Uitspraken

De officier van justitie heeft gevorderd dat de verdachte wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van vijf jaren, met aftrek van de tijd in voorarrest doorgebracht, alsmede dat aan de verdachte wordt opgelegd de maatregel van terbeschikkingstelling (hierna: de tbs-maatregel) met een bevel tot verpleging van overheidswege (hierna: dwangverpleging).

De raadsman heeft verzocht om aan de verdachte op te leggen een gevangenisstraf voor de duur van vier jaren met aftrek van voorarrest, waarvan twee jaren voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren en als bijzondere voorwaarde een klinische behandelverplichting.

Na te melden straf is in overeenstemming met de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gegrond op de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan tijdens het onderzoek op de terechtzitting is gebleken.

De rechtbank neemt hierbij in het bijzonder het volgende in aanmerking.

De ernst van de feiten

De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan drie zeer ernstige strafbare feiten. Hij heeft op drie verschillende dagen binnen een tijdsbestek van vier dagen midden in de nacht explosieven tot ontploffing gebracht bij de voordeur van twee winkels en een woning aan het Spui in Den Haag. Bij een van de ontploffingen lagen in de woning boven de winkel de bewoonster en haar 10-jarige kind te slapen. Bij een andere ontploffing bij een woning lagen ook twee bewoners te slapen ten tijde van de ontploffing. Dat de bewoners er zonder (lichamelijk) letsel vanaf zijn gekomen is een omstandigheid die niet aan het handelen van de verdachte is te danken, maar aan het adequate handelen van de ter plaatse gekomen hulpverleners. Door de ontploffingen is grote schade ontstaan. Dergelijke explosies zijn uiterst bedreigend en beangstigend voor de bewoners. Ook bij omwonenden en in de samenleving in het algemeen leiden dit soort explosies tot onrust en gevoelens van angst en onveiligheid. Veelal heeft het teweegbrengen van een ontploffing tot doel personen te intimideren. Ook in deze zaak is het vermoeden dat de ontploffingen te maken hebben gehad met een conflict in het criminele (drugs)circuit. De rechtbank rekent de verdachte deze strafbare feiten ernstig aan, temeer nu hij heeft gehandeld in opdracht van iemand anders voor zijn eigen financiële gewin.

Het strafblad van de verdachte

De rechtbank heeft kennisgenomen van het strafblad van de verdachte van 17 juni 2024. Daaruit blijkt dat de verdachte niet eerder is veroordeeld voor soortgelijke strafbare feiten, maar wel in een proeftijd liep van een andere deels voorwaardelijk opgelegde straf. Dit heeft hem er niet van weerhouden opnieuw strafbare feiten te plegen.

De persoon van de verdachte

De rechtbank heeft kennisgenomen van een Pro-Justitiarapport van dr. B.A. Blansjaar, psychiater, van 28 december 2024 en een aanvullend rapport van 17 februari 2025. De psychiater heeft geconcludeerd dat er bij de verdachte sprake is van een psychogeriatrische aandoening in de vorm van een (nog) beperkte neurocognitieve stoornis, waarschijnlijk veroorzaakt door de ziekte van Alzheimer. Daarnaast lijdt de verdachte aan psychische stoornissen, te weten stoornissen in het gebruik van stimulantia en cannabis. Ook ten tijde van de ten laste gelegde feiten leed de verdachte aan de omschreven psychogeriatrische stoornis en psychische stoornissen en deze beïnvloedden zijn gedragskeuzes en gedragingen. De bewezen verklaarde feiten kunnen volgens de psychiater worden beschouwd als gedeeltelijk voortgekomen uit verhoogde beïnvloedbaarheid en beperkingen van het vermogen tot oordeel en kritiek en de impulscontrole van de verdachte als gevolg van een neurocognitieve stoornis, meest waarschijnlijk de ziekte van Alzheimer. Die door een neurocognitieve stoornis veroorzaakte beperkingen werden ten tijde van het ten laste gelegde versterkt door gebruik van stimulantia en cannabis, waarvan de verdachte waarschijnlijk mede door zijn neurocognitieve stoornis afhankelijk is geraakt.
Geadviseerd wordt daarom de verdachte de hem ten laste gelegde feiten in een verminderde mate toe te rekenen. Het risico op recidive kan volgens de psychiater als matig verhoogd tot hoog worden ingeschat. Door de psychiater wordt geadviseerd om het recidivegevaar te beperken door nader onderzoek en behandeling van de neurocognitieve stoornis en de stoornissen in het gebruik van middelen van de verdachte in en vanuit een Forensisch Psychiatrische Afdeling, in het kader van bijzondere voorwaarden bij een voorwaardelijk strafdeel. Een tbs-maatregel is volgens de psychiater niet noodzakelijk, omdat het recidiverisico in voldoende mate beperkt kan worden middels de geadviseerde interventie.

