Uitspraken

Niet (langer) in geschil is dat de partij sigaretten een zogenoemde T1 status heeft, en weliswaar in de Unie is binnengebracht en onder douane toezicht staat, maar niet is ingevoerd en derhalve als niet-communautair moet worden aangemerkt. Partijen verschillen echter van mening over de vraag welke regelgeving op de partij sigaretten moet worden toegepast en of de toepassing van die regels meebrengt dat de partij moet worden vernietigd, zoals Philip Morris vordert. De verschillende gronden voor vernietiging waarop Philip Morris haar vorderingen baseert, worden hierna achtereenvolgens beoordeeld.

Ter beoordeling staat in de eerste plaats of art. 9 lid 4 UMVo op de partij sigaretten van toepassing is, dan wel of het BVIE richtlijnconform moet worden uitgelegd met inachtneming van art. 10 lid 4 Merkenrichtlijn 2015. Het resultaat bij bevestigende beantwoording, zoals door Philip Morris bepleit, is in beide gevallen dat Philip Morris zich als merkhouder kan verzetten tegen, kort gezegd, waar die een teken draagt dat gelijk is aan of in zijn belangrijkste onderdelen niet van haar merk kan worden onderscheiden, ook wanneer deze vóór de inwerkingtreding van art. 9 lid 4 UMVo de T1 status heeft verkregen. Dit standpunt – dat door World Freight gemotiveerd is bestreden – wordt verworpen. Vaststaat dat de partij sigaretten op of omstreeks 14 december 2015 in de haven van Rotterdam is aangekomen en onder douanetoezicht is gekomen, waarna de douane niet later dan 18 december 2015 douanebeslag op de partij sigaretten heeft gelegd wegens een vermoeden van inbreuk op intellectuele eigendomsrechten, op welke partij Philip Morris een maand later conservatoir beslag tot afgifte heeft doen leggen. Dit alles heeft zich afgespeeld vóórdat art. 9 lid 4 UMVo op 23 maart 2016 van kracht is geworden. Anders dan de meeste andere wijzigingen in het uniemerkenrecht die op dat moment van kracht werden, vormt art. 9 lid 4 een wezenlijke uitbreiding van de werkingssfeer van een Uniemerk ten gunste van de merkhouder, in die zin dat deze zich kan verzetten tegen de enkele doorvoer van goederen door de (douane)Unie. Het met terugwerkende kracht toepassen van deze bepaling op goederen die voor de datum van inwerkingtreding reeds zijn beslagen, zou naar het oordeel van de rechtbank in strijd zijn met de algemene rechtsbeginselen die (ook) deel uit maken van het Unierecht, met name het rechtszekerheidsbeginsel en het verbod van terugwerkende kracht.

Philip Morris heeft er op gewezen dat bij de invoering van de bedoelde wijziging in het uniemerkenrecht geen bepalingen van overgangsrecht zijn voorzien en dat in andere zaken de inhoudelijke beoordeling van de gestelde inbreuk op uniemerken ex nunc plaatsvindt op basis van de gewijzigde verordening. Het gaat hier echter niet om de inhoudelijke beoordeling van de gestelde inbreuk, maar om de vraag of een wettelijke uitbreiding van de werkingssfeer van het uniemerkrecht moet worden toegepast op goederen die op het moment van inwerkintreding reeds de T1 status hadden. Dat is naar het oordeel van de rechtbank een wezenlijk andere situatie, waarbij de rechten van derden doorslaggevend moeten zijn. Het met terugwerkende kracht van toepassing verklaren van die uitbreiding op handelingen die vóór de inwerkingtreding hebben plaatsgevonden, dat wil zeggen op goederen die zich op het moment van inwerkingtreding in transit bevonden, althans de T1 status hadden, is in strijd met de rechtszekerheid. Een ander oordeel zou tot de ongewenste situatie leiden dat alle goederen die op het moment van inwerkingtreding onder douanetoezicht stonden met de bedoeling naar een land buiten de Unie te worden doorgevoerd, op 23 maart 2016 van kleur zouden verschieten en wel onder de reikwijdte van het uniemerkenrecht komen. Dit zou slechts mogelijk zijn, wanneer de (unie)wetgever dit uitdrukkelijk zou hebben bepaald, hetgeen, naar Philip Morris terecht heeft opgemerkt, niet het geval is.

