Uitspraken

Het primaire verweer van [gedaagde] dat [eiser] gebruik had moeten maken van de in de Cao omschreven beroepsprocedure faalt. Wellicht was het wenselijk geweest als [eiser] die procedure had gevolgd. Er kan immers van worden uitgegaan dat de daarvoor in het leven geroepen beroepsinstantie specifieke kennis heeft over de functie-indeling. Het is echter geen verplichting om van die procedure gebruik te maken. Het feit dat [eiser] dat niet heeft gedaan betekent dus niet dat hij niet-ontvankelijk verklaard moet worden of dat zijn vordering kan worden afgewezen.

[gedaagde] heeft verder aangevoerd dat [eiser] pas in 2024 over de functie-indeling heeft geklaagd.

Op grond van art. 6:89 BW kan een schuldeiser op een gebrek in de prestatie geen beroep meer doen, als hij niet binnen bekwame tijd nadat hij het gebrek heeft ontdekt of redelijkerwijs had moeten ontdekken, bij de schuldenaar heeft geprotesteerd. De achterliggende gedachte van die bepaling is dat een schuldenaar erop moet kunnen rekenen dat de schuldeiser met bekwame spoed onderzoekt of de prestatie aan de verbintenis beantwoordt en dat deze, indien dit niet het geval blijkt te zijn, dit, eveneens met spoed, aan de schuldenaar meedeelt. De Hoge Raad heeft op 20 september 2024 geoordeeld dat de klachtplicht van art. 6:89 BW in beginsel ook van toepassing is op loonvorderingen (ECLI:NL:HR:2024:1278). Volgens de Hoge Raad moet bij de beantwoording van de vraag of is voldaan aan de in art. 6:89 BW besloten liggende onderzoeks- en klachtplicht, acht geslagen worden op alle omstandigheden van het geval, waaronder de aard en inhoud van de rechtsverhouding, de aard en inhoud van de prestatie en de aard van het gestelde gebrek in de prestatie.

Bij de omstandigheden waarmee rekening moet worden gehouden is enerzijds van belang dat het oordeel dat een schuldeiser te laat heeft geklaagd ingrijpende rechtsgevolgen voor hem heeft. Het leidt immers tot het verval van zijn rechten. Anderzijds moet rekening worden gehouden met de vraag of de schuldenaar nadeel lijdt door het late tijdstip waarop de schuldeiser heeft geklaagd, zoals een benadeling in zijn bewijspositie of een aantasting van zijn mogelijkheden de gevolgen van de gestelde tekortkoming te beperken.

De kantonrechter overweegt hierover het volgende. Vaststaat dat [naam 3] al bij de indiensttreding van [eiser] heeft aangegeven dat de functie-indeling onjuist was en dat het salaris aangepast moest worden. Het was [gedaagde] dus vanaf het begin duidelijk dat zij een lager loon betaalde dan op grond van de Cao verschuldigd was en heeft toegezegd daaraan iets te zullen doen. [eiser] mocht er dan ook op vertrouwen dat dit zou gebeuren. De kantonrechter is met [gedaagde] eens dat het beter was geweest als [eiser] de inschaling in een eerder stadium had aangekaart en daarmee niet had gewacht tot mei 2024. Maar aangezien [gedaagde] wist dat de inschaling onjuist was en had toegezegd dit te zullen aanpassen had zij er rekening mee kunnen en moeten houden dat [eiser] aanspraak zou maken op het aanvullende salaris. Er is ook niet gebleken dat [gedaagde] nadeel ondervindt van het te late klagen (behalve ten aanzien van de gevorderde wettelijke verhoging en wettelijke rente, zie onder 4.16 en 4.17). Dat betekent dat het beroep op het niet naleven van de klachtplicht niet wordt gehonoreerd.

Vooropstaat dat partijen ervoor hebben gekozen om de Cao op de arbeidsovereenkomst van toepassing te verklaren. Het betreft een minimum-cao, wat inhoudt dat daarvan niet in het nadeel van de werknemer mag worden afgeweken. [gedaagde] moet de Cao dus naleven. Dat heeft tot gevolg dat [gedaagde] de functie-indeling, zoals die in de Cao is omschreven, moet toepassen en het daarbij behorende loon aan [eiser] moet betalen. Die verplichting wordt niet anders doordat de meeste mensen die voor [gedaagde] werken dat vrijwillig doen en dus geen loon ontvangen. [gedaagde] heeft er immers voor gekozen om [eiser] wel op basis van een arbeidsovereenkomst aan te nemen en de Cao van toepassing te verklaren.

