Uitspraken

Op 2 februari 2018 schrijft [betrokkene 1] (hierna: [betrokkene 1] ) in een e-mail aan [betrokkene 3] , [betrokkene 4] ( [functie] ) en [betrokkene 2] (hierna: [betrokkene 2] )

– voor zover relevant – het volgende:

“(…)Wij zouden het salaris van [verweerster] willen verhogen naar van € 2.600 naar € 2.750.

(…)

Een andere vraag, die [verweerster] ons vroeg en waar wij nog over moeten beslissen, is of en zo ja hoe wij [verweerster] een uitbetaling kunnen doen van het verschil € 150,- over de maanden die ze tot nu toe bij ons heeft gewerkt, dus juli 2017 tot en met januari 2018. Dus 7 * 150, is € 1.050,- (bruto). (…)”

Op 13 februari 2018 10.30 uur schrijft [betrokkene 1] in een e-mail aan [betrokkene 3] , [betrokkene 4] en [verweerster] – voor zover relevant – het volgende:

“(…) Zoals ik jullie eerder per e-mail heb laten weten, is het salaris van [verweerster] verhoogd (…).

Daarnaast zouden wij [verweerster] een eenmalige uitkering willen doen van het verschil tussen het oude en het nieuwe salaris per 1 januari 2018. (…) Hoe kunnen wij dit realiseren zodat [verweerster] effectief (dus met aftrek van belasting) hetzelfde zou ontvangen? (…)”

Op 13 februari 2018 schrijft [betrokkene 3] in reactie op voorgaande mail aan (onder meer) [betrokkene 1] en [verweerster] – voor zover relevant – het volgende:

“(…) Ik zal de eenmalige nabetaling als nabetaling salaris verwerken, dan wordt hierover niet meer belasting betaald. (…)

De eenmalige uitkering moet € 1.050,- zijn? Let op hier wordt ook nog vakantiegeld over betaald, indien dit niet de bedoeling is, dan wordt het een bonus. (…)”

In de toelichting op het beoordelingsformulier over 2018 vermeldt Libertas – voor zover relevant – het volgende:

“(…) Samenwerking

(…)

De beoordeling ruim voldoende (D) wordt gegeven omdat [verweerster] zich loyaal lijkt op te stellen naar kantoor en waarde lijkt te hechten aan een goede verstandhouding.

Op dit punt is een wat dissonant beeld ontstaan, omdat [verweerster] sinds het beoordelingsgesprek welhaast volledig alle contact heeft verbroken. Zij neemt geen contact op met haar werkgever en heeft ook de kantoor app-groep verlaten. Het beeld is ontstaan dat aan haar loyaliteit en goede verstandhouding de voorwaarde is verbonden dat zij bepaalt hoe ze werkt en er geen kritiek kan worden geuit op haar werkzaamheden.

De steeds toegenomen defensieve houding, waarbij zij problemen steevast buiten zichzelf legt en anderen wegzet als onderdeel van het probleem (…) bemoeilijkt de samenwerking behoorlijk. (…)

Organisatieloyaliteit

(…)

De beoordeling ruim voldoende (D) is gegeven omdat [verweerster] de indruk wekt loyaal te zijn aan het kantoor. Ze is attent als het gaat om verjaardagen en op het persoonlijk vlak belangstellend naar haar kantoorgenoten.

Op dit punt is overigens een dissonant beeld ontstaan, omdat [verweerster] nadat zij zich heeft ziekgemeld alle contact met kantoor heeft verbroken. Zij heeft geen telefonisch contact opgenomen en zich ook afgemeld bij de appgroep van kantoor. Daarmee heeft zij haar werkgever, maar ook haar collega’s volledig in het duister gelaten over haar wel of niet terugkeren. Het behoeft geen betoog dat het voor een klein kantoor een grote impact heeft als de werknemer die het secretariaat zou moeten runnen/besturen van de ene op de andere dag het werk uit haar handen laat vallen en de communicatie verbreekt. Het voorgaande is moeilijk te rijmen met de loyaliteit die [verweerster] gewoonlijk uitstraalt. (…)