Het beroep op richtlijnconforme interpretatie van het BVIE ten aanzien van met de Uniemerken overeenstemmende Beneluxmerken van Philip Morris, in die zin dat reeds op art. 10 lid 4 Merkenrichtlijn 2015 moet worden geanticipeerd, slaagt evenmin. Philip Morris kan zich tegenover World Freight niet rechtstreeks op (art.10 lid 4 van) de Merkenrichtlijn 2015 beroepen en ook richtlijnconforme interpretatie is nog niet aan de orde. Voor een nationale rechter geldt pas vanaf het verstrijken van de omzettingstermijn de algemene verplichting om het nationale recht richtlijnconform uit te leggen, hetgeen zich met name zal voordoen wanneer een richtlijn niet tijdig en/of correct is omgezet. De omzettingstermijn van de Merkenrichtlijn 2015 is nog niet verstreken zodat het betoog van Philip Morris reeds daarop strandt. Naar Philip Morris terecht aanvoert, moet de nationale rechter zich weliswaar reeds vanaf het tijdstip van de inwerkingtreding van de richtlijn zoveel mogelijk onthouden van een uitleg die na het verstrijken van de omzettingstermijn de verwezenlijking van de doelstelling van de richtlijn ernstig in gevaar zou kunnen brengen, maar Philip Morris heeft niet toegelicht waarom het niet nu reeds toepassen van art. 10 lid 4 Merkenrichtlijn 2015 tot een dergelijk te vermijden resultaat zou leiden.17

Het voorgaande brengt mee dat de rechtbank toekomt aan de beoordeling van de vraag of Philip Morris zich kan verzetten tegen de partij sigaretten op basis van de regelgeving zoals die gold in december 2015. Ter beantwoording staat dan – gelet op de door het HvJ in het Class-arrest en in Philips/Lucheng ontwikkelde jurisprudentie – of kan worden vastgesteld dat de partij noodzakelijkerwijs in de Unie in de handel worden gebracht. De rechtbank wijst het standpunt van Philip Morris dat deze vraag bevestigend moet worden beantwoord, van de hand. Naar het oordeel van de rechtbank heeft Philip Morris – op wie ter zake de stelplicht en zo nodig de bewijslast rust – onvoldoende gesteld om aan te kunnen nemen dat de partij sigaretten noodzakelijkerwijs in de Unie in de handel zal worden gebracht, althans dat dit de bedoeling van World Freight was. Gesteld noch gebleken is dat de partij aan een klant in de Unie is verkocht, de partij voor verkoop is aangeboden aan een afnemer in de Unie of reclame is gemaakt bij mogelijke klanten in de Unie. Philip Morris heeft ook geen documenten overgelegd betreffende de partij sigaretten waaruit zou kunnen blijken dat het voornemen bestaat om de partij sigaretten naar consumenten in de Unie om te leiden. Het feit dat logistiek dienstverlener World Freight in de hiervoor in 2.10 genoemde vrachtbrief is genoemd als ‘consignee’ is daartoe onvoldoende. De aard van de werkzaamheden van World Freight als expediteur brengt immers mee dat zij de mogelijkheid heeft om goederen onder een douaneschorsingsregeling (T1 status) op te slaan en vandaaruit naar een land buiten de Unie door te voeren, zodat dit niet meebrengt dat de goederen noodzakelijkerwijs in de Unie in de handel worden gebracht. De door World Freight gestelde uitoefening van een retentierecht op de container maakt dit niet anders. Dit brengt, anders dan Philip Morris betoogt, niet zonder meer mee dat World Freight het voornemen moet hebben gehad om de goederen in de Unie te gelde te maken. World Freight brengt namelijk naar voren dat het niet haar bedoeling was om de container in de Unie in te voeren, maar slechts om de container tijdelijk in een safe warehouse, dat wil zeggen onder T1-status, op te slaan en daarna weer door te voeren naar Syrië. Ter onderbouwing heeft zij gewezen op haar e-mail van 11 november 2015 aan de vervoerder CMA CGM (zie 2.8), waarin is te lezen dat zij een geschil heeft met “the customer” en de container naar een “safe warehouse” in Rotterdam wil overbrengen, omdat zij haar aanvankelijke plan om het retentierecht uit te oefenen in Dubai – de thuisbasis van MCL - niet waterdicht achtte. Philip Morris heeft na die betwisting, haar stelling dat World Freight kennelijk de intentie had om de partij sigaretten in de Unie te verkopen om daarmee haar openstaande vordering te voldoen, niet nader toegelicht, zodat aan dat standpunt voorbij wordt gegaan. Of het conflict tussen MCL en World Freight, op grond waarvan World Freight stelt als expediteur een retentierecht op de container te hebben uitgeoefend al dan niet is opgelost, kan in het midden blijven. Ook wanneer het conflict nog bestaat, zoals Philip Morris aanvoert, brengt dit immers niet mee dat ondubbelzinnig vaststaat dat World Freight voornemens is om de partij in de Unie te koop aan te bieden.

