Uitspraken

Ter zitting heeft [verzoeker01] zijn verzoek tot voorlopige voorziening (verzoek onder I) ingetrokken, zodat dit verzoek geen bespreking behoeft.

[verzoeker01] heeft zich neergelegd bij de beëindiging van de arbeidsovereenkomst. De door [verzoeker01] ingediende verzoeken brengen mee dat de kantonrechter een oordeel moet vellen over de rechtsgeldigheid van het door Maandag gegeven ontslag op staande voet en de gevolgen daarvan wat betreft de door [verzoeker01] verzochte verklaring voor recht (verzoek onder II) en de vergoedingen (verzoeken onder II en IV).

[verzoeker01] heeft het verzoek tijdig ingediend, omdat het (op 25 januari 2023 per e-mail) is ontvangen binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd.

Gelet op artikel 7:678 lid 1 BW worden voor een werkgever als dringende redenen beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van [verzoeker01] , die ten gevolge hebben dat van Maandag redelijkerwijze niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Hierbij moet het gaan om een zowel objectief- als subjectief dringende reden. Een objectief dringende reden is in zijn algemeenheid zo ernstig dat de arbeidsovereenkomst niet in stand kan blijven. Een subjectief dringende reden is voor de betreffende onderneming zo ernstig dat de arbeidsovereenkomst niet in stand kan blijven.

Op grond van artikel 7:678 lid 2 onder a BW zal een dringende reden aanwezig geacht kunnen worden: “wanneer de werknemer bij het sluiten van de overeenkomst de werkgever heeft misleid door het vertonen van valse of vervalste getuigschriften, of deze opzettelijk valse inlichtingen heeft gegeven omtrent de wijze waarop zijn vorige arbeidsovereenkomst is geëindigd.” Uit het arrest HR 1 juli 1976, NJ 1977, 65 volgt meer specifiek: onjuiste inlichtingen verschaffen over voor de uitoefening van de functie noodzakelijke opleiding en/of diploma's is een dringende reden.

Uit de ontslagbrief van 25 november 2022 volgt dat aan het ontslag op staande voet ten grondslag is gelegd dat [verzoeker01] “onjuiste informatie op zijn curriculum vitae heeft verstrekt”. De stelplicht en bewijslast van de dringende reden rust op de werkgever. Maandag heeft [verzoeker01] acht keer in de gelegenheid gesteld een bewijs van afstuderen over te leggen. [verzoeker01] heeft dat niet gedaan, zelfs niet in het kader van deze procedure, terwijl als niet, althans onvoldoende weersproken vast staat dat de Rijksuniversiteit Groningen desgewenst vervangende stukken voor in het ongerede geraakte diploma’s verstrekt. Daarmee heeft Maandag naar het oordeel van de kantonrechter voldoende aannemelijk gemaakt dat [verzoeker01] niet is afgestudeerd. Hij heeft op dat punt zijn werkgever dus bewust onjuist geïnformeerd. Dat levert een dringende reden op. Dat het Maandag niet zozeer ging om “diploma’s”, maar om enig bewijsstuk waaruit Groens universitaire graad kan blijken, had [verzoeker01] uit de gevoerde correspondentie over dit punt duidelijk moeten zijn.

In artikel 7:677 lid 1 BW is bepaald dat ieder van de partijen bevoegd is de arbeidsovereenkomst op te zeggen om een dringende reden als bedoeld in artikel 7:678 BW, onder onverwijlde mededeling van die reden aan de wederpartij. Voor de vraag of het ontslag onverwijld is gegeven, is beslissend het tijdstip waarop (het vermoeden van) de dringende reden ter kennis is gekomen van degene die bevoegd was het ontslag te verlenen.

Niet in geschil is dat [functie02] van Maandag, [naam02] (hierna: [naam02] ), degene is die bevoegd was om [verzoeker01] op staande voet te ontslaan. De kantonrechter neemt als vaststaand aan dat [naam02] op of rondom 10 november 2022 op de hoogte is gebracht van de feiten en omstandigheden die de dringende reden hebben opgeleverd, omdat op die datum de uitnodiging voor het gesprek op 15 november 2022 is verstuurd met [naam02] in de cc. Dit is door Maandag gesteld en op de zitting toegelicht, en door [verzoeker01] niet betwist.

