Uitspraken

Aan de vordering onder 1 legt [eiseres] het volgende ten grondslag. Ten eerste stelt zij dat zij het woordmerk ‘ [eiseres] ’ en een beeldmerk met onder meer die woorden als Beneluxmerk heeft laten registreren. Zij betoogt dat [gedaagde] inbreuk maakt op het uitsluitende recht dat artikel 2.20 lid 1 BVIE haar als houder van dat ingeschreven woordmerk en beeldmerk geeft. Ten tweede stelt zij dat zij vanaf 20 mei 1999 eigenaar is van de handelsnaam ‘ [eiseres] ’ en dat zij die handelsnaam sindsdien ook rechtmatig gebruikt. Zij doet een beroep op artikel 5 Hnw, dat het voeren van een handelsnaam die door een ander rechtmatig wordt gevoerd verbiedt als daarvan verwarringsgevaar bij het publiek valt te duchten. [gedaagde] voert gemotiveerd verweer.

In deze procedure staat vast dat [eiseres] op 12 mei 2017 het woordmerk ‘ [eiseres] ’ heeft laten registreren en op dezelfde datum een beeldmerk heeft laten registreren waarvan de woorden [eiseres] een kenmerkend onderdeel uitmaken. Om [gedaagde] in het kader van deze procedure in kort geding met recht een inbreuk te kunnen verwijten op dit ingeschreven merkrecht en ter zake een verbod voor de toekomst te kunnen vorderen, moet [eiseres] voldoende aannemelijk maken dat [gedaagde] na de inschrijving op 12 mei 2017 van het merk een daarmee overeenstemmend teken heeft gebruikt en dat gegronde vrees bestaat dat hij daarmee door zal gaan. [gedaagde] stelt dat hij, na daartoe door de advocaat van [eiseres] te zijn aangeschreven op de dag van de registratie van het merk, aan [eiseres] heeft laten weten dat hij bereid was zijn handelsnaam te veranderen en voorts dat hij het logo dat op de bedrijfsbus stond daarvan heeft verwijderd. Uit het uittreksel van het handelsregister van de Kamer van Koophandel blijkt dat hij de inschrijving van zijn onderneming onder de naam ‘ [gedaagde] Grond- en Sloopwerk’ heeft laten doorhalen en dat hij een andere naam (en rechtsvorm) voor zijn onderneming heeft gekozen. Dat [gedaagde] aldus heeft gehandeld is onvoldoende gemotiveerd betwist. De voorzieningenrechter oordeelt dat onder deze omstandigheden de vordering onder 1 niet toewijsbaar is op de grondslag dat [gedaagde] een inbreuk heeft gemaakt op het merkrecht van [eiseres] .

De naam waaronder [gedaagde] zijn onderneming aanvankelijk voerde, luidt: ‘ [gedaagde] Grond- en Sloopwerk’. De handelsnaam op bescherming waarvan [eiseres] aanspraak maakt, luidt: ‘ [eiseres] ’ De onderneming van [gedaagde] is gevestigd in [woonplaats] , die van [eiseres] in [woonplaats] . [woonplaats] en [woonplaats] zijn aan elkaar grenzende gemeenten. Omdat in beide namen de elementen ‘ [naam] ’ en ‘Grond- en Sloopwerk’ voorkomen, terwijl de onder die namen gedreven ondernemingen gevestigd zijn in gemeenten die aan elkaar grenzen, is voldoende aannemelijk dat verwarring tussen deze ondernemingen te duchten is bij het daarvoor in aanmerking komende publiek. Tussen partijen is niet in geschil dat [eiseres] haar handelsnaam rechtmatig voert en dat zij dat al deed ruim voordat [gedaagde] zijn eigen onderneming begon. Onder deze omstandigheden verbiedt artikel 5 Hnw aan [gedaagde] het gebruik van de handelsnaam ‘ [gedaagde] Grond- en Sloopwerk’. Dat wordt niet anders doordat Van Dam Berry zijn achternaam is. Het gaat in het onderhavige geval immers om een familiebedrijf dat is opgericht door de vader van [gedaagde] en dat aan de huidige eigenaar is verkocht inclusief de handelsnaam met daarin de familienaam. Nu vaststaat dat [gedaagde] zijn onderneming op 18 april 2017 bij de Kamer van Koophandel heeft ingeschreven onder de inbreukmakende handelsnaam en hij deze naam heeft gebruikt in zijn op 24 april 2017 gedateerde brief en op zijn bedrijfsbus, wordt geoordeeld dat [eiseres] voldoende recht en spoedeisend belang heeft bij een verbod, al zijn er ook aanwijzingen dat dat [gedaagde] de inbreuk na sommatie heeft gestaakt. De vordering het gebruik van de handelsnaam op grond van artikel 5 Hnw te verbieden is daarom toewijsbaar.

Omdat er aanwijzingen zijn dat [gedaagde] de inbreukmakende handelsnaam na sommatie niet meer gebruikt, zoals hiervoor overwogen, zal aan dit verbod geen dwangsom worden verbonden.

Tussen partijen staat vast dat [gedaagde] niet contractueel is gebonden aan een relatiebeding of concurrentiebeding. [eiseres] baseert haar vordering daarom niet op nakoming maar op onrechtmatige daad. Bij de beoordeling op die grondslag geldt het uitgangspunt dat het [gedaagde] in beginsel vrij staat [eiseres] te beconcurreren op de markt waarop partijen zich begeven. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter zijn de omstandigheden die [eiseres] aanvoert om van dat beginsel af te wijken daarvoor onvoldoende. Dat [gedaagde] stelselmatig en in substantiële mate het duurzame bedrijfsdebiet van [eiseres] afbreekt, is niet voldoende aannemelijk geworden, mede gezien het verschil in omvang tussen beide ondernemingen. De concurrentie die [gedaagde] [eiseres] aandoet, is daarom niet onrechtmatig. De vordering onder 2 om [gedaagde] een algemeen concurrentieverbod op te leggen zal daarom worden afgewezen.

De voorzieningenrechter acht het op zichzelf niet geloofwaardig dat [gedaagde] met de op 24 april 2017 gedateerde brief alleen of hoofdzakelijk vrienden en bekenden heeft aangeschreven. De geadresseerden zijn immers voornamelijk ondernemingen, het aantal van 58 is te groot en bovendien luidt de aanhef van de brief ‘geachte relatie’. Niettemin wordt ook de vordering onder 3 om [gedaagde] te veroordelen de ontvangers van de op 24 april 2017 gedateerde brief te berichten dat deze brief onrechtmatig was en dat de voorzieningenrechter hem een verbod heeft opgelegd afgewezen. Zoals hiervoor is overwogen, oordeelt de voorzieningenrechter immers dat [gedaagde] aan [eiseres] geen onrechtmatige concurrentie aandoet en legt hij hem geen concurrentieverbod op.

Uit het voorgaande vloeit voort dat ook de vordering onder 4 wordt afgewezen. Het staat [gedaagde] vrij contact te hebben met klanten van [eiseres] en diensten aan hen aan te bieden, nog daargelaten dat [eiseres] niet voldoende heeft toegelicht wat moet worden verstaan onder ‘contact hebben’ (benaderen of benaderd worden) en ook niet voldoende duidelijk heeft gemaakt wie de klanten zijn ten aanzien van wie het verbod zou moeten gelden.

De conclusie is dat de vordering onder 1 zal worden toegewezen en dat de andere vorderingen zullen worden afgewezen.

Omdat de partijen over en weer gedeeltelijk in het ongelijk worden gesteld, worden de proceskosten gecompenseerd.