Voor de beantwoording van de vraag of de goederen noodzakelijkerwijs in de Unie ingevoerd zullen worden, is, anders dan Philip Morris betoogt, niet van belang dat het land van de uiteindelijke bestemming van de goederen niet, althans niet direct, was aangegeven. Dit volgt uit het Class-arrest (zie 4.3). Het niet vermelden van de eindbestemming vormt, blijkens Philip/Lucheng, slechts een aanwijzing voor een vermoeden dat inbreuk is gemaakt, welk vermoeden vereist is om het douanebeslag (tijdelijke) opschorting van de vrijgave dan wel het vasthouden van de goederen door de douaneautoriteit op grond van de APV te rechtvaardigen. Hetzelfde geldt voor de omstandigheid dat onduidelijkheid bestaat over de documentatie met betrekking tot de container, omdat er meerdere van elkaar afwijkende vrachtbrieven zijn overgelegd, en daarmee nauwkeurige en betrouwbare informatie over de identiteit of het adres van de producent van de goederen ontbreekt. De gerechtvaardigdheid van een dergelijk vermoeden om over te gaan tot douanebeslag op grond van de APV, dat een tijdelijk karakter heeft, staat echter los van de beantwoording van de vraag of kan worden vastgesteld dat de goederen noodzakelijkwijs in de Unie worden ingevoerd, met als mogelijk gevolg dat de goederen worden vernietigd (vgl. o.m. Philips/Lucheng, r.o. 68). Daartoe is meer vereist. In dit geval bestaan er weliswaar verschillende vrachtbrieven naast elkaar, echter in geen enkele vrachtbrief is als eindbestemming een afnemer of consument in de Unie genoemd. De vermelding van World Freight als ‘consignee’ kan, zoals in 5.6 besproken, niet als zodanig worden aangemerkt.

Philip Morris heeft nog aangevoerd dat tegelijk met de container op hetzelfde schip, de CMA CGM Thames, op 16 november 2015 vanaf Jebel Ali een tweede container (met nummer LDU0398723) is vervoerd met een vrijwel gelijkluidende vrachtbrief, eveneens met als ‘consignee’ World Freight te Rotterdam. Van deze tweede container, die volgens de vrachtbrief ‘waste and scrap of stainless steel’ bevatte, maar waarin volgens Philip Morris ook sigaretten vervoerd werden, heeft CMA CGM laten weten dat deze naar haar informatie in Nederland is gebleven. Ter onderbouwing heeft zij een notitie van mr. Van Leeuwen (advocaat van Philip Morris) aan mevrouw [D] van CMA CGM van 14 maart 2017 overgelegd. Daarin is opgenomen dat voor beide containers wordt verwezen naar ‘CSC Certificates’, hetgeen zou duiden op het vervoer van sigaretten. Na betwisting door World Freight, die erop heeft gewezen dat een CSC-certificaat slechts betrekking heeft op de zeewaardigheid van de container, heeft CMA CGM (dit deel van) de verklaring ingetrokken. De stelling dat ook de container bestemd was voor Nederland wegens ‘verknochtheid’ met de tweede container, wordt dan ook wegens het ontbreken van onderbouwing gepasseerd.