[verzoeker01] is uiteindelijk op 25 november 2022 ontslagen, dus vijftien dagen nadat (het vermoeden van) de dringende reden ter kennis is gekomen van [naam02] . Dat is in dit geval onverwijld. Daarbij weegt mee dat [naam02] op 18 en 24 november 2022 het ontslag op staande voet heeft aangekondigd wegens het verstrekken van onjuiste informatie op het curriculum vitae, in het geval [verzoeker01] niet binnen de gestelde fatale termijn (in eerste instantie tot maandag 21 november voor 16:00 uur en daarna, per brief van 24 november 2022), nog één keer binnen 24 uur) zijn diploma’s (of andere bewijsstukken waaruit zijn universitaire graad kon blijken,) zou aanleveren. De Hoge Raad erkent de mogelijkheid van een bij voorbaat gegeven ontslag op staande voet indien de werknemer een bepaalde handeling verricht of nalaat, HR 13 mei 1983, NJ 1983, 794 (Vroomen/ABN) en HR 28 april 1995, NJ 1995, 651, JAR 1995/111 (Lensen/Pieters). Het gaat dan om een ontslag op staande voet onder een voorwaarde. Het ontslag gaat pas in op het moment waarop voor de werkgever de aanwezigheid van de aan de werknemer meegedeelde dringende reden vaststaat. In dit geval is dat het moment waarop [verzoeker01] binnen de gestelde fatale termijn geen gehoor heeft gegeven aan het verzoek om zijn diploma’s of ander bewijs van afstuderen aan te leveren.

De stelling van [verzoeker01] dat het ontslag niet onverwijld is gegeven, omdat meerdere personen werkzaam bij Maandag al vanaf meet af aan kennis hadden van de afwezigheid van de diploma’s van [verzoeker01] , wordt verworpen. Beslissend is immers wanneer de tot ontslagverlening bevoegde persoon binnen de onderneming kennis heeft genomen van de feiten die als dringende reden worden aangevoerd, zoals hiervoor al is overwogen.

De conclusie luidt dan ook dat er sprake was van een dringende reden voor ontslag op staande voet. De verzochte verklaring voor recht dat aan de opzegging van de arbeidsovereenkomst door Maandag op 25 november 2022 geen dringende reden ten grondslag ligt (verzoek onder II), het verzoek tot het betalen van een vergoeding aan [verzoeker01] wegens onregelmatige opzegging (verzoek onder III) en het verzoek tot het betalen van een billijke vergoeding (verzoek onder IV), zullen dan ook bij gebrek aan grondslag worden afgewezen.

De kantonrechter zal het concrete aanbod (in het bericht van 28 maart 2023) van [verzoeker01] om zijn stellingen door middel van getuigen te bewijzen, als te laat passeren. Het pas in dit stadium van de procedure (aanbieden van het) leveren van concreet bewijs met betrekking tot feiten die de kern van de procedure vormen, is te laat en in strijd met de goede procesorde.

Tussen partijen staat vast dat zij in de arbeidsovereenkomst zijn overeengekomen dat het aantal werkuren van [verzoeker01] 32 per week (= 0,8 fte) bedraagt. [verzoeker01] stelt dat zijn werkelijke arbeidsomvang 1 fte bedroeg en verzoekt op grond daarvan tot betaling van achterstallig salaris (voor de periode van 1 augustus 2022 tot en met 25 november 2022) conform de (volgens hem) werkelijke arbeidsomvang van 1 fte (verzoek onder V). Het had op de weg van [verzoeker01] gelegen, gezien de gemotiveerde betwisting door Maandag, om zijn stelling te onderbouwen met concrete feiten en omstandigheden, en eventueel stukken, waaruit blijkt de werkelijke arbeidsomvang van [verzoeker01] 1 fte (in plaats van 0,8 fte) bedroeg en voorts dat [verzoeker01] als gevolg daarvan recht heeft op achterstallig salaris. [verzoeker01] heeft dit nageleten, zodat het verzoek als onvoldoende onderbouwd zal worden afgewezen. Nergens blijkt immers uit dat partijen anders zijn overeengekomen ten aanzien van de arbeidsomvang dan is opgenomen in de arbeidsovereenkomst. Uit de WhatsApp correspondentie van 18 en 19 juli 2022 (onder 2.2) en de e-mail van 21 februari 2023 van de locatiedirecteur van [naam college01] (onder 2.10) wordt zelfs bevestigd dat [verzoeker01] 0,8 fte werkt. Het afwijzen de loonvordering heeft als gevolg dat ook verzoek tot het verschaffen van gecorrigeerde salarisspecificaties zal worden afgewezen.