De rechtbank heeft voorts kennisgenomen van een Pro-Justitiarapport van dr. R.A.R. Bullens, klinisch psycholoog, van 6 januari 2025 en een aanvullend rapport van 24 februari 2025. De klinisch psycholoog heeft geconcludeerd dat er bij de verdachte sprake is van een ‘andere gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis met antisociale kenmerken’. Voorts bestaat er een vermoeden van een ‘ongespecificeerde neurocognitieve stoornis’ (in dit geval beginnende dementie). In beschrijvende zin is er daarnaast sprake van een traumatische voorgeschiedenis, emotionele (woede-uitbarstingen) en vermijdende coping, met emotie-, agressieregulatie en impulscontroleproblemen. Het vorenstaande was ook aanwezig ten tijde van de ten laste gelegde feiten en beïnvloedde de gedragskeuzes en de gedragingen van de verdachte. De verdachte lijkt een aantal antisociale kernovertuigingen en leefregels in het leven te hebben opgedaan dan wel opgebouwd. Er lijkt bij hem sprake te zijn van een pervasief patroon van een ‘ieder voor zich’ houding, waarbij zijn eigen voordeel prevaleert boven dat van de ander, ongeacht de schade die hij anderen potentieel berokkent. Hij toont zich aldus opportunistisch en voorts heeft hij moeite om emoties en met name boosheid te reguleren. Ten tijde van het ten laste gelegde hebben de antisociale kenmerken van de verdachte een rol gespeeld. Daarnaast spelen disfunctionele oplossingsvaardigheden van de verdachte een rol. Met het aanwezig geachte verband tussen de beschreven problematiek van de verdachte en de hem ten laste gelegde feiten, wordt de rechtbank geadviseerd om de verdachte de hem ten laste gelegde feiten in een verminderde mate toe te rekenen. Het recidiverisico bij een onbehandelde terugkeer in de maatschappij wordt door de klinisch psycholoog als matig hoog tot hoog geduid. De klinisch psycholoog adviseert een bij aanvang klinische behandeling (onder meer gericht op agressieregulatie) om het recidiverisico te verminderen. Dit zou kunnen worden gerealiseerd binnen een Forensisch Psychiatrische Afdeling (FPA). Dit kan volgens de klinisch psycholoog plaatsvinden in het kader van bijzondere voorwaarden bij een voorwaardelijk strafdeel. Een tbs-maatregel acht de klinisch psycholoog niet noodzakelijk, omdat het recidiverisico in voldoende mate beperkt kan worden door voornoemde geadviseerde interventie.

Ter terechtzitting van 5 maart 2025 zijn de psychiater en de klinisch psycholoog als deskundigen gehoord. Zij hebben gepersisteerd bij hun adviezen en desgevraagd verklaard dat, indien na een eventueel aanvullend neurologisch onderzoek daadwerkelijk Alzheimer bij de verdachte zou worden gediagnosticeerd, die diagnose hun adviezen niet zou veranderen. Een nader onderzoek zou weliswaar dienstig zijn ter bepaling van een geschikte behandeling van de verdachte en het beloop van de stoornis, maar een dergelijk onderzoek kan ook plaatsvinden tijdens de tenuitvoerlegging van een eventuele gevangenisstraf, bijvoorbeeld in een Penitentiair Psychiatrisch Centrum (PPC). Ook kan vanuit een PPC passende zorg worden geboden, aldus de deskundigen.