De slotsom van het voorgaande is dat Philip Morris haar stelling dat de partij sigaretten noodzakelijkerwijs bestemd is om in de Unie in de handel te worden gebracht, onvoldoende heeft toegelicht, zodat deze wordt verworpen. Aan (toelating tot) bewijslevering wordt niet toegekomen. Aan de beantwoording van de vraag of het teken Master een teken is dat ‘in zijn belangrijkste onderdelen niet van het merk kan worden onderscheiden’ en of het teken al dan niet inbreuk maakt op de merk- en auteursrechten van Philip Morris, wordt ook niet toegekomen.

Philip Morris heeft nog een beroep gedaan op art. 6bis VvP. Dit wordt eveneens verworpen. Als al moet worden aangenomen dat aan die bepaling rechtstreekse werking toekomt, is naar geldend recht geen aanwijzing te vinden voor de door Philip Morris bepleite stelling dat voor algemeen bekende merken een andere maatstaf zou gelden bij de hiervoor beantwoorde vraag, dan voor andere merken.

Bij de bespreking van de andere grondslagen van Philip Morris stelt de rechtbank voorop dat TTL uitgebreid verweer heeft gevoerd en dat World Freight ter zitting de door TTL in aanvulling op haar eigen weren aangevoerde argumenten tot de hare heeft gemaakt, zodat het verweer van TTL mede wordt aangemerkt als door World Freight gevoerd.

Het beroep van Philip Morris op onrechtmatig handelen jegens haar wegens overtreding van (Unierechtelijke) regels van consumentenbescherming en van art. 337 Wetboek van Strafrecht, falen. Die stellingen bouwen (grotendeels) voort op het door Philip Morris verdedigde maar hiervoor onjuist bevonden standpunt dat de partij sigaretten noodzakelijkerwijs in de Unie wordt ingevoerd. Of sprake is van een onrechtmatige daad moet worden beoordeeld naar het recht van het land waar de partij sigaretten daadwerkelijk op de markt (dreigt te) kom(t)(en)18. De door Philip Morris gestelde (mogelijke) schade door onrechtmatig handelen kan immers pas geleden worden indien de partij op de markt komt. Nu niet vaststaat of en waar de partij sigaretten uiteindelijk op de markt zal worden gebracht, kan deze grondslag reeds daarom niet slagen

Het gestelde onrechtmatig handelen door World Freight wegens, kort gezegd, overtreding van art. 11 en 15 van het WHO-verdrag, waarbij vrijwel alle landen, waaronder Syrië, zijn aangesloten, heeft Philip Morris, gelet op de betwisting, eveneens onvoldoende toegelicht. In het bijzonder heeft zij, na het verweer dat het mogelijk aan de douane maar niet aan Philip Morris is om handhavend op te treden, niet toegelicht waarom de betreffende artikelen rechtstreekse werking zouden hebben. De vraag in hoeverre een verdragsbepaling rechtstreekse werking toekomt in de zin van de artikelen 93 en 94 Grondwet, dient te worden beantwoord door uitleg van die verdragsbepaling. Die uitleg moet plaatsvinden aan de hand van de maatstaven van de artikelen 31-33 van het Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht van 23 mei 196919. Indien noch uit de tekst, noch uit de totstandkomingsgeschiedenis volgt dat geen rechtstreekse werking van de verdragsbepaling is beoogd, is de inhoud van de ingeroepen bepaling beslissend. Het gaat er dan om of de bepaling onvoorwaardelijk en voldoende nauwkeurig is om in de nationale rechtsorde zonder meer als objectief recht te worden toegepast. Indien het op grond van een verdragsbepaling in de nationale rechtsorde te bewerkstelligen resultaat onvoorwaardelijk is en voldoende nauwkeurig is omschreven, belet de enkele omstandigheid dat de wetgever of de overheid keuze- of beleidsvrijheid toekomt wat betreft de te nemen maatregelen ter verwezenlijking van dat resultaat, niet dat de bepaling rechtstreekse werking heeft. Of van die werking sprake is, hangt af van het antwoord op de vraag of de bepaling in de context waarin zij wordt ingeroepen, als objectief recht kan functioneren. Uit de (summiere) stellingen van Philip Morris over het WHO-verdrag valt niet op te maken dat aan deze voorwaarden is voldaan.

