Overwegingen
1. Eiseres is uitgenodigd, herinnerd en aangemaand om voor het jaar 2016 aangifte IB/PVV in te dienen. In de aanmaning, die is gedagtekend 3 november 2017, is 17 november 2017 genoemd als datum waarop de aangifte uiterlijk moet zijn ingediend.
2. Eiseres heeft de aangifte IB/PVV niet binnen de gestelde termijn ingediend. Ook voor de jaren 2012, 2013, 2014 en 2015 heeft eiseres de aangiften IB/PVV niet tijdig ingediend.
3. Met dagtekening 28 mei 2018 heeft verweerder medegedeeld het belastbaar inkomen van eiseres ambtshalve te zullen vaststellen en daarbij een verzuimboete van € 5.278 te zullen opleggen wegens het stelselmatig niet doen van aangifte.
4. Met dagtekening 4 juli 2018 is aan eiseres voor het jaar 2016 een aanslag IB/PVV opgelegd. Daarbij is een verzuimboete opgelegd van € 5.278.
5. Eiseres heeft bezwaar gemaakt tegen de aanslag IB/PVV en de verzuimboete. Ook heeft zij op 14 augustus 2018 alsnog een aangifte IB/PVV voor het jaar 2016 ingediend. Verweerder heeft daarop de aanslag IB/PVV verminderd. Bij de bestreden uitspraak op bezwaar is de opgelegde verzuimboete gehandhaafd.
6. In geschil is of de verzuimboete terecht en naar een juist bedrag is opgelegd.
7. Ingevolge artikel 67a, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, kan aan de belastingplichtige die is uitgenodigd tot het doen van aangifte en die de aangifte niet, dan wel niet binnen de in de aanmaning tot het doen van aangifte gestelde termijn heeft gedaan, een verzuimboete worden opgelegd. De verzuimboete heeft tot doel een gebod tot nakoming van fiscale verplichtingen in te scherpen. Daarbij speelt de mate van verwijtbaarheid van het verzuim geen rol. Alleen bij afwezigheid van alle schuld (avas) dient oplegging van een boete achterwege te blijven. Van avas is sprake als eiseres stelt en bij betwisting aannemelijk maakt dat zij alle in de gegeven omstandigheden van haar in redelijkheid te vergen zorg heeft betracht om te bewerkstelligen dat het verzuim niet zou worden begaan.
8. Vaststaat dat eiseres niet tijdig aangifte IB/PVV heeft gedaan. De verzuimboete is in beginsel dan ook terecht aan eiseres opgelegd. De vraag die zich aandient is of sprake is van avas. Naar het oordeel van de rechtbank dient die vraag ontkennend te worden beantwoord. Dat eiseres haar aangifte IB/PVV door de accountant van haar man laat verzorgen die de aangifte vervolgens niet (tijdig) heeft ingediend, dient voor haar rekening en risico te komen. Dat, zoals eiseres stelt, door de accountant op 13 november 2017 is verzocht om uitstel totdat discussies over voorgaande jaren waren beëindigd, kan niet tot een ander oordeel leiden. Nog los van de vraag of een dergelijk verzoek voor het einde van de aanmaningstermijn door verweerder is ontvangen, blijkt uit niets dat verweerder met een dergelijk uitstelverzoek heeft ingestemd. De verzuimboete is dan ook terecht opgelegd.
9. Met inachtneming van paragraaf 21, tweede onderdeel, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst (BBBB) legt de inspecteur ter zake van een aangifteverzuim een verzuimboete op van zeven procent van het wettelijke maximum van € 5.278, zijnde € 369. In paragraaf 21, zesde onderdeel, van het BBBB is bepaald dat in uitzonderlijke gevallen, zoals het stelselmatig in verzuim zijn, een verzuimboete tot het wettelijke maximum van € 5.278 kan worden opgelegd.
10. Nu eiseres ook voor de jaren 2012, 2013, 2014 en 2015 niet tijdig aangifte IB/PVV heeft gedaan, is naar het oordeel van de rechtbank sprake van stelselmatig verzuim, zodat verweerder een verzuimboete tot het wettelijke maximum heeft kunnen opleggen. De rechtbank acht de opgelegde verzuimboete ook overigens passend en geboden. Dat, zoals eiseres stelt, de hoogte van de boete niet in verhouding staat tot de daadwerkelijk verschuldigde belasting, kan niet tot een ander oordeel leiden. De opgelegde boete is gekoppeld aan het verzuim en niet aan de hoogte van de verschuldigde belasting. Daar komt bij dat aan eiseres voor eerdere jaren ook verzuimboetes zijn opgelegd, zij het naar lagere bedragen dan het wettelijke maximum.
11. Eiseres heeft, onder verwijzing naar de uitspraak van Hof Den Haag van 27 april 2016 (ECLI:NL:GHDHA:2016:2119), nog een beroep gedaan op het gelijkheidsbeginsel. In die zaak, die zag op het jaar 2011, is een verzuimboete gematigd terwijl betreffende belastingplichtige reeds elf jaar in verzuim was. Naar het oordeel van de rechtbank kan dit beroep niet slagen. De bewuste hofuitspraak biedt namelijk geen aanknopingspunten voor de conclusie dat onderhavige zaak als gelijk geval kan worden aangemerkt. Zo wordt in de hofuitspraak over de beweegredenen om de verzuimboete te matigen geen uitsluitsel gegeven. Daar komt nog bij dat het beleid dat verweerder ten aanzien van verzuimboetes voert tussen 2011 en 2016 is aangescherpt.
12. Gelet op wat hiervoor is overwogen, is de verzuimboete terecht en naar een juist bedrag opgelegd en is het beroep ongegrond verklaard.
13. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Deze uitspraak is gedaan door mr. E.E. Schotte, rechter, in aanwezigheid van mr. T. Blauw, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 17 mei 2019.
Afschrift verzonden aan partijen op:
.jpg?width=50&height=55)
.jpg?width=50&height=55)