De rechtbank heeft ten slotte kennisgenomen van een reclasseringsrapport over de verdachte van 28 februari 2025. Op de korte termijn kan het risico op (gewelds)recidive niet worden uitgesloten. Bij de verdachte is sprake van een egocentrische houding en een roekeloze onverschilligheid voor de veiligheid van anderen. Daarnaast is sprake van complexe psychopathologie en ontbreekt het hem aan beschermende factoren. De bescherming van de maatschappij staat centraal. Gelet op dit belang acht de rapporteur het niet verantwoord dat de verdachte zonder adequate behandeling en begeleiding terugkeert in de maatschappij.

Ook de rapporteur van de reclassering is ter zitting van 5 maart 2025 als deskundige gehoord. Zij is bij haar rapport gebleven. Voorts heeft zij gelet op het hoge recidiverisico geadviseerd aan de verdachte, mocht hij tot een langdurige gevangenisstraf zonder voorwaardelijk strafdeel met bijzondere voorwaarden worden veroordeeld, een gedragsbeïnvloedende en vrijheidsbeperkende maatregel zoals bedoeld in artikel 38z van het Wetboek van Strafrecht (Sr) op te leggen.

De op te leggen straf en maatregel

Gelet op de aard en de ernst van de bewezen verklaarde feiten en op straffen die in vergelijkbare zaken zijn opgelegd, kan naar het oordeel van de rechtbank alleen worden volstaan met de oplegging van een lange onvoorwaardelijke gevangenisstraf.

De rechtbank acht in beginsel voor het begaan van de drie bewezen verklaarde feiten oplegging van een gevangenisstraf voor de duur van acht jaren passend.

De rechtbank volgt de conclusies van de Pro-Justitiarapporteurs dat de bewezen verklaarde feiten de verdachte in verminderde mate kunnen worden toegerekend. De rechtbank is van oordeel dat de Pro-Justitiarapporten op zorgvuldige wijze tot stand zijn gekomen en dat de bevindingen van de deskundigen worden gedragen door een deugdelijke en inzichtelijk gemotiveerde onderbouwing. De rechtbank zal hiermee dan ook rekening houden bij de strafoplegging. De rechtbank volgt de Pro-Justitiarapporteurs en de reclassering tevens in hun conclusie dat bij de verdachte sprake is van een matig verhoogd tot hoog recidiverisico en dat, teneinde dat risico te verminderen, een intensieve behandeling noodzakelijk is.

Al met al acht de rechtbank een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van zeven jaren passend en geboden.

Tenuitvoerlegging van de op te leggen gevangenisstraf zal volledig plaatsvinden binnen de penitentiaire inrichting, tot het moment dat aan de verdachte voorwaardelijke invrijheidstelling wordt verleend als bedoeld in artikel 6:2:10 van het Wetboek van Strafvordering.

Gelet op het voorgaande behoort behandeling in het kader van een voorwaardelijk strafdeel niet tot de mogelijkheden. De vraag rijst of de door de rechtbank noodzakelijk geachte behandeling in het kader van een tbs-maatregel met dwangverpleging moet worden opgelegd. De rechtbank beantwoordt deze vraag ontkennend. Daarbij neemt de rechtbank in overweging dat volgens de Pro-Justitiarapporteurs en de reclassering minder verstrekkende maatregelen beschikbaar zijn om het hoge recidiverisico te kunnen beperken en dat zowel de psychiater als de klinisch psycholoog hebben geconcludeerd dat tbs met dwangverpleging niet noodzakelijk is. De door de rapporteurs noodzakelijk geachte behandeling kan ook na de detentie van de verdachte in het kader van de eventuele voorwaardelijke invrijheidstelling dan wel in het kader van een gedragsbeïnvloedende- en vrijheidsbeperkende maatregel aan de verdachte worden opgelegd. Voorts kan een nader neurologisch onderzoek tijdens de detentie van de verdachte plaatsvinden en kan hem passende zorg in een PPC worden geboden.

