Uitspraken

Met betrekking tot een voorziening in kort geding, bestaande in veroordeling tot betaling van een geldsom, is terughoudendheid op zijn plaats. De rechter zal daarbij niet alleen hebben te onderzoeken of het bestaan van een vordering van de eiser op de gedaagde voldoende aannemelijk is, maar ook of daarnaast sprake is van feiten en omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening is vereist, terwijl de rechter in de afweging van de belangen van partijen mede zal hebben te betrekken de vraag naar - kort gezegd - het risico van onmogelijkheid van terugbetaling, welk risico kan bijdragen tot weigering van de voorziening.

Op grond van artikel 6:162 BW is hij die jegens een ander een onrechtmatige daad pleegt, die hem kan worden toegerekend, verplicht de schade die de ander daardoor lijdt te vergoeden. Dat [gedaagde] [eiser] heeft mishandeld en dat [gedaagde] daardoor een onrechtmatige daad jegens [eiser] heeft gepleegd, is tussen partijen niet in geschil zodat dit als vaststaand kan worden aangemerkt. [eiser] stelt dat [gedaagde] als gevolg van het plegen van de onrechtmatige daad de schade dient te vergoeden die hij lijdt doordat zijn gebit gerenoveerd moet worden. [gedaagde] betwist het causaal verband tussen de mishandeling en de door [eiser] gestelde schade.

De voorzieningenrechter overweegt dat, nu [gedaagde] een onrechtmatige daad heeft gepleegd jegens [eiser] , [gedaagde] verplicht is de dientengevolge door [eiser] geleden schade te vergoeden. Het betreft een aansprakelijkheid gebaseerd op schuld, welke aansprakelijkheid voortvloeit uit de wet. De door [gedaagde] overtreden norm – het recht op lichamelijke integriteit – beoogt nu juist te beschermen tegen (lichamelijk) letsel. De door [eiser] gevorderde vergoeding bestaat voor het grootste gedeelte uit vergoeding van dergelijke schade. Nu vast staat dat [gedaagde] [eiser] tegen diens mond heeft geslagen en dat er tanden uit de mond van [eiser] zijn afgebroken, staat het causaal verband vast, behoudens bijzondere omstandigheden. Weliswaar heeft [gedaagde] gesteld dat [eiser] een slecht gebit heeft, maar dat maakt het voorgaande niet anders. Bij een onrechtmatige daad die bestaat uit het toebrengen van letsel wordt de schade op de voet van artikel 6:98 BW snel aan de dader toegerekend. Bovendien moeten de gevolgen van een door de persoonlijke predispositie van het slachtoffer bepaalde reactie op die daad in het algemeen als een gevolg van de onrechtmatige daad aan de dader worden toegerekend. (Hoge Raad 8 februari 1985, NJ 1986,137). Uit het voorgaande vloeit voort dat er een causaal verband is tussen de mishandeling door [gedaagde] en de schade van [eiser] . De vraag is evenwel welke schade precies voor vergoeding in aanmerking komt.

[eiser] heeft ter onderbouwing van zijn schade onder meer de begroting van tandarts Kruims in het geding gebracht. [gedaagde] heeft betwist dat alle door Kruims begrote kosten verband houden met de mishandeling. [gedaagde] heeft zijn standpunt onderbouwd door te verwijzen naar het proces-verbaal van aangifte waaruit blijkt dat er maar twee tanden zijn afgebroken en de rapportage van chirurg Walhof van 26 november 2015 waarin is vermeld dat [eiser] een zeer slecht onderhouden gebit heeft en een palatumbeet en dat daarnaast vele elementen extractierijp waren. [gedaagde] heeft daarbij betwist dat de palatumbeet veroorzaakt kan zijn door de mishandeling.

Nu met de gevolgen van een predispositie (zie hiervoor onder 4.4) rekening kan worden bij de begroting van de schade en dus naar de vraag welke schade precies voor vergoeding in aanmerking komt, alleen kan worden beoordeeld met de hulp van een door de rechtbank te benoemen deskundige, wordt geoordeeld dat daarvoor in het kader van een kort geding in beginsel geen gelegenheid bestaat. De voorzieningenrechter acht een deskundigenonderzoek dan ook niet opportuun. Dit brengt met zich dat de primaire vordering van [eiser] , mede gelet op het in 4.1 overwogene, in het kader van een kort geding niet toewijsbaar is. Dit geldt ook voor de subsidiaire vordering tot betaling van een voorschot op de schadevergoeding. Als gevolg van de onduidelijkheid over de hoogte van de te vergoeden schade brengt het in 4.1 overwogene met zich dat een voorschot evenmin toewijsbaar is. Daarbij heeft de voorzieningenrechter mede in aanmerking genomen dat [gedaagde] op grond van het vonnis van de politierechter al een schadevergoeding van € 617,36 aan [eiser] heeft betaald, waarvan overigens niet duidelijk is op welke schade deze vergoeding betrekking heeft.

[eiser] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [gedaagde] worden begroot op:

- griffierecht € 885,00

- salaris advocaat 816,00

Totaal € 1.701,00