Uitspraken

De ingestelde vorderingen hebben betrekking op gestelde inbreuk op de Uniemerken van Luxottica en gestelde inbreuk op een Beneluxmerk van Luxottica. Voor zover de vorderingen zijn gebaseerd op inbreuk op de Uniemerken is deze rechtbank internationaal (en relatief) bevoegd om daarvan kennis te nemen nu [gedaagde] in Nederland woont (artikel 123 lid 1 in verbinding met artikel 124 onder a en 125 lid 1 UMVo in verbinding met artikel 3 van de Uitvoeringswet EG-verordening inzake het Gemeenschapsmerk). Nu de inbreuk via internet plaatsvindt en dus ook in dit arrondissement, is de rechtbank voor zover de vorderingen zijn gebaseerd op het Beneluxmerk bevoegd op grond van artikel 4.6 lid 1 BVIE.

Tussen partijen is niet in geschil dat [gedaagde] zonnebrillen voorzien van de Merken heeft verkocht en/of te koop heeft aangeboden in Nederland. Daarmee heeft hij handelingen verricht die in beginsel inbreuk maken op de merkrechten van Luxottica op grond van artikel 9 lid 2 sub a UMVo (voor de Uniemerken) en artikel 2.20 BVIE (voor de Beneluxmerken). [gedaagde] doet echter een beroep op uitputting.

De rechtbank stelt voorop dat [gedaagde] dient te onderbouwen en zo nodig te bewijzen, dat de door hem aangeboden zonnebrillen door of met instemming van Luxottica op de markt zijn gebracht in Europa3. [gedaagde] heeft betoogd dat de bewijslast ten aanzien van de vraag of Luxottica de zonnebrillen al op de Europese markt had gebracht voordat [gedaagde] ze via Facebook te koop heeft aangeboden, dient te worden omgekeerd en aldus bij Luxottica dient te rusten. De rechtbank verwerpt dit betoog, omdat een dergelijke omkering slechts in uitzonderlijke omstandigheden aan de orde kan zijn, met name indien er een reëel gevaar bestaat van afscherming van nationale markten4. [gedaagde] heeft echter niet gesteld dat daarvan sprake is.

[gedaagde] heeft geen stukken overgelegd die zijn stelling ondersteunen dat Luxottica de betreffende zonnebrillen in de Europese Unie in het verkeer heeft gebracht. [gedaagde] stelt dat hij een groot deel van de zonnebrillen tijdens vakanties bij erkende Ray-Ban retailers heeft gekocht. De prijsstelling daarvan was lager omdat er sprake was van opheffingsuitverkoop en/of korting omdat hij een aantal brillen tegelijk kocht. [gedaagde] heeft deze stelling echter niet kunnen onderbouwen door het overleggen van de aankoopbonnen dan wel bankafschriften die betrekking hebben op deze aankopen. [gedaagde] heeft ter zitting verklaard dat hij dit ook niet kan onderbouwen, omdat hij geen bonnetjes van de (gestelde) vakantieaankopen heeft en niet beschikt over bankafschriften, omdat hij tijdens vakanties altijd alles contant betaalt. Nu [gedaagde] de gestelde vakantieaankopen niet kan bewijzen, is de rechtbank van oordeel dat [gedaagde] geen geslaagd beroep op uitputting kan doen voor zover het de zonnebrillen betreft die [gedaagde] tijdens zijn vakanties zou hebben gekocht.

Daar komt nog bij dat Luxottica ter zitting specifieke kenmerken van de brillen en – met name – de foedraal en verpakking heeft getoond, die er op duiden dat sprake is van namaakbrillen. Ook heeft Luxottica gemotiveerd weersproken dat er ten tijde van de gestelde vakanties officiële Ray-Ban retailers op La Palma en Gran Canaria zijn geweest die opheffingsuitverkoop hielden (zoals [gedaagde] heeft aangevoerd). Dat [gedaagde] een verzamelaar van Ray-Ban zonnebrillen zou zijn, blijkt ook nergens uit. Van bijzondere exemplaren in die verzameling, oude social media berichten over die verzameling en dergelijke, is niets gebleken. Dat alles maakt de verklaring van [gedaagde] dat sprake zou zijn van een door de jaren heen opgebouwde verzameling niet erg geloofwaardig.

Ook ten aanzien van de zonnebrillen die [gedaagde] voor zijn verjaardag zou hebben gekregen, heeft [gedaagde] onvoldoende onderbouwd dat deze zonnebrillen door of met toestemming van Luxottica op de Europese markt zijn gebracht. Bij deze zonnebrillen ontbreken de aankoopbewijzen eveneens, evenals verklaringen van de gulle gevers. De rechtbank acht het met Luxottica onaannemelijk dat, indien een vriend een dure zonnebril cadeau doet, er ten behoeve van de garantie op die bril geen aankoopbewijs beschikbaar zou zijn. Het beroep op uitputting wordt ook ten aanzien van deze zonnebrillen verworpen.

Bij gebrek aan bewijs waaruit blijkt dat de door [gedaagde] te koop aangeboden zonnebrillen door of met toestemming van Luxottica in de EER in het verkeer zijn gebracht, staat de door Luxottica gestelde merkinbreuk vast. De vordering zoals weergegeven onder 3.1 sub i) wordt derhalve toegewezen, met dien verstande dat de termijn waarop de inbreuk moet worden gestaakt wordt bepaald op 24 uur ter voorkoming van executieproblemen en het verbod ten aanzien van het Beneluxmerk tot dat territorium wordt beperkt.

