Uitspraken

Het gaat in de zaak van het verzoek van [werknemer] allereerst om de vraag of het ontslag op staande voet moet worden vernietigd.

[werknemer] heeft het verzoek tijdig ingediend, omdat het is ontvangen binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd.

Naar het oordeel van de kantonrechter is het ontslag op staande voet rechtsgeldig. Daarover wordt het volgende overwogen.

Het ontslag op staande voet moet ingevolge artikel 7:671 BW aan de volgende voorwaarden voldoen:

a. er moet sprake zijn van een dringende reden;

b. het ontslag moet onverwijld gegeven zijn;

c. de reden van het ontslag moet onverwijld worden medegedeeld aan de werknemer.

Over de voorwaarden sub b en c bestaat tussen partijen geen discussie, daaraan is voldaan. Het geschil is spitst zich toe op de dringende reden (sub a).

Op grond van artikel 7:678 lid 1 BW worden voor de werkgever als dringende redenen beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijze niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Voor de beoordeling van de vraag of het door Blokker aan [werknemer] gegeven ontslag op staande voet rechtsgeldig is, zijn de aan [werknemer] opgegeven redenen zoals vermeld in de brief van 7 december 2018 maatgevend. Het geschil wordt afgebakend door de daarin genoemde verwijten. De dringende reden bestaat er, kort samengevat, volgens Blokker in dat het vertrouwen van Blokker in [werknemer] onherstelbaar is geschonden. Dit komt doordat ondanks het gesprek en de waarschuwing van 15 november 2018 opnieuw een verschil in de bankafdracht werd vastgesteld, naar aanleiding waarvan [betrokkene 1] op 22 november 2018 naar het filiaal is gegaan, waarna op 26 november 2018 bleek dat de bankafdracht die [werknemer] op 19 november 2018 had opgemaakt “verdwenen” was, evenals bijbehorende stukken, en [werknemer] daarvoor geen plausibele verklaring had of verantwoordelijkheid nam.

Vast staat dat [werknemer] op 19 november 2018 een officiële waarschuwing heeft gekregen naar aanleiding van een door Blokker geconstateerd aanzienlijk kasverschil. Een plausibele verklaring voor dit kasverschil is door [werknemer] niet gegeven, zodat de kantonrechter voorbijgaat aan zijn standpunt dat deze waarschuwing onterecht is gegeven. Overigens heeft hij niet betwist dat met hem is besproken dat hij zorgvuldig moest omgaan met de controle op en discipline bij de geldstromen. In elk geval is in de brief van 19 november 2018 in duidelijke bewoordingen aan [werknemer] kenbaar gemaakt dat de controle en discipline op de geldstromen in zijn filiaal moesten verbeteren en dat bij herhaling van ontoelaatbare situaties op dat punt, consequenties kan hebben voor zijn arbeidsovereenkomst. [werknemer] was dus een gewaarschuwd man.

Vervolgens is tijdens de gezamenlijke bankafdracht met [betrokkene 1] op 22 november 2018 geconstateerd dat er een kastekort bestond van € 480,00. Dit bedrag is weliswaar naderhand volgens [werknemer] weer boven tafel gekomen, maar een goede reden voor het ontbreken van dit bedrag toen [betrokkene 1] op het filiaal aanwezig was, is door [werknemer] niet gegeven. Volgens [werknemer] zou dat geld zijn achtergebleven in één van de kassalades, maar aangezien [werknemer] tezamen met [betrokkene 1] de kassa’s heeft opgemaakt, is het naar het oordeel van de kantonrechter niet aannemelijk dat zowel [werknemer] als [betrokkene 1] dit bedrag, bestaande uit verschillende bankbiljetten, over het hoofd hebben gezien. Bovendien laat [werknemer] onverklaard hoe het kan dat de volgens hem teruggevonden biljetten niet overeenkomen met de volgens Blokker missende biljetten (andere soorten briefjes). Daar komt nog bij dat de kasopmaak formulieren van 19 november 2018 ontbraken en [werknemer] verklaarde niet te weten waar deze waren. Voorts heeft Blokker onbestreden gesteld dat uit haar administratie blijkt dat [werknemer] in strijd met de geldende regels regelmatig een bankafdracht maakte op de dag van het waardetransport, maar deze bankafdracht niet direct - zoals wel intern is voorgeschreven - met het waardetransport van die dag meegaf.

Het waardetransport dat op 22 november 2018 zou plaatsvinden vanuit het filiaal waar [werknemer] werkte, heeft volgens Blokker niet plaatsgevonden. Uit een door Blokker overgelegde productie “C” “missing calls”, een overzicht van de waardetransporten van Blokker over het jaar 2018, dat door [werknemer] verder niet gemotiveerd is betwist, blijkt dat op 22 november 2018 geen waardetransport vanuit filiaal 426 heeft plaatsgevonden.