Collegialiteit

(…)

De beoordeling voldoende (C) is gegeven omdat [verweerster] met betrekking tot de collegialiteit presteert op het niveau zoals dat van een secretaresse mag worden verwacht (…)

Betrouwbaarheid

(…)

De beoordeling ruim voldoende (D) is gegeven omdat [verweerster] geen beloften doet die zij niet kan nakomen. (…) Met name in de laatste drie maanden lijkt deze goede eigenschap door te slaan in een afhoudende en defensieve houding, waarbij de verantwoordelijkheid steevast bij de advocaten wordt gelegd. Samenhangend met het onderdeel loyaliteit bestaat het beeld dat [verweerster] eerlijk en open is.

Ook op dit punt is een dissonant beeld ontstaan, omdat [verweerster] na haar ziekmelding alle contact heeft verbroken (telefonisch en appgroep). (…)

“(…) Beoordeling m.b.t. 2019 (over 2018 en 2019 januari tot en met maart) steekt erg af tegen beoordeling 2018 (over 2017). Van het bestuur (…) is er de vraag of [verweerster] de agenda’s van de advocaten (deadlines/termijn) onder controle heeft. Wij signaleren problemen met het stellen van prioriteiten, werk dat zichtbaar (bureau) blijft liggen en een defensieve houding. Dit moet veranderen als wij met [verweerster] verder willen. (…)”

Op 6 maart 2019 schrijft [verweerster] in een e-mail aan [betrokkene 2] en [betrokkene 1] – voor zover relevant – het volgende:

“(…) Ik kwam binnen en [betrokkene 1] keek al boos en zei tegen mei: [verweerster] is dit is een moeilijk gesprek. Dit verbaasde mij al.

Vervolgens begonnen jullie alle verwijten beginnend met van het brood halen voor het kantoor tot het niet weten hoe ik termijnen moet agenderen en dat ik jullie lastig val met diverse mailtjes. (…)

En volgens jullie heeft een iedere advocaat heeft zich negatief geuit over mijn werkzaamheden (vreemd vind ik dit wel want de dingen die jullie namens hen noemden zijn niet eerder bij mij aangekaart ter verbetering). Er is zoveel gesproken tijdens dit 2 uur durende voor jullie een beoordelingsgesprek, maar ik ervaarde dit als een slachtbankgesprek .

(…)

Tijdens het gesprek deed [betrokkene 1] heel erg intimiderend naar mij toe (zo heb ik het ervaren!) waardoor ik dus niets mocht zeggen of rechtzetten wat hij heeft gezegd over mijn werkzaamheden dat volgens jullie niet zouden kloppen. (…)

[betrokkene 5] valt mij op agressieve toon aan (tijdens het klaarzetten van koffie voor cliënten) zonder begrip terwijl ik druk bezig was (…) en er totaal geen inlevingsvermogen is van de kant van [betrokkene 5] dat ik een telefoonnotitie nog niet had kunnen doorgeven. Zij schreeuwde bij in de keuken en jullie hebben dit incident los van mij besproken en dit werd ook nog tegen mij gebruikt in het beoordelingsgesprek. Ik vind de manier waarop jij als werkgever hiermee bent omgegaan niet professioneel. Als [betrokkene 5] zelfs heeft getracht om bij mij in de kamer te komen om haar excuses aan te bieden voor haar gedrag, begrijp ik niet dat [betrokkene 1] dit tegen mij heeft gebruikt. (…)

[betrokkene 5] wilde haar excuses aanbieden en begon gelijk weer in discussie te raken bij mij op de kamer en om escalatie te voorkomen zei ik tegen [betrokkene 5] laat maar zitten. (…)”

Op 7 maart 2019 heeft [verweerster] zich ziekgemeld. Libertas heeft [verweerster] vervolgens diezelfde dag uitgenodigd voor een gesprek op kantoor, omdat zij twijfels had over de ziekmelding. [verweerster] heeft daarop aangegeven niet op het gesprek te kunnen verschijnen. Naar aanleiding hiervan is [verweerster] op 22 maart 2019 bij de bedrijfsarts geweest. Deze heeft – voor zover relevant – het volgende geconstateerd:

“Ik adviseer om in week 13 een constructief gesprek op het werk te hebben. Mijns inziens is het mogelijk om vanaf week 14 te beginnen met halve dagen het eigen werk en binnen 4 weken op te bouwen tot volledige uren.

