Uitspraken

Partijen twisten in de eerste plaats over de overeengekomen omvang van de arbeid. [werkneemster] stelt dat zij een arbeidsovereenkomst had voor 26,5 uur per week. BDG voert aan dat zij een arbeidsovereenkomst had voor 13,25 uur per week en dus 26,5 uur per periode van vier weken. BDG voert echter aan dat [werkneemster] het werk niet helemaal zelf verrichtte, maar dat zij haar echtgenoot de helft van het werk liet doen, zodat zij slechts aanspraak kan maken op de helft van het loon. De echtgenoot van [werkneemster] werkte voorheen ook voor BDG, maar had per week 26 van 2011 ontslag genomen.

De kantonrechter stelt bij haar beoordeling voorop dat tussen partijen inmiddels vast staat dat [werkneemster] gedurende 26,5 uur per week zou werken en dat ook heeft gedaan.

Ten aanzien van het standpunt van BDG dat [werkneemster] geen aanspraak kan maken op loon voor uren die haar echtgenoot maakt(e) overweegt de kantonrechter als volgt. Uit hetgeen partijen over en weer hebben gesteld, blijkt afdoende dat BDG ervan op de hoogte was dat [werkneemster] een deel van de uren door haar man liet verrichten. Dat was in elk geval vanaf november 2011 zo. BDG heeft daar geen punt van gemaakt en is het loon ook daarna gewoon blijven betalen tot [werkneemster] zich ziek meldde. BDG voert aan dat zij daarmee nog geen uitdrukkelijke toestemming heeft gegeven voor de vervanging van [werkneemster] door haar echtgenoot en dat die vervanging alleen mogelijk is als de werkgever die uitdrukkelijke toestemming geeft. Zo staat het ook in de arbeidsovereenkomst. De kantonrechter volgt dat standpunt niet. In dit geval mocht [werkneemster] erop vertrouwen dat BDG akkoord was met de hulp van haar echtgenoot bij de uitvoering van de werkzaamheden. BDG heeft immers niet van [werkneemster] verlangd dat zij de arbeid zelf verrichtte toen zij ervan op de hoogte raakte dat [werkneemster] zich liet vervangen of bijstaan. BDG heeft dat stilzwijgend geaccepteerd en kan dat niet aan [werkneemster] tegenwerpen. Het beding in de arbeidsovereenkomst dat bepaalt dat schriftelijke toestemming noodzakelijk is, maakt dat niet anders. In redelijkheid heeft te gelden dat [werkneemster] erop mocht vertrouwen dat BDG ermee instemde.

Dat betekent dat [werkneemster] recht heeft op doorbetaling van haar loon tijdens ziekte voor 26,5 uur per week. Dat [werkneemster] recht heeft op doorbetaling van loon tijdens ziekte staat niet ter discussie.

BDG bestrijdt verder nog dat [werkneemster] aanspraak kan maken op uitbetaling van vakantiedagen, omdat deze op grond van art. 7:640a BW zijn vervallen. Datzelfde artikel bepaalt echter ook dat dat niet gebeurt als de werknemer redelijkerwijs niet in staat is geweest vakantie op te nemen. Dat is onder meer het geval als de werknemer volledig arbeidsongeschikt was en niet re-integreerde. Daarvan is hier sprake. Het beroep van BDG op de vervaltermijn gaat dan ook niet op. De vakantiedagen moeten uitbetaald worden.

Ten aanzien van de eindejaarsuitkering overweegt de kantonrechter dat art. 15 lid 1 van de CAO bepaalt dat een werknemer daarvoor in aanmerking komt als de werknemer op het moment van uitbetaling tenminste 6 maanden onafgebroken in dienst is van de werkgever. Daar beroept BDG zich ook op. Zij ziet er echter aan voorbij dat art. 15 lid 6 van de CAO bepaalt dat bij het einde van dienstverband bij een werkgever gedurende het referentiejaar de eindejaarsuitkering, berekend over het tot dan toe in de referentieperiode verdiende bruto-inkomen, direct wordt uitbetaald door de werkgever. Daarmee correspondeert ook art. 15a lid 3 van de CAO met betrekking tot de eenmalige uitkering 2012. De kantonrechter is dan ook van oordeel dat [werkneemster] aanspraak heeft op het pro rata deel van de eindejaarsuitkering en van de eenmalige uitkering.

Uit het voorgaande volgt dat de vorderingen van [werkneemster] worden toegewezen. Met hetgeen wordt toegewezen moet nog wel worden verrekend hetgeen al is betaald door BDG (€ 3.088,97 bruto). Dit bedrag zal in mindering worden gebracht op het toe te wijzen loon. De wettelijke verhoging en de buitengerechtelijke kosten worden eveneens toegewezen en wel over het bedrag vóór verrekening. De wettelijke rente wordt toegewezen als na te melden. De dwangsom wordt gemaximeerd.

BDG wordt in het ongelijk gesteld en dient de proceskosten te betalen. De nakosten worden toegewezen tot € 100,00. Dit is een half salarispunt van het toe te wijzen salaris van de gemachtigde met een maximum van € 100,00.