Uitspraken

De werknemer verzoekt: “uitbetaling van overuren toe te kennen in overeenstemming met de schatting in de aanvraag die al naar de andere partij is gestuurd, in verband met echte werktijden van mijn cliënt die waren maandag tot vrijdag, vanaf 8.00 a.m. tot 4,00 p.m. en vanaf 8.00 p.m. tot 9,30 p.m. volgens de AOK niet te betalen als de werktijden waren redelijk. Maar 9 uren en helft per dag is niet in ons visie een geval van redelijk werktijd. Mijn cliënt heeft ook verschillend feesten, events en andere speciale maaltijden ook gewerkt.”

Dit verzoek wordt afgewezen omdat de werknemer onvoldoende duidelijk heeft gemaakt wat hij precies wil. Hij verwijst naar een aanvraag die niet aan de kantonrechter is overgelegd en noemt geen aantal uren of gewenst bedrag. Daardoor kan de kantonrechter dit verzoek niet goed beoordelen.

Op grond van de Nederlandse wet is de werkgever niet verplicht voor de werknemer sociale premies af te dragen. Diplomatiek personeel (waaronder de werknemer valt) is namelijk vrijgesteld van alle belastingen en rechten (artikel 34 van het Verdrag van Wenen inzake diplomatiek verkeer van 18 april 1961). Tegenover de Nederlandse Staat heeft de werkgever zich bovendien verbonden ervoor te zorgen dat de het Nederlandse socialezekerheidssysteem niet wordt betrokken bij de werknemer en dat dergelijke verplichtingen tegenover hem particulier worden vervuld (zie 3.3).

De vraag is dus of de werkgever in de onderlinge relatie tot de werkgever toch een verplichting had tot afdracht van sociale premies aan het UWV. Volgens de werkgever is dat niet het geval. Hij stelt zich op het standpunt dat de werknemer een relatief hoog salaris ontving en geacht werd dat te gebruiken om zich particulier bij te verzekeren.

De kantonrechter is wel van oordeel dat de werkgever tegenover de werknemer niet als een goed werkgever heeft gehandeld door hem niet uit te leggen dat hij – ondanks de hierboven geciteerde afspraak in de arbeidsovereenkomst – niet zou deelnemen aan het Nederlandse sociale zekerheidssysteem dan wel aan een gelijkwaardig (particulier) systeem. Anders dan de werkgever is de kantonrechter van oordeel dat de werknemer dat niet hoefde af te leiden uit het feit dat in zijn loonstrook niet stond dat premies werden afgedragen. Op zijn loonstrook stond namelijk evenmin dat de werkgever zijn ziektekostenverzekering betaalde, terwijl dat wel het geval was. Door niet duidelijk aan de werknemer uit te leggen dat hij zich zelf moest verzekeren tegen werkloosheid en arbeidsongeschiktheid, heeft de werkgever de werknemer de mogelijkheid onthouden desgewenst zelf te zorgen voor een particuliere verzekering. Dat betekent echter niet dat de kantonrechter de werkgever kan verplichten er alsnog voor te zorgen dat de werknemer deelneemt aan de Nederlandse sociale verzekeringen.

De werknemer verzoekt: “Uitbetaling van en billijke vergoeding omdat mijn cliënt most de huisvesting verlaten zonder de AOK beëindigd en was zonder ID kaart ook. Een werknemer zonder papieren is altijd een werknemer en heeft recht om zijn rechten beschermend te zijn.”

Aan dit verzoek heeft de werknemer ten grondslag gelegd dat de werkgever zich op onregelmatige en onrechtmatige wijze tegenover hem op het standpunt heeft gesteld dat de arbeidsovereenkomst per 30 november 2023 was beëindigd en hem heeft opgedragen zijn kamer in de woning van de ambassadeur te verlaten en zijn identiteitskaart in te leveren, terwijl in werkelijkheid zijn arbeidsovereenkomst nog niet was beëindigd. Hij kreeg een brief waarin stond dat hij 20 dagen had om te vertrekken, welke termijn op zijn verzoek met slechts tien dagen kon worden verlengd. Hierdoor kwam hij in korte tijd zonder inkomen en zonder zorgverzekering op straat te staan. Doordat hij niet over de juiste papieren beschikte, kon hij geen andere huisvesting zoeken. Daarnaast heeft de werkgever zich volgens de werknemer niet gehouden aan zijn verplichtingen tot betaling van sociale premies (waardoor hij ook geen recht had op een uitkering), een transitievergoeding, volledige vakantiedagen en overuren.

De werkgever betwist dat hij de werknemer plotseling op straat heeft gezet. Volgens hem was de werknemer ervan op de hoogte dat hij niet langer voor de ambassade zou werken als de toenmalige ambassadeur zou vertrekken en is hij er op 30 oktober 2023 mondeling over geïnformeerd dat de ambassadeur zou vertrekken en dat hij op zoek moest naar andere woonruimte. Dit is op 17 november 2023 nog eens schriftelijk aan de werknemer bevestigd (zie 3.6). Het handelen van de werkgever is geen ernstig verwijtbaar handelen geweest, aldus de werkgever.

Artikel 7:671b lid 9 aanhef en onder c BW bepaalt dat de kantonrechter bij inwilliging van een verzoek om ontbinding van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd aan de werknemer een billijke vergoeding kan toekennen indien de ontbinding van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Zo’n geval doet zich hier echter niet voor. De kantonrechter kan namelijk niet vaststellen dat het door de werknemer gestelde handelen van de werkgever (zonder inkomen op korte termijn op straat zetten) heeft geleid tot het einde van de arbeidsovereenkomst. Het einde van de arbeidsovereenkomst is immers het gevolg van het aflopen van de ambtstermijn van de vorige ambassadeur en het vervolgens door de Nederlandse Staat intrekken van de registratie van de werknemer, waardoor hij niet meer in Nederland mocht verblijven en dus ook niet kon werken. Een andere grondslag voor een billijke vergoeding in de situatie van de werknemer kent de wet niet. Reeds daarom moet het verzoek om een billijke vergoeding worden afgewezen. De kantonrechter hoeft dus niet meer in te gaan op de vraag of een billijke vergoeding kan worden toegekend hoewel het ontbindingsverzoek is ingetrokken, waardoor de kantonrechter geen beslissing tot ontbinding meer neemt.

De werknemer vordert uitdrukkelijk (een door de kantonrechter te begroten) billijke vergoeding. Hij heeft niet gesteld dat hij schade zou hebben geleden en welke schade dat dan zou zijn. Hij vordert ook geen schadevergoeding (als bedoeld in artikel 7:686 BW, gelezen in verbinding met artikel 6:74 en 7:611 BW). De kantonrechter kan dus geen beslissing over eventuele door de werknemer geleden schade nemen.