(…)

Mevrouw geeft geen werkgerelateerde oorzaken aan. (…)”

Op 22 maart 2019 heeft Libertas [verweerster] per e-mail voor zover relevant het volgende geschreven:

“Wij hebben vandaag een terugkoppeling van de bedrijfsarts ontvangen, die ons uitdrukkelijk adviseerde om zo snel mogelijk met elkaar in gesprek te gaan.

We willen je daarvoor uitnodigen op maandag 25 maart a.s. om 9.00 uur op kantoor. We hopen en wensen tijdens dit gesprek de lucht te kunnen klaren en met een positieve instelling onze samenwerking voort te zetten.

We wijzen je erop dat je in het kader van je reïntegratieverplichtingen als werknemer verplicht bent om aan deze uitnodiging gehoor te geven. Mocht je onverhoopt maandag niet op deze afspraak verschijnen, dan zijn wij genoodzaakt om met ingang van maandag 25 maart a.s. je salarisbetaling stop te zetten. (…)”

[verweerster] heeft op voornoemde mail op 24 maart 2019 – voor zover relevant – als volgt gereageerd:

“(…) Natuurlijk ben ik bereid tot een gesprek en wat mij betreft ook liefst zo snel mogelijk.

Emotioneel kan ik dat echter op dit moment niet aan. Om die reden kan ik maandagmorgen om 09.00 uur niet op kantoor verschijnen.

(…)

Daarnaast wil ik jullie er op wijzen dat de werkgever wettelijk gezien – ik verwijs naar mijn contract en de wet – bij ziekte mijn loon dient door te betalen.

Normaal gesproken staat rond de 21ste van de maand het salaris bijgeschreven. Ik constateer nu - mede naar aanleiding van jouw uitspraak over loonstaking - dat je mijn loonbetaling van deze maand al hebt gestaakt. Mocht dit geen omissie zijn dan zeg ik Libertas Advocaten hierbij per de 21ste maart 2019 de wettelijke verhoging en wettelijke rente aan. (…)”

[verweerster] heeft in een e-mail aan [betrokkene 1] op 1 april 2019 – voor zover relevant – het volgende geschreven:

“(…) Ik vind het merkwaardig dat jij op de eerste dag van mijn re-integratie de nadruk legt op de beoordeling van 5 maart 2019 ipv bevordering van mijn herstel en de te verrichte werkzaamheden en een plan van aanpak zoals is aangegeven door de bedrijfsarts.

Tevens heb jij mij vandaag een verslag overhandigd van ongeveer 25 pagina’s wat totaal niet met mijn herstel te maken heeft.

Je hebt mijn oude beoordelingsformulier gebruikt met jouw beoordeling van 5 maart 2019 die ik nooit op papier heb gezien en als bijlage bij de mail van vandaag aan mij van 12.05 uur. Tijdens het gesprek van 5 maart 2019 was je alles met pen aan het schrijven. Dit laatste beoordeling heb ik nooit eerder gekregen en heb er ook nooit voor getekend.

Dit geeft geen blijk van goed werkgeverschap.

Belangrijk is dat ik overspannen ben en tegen een burn-out zit. Gelet op mijn gezondheidsklachten kan ik niet inhoudelijk reageren op het verslag d.d. 1 april 2019 wat ik nooit eerder heb ontvangen.

