Uitspraken

De vraag die allereerst beantwoord dient te worden, is of COA jegens [eiseres] onrechtmatig heeft gehandeld door geen dienstbetrekking met [eiseres] aan te gaan vanwege haar zwangerschap, zoals [eiseres] stelt maar COA betwist.

Uit de hiervoor weergegeven feiten, en dan met name de weergave van het door [eiseres] opgenomen gesprek op 14 december 2015, volgt naar het oordeel van de kantonrechter dat COA direct onderscheid heeft gemaakt doordat zij geen arbeidsovereenkomst met [eiseres] heeft willen sluiten vanwege de zwangerschap van [eiseres] , hetgeen verboden is onder de AWGB. [eiseres] heeft voorts ter zitting het verloop van het sollicitatiegesprek op 8 december 2015 beschreven, en daarbij – onweersproken – gezegd dat mevrouw [z] haar na de mededeling van de zwangerschap daarmee feliciteerde, maar daar toen aan heeft toegevoegd: “Dit maakt de zaak wel anders”. In combinatie met hetgeen tijdens het (opgenomen) telefoongesprek van 14 december 2015 is gezegd, rechtvaardigt dit de gevolgtrekking dat [eiseres] inderdaad vanwege de mededeling dat zij zwanger was een dienstbetrekking is geweigerd. Aldus heeft COA toerekenbaar onrechtmatig jegens [eiseres] gehandeld en dient COA de door [eiseres] dientengevolge geleden schade te vergoeden.

De vraag is vervolgens welke schade voor [eiseres] het gevolg is te achten van het feit dat haar vanwege haar zwangerschap geen dienstbetrekking is aangeboden. [eiseres] heeft de gestelde schade opgedeeld in drie componenten die de kantonrechter hierna afzonderlijk zal bespreken. De kantonrechter zal de schade dienen te begroten, aangezien bij de bepaling van de hoogte van de schade dient te worden uitgegaan van een aantal veronderstellingen, zoals de te verwachten duur van het dienstverband, indien dat [eiseres] (wel) zou zijn aangeboden.

[eiseres] vordert een bedrag van € 77.480,06 wegens materiële schade. Bij de berekening van dit bedrag heeft [eiseres] tot uitgangspunt genomen dat, indien haar sollicitatie had geleid tot een arbeidsovereenkomst, deze volgens toezegging door COA (ten minste) twee jaar zou hebben geduurd, met ingang van 1 januari 2016. De kantonrechter volgt [eiseres] niet in die stelling. Een dergelijke toezegging is door COA weersproken en blijkt ook niet uit de stukken. Concreet bewijs heeft [eiseres] op dit punt niet aangeboden.

COA heeft aangevoerd dat [eiseres] bij een eventuele directe indiensttreding een arbeidsovereenkomst voor zes maanden zou zijn gegeven, die na ommekomst van die periode hoogstwaarschijnlijk niet zou worden voortgezet vanwege krimp en de sluiting van locaties. Vanwege het feit dat de opleiding tot Casemanager, zijnde de functie waarop [eiseres] had gesolliciteerd, volgens de stellingen van COA ongeveer een half jaar duurt, acht de kantonrechter een arbeidsduur van een half jaar desondanks niet aannemelijk. Dat zou immers betekenen dat het dienstverband even lang zou duren als de opleiding en dat COA van [eiseres] als inzetbare werknemer geen profijt meer zou hebben gehad, zoals door [eiseres] ook is aangevoerd. Een dienstverband van een jaar acht de kantonrechter onder de gegeven omstandigheden wel aannemelijk, omdat COA gemotiveerd heeft onderbouwd dat de asielverzoeken in die tijd in aantal terugliepen, althans fluctueerden, zodat ook niet ondenkbaar is dat het dienstverband om die reden na een jaar niet zou zijn verlengd. De kantonrechter zal bij de berekening van het schadebedrag dan ook uitgaan van een initieel dienstverband van één jaar. Het verweer dat [eiseres] mogelijk eerst via een uitzendbureau te werk zou worden gesteld wordt verworpen. Uit de door [eiseres] overgelegde productie 21 kan worden afgeleid dat Casemanagers in dienst zijn bij COA, zoals ook door [eiseres] is aangevoerd. Voor de conclusie dat het sollicitatiegesprek met mevrouw [z] ging om een dienstbetrekking bij een uitzendbureau, en dus om een tewerkstelling via een uitzendbureau, zijn in de stellingen van COA geen concrete feitelijke aanknopingspunten te vinden.