Het voorgaande brengt mee dat de vorderingen zullen worden afgewezen. Philip Morris zal als de overwegend in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten.

De kosten aan de zijde van World Freight worden als volgt begroot. World Freight vordert proceskosten op de voet van art. 1019h Rv en heeft een bedrag van € 11.406,75 aan kosten opgevoerd en gespecificeerd. Uit de specificatie blijkt dat het bedrag inclusief griffierecht ter hoogte van € 619,- is. De gevorderde advocaatkosten bedragen derhalve € 10.787,75. Philip Morris heeft tegen de hoogte geen bezwaar gemaakt en die kosten komen de rechtbank ook ambtshalve, mede gelet op de door de andere partijen gevorderde kosten en de Indicatietarieven in IE-zaken 2017 (hierna: de indicatietarieven) voor deze qua complexiteit ‘normale’ zaak, redelijk en evenredig voor. Vervolgens moet worden beantwoord welk deel van de gespecificeerde kosten van World Freight moet worden toegerekend aan de procedure in conventie. World Freight heeft in de interventie geen kosten gemaakt, zodat de proceskosten verdeeld moeten worden tussen de conventie en de reconventie. De rechtbank acht een toerekening van 80% van de proceskosten van World Freight aan de procedure in conventie en 20% aan de reconventie, zoals voorgesteld door Philip Morris, redelijk. Dit brengt mee dat 80% van € 10.787,75, dat wil zeggen € 8.630,20, wordt toegerekend aan de conventie. Tot slot moet worden vastgesteld welk deel van die kosten ziet op de handhaving van IE-rechten en welk deel niet IE-gerelateerd is. Philip Morris acht 80% van de kosten IE-gerelateerd. De rechtbank volgt Philip Morris ook daarin, nu World Freight daartegen geen bezwaar heeft gemaakt en deze verdeling, gelet op de relatief bescheiden omvang van de niet-IE grondslag in conventie, niet onredelijk voorkomt. De proceskosten van World Freight in conventie komen daarmee op (80% van € 8.630,20 =) € 6.904,16 vermeerderd met (20% van (2,5 punten x € 452,-) =) € 226,- dus in totaal € 7.130,16 aan advocaatkosten. Vermeerderd met € 619,- aan griffierecht komen de toe te wijzen kosten aan zijde van World Freight daarmee op € 7.749,16.

Gelet op hetgeen in conventie is overwogen, is de grondslag aan het door Philip Morris gelegde beslag ontvallen, zodat de vordering om de opheffing daarvan te bevelen, zal worden toegewezen. De gevorderde dwangsom zal eveneens worden toegewezen, reeds omdat tegen de hoogte daarvan geen bezwaar is gemaakt. De rechtbank acht geen grond aanwezig om aan de opheffing van het beslag de voorwaarde te verbinden dat die alleen gedocumenteerd gebeurt, waarbij de advocaat van Philip Morris te allen tijde op de hoogte wordt gehouden van de locatie van de sigaretten, zoals door Philip Morris in het kader van haar verweer opgemerkt. Philip Morris heeft niet toegelicht wat de grondslag daarvoor is, gelet op de uitkomst van de conventie.