Aan de wettelijke vereisten voor het opleggen van een gedragsbeïnvloedende- of vrijheidsbeperkende maatregel is voldaan. De verdachte wordt immers ter zake van de bewezen verklaarde feiten 2 en 3 veroordeeld wegens misdrijven die gericht waren tegen of gevaar hebben veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen en waarop naar de wettelijke omschrijving een gevangenisstraf van vier jaren of meer is gesteld. Aan de verdachte wordt voor onder meer deze strafbare feiten bovendien een onvoorwaardelijke gevangenisstraf opgelegd. Naar het oordeel van de rechtbank is ter bescherming van de veiligheid van anderen en de algemene veiligheid van personen of goederen deze maatregel noodzakelijk. Daarom zal de rechtbank ook de maatregel strekkende tot gedragsbeïnvloeding of vrijheidsbeperking opleggen, zodat de officier van justitie na de detentie van de verdachte, indien nodig, de mogelijkheid heeft langdurige toezichtmaatregelen te nemen, teneinde recidive te kunnen voorkomen.

De officier van justitie heeft geconcludeerd tot toewijzing van de vorderingen van de benadeelde partijen, te vermeerderen met de gevorderde wettelijke rente en met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [naam 1] heeft de raadsman zich met betrekking tot de materiële schade op het standpunt gesteld dat er geen sprake is van rechtstreekse schade, nu de schade niet is ontstaan door de explosie maar door sluiting van het pand door de gemeente. Naar de mening van de raadsman is er een te ver verwijderd verband tussen de ten laste gelegde feiten 1 en 3 en de gevorderde schade. De raadsman heeft daarom verzocht de benadeelde partij niet-ontvankelijk te verklaren in haar vordering.

Subsidiair heeft de raadsman aangevoerd dat de post “Omzetderving” onvoldoende is onderbouwd. De benadeelde partij de gelegenheid geven voor een nadere onderbouwing van dit deel van de vordering zou een onevenredige belasting van het strafgeding opleveren. Ten aanzien van de gevorderde immateriële schade heeft de raadsman afwijzing bepleit, nu de gestelde psychische schade onvoldoende is onderbouwd. Subsidiair heeft de raadsman verzocht een lager bedrag toe te wijzen dan gevorderd, nu de vordering mede is gebaseerd op de ontploffing op 13 juni 2024 bij de woning naast de winkel van de benadeelde partij.

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [naam 2] heeft de raadsman verwezen naar hetgeen hij ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [naam 1] met betrekking tot het ontbreken van rechtstreeks verband en de onvoldoende onderbouwing heeft aangevoerd. De raadsman heeft daarom verzocht de benadeelde partij niet-ontvankelijk te verklaren in zijn vordering.

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [naam 3] heeft de raadsman afwijzing bepleit, nu de gevorderde schade onvoldoende is onderbouwd.

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [naam 1]

Materiële schade

De rechtbank verwerpt het verweer van de raadsman dat er geen rechtstreeks verband is tussen de bewezen verklaarde feiten 1 en 3 en de schade die is ontstaan bij de benadeelde partij. Als gevolg van de door de verdachte veroorzaakte ontploffingen heeft de burgemeester in het kader van de openbare orde maatregelen moeten nemen en de winkel van de benadeelde partij gedurende een periode gedwongen gesloten. De schade die daardoor is ontstaan is daarom te beschouwen als rechtstreekse schade.

Ten aanzien van de post “Omzetderving” kan op grond van het dossier en het onderzoek ter terechtzitting naar het oordeel van de rechtbank worden vastgesteld dat de benadeelde partij rechtstreeks schade heeft geleden door de onder 1 en 3 bewezen verklaarde feiten. De rechtbank maakt gebruik van haar schattingsbevoegdheid (artikel 6:97 van het Burgerlijk Wetboek), omdat de omvang van de geleden schade niet nauwkeurig kan worden vastgesteld. Er wordt immers derving van de omzet gevorderd, terwijl naar het oordeel van de rechtbank slechts de gederfde winst als schade voor vergoeding in aanmerking komt. De rechtbank schat die schade op € 40.000,-. De rechtbank zal de vordering van de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk verklaren, nu dit deel van de vordering onvoldoende is onderbouwd. De benadeelde partij de gelegenheid geven voor een nadere onderbouwing van dit deel van de vordering zou een onevenredige belasting van het strafgeding opleveren. De benadeelde partij kan dit deel van de vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