Beoordeeld zal daarom worden of [gedaagde] de Cao op de juiste wijze heeft nageleefd. Volgens de in de Cao omschreven indelingsprocedure zijn functiebenamingen niet maatgevend voor het niveau van de functie maar is de inhoud van de functie doorslaggevend. Als er sprake is van een combinatie van functies moet de totaliteit van de functies worden vergeleken met één of meer geschikte voorbeeldfuncties. Daarbij geldt de vuistregel dat de zwaarste onderdelen binnen een functie bepalend zijn voor het niveau.

Bij de beoordeling van de zwaarte van de functie zal de functiebeschrijving van 26 juli 2021 als uitgangspunt worden genomen. Daaruit blijkt dat de taken van [eiser] met name bestonden uit het inplannen van chauffeurs en ritten. Volgens [gedaagde] verrichtte hij ook taken die behoren bij de functies Medewerker servicedesk A en Administratief medewerker A, namelijk het verwerken van administratieve gegevens, het inboeken van gegevens in het systeem en het uitdelen van de tassen aan de chauffeurs. Partijen zijn het er echter over eens dat deze taken ondergeschikt waren aan de planningstaken. Het ligt dan ook voor de hand om de functie te kwalificeren als planner.

Vervolgens moet worden beoordeeld of de taken vallen onder Planner A, B of C. Omdat de functie van [eiser] niet precies overeenkomt met de omschreven functies moeten de in de Cao opgenomen functiebeschrijvingen worden uitgelegd. De uitleg daarvan is volgens vaste jurisprudentie vooral afhankelijk van objectieve factoren, zoals de gebruikte bewoordingen in de bepalingen, gelezen in het licht van de functieomschrijving als geheel, de eventueel daarbij behorende toelichting, alsook het beoogde doel en de functie van de betreffende functie en functiebeschrijving, gewaardeerd naar hetgeen de maatstaven van redelijkheid en billijkheid meebrengen. De maatstaven van redelijkheid en billijkheid brengen naar het oordeel van de kantonrechter mee dat bij die uitleg ook rekening moet worden gehouden met de omvang en complexiteit van de organisatie.

Een Planner C geeft volgens de Cao (eventueel) leiding aan een assistent planner. Vaststaat dat [eiser] geen leidinggevende taken had. Een Planner C maakt onder meer langetermijnplanningen waarmee wordt bedoeld: planningen van meer dan 14 dagen vooruit. Vaststaat dat [eiser] ook planningen van meer dan 14 dagen maakte. De 14 dagenplanning moet naar het oordeel van de kantonrechter echter worden gelezen in het geheel van taken, zoals dat onder de 2e bullet is weergegeven, waarbij ook wordt genoemd het adviseren over programmering vanuit bedrijfsmatige optiek (efficiënte inzet van mensen en middelen; uitvoerbaarheid programma) en het doen van voorstellen teneinde optimale inzet (busdagen / kilometers). Dit is een takenpakket dat niet in de buurt komt van de taken die [eiser] verrichtte. Vaststaat dat het rooster, ook voor de lange termijn, grotendeels vastlag. De chauffeurs hadden vaste werkdagen en werktijden. Het rooster werd dan ook gemaakt door het oude rooster te kopiëren. Wel waren er dan nog open plekken in het rooster die ingevuld moesten worden. [eiser] moest dan chauffeurs benaderen met de vraag of zij die diensten wilden invullen. Van het rekening houden met beschikbaar materieel vanwege onderhouds- en schoonmaakintervallen, kennis en kunde van de chauffeurs of wettelijke bepalingen was geen sprake. Advisering over programmering in het kader van efficiënte inzet van mensen en middelen was ook niet aan de orde en datzelfde geldt voor het doen van voorstellen voor de optimale inzet qua busdagen en kilometers. De planning waarvoor [eiser] verantwoordelijk was lijkt dan ook van een lager niveau dan bij de functie van Planner C is bedoeld. Mede gelet op het feit dat [eiser] geen leidinggevende taken had en [gedaagde] een kleine overzichtelijke organisatie is met een beperkt soort dienstverlening lijkt de functie van Planner C niet aan te sluiten bij de werkzaamheden van [eiser] .