In mijn eerdere mail heb ik aangegeven dat ik graag een plan van aanpak ontvang mbt

re-integratie. Tot op heden heb ik niets op de mail gezien. (…)”

Op 12 april 2019 heeft [verweerster] Libertas – voor zover relevant – het volgende geschreven:

“(…) Mbt functioneren verwerp ik al hetgeen gesteld wordt door de werkgever.

(…) in reactie op het verslag d.d 5 maart 2019 van jullie (…) deel ik jullie mede dat alles wat jullie hierin opgenomen hebben niet klopt; daarnaast hebben jullie diverse zaken verzonnen en toegevoegd. (…)

Tijdens het beoordelingsgesprek van dinsdag 5 maart 2019 is er niets besproken of te kennen gegeven betreffende mijn vorige beoordeling. Het gesprek van 5 maart 2019 was een twee uur durende intimiderende gesprek waarin ik als werknemer niets mocht zeggen en ook zelfs de werkgever (in dit geval [betrokkene 1] ) niet mocht aankijken, [betrokkene 1] was continue aan het woord en keek mij heel tijd boos aan.

Mijn getekende beoordelingsformulier d.d. 30 januari 2018 is eenzijdig gewijzigd door Libertas Advocaten of omstreeks 5 maart 2019. De werkgever heeft zijn beoordeling van 5 maart 2019 (zonder dat ik het op papier heb gezien op getekend bijgeschreven (met blauwe pen) op het door mij reeds ondertekende beoordelingsformulier van 30 januari 2018. (…) Volgens de wet behoort men geen wijziging aan te brengen op een reeds getekend stuk. Als strafrechtadvocaten uit de top van de advocatuur horen jullie hier beter op de hoogte te zijn dan ik: zie hiervoor:

In artikel 225 van het Wetboek van Strafrecht is valsheid in geschrifte omschreven als (…).

Om die reden verzoek ik Libertas ook vriendelijk de bijgevoegde bijschrijving (…) op een reeds door mij ondertekende beoordelingsformulier van 30 januari 2018 te herstellen. (…)”

Op 18 april 2019 heeft wederom een gesprek plaatsgevonden tussen Libertas en [verweerster] . Tijdens dit gesprek is het commentaar van [verweerster] op de beoordeling over 2018 besproken. Libertas heeft een gespreksverslag van dit gesprek opgesteld, waarin – voor zover relevant – het volgende staat:

“(…) Wij hebben jou gevraagd of er van jouw kant nog vertrouwen is in de voortzetting van onze samenwerking. Jij hebt daarop aangegeven dat jij de samenwerking wil voortzetten en daarin vertrouwen hebt, maar dat er dan wel sprake moet zijn van wederzijds vertrouwen.

Wij hebben aangegeven dat wij er vertrouwen in hebben dat jij na een verbetertraject op het juiste niveau kan functioneren. (…)

Jij stelt dat je merkt dat vanuit onze kant het vertrouwen is geschaad. Wij hebben aangegeven dat dit niet zo is. Wij hebben aangegeven dat wij twee mogelijkheden zien. Wij willen jou een helpende hand reiken om er voor te zorgen dat jij op het gewenste niveau kan functioneren. Als jij dat niet wil, dan zullen wij er samen uit moeten komen door middel van het sluiten van een vaststellingsovereenkomst. Wij hebben jou gevraagd aan te geven wat jij wil en wij hebben aangegeven dat het eerste onze voorkeur heeft. Wij zouden graag nadat het re-integratietraject is afgerond komen tot het opstellen van een gedegen verbeterplan. Laten wij daarin elkaar met een positieve insteek tegemoet treden. Wanner wij beide ons inspannen, zijn wij ervan overtuigd dat jij kunt functioneren op het door ns gewenste niveau.