De vordering, voor zover deze betrekking heeft op de post “Advocaatkosten” (€ 4.170,05), is namens de verdachte onvoldoende (gemotiveerd) betwist en door en namens de benadeelde partij voldoende onderbouwd. Op grond van het dossier en het onderzoek ter terechtzitting kan dan ook worden vastgesteld dat de benadeelde partij rechtstreeks deze schade heeft geleden door de onder 1 en 3 bewezen verklaarde feiten, ter grootte van het gevorderde bedrag.

Immateriële schade

De rechtbank zal de vordering van de benadeelde partij, voor zover deze betrekking heeft op immateriële schade, niet-ontvankelijk verklaren. Naar het oordeel van de rechtbank kan het geestelijk letsel van de benadeelde partij bij gebrek aan nadere onderbouwing niet naar objectieve maatstaven worden vastgesteld. Evenmin zijn de aard en ernst van de normschending – het teweegbrengen van ontploffingen in de nacht nabij de winkel (niet tevens zijnde de woning) van de benadeelde partij – en de gevolgen daarvan naar het oordeel van de rechtbank niet zodanig dat sprake is van een aantasting in de persoon op andere wijze zoals bedoeld in artikel 6:106 lid 1, onder b, van het Burgerlijk Wetboek. Dit deel van de vordering is namens de verdachte (gemotiveerd) betwist en door en namens de benadeelde partij onvoldoende onderbouwd. De benadeelde partij de gelegenheid geven voor een nadere onderbouwing van dit deel van de vordering zou een onevenredige belasting van het strafgeding opleveren. De benadeelde partij kan dit deel van de vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Conclusie

De rechtbank zal – gelet op het voorgaande – de vordering toewijzen tot een bedrag van € 44.170,05, bestaande uit materiële schade.

Wettelijke rente

De rechtbank zal de gevorderde wettelijke rente toewijzen met ingang van 10 juni 2024, omdat vast is komen te staan dat de schade vanaf die datum is ontstaan.

Proceskosten

Nu de vordering gedeeltelijk wordt toegewezen, zal de verdachte worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met de vordering heeft gemaakt. De rechtbank begroot deze kosten zoals gevorderd door de benadeelde partij op basis van het ‘Liquidatietarief kanton’ op € 2.445,- (gebaseerd op drie punten in een zaak met een geldswaarde tot en met € 100.000). Daarnaast wordt de verdachte veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

De schadevergoedingsmaatregel

De verdachte zal voor de onder 1 en 3 bewezen verklaarde strafbare feiten worden veroordeeld en hij is daarom tegenover de benadeelde partij aansprakelijk voor schade die door dit feit aan haar is toegebracht. De rechtbank zal aan de verdachte de verplichting opleggen om aan de Staat te betalen een bedrag van € 44.170,05, vermeerderd met de wettelijke rente daarover vanaf 10 juni 2024 tot aan de dag dat dit bedrag is betaald, ten behoeve van [naam 1] .

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [naam 2]

Materiële schade

De rechtbank verwerpt het verweer van de raadsman dat er geen rechtstreeks verband is tussen het bewezen verklaarde feit 2 en de schade die is ontstaan bij de benadeelde partij. Zij verwijst hiervoor naar hetgeen hierboven is overwogen ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [naam 1] .

De vordering is namens de verdachte onvoldoende (gemotiveerd) betwist en door en namens de benadeelde partij voldoende onderbouwd. Op grond van het dossier en het onderzoek ter terechtzitting kan dan ook worden vastgesteld dat de benadeelde partij rechtstreeks schade heeft geleden door het onder 2 bewezen verklaarde feit, ter grootte van het gevorderde bedrag.

