Uitspraken

Omdat [naam vof] geen (gemotiveerd) verweer heeft gevoerd tegen de verschuldigdheid en de hoogte van het gevorderde bedrag aan achterstallige salaris (ten bedrage van € 34.559,23 bruto), zal de kantonrechter dit bedrag toewijzen. Datzelfde geldt voor de verzochte loonspecificaties.

Nu het loon niet, althans niet tijdig, is voldaan (en dit toerekenbaar is aan [naam vof] ), heeft [verzoekster] recht op een bedrag aan wettelijke verhoging. Gelet op de omstandigheden in deze zaak acht de kantonrechter een wettelijke verhoging van 25% in dit geval passend. Bij de hoogte van dit percentage weegt mee dat [verzoekster] weliswaar niet tijdig haar (volledige) loon heeft ontvangen, maar daar tegenover staat dat zij wel een deel van het loon heeft ontvangen. Aan wettelijke verhoging zal daarom een bedrag van € 17.279,62 (bruto) worden toegewezen.

Verder heeft [naam vof] geen verweer gevoerd tegen de stelling van [verzoekster] dat de arbeidsovereenkomst niet rechtsgeldig door [naam vof] is opgezegd. Deze stelling is dus in rechte vast komen te staan.

Doordat de arbeidsovereenkomst op initiatief van [naam vof] is geëindigd, heeft [verzoekster] op grond van artikel 7:673 BW recht op een transitievergoeding. Tegen de hoogte van de door [verzoekster] verzochte transitievergoeding heeft [naam vof] geen verweer gevoerd, zodat aan transitievergoeding een bedrag van € 5.435,08 bruto zal worden toegewezen.

Ten aanzien van de billijke vergoeding is van belang dat de kantonrechter een werknemer op grond van art. 7:681 lid 1 onderdeel a BW een billijke vergoeding kan toekennen als de werkgever heeft opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. Omdat [verzoekster] niet heeft ingestemd met de opzegging en [naam vof] zonder toestemming van het UWV heeft opgezegd, is de opzegging in strijd met artikel 7:671 BW. [naam vof] is daarom een billijke vergoeding aan [verzoekster] verschuldigd.

Uit de wetsgeschiedenis van de WWZ volgt dat de hoogte van de billijke vergoeding – naar haar aard – in relatie moet staan tot het ernstig verwijtbare handelen of nalaten van de werkgever, en niet tot de gevolgen van het ontslag voor de werknemer (zie: Kamerstukken II 2013/2014, 33818, nr. 3, p. 32-34 en Kamerstukken II, 2013/2014, 33818, nr. 7, p. 91). Uit het New Hairstyle-arrest van de Hoge Raad van 30 juni 2017 (ECLI:NL:HR:2017:1187) volgt evenwel dat dit niet hoeft te betekenen dat de gevolgen van een beëindiging van het dienstverband bij het bepalen van de omvang van de billijke vergoeding geen rol mogen spelen in een geval waarin de wet een werknemer een aanspraak geeft op zo’n vergoeding omdat de werkgever een ernstig verwijt kan worden gemaakt van de reden dat de arbeidsovereenkomst eindigt. Als ontslag het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever, dan dient de werknemer hiervoor volgens die wetsgeschiedenis te worden gecompenseerd, ook om dergelijk handelen of nalaten van de werkgever te voorkomen. Bij de begroting van de billijke vergoeding komt het aan op alle omstandigheden van het geval. De kantonrechter dient in de motivering van haar oordeel inzicht te geven in de omstandigheden die tot de beslissing over de hoogte van de vergoeding hebben geleid. Uitgaande van het voorgaande zal de kantonrechter de billijke vergoeding vaststellen op een bedrag van € 1.171,12 bruto, waarbij de volgende omstandigheden en schadecomponenten in aanmerking worden genomen.

Zoals reeds is overwogen, heeft [naam vof] de arbeidsovereenkomst niet rechtsgeldig opgezegd. Hiervoor dient [verzoekster] gecompenseerd te worden. Er zijn geen richtlijnen voor het bepalen van deze component van de billijke vergoeding. De wetgever heeft dit ook zo gewenst. Alles afwegende acht de kantonrechter in dit geval een bedrag van € 1.171,12 bruto (een maandsalaris) een billijke compensatie voor deze component van de billijke vergoeding.

Bij de begroting van de billijke vergoeding is niet van belang dat [naam vof] niet heeft voldaan aan haar verplichting om [verzoekster] te re-integreren. Hiervoor is [verzoekster] immers al gecompenseerd (en [naam vof] gesanctioneerd) door een verlengde loondoorbetalingsverplichting die is opgelegd door het UWV. Ook weegt bij de hoogte van de billijke vergoeding niet mee dat [naam vof] het loon niet tijdig heeft voldaan. Daarvoor is [verzoekster] namelijk gecompenseerd doordat de loonvordering (met wettelijke verhoging) zal worden toegekend. Doordat de loonvordering in deze procedure zal worden toegekend, staat ook vast dat [verzoekster] in het verleden te weinig loon heeft ontvangen. [verzoekster] kan zich met dit oordeel (en de juiste loonspecificaties) richten tot de uitkeringsinstantie met het verzoek om een hogere WIA-uitkering toe te kennen. De gevolgen van een te lage WIA-uitkering kunnen daarom niet, althans niet zonder meer, meewegen bij de begroting van de billijke vergoeding.

Op grond van de schadecomponenten die zijn besproken, becijfert de kantonrechter de billijke vergoeding op een bedrag € 1.171,12 bruto. [naam vof] zal worden veroordeeld om dit bedrag aan [verzoekster] te betalen.

Tegen de verschuldigdheid en de hoogte van de buitengerechtelijke incassokosten en de wettelijke rente heeft [naam vof] geen verweer gevoerd. Deze zullen daarom als onweersproken en op de wet gegrond, worden toegewezen.

[naam vof] zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van deze procedure, alsmede in de nakosten.