Een andere verklaring voor het verdwijnen van het geld dan dat hij niet weet of het geld is meegegeven door een collega op 22 november 2018 omdat hij er die ochtend niet was, is door [werknemer] niet gegeven. Desgevraagd heeft [werknemer] verklaard dat hij op 22 november 2018 niet heeft gecontroleerd of het geld nog in de kluis lag en ook niet of er een reçu van het waardetransport van de € 10.700,00 in de administratie van het filiaal aanwezig was.

Ter zitting zijn voorts door Blokker meegenomen camerabeelden van het kantoortje van [werknemer] bij Blokker van 19 en 21 november 2018 bekeken en besproken. Daarop is te zien dat [werknemer] een formulier (volgens [werknemer] van de bankafdracht op 19 november 2018) in een seal bag stopt en vervolgens in de kluis. Op de beelden van 21 november 2018 is te zien dat [werknemer] een seal bag uit de kluis haalt en een formulier (volgens [werknemer] van de bankafdracht van 19 november 2018) uit de seal bag haalt en in een oranje etui stopt. Dat is, zoals [werknemer] ook heeft erkend, in strijd met de geldende procedures. Een plausibele verklaring voor deze manier van handelen kon [werknemer] niet geven. Voorts is op de beelden niet te zien dat [werknemer] het formulier teruglegt in de kluis, terwijl [werknemer] ter zitting, voordat de beelden werden bekeken, uitdrukkelijk heeft verklaard dat hij dat toen wel heeft gedaan. Nadat de beelden gezamenlijk ter zitting zijn bekeken is [werknemer] bij zijn stelling gebleven, maar hij heeft er geen verklaring voor gegeven hoe het kan dat deze door hem gestelde handeling niet op de film te zien is, terwijl sprake is van doorlopende beelden waarin non stop is gefilmd.

Het voorgaande brengt mee dat het verzoek het ontslag op staande voet te vernietigen zal worden afgewezen, evenals de verzoeken tot wedertewerkstelling en doorbetaling van loon.

Nu het ontslag in stand blijft, dienen de subsidiaire verzoeken van [werknemer] te worden beoordeeld.

[werknemer] verzoekt om toekenning van de transitievergoeding. Blokker heeft dit verzoek betwist. Artikel 7:673 lid 7 BW bepaalt dat een transitievergoeding niet behoeft te worden betaald als de beëindiging van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer. Daarvan is hier sprake, zoals hiervoor is overwogen. Gesteld noch gebleken is dat het niet toekennen van een transitievergoeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. De door [werknemer] aangevoerde omstandigheden dat de ontslagaanzegging kwam in een zeer drukke tijd op het werk, een zeer bijzondere periode in het jaar die extra kosten met zich meebrengt en bovendien in de periode dat de echtgenote van [werknemer] hoogzwanger was, zijn onvoldoende om te kunnen leiden tot het oordeel dat er wel een transitievergoeding dient te worden toegekend, ondanks het ernstig verwijtbaar handelen van [werknemer] . Het verzoek een transitievergoeding toe te kennen wordt dan ook afgewezen.

[werknemer] heeft zijn - door Blokker betwiste - verzoek om hem een billijke vergoeding toe te kennen onderbouwd met de stelling dat Blokker ernstig verwijtbaar heeft gehandeld, nu Blokker [werknemer] ten onrechte heeft beschuldigd van ernstig verwijtbaar gedrag met alle gevolgen van dien. Hiervoor is al overwogen dat Blokker zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat [werknemer] ernstig verwijtbaar heeft gehandeld, en dat dit handelen een dringende reden voor ontslag oplevert. Het ontslag is dan ook niet gegeven in strijd met artikel 7:671 lid 1 onder c en artikel 7:677 lid 1 BW. Het verzoek tot toewijzing van een billijke vergoeding aan [werknemer] wordt daarom afgewezen.

Ook het - door Blokker betwiste - verzoek van [werknemer] hem op grond van artikel 7:672 lid 10 BW een gefixeerde schadevergoeding toe te kennen, gelijk aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren, wordt afgewezen. Hij heeft aan dit verzoek ten grondslag gelegd dat bij gebreke van een dringende reden er geen grondslag is voor het ontslag op staande voet, maar de kantonrechter heeft geoordeeld dat het ontslag op staande voet stand houdt.

Nu het verzoek tot vernietiging van het ontslag niet wordt toegewezen, is de voorwaarde waaronder Blokker het tegenverzoek (tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst met nevenvorderingen) heeft ingediend niet vervuld. Daarom worden deze verzoeken niet beoordeeld.

Als de overwegend in het ongelijk gestelde partij zal [werknemer] worden veroordeeld in de kosten van de procedure en de nakosten als hierna te vermelden. De gevorderde nakosten zullen op de hierna in het dictum weergegeven wijze worden begroot.