World Freight heeft niet toegelicht welk zelfstandig belang zij – naast de opheffing van het beslag – heeft bij het gevorderde bevel om de douane te informeren dat de partij sigaretten kan worden vrijgeven voor vervoer naar eindbestemming Syrië, zodat deze vordering zal worden afgewezen. Ter zitting heeft zij te kennen gegeven te hebben besloten om het retentierecht niet langer uit te oefenen, zodat de container na opheffing van het beslag naar Syrië kan. Ook de vordering om Philip Morris te verbieden om in de toekomst op de partij beslag te leggen, zal worden afgewezen. World Freight heeft deze ruime – en in tijd, plaats noch grondslag beperkte – vordering niet toegelicht; voor toewijzing daarvan is geen grond, nog daargelaten dat toewijzing door de onbepaaldheid tot executiegeschillen zou kunnen leiden.

De rechtbank begrijpt het petitum met betrekking tot de schade – mede gelet op het partijdebat – aldus dat World Freight geen verklaring voor recht nader op te maken bij staat vordert, maar een veroordeling tot schadevergoeding nader op de maken bij staat. Bij een andere lezing heeft de kennelijk gevraagde verwijzing naar de schadestaatprocedure geen betekenis. De uitkomst van de procedure in conventie brengt mee dat het beslag onrechtmatig is gelegd. Philip Morris is dan ook gehouden om de daardoor bij World Freight veroorzaakte schade in de vorm van opslagkosten bestaande uit terminal en containerhuur, zoals gevorderd, te vergoeden vanaf het moment van beslaglegging op 22 januari 2016 tot aan het moment van de opheffing van het beslag. Dat World Freight naast een veroordeling van Philip Morris tot schadevergoeding, een afzonderlijk belang heeft bij toewijzing van de gevorderde verklaring voor recht dat de beslaglegging onrechtmatig was, is gesteld noch gebleken, zodat die vordering wordt afgewezen.

Philip Morris wordt als overwegend in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de proceskosten. Ook in reconventie vordert World Freight proceskosten op de voet van art. 1019h Rv. Hiervoor is reeds overwogen dat de kosten aan de zijde van World Freight voor 20% moeten worden toegerekend aan de procedure in reconventie, die, naar het oordeel van de rechtbank, volledig betrekking op (de gevolgen van) de handhaving van IE-rechten. De proceskosten aan de zijde van World Freight worden derhalve begroot op 20% van € 10.787,75, dat wil zeggen op een bedrag van € 2.157,55 aan advocaatkosten.

De vorderingen van TTL in tussenkomst zijn uitsluitend gericht tegen Philip Morris.

Philip Morris betwist dat TTL rechten kan doen gelden op de partij sigaretten, zodat zij geen belang heeft bij haar vorderingen en niet ontvankelijk moet worden verklaard. Het niet-ontvankelijkheidsverweer van Philip Morris treft doel. Aan de hand van de enige stukken die TTL ter onderbouwing van haar gepretendeerde eigendomsrecht heeft overgelegd – de in 2.6 en 2.7 weergegeven documenten – kan niet worden vastgesteld dat zij een titel heeft ten aanzien van of enig recht kan doen gelden op de partij sigaretten die het onderwerp is van dit geschil. Van de bedoelde factuur en het ‘Certificate of Origin’, is overigens niet zonder meer duidelijk dat deze betrekking hebben op dezelfde partij, nu naar verschillende contracten lijkt te worden verwezen. Op de factuur d.d. 18 september 2015 is TT1306/E vermeld, terwijl het ‘Certificate of Origin’ betrekking lijkt te hebben op ‘Contract No TT 1455-9 dated 21.09.2015’. Het eerste vervoersdocument dat in het geding is gebracht en dat betrekking zou hebben op de partij dateert dan weer uit november 2015, terwijl niet duidelijk is wat in de tussentijd met de partij is gebeurd. Zoals ook TTL zelf onderkent (in de conclusie van eis na tussenkomst onder 15), is de paper-trail met betrekking tot de partij sigaretten niet toegankelijk. Dit zou mede een gevolg zijn van het feit dat de praktijk van vervoer in de betreffende contreien is dat vele partijen bij een logistieke operatie worden betrokken en dat het veelvuldig voorkomt dat vervoerders documentatie opstellen die impliceert dat zij degene zijn die de partij verkoopt. Daar komt bij dat TTL en World Freight op verschillende momenten na de beslaglegging door Philip Morris hun standpunt over de positie van TTL hebben gewijzigd. Zo verklaarde World Freight tijdens het kort geding tot opheffing van het beslag, dat begin 2016 plaatsvond, nog dat TTL agent was en legde zij een factuur over ten bewijze van de in die procedure ingenomen stelling dat een partij genaamd Hiba de sigaretten aan [C] zou hebben verkocht. TTL maakte zich voor het eerst kenbaar bij Philip Morris door een sommatiebrief van 31 maart 2016, meer dan drie maanden na het douanebeslag en ruim twee maanden nadat Philip Morris beslag had gelegd op de partij. In die brief maakte zij geen melding van haar (eigendoms)positie ten aanzien van de partij sigaretten; dit deed zij pas voor het eerst in de conclusie tot tussenkomst waarin zij stelde eigenaar c.q. belanghebbende te zijn.