Conclusie

De rechtbank zal – gelet op het voorgaande – de vordering toewijzen tot een bedrag van € 26.398,71.

Wettelijke rente

De rechtbank zal de gevorderde wettelijke rente toewijzen met ingang van 12 juni 2024, omdat vast is komen te staan dat de schade vanaf die datum is ontstaan.

Proceskosten

Nu de vordering wordt toegewezen, zal de verdachte worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met de vordering heeft gemaakt. De rechtbank begroot deze kosten tot op heden op nihil. Daarnaast wordt de verdachte veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

De schadevergoedingsmaatregel

De verdachte zal voor het onder 2 bewezenverklaarde strafbare feit worden veroordeeld en hij is daarom tegenover de benadeelde partij aansprakelijk voor schade die door dit feit aan hem is toegebracht. De rechtbank zal aan de verdachte de verplichting opleggen om aan de Staat te betalen een bedrag van € 26.398,71, vermeerderd met de wettelijke rente daarover vanaf 12 juni 2024 tot aan de dag dat dit bedrag is betaald, ten behoeve van [naam 2] .

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [naam 3]

Materiële schade

De rechtbank zal de vordering van de benadeelde partij, voor zover deze betrekking heeft op de post “Vintage chromen hanglamp”, afwijzen, omdat het bestaan van de gestelde schade namens de verdachte (gemotiveerd) is betwist en door de benadeelde partij niet is onderbouwd.

De vordering, voor zover deze betrekking heeft op de post “Werkdag vrij moeten nemen om alles te regelen”, is namens de verdachte onvoldoende (gemotiveerd) betwist en door de benadeelde partij voldoende onderbouwd. Op grond van het dossier en het onderzoek ter terechtzitting kan dan ook worden vastgesteld dat de benadeelde partij rechtstreeks schade heeft geleden door het onder 3 bewezen verklaarde feit, ter grootte van het gevorderde bedrag.

Conclusie

De rechtbank zal – gelet op het voorgaande – de vordering toewijzen tot een bedrag van € 171,61, bestaande uit materiële schade.

Wettelijke rente

De rechtbank zal de gevorderde wettelijke rente toewijzen met ingang van 13 juni 2024, omdat vast is komen te staan dat de schade vanaf die datum is ontstaan.

Proceskosten

Nu de vordering gedeeltelijk wordt toegewezen, zal de verdachte worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met de vordering heeft gemaakt. De rechtbank begroot deze kosten tot op heden op nihil. Daarnaast wordt de verdachte veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

De schadevergoedingsmaatregel.

De verdachte zal voor het onder 3 bewezen verklaarde strafbare feit worden veroordeeld en hij is daarom tegenover de benadeelde partij aansprakelijk voor schade die door dit feit aan hem is toegebracht. De rechtbank zal aan de verdachte de verplichting opleggen om aan de Staat te betalen een bedrag van € 171,61, vermeerderd met de wettelijke rente daarover vanaf 13 juni 2024 tot aan de dag dat dit bedrag is betaald, ten behoeve van [naam 3] .

De gijzeling

De rechtbank zal conform artikel 36f, vijfde lid, Sr en artikel 6:4:20 van het Wetboek van Strafvordering (Sv) bij het opleggen van een schadevergoedingsmaatregel bepalen voor welke duur gijzeling kan worden toegepast bij niet of niet volledige betaling. Nu de duur van de gijzeling, gelet op artikel 60a Sr, in totaal maximaal één jaar mag belopen, zal de rechtbank het aantal dagen gijzeling per schadevergoedingsmaatregel naar rato van het toegewezen bedrag bepalen.

De officier van justitie heeft gevorderd dat het op de lijst van in beslag genomen voorwerpen (beslaglijst) onder 1 genoemde voorwerp (geld) zal worden teruggegeven aan de verdachte.

De raadsman heeft teruggave aan de verdachte van het inbeslaggenomen geldbedrag verzocht.

Nu het belang van strafvordering zich daartegen niet meer verzet, zal de rechtbank de teruggave aan de verdachte gelasten van het op de beslaglijst onder 1 genoemde voorwerp.