Uitspraken

Erflaatster is op 7 januari 2015 overleden. Verordening (EU) nr. 650/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 4 juli 2012 betreffende de bevoegdheid, het toepasselijke recht, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen en de aanvaarding en de tenuitvoerlegging van authentieke akten op het gebied van erfopvolging, alsmede betreffende de instelling van een Europese erfrechtverklaring (hierna: de Erfrechtverordening) is alleen van toepassing op nalatenschappen die zijn opengevallen op of na 17 augustus 2015. Er zijn ook geen andere verordeningen of verdragen die de rechtsmacht voor dit geval regelen, zodat gekeken moet worden naar de Nederlandse regels voor internationale gevallen. In dit geval is dat artikel 3 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv).

Verzoekster heeft haar vestigingsplaats in Nederland (Heerlen), zodat de Nederlandse rechter op grond van artikel 3 aanhef en onder a Rv rechtsmacht heeft.

Omdat de Erfrechtverordening niet van toepassing is, kan daaruit niet afgeleid worden welk recht van toepassing is op de vereffening van de nalatenschap van erflaatster. De vereffening van nalatenschappen behoort niet tot de onderwerpen die worden geregeld door het Haags Erfrechtverdrag 1989. Ingevolge artikel 10:152 lid 1 BW moet voor de nalatenschappen van personen die overleden zijn na 1 oktober 1996 en voor 17 augustus 2015 gekeken worden naar de regels van de artikelen 10:149 BW (het recht dat van toepassing is op de vereffening) en artikel 10:150 BW (het recht dat van toepassing is op de taken en bevoegdheden van de vereffenaar). Artikel 10:149 lid 1 BW bepaalt dat de vereffening van de nalatenschap door het Nederlandse recht wordt beheerst indien de overledene zijn laatste gewone verblijfplaats in Nederland had. Een regeling voor het geval de overledene zijn gewone verblijfplaats in het buitenland had – zoals in dit geval – ontbreekt. Volgens ongeschreven regels van internationaal privaatrecht moet in dat geval voor de vaststelling van het toepasselijke recht aansluiting worden gezocht bij de regels van internationaal erfrecht van het land van erflaatsters laatste gewone verblijfplaats (zie ook de memorie van toelichting bij Boek 10 BW, Kamerstukken II 2009-2010, 32137, nr. 3, p. 79). De rechtbank moet dus kijken naar de regels van Spaans internationaal privaatrecht voor de afwikkeling van nalatenschappen. Het recht van Spanje knoopt voor het toepasselijke recht bij (de afwikkeling van) nalatenschappen van personen die zijn overleden voor 17 augustus 2015 aan bij de nationaliteit van de overledene, tenzij bij testament een (andere) rechtskeuze is gemaakt.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat niet het Nederlandse recht op de vereffening van de nalatenschap van erflaatster van toepassing is, maar het Spaanse recht als het recht van de nationaliteit van erflaatster. Verzoekster heeft artikel 4:204 BW aan haar verzoek ten grondslag gelegd. Omdat het Nederlandse recht niet van toepassing is, is benoeming van een vereffenaar naar Nederlands recht niet mogelijk. Het verzoek zal daarom worden afgewezen.