Wij vernemen graag uiterlijk op 3 mei 2019 of ook jij de samenwerking wenst voort te zetten en medewerking vereent aan een verbetertraject. (…)”

Op 18 april 2019 schrijft [betrokkene 6] (hierna: [betrokkene 6] ) in een e-mail aan [betrokkene 1] – voor zover relevant – het volgende:

“(…) Ik vind het onbegrijpelijk dat [verweerster] niet inziet dat haar afwezigheid (en nu nog steeds de niet volledige werkinzet) betekend dat anderen haar werk moeten doen. (…)

Enig begrip hiervoor ontbreekt aan alle kanten, en dan krijg ik het verwijt dat ik haar werk tijdens haar plotselinge afwezigheid niet goed heb gedaan. Dat komt er bij mij echt niet in.

Wat mij betreft hoeft er op dit bericht niet gehandeld te worden jegens [verweerster] . Dit van me afschrijven werkte al aardig therapeutisch en het kan een aardige toevoeging op het opgebouwde dossier zijn (…).”

Op 24 april 2019 schrijft [verweerster] in een e-mail aan [betrokkene 5] – voor zover relevant – het volgende:

“(…) Er wordt gepleit voor een clean desk maar toch wordt dit door jou zelf niet nagekomen. Je verspreidt van alles op mijn buro en vervolgens wil jij de schuld in mijn schoenen schuiven.

(…)

Je was boos en je hebt wel je stem verheft tot meerdere malen toe en ik ervaar dit als respectloos en niet professioneel. Ik ben er niet van gediend om zo aangesproken te worden. (…)”

Op 1 mei 2019 heeft [betrokkene 1] [verweerster] wederom uitgenodigd voor een gesprek dat zou moeten plaatsvinden op 3 mei 2019. Dit omdat er het een en ander mis zou zijn gegaan met declaraties. [verweerster] reageert op deze uitnodiging per e-mail van 2 mei 2019 als volgt:

“(…) onderstaande mail trof ik vandaag, 2 mei 2019 in mijn mailbox, waarin jullie mij weer verzoeken om op gesprek te komen.

Gisteren, woensdag 1 mei 2019, hebben jullie mij bestookt met diverse mails (op mijn privé-mail) en vandaag op kantoor met diverse mails (…). Ik heb gisteren jullie gemaild dat ik schriftelijk in één keer zal reageren.

(…)

Ik ben bereid in gesprek te gaan nadat jullie mijn schriftelijke reactie hebben ontvangen in antwoord op al jullie verslagen die ik inmiddels heb mogen ontvangen. (…)”

Op 3 mei 2019 reageert [betrokkene 1] – voor zover relevant – als volgt op voornoemde e-mail:

“(…) Wij hebben met verbazing kennisgenomen van jouw mail van gisterenavond.

Ten eerste vinden wij de verontwaardigde en dwingende toonzetting van jouw mail niet gepast. Wij leiden uit jouw mail af dat er bij jou (blijkbaar) frustratie bestaat over het proces aangaande jouw verbetertraject. (…)

Ik wil benadrukken dat wij steeds de intentie hebben om jou te helpen om jouw functioneren op het gewenste niveau te krijgen. De reden dat wij opnieuw een gesprek met jou inplannen is omdat er deze weken nieuwe misstanden omtrent de declaraties aan het licht zijn gekomen. Misstanden die onder jouw verantwoordelijkheid vallen. Deze willen we met jou bespreken, niet om jou het leven zuur te maken, maar opdat jij hiervan kan leren (…). Het feit dat jij (wederom) defensief en aangevallen reageert, baart ons zorgen. Voor het slagen van een verbetertraject is namelijk vereist dat jij er met een open “willing to learn” houding in staat. Vooralsnog krijgen wij het gevoel dat jij vooral probeert te weerleggen wat wij als ‘onvoldoende’ kwalificeren, in plaats van dat jij de feedback oppakt en hiermee aan de slag gaat.

(…)

Wij zien dit gesprek dan ook niet als ‘vrijblijvend’, maar als onderdeel van jouw verbetertraject. Het staat jou niet vrij dit gesprek te weigeren, nu je daarmee ook weigert om constructief mee te werken aan het verbetertraject.