Voor de primair gevorderde winstafdracht is vereist dat de Merken door [gedaagde] te kwader trouw zijn gebruikt. Van kwade trouw is alleen sprake in gevallen van moedwillig gepleegde inbreuk en dat doet zich voor als degene wiens handelwijze achteraf inbreukmakend wordt geacht, ten aanzien van zijn handelen bewust is geweest van het inbreukmakend karakter ervan. Van bewust handelen is geen sprake als de beweerdelijke inbreukmaker zich verweert op een wijze die niet bij voorbaat kansloos wordt geacht5. In het onderhavige geval is het verweer van [gedaagde] en zijn onderbouwing daarvan aan te merken als bij voorbaat kansloos. [gedaagde] heeft de stelling van Luxottica dat er sprake is van namaakproducten enkel betwist zonder dat hij zijn betwisting heeft onderbouwd met enig (begin van) bewijs. Daarmee heeft [gedaagde] niet aangetoond dat de aangeschafte zonnebrillen van betrouwbare verkopers kwamen en dat zij voor een reële prijs zijn aangeschaft. Gelet op deze omstandigheden is de rechtbank van oordeel dat [gedaagde] te kwader trouw inbreuk heeft gemaakt op de Merken van Luxottica. De primair gevorderde winstafdracht (zie 3.1 sub v) en het doen van opgave (zie 3.1 sub ii) zijn daarmee toewijsbaar.

Nu de primair gevorderde winstafdracht wordt toegewezen, behoeft de subsidiair gevorderde schadevergoeding (zie 3.1 sub vi) geen bespreking meer. De vordering om te bepalen dat de winstafdracht nader bij staat opgemaakt dient te worden is niet toewijsbaar, omdat een schadestaatprocedure betrekking heeft op een schadevergoedingsverplichting, niet op een verplichting tot winstafdracht.

De gevorderde afgifte ter vernietiging wordt als niet bestreden toegewezen.

Gelet op de vastgestelde inbreuk en de toewijsbaarheid van winstafdracht en afgifte van de voorraad inbreukmakende producten, heeft Luxottica ook recht op en belang bij de gevorderde opgave van in- en verkoopgegevens.

Oplegging van de door Luxottica gevorderde dwangsom, als stimulans tot nakoming van het te geven bevel, is aangewezen. De gevorderde dwangsommen zullen evenwel worden gemaximeerd.

[gedaagde] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van deze procedure. Luxottica maakt op de voet van artikel 1019h Rv aanspraak op vergoeding van de daadwerkelijk gemaakte proceskosten. Blijkens de door Luxottica overgelegde specificatie worden de door haar gemaakte proceskosten becijferd op een bedrag van € 8.497,81. Dit bedrag is als volgt gespecificeerd: € 6.951,50 Fee; € 213,99 Office expenses; € 206,80 Courier costs; € 325,- PI costs; € 86,95 Test purchase; € 87,97 bailiff costs en € 626,- Court fee. [gedaagde] heeft zich tegen een proceskostenveroordeling op de voet van artikel 1019h Rv verweerd en gesteld dat het een zeer eenvoudige zaak is, waarop het liquidatietarief zou moeten worden toegepast. Voorts heeft [gedaagde] gesteld dat er naast de advocaatkosten andere kosten worden opgevoerd, die niet gespecificeerd en onderbouwd zijn. Deze kosten zijn volgens [gedaagde] dan ook niet toewijsbaar.

De onderhavige zaak kan worden aangemerkt als een zaak ter handhaving van merkrechten, waarop artikel 1019h Rv van toepassing is. De rechtbank is van oordeel dat deze zaak kwalificeert als een ‘eenvoudige zaak’ in de zin van de Indicatietarieven6, niet als een zeer eenvoudige, niet bewerkelijke zaak waarop het liquidatietarief van toepassing is. [gedaagde] heeft met zijn beroep op uitputting de inbreuk immers inhoudelijk betwist, zodat niet gezegd kan worden dat het een zaak is die niet bewerkelijk is. Op grond van de Indicatietarieven is in een eenvoudige bodemzaak maximaal € 8.000,- advocaatkosten redelijk en evenredig. In dit geval zijn de opgegeven advocaatkosten, inclusief de gebruikelijke kantoorkosten, € 7.165,49, zodat vergoeding van deze kosten toewijsbaar is. Ook het opgevoerde bedrag van € 86,95 voor de testaankoop wordt toegewezen. In de als productie 4 overgelegde verklaring is immers vermeld dat er een testaankoop is gedaan voor dit bedrag en dit is door [gedaagde] ook niet bestreden. Met [gedaagde] is de rechtbank evenwel van oordeel dat de posten ‘Courier costs’ en ‘PI costs’ door Luxottica niet zijn onderbouwd, zodat die posten niet voor toewijzing in aanmerking komen. Als deze twee laatstgenoemde posten van de specificatie worden afgetrokken, resteert er een bedrag van € 7.961,01 inclusief de opgevoerde deurwaarderskosten (€ 82,57) en griffierechten (€ 626,-). Dit bedrag wordt toegewezen. De gevorderde wettelijke rente daarover vanaf veertien dagen na de datum van dit vonnis zal als onbestreden worden toegewezen.