Uitspraken

Uitgangspunt is dat het iedere schuldeiser vrijstaat om te verlangen dat zijn vordering volledig wordt betaald. Een schuldeiser kan alleen onder bijzondere omstandigheden gedwongen worden om in te stemmen met een aangeboden schuldregeling. Deze schuldregeling leidt er toe dat de schuldeisers afstand moeten doen van een deel van hun vordering. Een verzoek om weigerende schuldeisers te bevelen toch met de aangeboden schuldregeling in te stemmen, zal alleen dan worden toegewezen als deze schuldeisers in redelijkheid de schuldregeling niet hebben kunnen weigeren. Hierbij wordt in aanmerking genomen enerzijds het belang van verweerster bij uitoefening van de bevoegdheid tot weigering en anderzijds de belangen van verzoeker of van de schuldeisers die met de schuldregeling hebben ingestemd. Tegen deze achtergrond overweegt de rechtbank het volgende.

Er zijn nog drie schuldeisers die weigeren medewerking te verlenen aan de buitengerechtelijke schuldregeling, althans die niet hebben ingestemd met die regeling, en waarvan de vorderingen respectievelijk 0,30%, 0,08% en 2,86% van de totale schuldenlast van verzoeker vertegenwoordigen. Vastgesteld kan worden dat de meerderheid van de schuldeisers die tezamen een aandeel van ruim 96% in de totale schuldenlast hebben, bereid is verzoeker tegemoet te komen.

Verzoeker heeft ter zitting een uitgebreid motiveerde toelichting heeft gegeven op de aangeboden schuldregeling en het verloop van het minnelijke traject. Verzoeker heeft ter zitting stukken van de traumachirurg overgelegd waaruit, onder andere, volgt dat verzoeker in mei 2019 van een ladder is gevallen, waarbij hij een graad 2 open enkelluxatiefractuur heeft opgelopen. Het beloop was gecompliceerd met een diepe infectie. Dit heeft geresulteerd in een posttraumatische artrose, waarvoor verzoeker nog onder behandeling is. Daarnaast heeft verzoeker stukken van het UWV overgelegd waaruit volgt dat hij vanaf maart 2021 een voorschot krijgt op de Ziektewet-uitkering. Gelet hierop is het niet aannemelijk dat verzoeker (binnen afzienbare termijn) in staat is een inkomen te verdienen door het verrichten van werk, waardoor een beter voorstel aan zijn schuldeisers kan worden gedaan. Het voorstel dat is gedaan is het maximaal haalbare.

De rechtbank overweegt verder dat het zich op basis van de overgelegde stukken laat aanzien dat een buitengerechtelijk akkoord voor de schuldeisers – vergeleken met de wettelijke schuldsaneringsregeling – tot een gunstiger resultaat zal leiden in verband met de kosten die samenhangen met de wettelijke schuldsaneringsregeling. Het verweer van LAVG dat verzoeker niet in aanmerking komt voor de WSNP in verband met het niet te goede trouw laten ontstaan van zijn schuld aan haar (client), gaat niet op. De betreffende vordering is langer dan vijf jaar geleden ontstaan en maakt zo’n klein deel uit van de totale schuldenlast dat zij het ontbreken van de goede trouw in dit geval niet aan toelating tot de wettelijke schuldsanering in de weg zou staan.

LAVG heeft zich – onder verwijzing naar ECLI:NL:RBDHA:2021:3747 – op het standpunt gesteld dat de hoogte van de schuldenlast van verzoeker niet vast staat, waardoor er niet van uit kan worden gegaan dat de aangeboden schuldregeling het maximaal haalbare is en dat de schuldeisers in een minnelijk schuldregelingstraject een hogere uitkering tegemoet kunnen zien dan in de wettelijke schuldsaneringsregeling. Dat de hoogte van de schuldenlast niet vast staat, vindt zijn oorzaak in de omstandigheid dat – blijkens de overgelegde schuldenlijst van verzoeker – sprake is van relatief veel oude schulden, waarvan niet is uit te sluiten dat deze door verjaring niet langer rechtens afdwingbaar zijn, aldus LAVG.

De rechtbank overweegt in dit verband als volgt. Verzoeker heeft– desgevraagd – verklaard dat hij zich jegens geen van zijn schuldeisers op mogelijke verjaring heeft beroepen. Hij is daartoe naar het oordeel van de rechtbank ook niet gehouden, ook niet jegens andere schuldeisers. Nu verjaring bovendien niet van rechtswege werkt en de rechter het middel van verjaring (dan ook) niet ambtshalve mag toepassen (art. 3:322 BW) moet, wil verjaring rechtsgevolg hebben, hier door de debiteur (hier dus: verzoeker) een geslaagd beroep op worden gedaan. Eerst dan gaat de rechtsvordering teniet en resteert een natuurlijke verbintenis. Zolang dit beroep niet wordt gedaan, blijft de verbintenis een in rechte afdwingbare verbintenis.

Het voorgaande betekent dat alle verbintenissen in de door verzoeker opgegeven schuldenlast – ook vorderingen ten aanzien waarvan een geslaagd beroep op verjaring mogelijk zou zijn – rechtens nog steeds afdwingbaar zijn en de hoogte van de schuldenlast met een voldoende mate van zekerheid kan worden vastgesteld. Aan het verweer dat dit door mogelijke verjaring niet zo zou zijn, gaat de rechtbank dan ook voorbij.

De rechtbank overweegt tot slot dat Mondzorgpraktijk Leidschendam en Autobedrijf Jan van der Linden, door niet ter zitting te verschijnen en ook niet anderszins verweer te voeren, geen argumenten hebben aangedragen voor hun weigering. Dit staat hen vrij maar brengt wel mee dat de rechtbank ervan uit moet gaan dat in het kader van de hier uit te voeren belangenafweging aan de zijde van deze schuldeisers geen andere belangen zijn betrokken dan het belang dat zij, net als iedere schuldeiser, hebben bij volledige betaling van hun vordering.

Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het belang van verzoeker en het belang van de overige schuldeisers zwaarder dienen te wegen dan het belang van verweersters om hun vorderingen volledig voldaan te krijgen. Te meer nu aan dát belang sowieso niet zou worden voldaan, nu het subsidiaire verzoek om te worden toegelaten tot de wettelijke schuldsaneringsregeling, naar het oordeel van de rechtbank zonder meer voor toewijzing gereed ligt. De rechtbank zal het (primaire) verzoek dan ook toewijzen.

De verzoeker heeft ook een verzoek tot toelating tot de wettelijke schuldsaneringsregeling ingediend. Het verzoek tot het bevelen in te stemmen met de door verzoeker aangeboden schuldregeling wordt toegewezen. De verzoeker heeft dan ook geen belang meer bij zijn verzoek tot toepassing van de wettelijke schuldsaneringsregeling. Dat verzoek zal worden afgewezen.