Uitspraken

Kern van het geschil tussen partijen betreft de vraag of [eisende partij] ook na

23 mei 2005 bij [gedaagde partij] in dienst is gebleven, of dat aan deze arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden per 23 mei 2005 een einde is gekomen doordat [eisende partij] per die datum een overeenkomst heeft gesloten met Repay.

[gedaagde partij] stelt zich op het standpunt dat de arbeidsovereenkomst tussen [eisende partij] en [gedaagde partij] is geëindigd doordat [eisende partij] per 23 mei 2005 bij Repay in dienst is getreden. [eisende partij] heeft daarentegen betwist dat de arbeidsovereenkomst met [gedaagde partij] op enig moment is geëindigd.

Gelet op de verstrekkende gevolgen die het beëindigen van een dienstverband voor de werknemer kan hebben, is het vaste rechtspraak dat een werknemer slechts dan aan zijn ontslagneming kan worden gehouden wanneer sprake is van een ondubbelzinnige, op beëindiging gerichte wilsverklaring. Dat impliceert dat ook als de werknemer de overeenkomst heeft getekend, welke ten doel heeft de bestaande arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden te beëindigen, de werkgever zich met een redelijke mate van zorgvuldigheid ervan dient te vergewissen of de werknemer de diverse consequenties van de ondertekening heeft ingezien. (zie onder meer de arresten van Hof Arnhem-Leeuwarden d.d. 25 maart 2014, ECLI:NL:GHARL:2014:2340 en het toenmalig Hof Leeuwarden d.d. 12 december 2012, ECLI:NL:GHLEE:2012:BY9401).

[gedaagde partij] heeft gesteld dat zij in januari 2005 heeft besloten om geen eigen personeel meer in dienst te nemen, maar deze bij Repay in dienst te laten treden. Tevens heeft zij destijds besloten om ook alle bestaande medewerkers van [gedaagde partij] bij Repay in dienst te laten treden. [gedaagde partij] heeft gesteld dat alle medewerkers van [gedaagde partij] (waaronder [eisende partij]) tijdens informatieavonden uitvoerig zijn ingelicht over het nieuwe beleid en de daarmee gepaard gaande gevolgen en dat zij daarna de gelegenheid hebben gekregen om zich voor te laten lichten over de juridische implicaties van de overgang naar Repay.

[eisende partij] heeft gesteld dat tijdens de informatieavonden duidelijk te kennen is gegeven dat de werknemers de overeenkomst met Repay dienden te tekenen en dat het geen optie was om de overeenkomst niet te tekenen. Dat een vijftal collega’s de overeenkomst met Repay niet hebben getekend, heeft [eisende partij] voor het eerst ter zitting vernomen. [eisende partij] heeft voorts gesteld dat het nimmer haar bedoeling is geweest om bij Repay in dienst te treden en haar arbeidsovereenkomst bij [gedaagde partij] te beëindigen.

De kantonrechter is gelet op het voorgaande van oordeel dat de arbeidsovereenkomst tussen [gedaagde partij] en [eisende partij] per 23 mei 2005 niet is geëindigd met wederzijds goedvinden. Hoewel de arbeidsovereenkomst tussen [eisende partij] en [gedaagde partij] in de periode vanaf

23 mei 2005 tot de datum waarop de overeenkomst tussen [eisende partij] en Repay rechtsgeldig is geëindigd, in principe een dode letter was (omdat Repay werkgeversverplichtingen van [gedaagde partij] had overgenomen), is de kantonrechter van oordeel dat de werkgeversverplichtingen van [gedaagde partij] nadien zijn gaan herleven. Nu de arbeidsovereenkomst tussen [eisende partij] en [gedaagde partij] nimmer rechtsgeldig is geëindigd, is [gedaagde partij] (na de beëindiging van de contractuele relatie tussen [eisende partij] en Repay) weer gehouden om zelf uitvoering te geven aan alle werkgeversverplichtingen.

Gelet op het voorgaande is de gevorderde verklaring voor recht toewijsbaar.

De loonvordering inclusief vakantiegeld en overige emolumenten, zoals (dubbel) vermeld in het petitum onder b en e, laatste zin, is toewijsbaar vanaf 4 juni 2014 tot de dag waarop de arbeidsovereenkomst tussen partijen rechtsgeldig is beëindigd, met dien verstande dat daarop in mindering dient te worden gebracht het loon dat reeds door Repay is betaald. Hierbij wordt opgemerkt dat de gemachtigde van [gedaagde partij] ter zitting onweersproken heeft gesteld dat Repay het loon heeft doorbetaald tot het moment dat zij de ontslagvergunning van het UWV heeft ontvangen.

De gevorderde wettelijke rente en wettelijke verhoging zijn toewijsbaar, met dien verstande dat de kantonrechter begrijpt dat [eisende partij] in het petitum onder d per abuis wettelijke rente heeft gevorderd over a en b, en dat [eisende partij] heeft bedoeld wettelijke rente te vorderen over b en c, gelet op het feit dat de vordering onder a een verklaring voor recht betreft.

De kantonrechter zal daarom de wettelijke rente toewijzen als na te melden.

Het voorgaande leidt tot het oordeel dat de door [eisende partij] gevorderde wedertewerkstelling in de functie van assistent hoofd kassière zal worden toegewezen als na te melden. De gevorderde dwangsom zal worden toegewezen, met dien verstande dat deze op € 200,00 per dag wordt gesteld voor elke dag dat [gedaagde partij] in gebreke blijft om aan de veroordeling tot weder te werkstelling van [eisende partij] te voldoen, met een maximum van

€ 25.000,00. Als uitgangspunt geldt dat een dwangsom niet kan worden opgelegd in geval van een veroordeling tot betaling van een geldsom (artikel 611a van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering). Voor zover [eisende partij] heeft bedoeld om tevens een dwangsom te laten verbinden aan de veroordeling van [gedaagde partij] tot betaling van loon, wettelijke verhoging en wettelijke rente, heeft zij onvoldoende gesteld waarom in dit geval van dit uitgangspunt zou moeten worden afgeweken, zodat dit deel van de gevorderde dwangsom zal worden afgewezen.