Bij de berekening van het salaris is [eiseres] uitgegaan van een bedrag van
€ 3.224,69 bruto inclusief vakantietoeslag en eindejaarsuitkering bij een full-time dienstverband van 36 uur per week (€ 2.757,00 exclusief toeslagen). COA heeft aangevoerd dat het meer voor de hand ligt dat [eiseres] niet meer dan 32 uur per week zou gaan werken. Dat standpunt is naar het oordeel van de kantonrechter voldoende onderbouwd door verwijzing naar productie 1 bij productie 15 bij dagvaarding. Dat betreft een interne terugkoppeling aan [z] naar aanleiding van het eerste sollicitatiegesprek op 12 november 2015, waarin staat aangegeven dat [eiseres] bij voorkeur 32 uur wil werken. De kantonrechter neemt aldus een arbeidsduur van 32 uur per week tot uitgangspunt. Dat leidt tot een bruto maandsalaris van € 2.867,19 inclusief toeslagen (€ 2.450,66 exclusief toeslagen). Bij een dienstverband van een jaar zou [eiseres] aldus een bedrag van (€ 2.867,19 x 12 =)
€ 34.406,28 aan salaris hebben ontvangen.

Op grond van artikel 7:673 BW is een werkgever een transitievergoeding aan een werknemer verschuldigd wanneer het dienstverband ten minste twee jaar heeft geduurd. Nu de kantonrechter uit gaat van een dienstverband van een jaar, bestaat geen grondslag voor toekenning van schade aan [eiseres] ter hoogte van de transitievergoeding.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat wegens materiële schade een bedrag van € 37.077,21 bruto toewijsbaar is. Aangezien het een schadevergoeding betreft, is het aan [eiseres] uit keren netto bedrag gelijk aan het hiervoor genoemde bruto bedrag.

De immateriële schade die [eiseres] , naar zij stelt, als gevolg van het handelen van COA heeft geleden bedraagt volgens [eiseres] een bedrag van € 15.000,00. [eiseres] onderbouwt die schade door te stellen dat zij last heeft gehad van slapeloze nachten, stress, het gevoel onrechtvaardig behandeld te zijn, stress-gerelateerde klachten zoals hoofdpijn, structurele financiële onzekerheid voor het gezin, het mislopen van loopbaanontwikkeling, opleidingen/trainingen en zelfontplooiing bij COA, negatieve impact op dagelijks welbevinden c.q. persoonlijk geluk door gevoelens van (onder meer) teleurstelling en onzekerheid en verlies van vertrouwen.

COA heeft in dat kader naar het oordeel van de kantonrechter terecht aangevoerd dat een onderbouwing van deze psychische schade ontbreekt. De door [eiseres] gestelde klachten laten zich samenvatten als een sterk psychisch onbehagen en een “gekwetst gevoel”. Hoewel dat op zichzelf begrijpelijk is, is het naar het oordeel van de kantonrechter onvoldoende voor de conclusie dat sprake is van geestelijk letsel en de klachten vallen daarom niet onder het in artikel 6:106 BW omschreven criterium ‘aantasting in de persoon’. Dit onderdeel van de vordering zal daarom worden afgewezen.

De buitengerechtelijke kosten zullen als niet, althans onvoldoende gemotiveerd weersproken en op de wet gegrond worden toegewezen. Datzelfde geldt voor de wettelijke rente.

COA zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van deze procedure. De gevorderde nakosten zullen op de hierna in het dictum weergegeven wijze worden begroot.