Vanwege de aard en de omvang van de organisatie lijkt Planner B ook niet op zijn plaats. [eiser] verrichtte weliswaar extra taken maar vaststaat dat die zeer beperkt waren. Zo zette hij elke dag een tas klaar voor de chauffeurs, met een tablet en wisselgeld. Het ging om drie tassen en hij was hier hooguit 6 minuten per dag mee bezig. Dat dit een functieverzwarende omstandigheid was is dan ook niet gebleken. Ook beheerde hij de kas maar aangezien deze een zeer beperkte omvang had lijkt dit ook geen functieverzwarende omstandigheid. Tot slot maakte hij maandelijks tellingen van facturen, hiermee was hij vier uur per maand bezig. Naar het oordeel van de kantonrechter kan dit er evenmin toe leiden dat hij als planner B moet worden aangemerkt. Mede gelet op de aard en omvang van de organisatie wordt dan ook geoordeeld dat [eiser] de functie van Planner A bekleedde.

Aangezien [eiser] die taken vanaf indiensttreding heeft vervuld had hij op 1 juli 2021 in functiegroep VI, trede 0 geplaatst moeten worden en vanaf dat moment jaarlijks een periodiek moeten krijgen. Ook dat laatste is niet gebeurd. [eiser] heeft een nadere berekening in het geding gebracht waarin is weergegeven welk loon hij op basis van dat uitgangspunt had moeten krijgen. Volgens die berekening bedraagt het ten onrechte niet- ontvangen loon inclusief 8% vakantiebijslag € 9.450,28. [gedaagde] heeft de juistheid van die berekening betwist onder verwijzing naar de door haar overgelegde berekening van € 2.406,79. Die berekening is echter gebaseerd op de indeling in functiegroep VI vanaf 1 juli 2023 in trede 0 en dus op onjuiste uitgangspunten. Daaraan zal voorbijgegaan worden. Omdat [gedaagde] niet concreet heeft gemaakt op welke punten de berekening van [eiser] onjuist is zal de kantonrechter die tot uitgangspunt nemen.

[gedaagde] stelt een voor verrekening vatbare tegenvordering op [eiser] te hebben omdat [eiser] heeft opgezegd zonder de geldende opzegtermijn in acht te nemen. Op grond van art. 7:672 lid 11 BW moet een partij die opzegt tegen een eerdere dag dan tussen partijen geldt een schadevergoeding betalen gelijk aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren. In art. 7:686a lid 4 onder a BW is echter bepaald dat de bevoegdheid om een verzoek hiervoor in te dienen vervalt twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd. Het betreft een vervaltermijn die strikt wordt gehandhaafd. [eiser] is de gefixeerde schadevergoeding verschuldigd geworden op de dag waarop hij de arbeidsovereenkomst opzegde, te weten 7 oktober 2025.

Uit art. 6:127 BW volgt dat verrekening plaatsvindt door een verklaring van de schuldenaar dat hij zijn schuld met een vordering verrekent. [gedaagde] heeft op 18 december 2024 een beroep gedaan op verrekening. Zij heeft de in art. 6:127 lid 1 BW bedoelde verklaring dus pas uitgebracht nadat de vervaltermijn verstreken was. Dat betekent dat [gedaagde] de bevoegdheid tot verrekening niet meer had toen zij de verrekeningsverklaring uitbracht. Door het verstrijken van de vervaltermijn was het recht op de gefixeerde schadevergoeding teniet gegaan.

Het voorgaande betekent dat het gevorderde bedrag van € 9.450,28 toewijsbaar is.

[eiser] vordert wettelijke verhoging over dit bedrag. De kantonrechter ziet in het feit dat [eiser] pas in 2024 over de te lage inschaling heeft geklaagd en in het feit dat [gedaagde] niet of nauwelijks over financiële middelen beschikt aanleiding om de wettelijke verhoging te matigen tot 5%, zijnde € 472,50.

Vanwege het laat klagen zal de wettelijke rente ook niet worden toegewezen vanaf de vervaldata, maar zoals subsidiair gevorderd vanaf de dag van dagvaarding.

[eiser] vordert verder om [gedaagde] te veroordelen tot het verstrekken van de juiste salarisspecificaties en een eindafrekening. Die vordering is toewijsbaar. De gevorderde dwangsom wordt niet toegewezen omdat de kantonrechter ervan uitgaat dat [gedaagde] die veroordeling vrijwillig zal nakomen.

[eiser] vordert tot slot vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. [eiser] heeft voldoende gesteld en onderbouwd dat hij buitengerechtelijke werkzaamheden heeft verricht die niet onder art. 237 Rv vallen. De vordering wordt dan ook toegewezen met dien verstande dat de kosten worden berekend over de toewijsbare hoofdsom en worden bepaald op € 847,50 inclusief btw.

Nu beide partijen deels in het (on)gelijk zijn gesteld zullen de proceskosten worden gecompenseerd in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.