen gegeven al contact te hebben gehad met een medewerker van de politie.

Met de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat de op de beslaglijst onder 3, 4 en 6 genummerde voorwerpen dienen te worden verbeurd verklaard. Met behulp van deze voorwerpen zijn immers de bewezenverklaarde feiten begaan. In dit verband merkt de rechtbank op dat verdachte met behulp van het Bluboo toestel aangeefster heeft benaderd en dat hij zich daarbij voordeed als [naam] . Daarmee is naar het oordeel van de rechtbank voldoende vast komen te staan dat het Bluboo toestel gebruikt is bij het plegen van een strafbaar feit.

Ten aanzien van de voorwerpen 1 en 2 op de beslaglijst is de rechtbank van oordeel dat deze aan verdachte dienen te worden teruggegeven en zij zal daartoe de teruggave gelasten. Ook is de rechtbank met de officier van justitie van oordeel dat het onder 5 genummerde voorwerp dient te worden teruggegeven aan de rechtmatige eigenaar: [naam eigenaar] .

De officier van justitie heeft bij vordering van 21 juni 2017 de tenuitvoerlegging gevorderd van het voorwaardelijke deel van de gevangenisstraf, opgelegd bij vonnis van de meervoudige strafkamer van de rechtbank Den Haag, rechtdoende in strafzaken, d.d. 8 juli 2013, te weten een gevangenisstraf van 720 dagen, waarvan 487 dagen voorwaardelijk met een proeftijd van 5 jaar.

De officier van justitie heeft, gelet op de noodzaak tot het volgen van een behandeling alsmede gelet op het feit dat de recidive voldoende tot uitdrukking komt in de strafeis, gevorderd dat de vordering tot tenuitvoerlegging dient te worden afgewezen.

De raadsman heeft zich evenals de officier van justitie op het standpunt gesteld dat de vordering tot tenuitvoerlegging dient te worden afgewezen, omdat verdachte blijkens de rapportages van de gedragsdeskundigen gebaat is bij een behandeling.

Gebleken is dat verdachte zich, ondanks dat hij in een proeftijd liep en hem daarmee een gevangenisstraf boven het hoofd hing, wederom schuldig heeft gemaakt aan meerdere (soortgelijke) strafbare feiten. De rechtbank is van oordeel, gelet op de in deze zaak opgelegde straf en de wenselijkheid om aansluitend de maatregel ten uitvoer te leggen, dat de tenuitvoerlegging van voormelde voorwaardelijk opgelegde gevangenisstraf op dit moment niet opportuun is. De rechtbank wijst de vordering van de officier van justitie dan ook af.