(…)

Mocht je vanmiddag niet op het gesprek verschijnen dan zijn wij genoodzaakt je hiervoor een officiële waarschuwing te geven. (…)”

[verweerster] reageert op deze mail diezelfde dag – voor zover relevant – als volgt:

“(…) Ik heb nooit geweigerd om gesprekken aan te gaan (…).

Ook heb ik nooit geweigerd dingen te leren hier op kantoor. Wat ik wel jammer vind, is dat jullie elke keer mijn woorden verdraaien en voor alles mij de schuld willen geven en terwijl ik het goede voor het bedrijf wil.

Maar goed als jullie weer een gesprek aan willen gaan prima. (…)”

Op 3 mei 2019 heeft een gesprek plaatsgevonden tussen [verweerster] , [betrokkene 1] en [betrokkene 2] . Naar aanleiding van dit gesprek heeft [betrokkene 2] in een e-mail – voor zover relevant – het volgende geschreven:

“(…) Wij hebben het gesprek van vanmiddag als bijzonder onplezierig ervaren. (…)

Je koos er tijdens dit gesprek voor om inhoudelijk in het geheel niet te reageren. Hiermee werd feitelijk het voeren van een deugdelijk gesprek onmogelijk gemaakt. (…)

Wij zien in jouw houding en gedrag geen basis meer voor een verdere samenwerking. Wij betreuren het bijzonder dat jij met jouw opstelling een verstoring van de arbeidsrelatie hebt gecreëerd. Nu wij bij herhaling hebben verzocht jouw houding aan te passen en jij dit stelselmatig hebt geweigerd, zien wij hierin een doelbewust aansturen op een niet meer te lijmen verstoring van de relatie. (…)

Helaas kunnen wij niet anders dan het besluit nemen de samenwerking met jou niet te willen voortzetten. Wij zullen jou maandag een beëindigingsovereenkomst sturen. (…)”

Op 6 mei 2019 heeft Libertas [verweerster] een beëindigingsovereenkomst aangeboden. [verweerster] reageert hier per e-mail, eveneens op 6 mei 2019, voor zover relevant als volgt op:

“(…) Afgelopen vrijdag ben ik door jou naar huis gestuurd met het bericht dat jullie ontevreden zijn over mijn functioneren. Jullie hebben daarbij aangekondigd mij een vaststellingsovereenkomst te zullen toesturen. Ik heb de vaststellingsovereenkomst vandaag ontvangen. Voor de goede orde bericht ik je dat ik ondanks jullie beslissing bereid en beschikbaar ben om mijn werkzaamheden te blijven verrichten.

Ik heb van het weekend ook even de tijd gehad om te reflecteren op wat er afgelopen vrijdag is gebeurd. Mij viel onder andere op dat jullie moedwillig een document hebben toegevoegd aan het postboek waarin ik een conceptdeclaratie heb voorgelegd aan [betrokkene 7] . In het gesprek verweten jullie mij echter dat dit een fout van mij betrof. Dit is buitengewoon ongeloofwaardig omdat het declaratieproces al twee jaar tot mijn werkzaamheden behoort en ik dit tot op heden altijd foutloos heb gedaan. (…)

Daarnaast viel mij op dat de digitale mappenstructuur op mijn computer tijdens mijn korte afwezigheid (van lunchpauze) door jullie is gewijzigd. (…)”

[betrokkene 5] heeft per e-mail van 17 mei 2019 over de samenwerking met [verweerster] – voor zover relevant – het volgende verklaard:

“(…) Op enig moment (het omslagpunt lag eind 2018) is de houding van [verweerster] gewijzigd.

Bij het aannemen van opdrachten gaf zij steeds vaker aan dat dingen haar niet duidelijk waren, stelde zij vragen, vroeg ze dubbele of drievoudige bevestiging en gaf ze aan dat we op onderwerpen (van ondergeschikt belang) beleid moesten ontwikkelen.

(…)

De opdrachten die [verweerster] niet afkreeg, liet zij – zonder overleg – opgestapeld op haar bureau liggen.