Een en ander leidt tot de slotsom dat niet kan worden vastgesteld dat TTL voldoende belang heeft bij haar vorderingen in de zin van art. 3:303 Burgerlijk Wetboek. Ten aanzien van de gevorderde verklaring voor recht van niet-inbreuk heeft TTL nog aangevoerd dat zij daarbij belang heeft als opdrachtgever van de productie van Master sigaretten voor het hypothetische geval dat het onverhoopt nog een keer gebeurt dat een partij Master sigaretten buiten haar macht ergens in Europa eindigt. Het feit dat een (negatieve) verklaring voor recht een toekomstige situatie betreft, betekent op zich niet dat een eiser daarbij geen belang heeft. Vereist is echter wel dat een concreet belang bestaat, in die zin dat er een reële dreiging is dat de situatie waarop de verklaring voor recht betrekking heeft, en het vervolgens daartegen handhavend optreden van Philip Morris, zich zal voordoen. Dat is naar het oordeel van de rechtbank, mede gelet op de stellingen van TTL zelf dat het niet haar bedoeling is om Master sigaretten in de Unie in de handel te brengen, niet het geval.

TTL wordt als in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten veroordeeld. Philip Morris vordert op de voet van art. 1019h Rv in tussenkomst proceskosten ter hoogte van in totaal € 27.178,73, waarvan 80% naar zij betoogt IE-gerelateerd is en € 3.758,- moet worden toegerekend aan het incident. TTL heeft aangevoerd dat de door Philip Morris opgevoerde kosten niet redelijk en evenredig zijn. Bij de toets of de opgevoerde kosten redelijk en evenredig zijn – hetgeen de rechtbank ook ambtshalve moet doen20 – geldt dat de indicatietarieven in beginsel, bijzondere omstandigheden daargelaten, als maximum gelden. Naar het oordeel van de rechtbank moet de procedure in tussenkomst voor de toepassing van de indicatietarieven als een afzonderlijke procedure worden beschouwd en wel met een ‘normale’ complexiteit zodat het maximale tarief € 17.500,- bedraagt. Philip Morris wordt gevolgd in haar onderverdeling in IE/niet-IE van 80% /20%, zodat de kosten in tussenkomst aan de zijde van Philip Morris worden begroot op € 14.000,- (80% van € 17.500,-) en € 180,80 (20 % van (2 punten x € 452), dus in totaal op € 14.180,80 aan advocaatkosten.

De kosten in het incident komen apart voor vergoeding in aanmerking. Gelet op de uitkomst in tussenkomst zal TTL ook in deze kosten worden veroordeeld. Nu het debat in het incident zich niet richt op IE-aspecten zullen die kosten op basis van het liquidatietarief worden begroot op € 452,- aan advocaatkosten, waarmee de kosten van Philip Morris in tussenkomst en in het incident tezamen op € 14.632,80 komen. Aan de betaling van die kosten zal een termijn worden verbonden, zoals gevorderd.