Uitspraken

Bij de berekening van de naheffingsaanslag BPM is verweerder uitgegaan van de koerslijstwaarde van X-Ray van € 17.986. Op verweerder rust de bewijslast om aannemelijk te maken dat de naheffingsaanslag BPM terecht is opgelegd en niet te hoog is vastgesteld.

Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder geslaagd in het door hem te leveren bewijs. De rechtbank overweegt hiertoe als volgt. In het expertiserapport van verweerder is de inkoopwaarde van de auto vastgesteld op € 24.500 en is vermeld dat de auto, behoudens de aanwezige schade, in goede staat verkeerde. Voornoemde waarde is hoger dan de koerslijstwaarde. Er is pas aanleiding om van de koerslijstwaarde af te wijken als de getaxeerde waarde lager uitkomt dan de koerslijstwaarde. Gelet op de vraagprijs in de handel van de auto bij [I] te [Z], het expertiserapport en de kenmerken van de auto, is het aannemelijk dat de getaxeerde waarde in de staat waarin deze op 26 juli 2012 verkeerde ten minste € 17.986 is.

Gelet op het bepaalde in artikel 8, vierde lid, van de Uitvoeringsregeling dient derhalve een keuze te worden gemaakt, waarbij ofwel de koerslijst wordt gehanteerd, ofwel op basis van een fysieke opname van het motorrijtuig de waarde wordt bepaald. De ratio daarvan is naar het oordeel van de rechtbank mede gelegen in het feit dat, zoals verweerder heeft gesteld, en eiseres onvoldoende heeft weersproken, in de koerslijstwaarde reeds (enige) gebruiksschade is verdisconteerd. Wanneer eiseres kiest voor het gebruik van een taxatierapport, wordt dan ook niet toegekomen aan de waarde volgens de koerslijst. Uit het rapport dient te blijken wat de waarde van de auto is, gebaseerd op een fysieke opname van de auto, rekening houdend met de geconstateerde schade. Aan die vereisten voldoet het rapport niet. In ieder geval sluit de wettelijke regeling uit dat de in het rapport gecalculeerde schade ten bedrage van € 5.431 als (extra) schade in mindering wordt gebracht op de waarde van € 17.986. Nu een waardering van de auto op basis van een fysieke opname in het rapport van [G] b.v. ontbreekt, heeft eiseres niet aannemelijk gemaakt dat de getaxeerde waarde lager zou zijn dan € 17.986.

De stelling van eiseres dat de leeftijdskorting dient te worden toegepast en haar beroep op het gelijkheidsbeginsel en artikel 110 van het VWEU wordt door de rechtbank eveneens verworpen. Verweerder heeft geloofwaardig ter zitting verklaard dat het door eiseres in haar beroepschrift vermelde begunstigend beleid voor vergunninghouders een werkwijze is die altijd wordt gevolgd en in de praktijk wordt toegepast, en dat de toegepaste berekening van de naheffingsaanslag BPM in het voordeel is van eiseres. Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting stelt de rechtbank vast dat dit begunstigend beleid voor eiseres is toegepast. Bij de berekening van de naheffingsaanslag BPM is immers de datum niet op 27 juli 2012 doch op 3 augustus 2012 gesteld. Voorts heeft eiseres geen identieke gevallen van vergunninghouders aangevoerd waaruit zou blijken dat in die zaken een extra leeftijdsafschrijving is gehanteerd welke niet door verweerder bij eiseres is toegepast. Aan de vraag wat het gevolg is van het feit dat de datum 3 augustus 2012 ook voor de herrekende BPM wordt gehanteerd (wat leidt tot een kleinere noemer in het breukdeel ter bepaling van de herrekende BPM) wordt niet toegekomen, nu de herrekening van de BPM geen onderdeel uitmaakt van de procedure.

Eiseres stelt dat de naheffingsaanslag BPM ontoereikend is gemotiveerd, omdat het expertiserapport niet met de naheffingsaanslag BPM was meegezonden. De beroepsgrond van eiseres dat de naheffingsaanslag BPM niet berust op een deugdelijke motivering treft geen doel. De rechtbank overweegt dat het feit dat het expertiserapport niet was meegezonden bij de uitspraak op bezwaar geen gevolgen heeft voor (de hoogte van) de naheffingsaanslag BPM. Evenmin kan gezegd worden dat het ontbreken van dat stuk heeft geleid tot de instelling van beroep. Voor zover er al sprake is geweest van een motiveringsgebrek in de uitspraak op bezwaar, is dat in de beroepsfase hersteld, doordat het rapport alsnog is verstrekt. Voor de beoordeling van het onderhavige beroep worden aan een eventuele schending van het motiveringsbeginsel daarom geen gevolgen verbonden.

Volgens eiseres is ten onrechte geen proceskostenvergoeding toegekend voor de bezwaarprocedure. Voor toekenning van een proceskostenvergoeding in bezwaar is in beginsel nodig dat sprake is van een aan verweerder te wijten onrechtmatigheid op grond waarvan het bezwaar gedeeltelijk gegrond is verklaard. Bij de beantwoording van de vraag of daarvan sprake is neemt de rechtbank het volgende in aanmerking. Het bezwaar is gegrond verklaard in verband met toepassing van een tussentijds tarief. Bij het vaststellen van de naheffingsaanslag BPM is verweerder uitgegaan van de bruto BPM zoals eiseres die zelf heeft berekend. Eiseres had bij de aangifte niet om toepassing van het tussentijdse tarief verzocht. Het verzoek om toepassing van dit tarief is in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van eiseres zelf. Dat er in de aangifte destijds geen aparte optie was opgenomen voor het tussentijdse tarief doet hier niet aan af. Eiseres heeft eerst in de bezwaarprocedure om het tussentijdse tarief verzocht. Gelet op het voorgaande heeft verweerder niet verwijtbaar onrechtmatig gehandeld bij het vaststellen van de naheffingsaanslag BPM, zodat eiseres niet in aanmerking komt voor vergoeding van de kosten van beroepsmatige bijstand. Voorts geeft de door eiseres aangevoerde grief dat de naheffingsaanslag BPM niet deugdelijk is gemotiveerd geen reden anders te oordelen. In de naheffingsaanslag BPM is immers de berekening van de verschuldigde BPM opgenomen. Deze berekening en de toelichting hierop geven naar het oordeel van de rechtbank voldoende inzicht in de beweegredenen van verweerder. Verweerder heeft de proceskostenvergoeding derhalve terecht geweigerd.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen dient het beroep ongegrond te worden verklaard.