Toen ik haar een keer aansprak op het vermengen van stukken uit verschillende dossiers negeerde ze mijn opmerkingen en bleef ze stug doorgaan waar ze mee bezig was.

Toen ik nogmaals herhaalde dat ze zorgvuldig door mij geordende stukken aan het vermengen was met stukken uit een ander dossier bleef ze dit ontkennen en beschuldigde ze mij ervan met stemverheffing tegen haar te hebben gesproken.

Ik heb haar uitgelegd dat ik met enige regelmaat stukken in de verkeerde dossiers aantreft. Zij is hier niet op aan te spreken en richt meteen haar pijlen op degene die kritiek uit. (…)

Daarbij schuwt zij het verdraaien van de feiten niet. Verder bleek zij foto’s te hebben gemaakt van stukken die ik op haar bureau zou hebben gelegd.

(…)

Toen [verweerster] hierop werd aangesproken gaf ze aan “bewijs” te moeten verzamelen.

(…) Zij geeft daarmee wel te kennen dat zij de belangenbehartiging van mijn cliënten en zorgvuldige omgang met hun dossiers ondergeschikt maakt aan haar eigen agenda.

(…)

Het contact met [verweerster] is tot maart 2019 goed geweest. Nadat ik op 4 maart jl. kritiek heb geuit op haar werkwijze (niet op haar als persoon) is haar houding jegens mij gewijzigd.

Zij stelde zich vanaf dat moment steeds formeler en afstandelijker op. Daarbij koos zij ervoor om niet het gesprek met mij aan te gaan maar zich in e-mailberichten aan de partners op beschuldigende wijze over mij uit te laten. (…)”

[betrokkene 7] heeft per e-mail van 19 mei 2019 – voor zover relevant – over de samenwerking met [verweerster] het volgende verklaard:

“(…) Tevens lukte het haar niet om in ook maar de simpelste dossiers die brieven compleet aan te leveren., zodat je toch nog het nodige moest aanvullen. Als je haar daar op aansprak, kwam er altijd een heel defensieve houding boven. Ik vond het wat dat betreft überhaupt erg lastig met haar werken, omdat input/correcties (ook t.a.v. andere werkzaamheden) altijd op die defensieve houding stuitten, waardoor er ook geen verbetering optrad. (…)”

[verweerster] verweert zich tegen het verzoek en stelt dat de verzochte ontbinding moet worden afgewezen. Zij voert daartoe – samengevat – het volgende aan. Er hebben geen functionerings- en evaluatiegesprekken plaatsgevonden, zodat onduidelijk is vanaf welk moment [verweerster] volgens Libertas zou zijn gaan disfunctioneren. Ook is er geen verbeterplan opgesteld of geëvalueerd, zodat niet kan worden vastgesteld dat Libertas er alles aan heeft gedaan om het functioneren te verbeteren. Er is geen sprake van een ernstig en duurzaam verstoorde arbeidsverhouding en als hier al sprake van zou zijn dan geldt bovendien dat de arbeidsverstoring is gecreëerd door de werkgever. Libertas heeft verklaringen van werknemers in het geding gebracht, waaruit blijkt dat de-escalatie nimmer het doel is geweest. Deze verklaringen zijn enkel gericht op het forceren van een ontbinding. Libertas heeft tijdens de re-integratie van [verweerster] alleen willen spreken over het beoordelingsgesprek van 5 maart 2019 en op 6 mei 2019 heeft zij de druk vervolgens nog verder opgevoerd door een beëindigingsovereenkomst aan te kondigen. Libertas heeft ook de door [verweerster] voorgestelde mediation geweigerd. Libertas heeft geen pogingen ondernomen om de verhoudingen te herstellen, terwijl zij hiertoe wel is gehouden.

Libertas heeft in onvoldoende mate herplaatsing naar de overeengekomen arbeid onderzocht. De taken van [verweerster] zijn stilzwijgend verzwaard en van Libertas mag worden verwacht dat zij kijken naar de mogelijkheden om een normaal takenpakket voor [verweerster] te creëren.