Uitspraken

De rechtbank oordeelt dat eiser onvoldoende belang bij voortzetting van de nu lopende beroepsprocedure heeft, en overweegt daartoe het volgende.

Eiser moest op 1 juli 2011 hebben voldaan aan de last zoals bedoeld in (punt 1) van de dwangsombeschikking. Dit vloeit voort uit voornoemde beschikking van 22 maart 2011. Die beschikking is niet in rechte aangevochten, en heeft daarom formele rechtskracht gekregen.

Ingevolge artikel 5:35 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) verjaart de bevoegdheid tot invordering van een verbeurde dwangsom door verloop van één jaar na de dag waarop zij is verbeurd.

Naar het oordeel van de rechtbank is (pas) sprake van invordering in de zin van artikel 5:35 van de Awb indien het bestuursorgaan feitelijke maatregelen treft om de verbeurde dwangsommen daadwerkelijk te incasseren. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat artikel 5:35 van de Awb reeds gold toen de vierde tranche van de Awb (hierna: vierde tranche) – en dus artikel 5:37 van de Awb – nog niet in werking was getreden. Uit de parlementaire geschiedenis van de vierde tranche blijkt niet dat de Awb-wetgever aan de in artikel 5:35 van de Awb gebruikte term “invordering” een andere invulling heeft willen geven.

De rechtbank concludeert dat de bevoegdheid tot invordering van de volgens verweerder door eiser verbeurde dwangsom in beginsel is verjaard op 2 juli 2012.

Artikel 4:105, tweede lid, van de Awb bepaalt dat erkenning van het recht op betaling de verjaring van de rechtsvordering stuit tegen hem die het recht toekomt. Door eiser is echter niet erkend dat verweerder recht op betaling van een dwangsom heeft. Integendeel, door entameren en voortzetten van de onderhavige beroepsprocedure maakt eiser duidelijk dat hij het recht op betaling van de in de invorderingsbeschikking bedoelde dwangsom betwist.

Ingevolge artikel 4:106 van de Awb kan een bestuursorgaan de verjaring ook stuiten door (1) een aanmaning als bedoeld in artikel 4:112 van die wet, (2) een beschikking tot verrekening, (3) een dwangbevel of (4) een daad van tenuitvoerlegging van een dwangbevel. De rechtbank concludeert dat verweerder jegens eiser geen van de zojuist genoemde rechtshandelingen heeft verricht.

Bij het zojuist overwogene neemt de rechtbank allereerst in aanmerking dat een invorderingsbeschikking als bedoeld in artikel 5:37, eerste lid, van de Awb niet kan worden aangemerkt als een rechtshandeling in de zin van artikel 4:106 van die wet. Verder constateert de rechtbank dat verweerder de verjaring niet kan stuiten door een schriftelijke (vormvrije) aanmaning of een mededeling waarin hij zich diens recht op betaling ondubbelzinnig voorbehoudt. Deze mogelijkheid komt immers slechts toe aan schuldeisers van bestuursorganen, zo vloeit voort uit artikel 4:107 van de Awb.

Overigens moet worden vastgesteld dat na de verzending van de invorderings-beschikking inmiddels meer dan één jaar is verstreken, en dat zich binnen die periode geen van de in de artikelen 4:105 en 4:106 van de Awb genoemde omstandigheden hebben voorgedaan.

Het vorenstaande leidt de rechtbank tot de slotsom dat eiser inmiddels heeft bereikt wat hij met de onderhavige beroepsprocedure wilde bereiken, namelijk: het verhinderen dat verweerder bij hem een bedrag van 20.000 kan invorderen. Daarom is het voor de rechtbank zinloos geworden om de juridische houdbaarheid van de invorderingsbeschikking te toetsen.

De rechtbank acht het redelijk dat partijen hun eigen proceskosten dragen. Daarom zal de rechtbank verweerder niet gelasten om het betaalde griffierecht aan eiser te vergoeden, en verweerder niet veroordelen tot vergoeding van (een deel van) het bedrag dat eiser voor het inschakelen van juridische bijstand heeft moeten voldoen.