Op grond van artikel 9.8 lid 3 van cao VO versie 2022/2023, sinds 1 januari 2022 van toepassing, maakt [verzoeker01] aanspraak op een eindejaarsuitkering gelijk aan 8,33% van het bruto salaris (verzoek onder VII). In dat artikellid staat: “3. Voor uitzendkrachten die werkzaamheden voor de werkgever verrichten, geldt dat de desbetreffende uitlenende instantie voor wat betreft de beloning, inclusief toelagen en onkostenvergoedingen overeenkomstige arbeidsvoorwaarden toekent als die welke worden toegekend aan de werknemers in gelijk of gelijkwaardige functies in dienst van de inlenende instelling”.

In artikel 16 van de ABU-cao 2022 (versie november 2021) staat echter: “Met ingang van 1 januari 2023 wordt sub j. aan lid 1 toegevoegd: j. vaste eindejaarsuitkeringen”. Nu de aanspraak van [verzoeker01] het tijdvak van 1 augustus 2022 tot 25 november 2022 betreft, komt het verzoek van [verzoeker01] niet voor toewijzing in aanmerking. Het valt gelet op laatstgenoemd artikellid immers niet in te zien waarom [verzoeker01] recht heeft op een eindejaarsuitkering nu hij werkzaam is geweest in de periode vóór 1 januari 2023. Het afwijzen de eindejaarsuitkering heeft als gevolg dat ook het verzoek tot het verschaffen van een gecorrigeerde eindafrekening op dit punt zal worden afgewezen.

Het voorgaande heeft tot gevolg dat het verzoek ten aanzien van de wettelijke rente (verzoek onder VII) zal worden afgewezen.

De proceskosten komen voor rekening van [verzoeker01] , omdat hij de in het ongelijke gestelde partij is (verzoek onder VIII).

De loonvordering van Maandag ten aanzien van teveel betaald loon tijdens dienstverband (verzoek onder I) zal bij gebrek aan (deugdelijke) grondslag worden afgewezen. [verzoeker01] heeft immers (kennelijk, ondanks gebrek aan bevoegdheid daartoe) het werk gedaan van een 1e graads bevoegd docent.

De door Maandag verzochte gefixeerde schadevergoeding (verzoek onder II) is als onweersproken en op de wet gegrond toewijsbaar. De gefixeerde schadevergoeding is op grond van artikel 7:672 lid 11 BW gelijk aan het loon dat verschuldigd zou zijn geweest indien de arbeidsovereenkomst op 25 november 2022 niet met onmiddellijke ingang, maar met inachtneming van de toepasselijke opzegtermijn zou zijn opgezegd. Dat betekent dat de gefixeerde schadevergoeding gelijk is aan het loon over de periode van 25 november 2022 tot en met 31 december 2022, gelet op de toepasselijke opzegtermijn van één maand. Het bruto maandsalaris van [verzoeker01] bedroeg € 4.627,20 bruto per maand. Nu Maandag een bedrag van € 2.896,07 bruto vordert (op basis van het vaste loon van een onbevoegd docent, docentschaal LB 3), en de kantonrechter niet meer dan het gevorderde bedrag toe kan wijzen, zal [verzoeker01] worden veroordeeld tot betaling van een bedrag van € 2.896,07 bruto.

Nu partijen in de zaak van het tegenverzoek over en weer in het ongelijk zijn gesteld, is de kantonrechter van oordeel dat het redelijk is dat partijen ieder hun eigen proceskosten dragen (verzoek onder II).

Op het voorwaardelijk verzoek van Maandag om de arbeidsovereenkomst te ontbinden (verzoek onder IV), hoeft niet te worden beslist. Aan dat verzoek is de voorwaarde verbonden dat het ontslag op staande voet niet in stand wordt gelaten, en die voorwaarde is niet vervuld.