Uitspraken

Omdat de vorderingen in conventie en in reconventie nauw met elkaar samenhangen, bespreekt de rechtbank deze gezamenlijk.

In dit geding is de kernvraag wie de rechthebbende is op Flat Flamingo, dat als CMS software is ingezet in het verder als maatwerk ontwikkelde webportal Twiga. Een daarmee samenhangende vraag is of Flat Flamingo in de rechtsverhouding tussen partijen moet worden aangemerkt als van de vrije beschikking uitgesloten ‘software van derden’ als bedoeld in de opdrachtbevestiging, hierboven aangehaald onder 2.3.

Partijen zijn het erover eens dat Flat Flamingo een werk is in de zin van artikel 10 lid 1 sub 12° van de Auteurswet (Aw). Het uitgangspunt van de auteurswet is dat het auteursrecht toekomt aan de maker. Dat is een natuurlijk persoon dan wel de werkgever, in wiens dienst de arbeid is verricht. In artikel 2 Aw is bepaald dat het auteursrecht kan worden overgedragen en dat daarvoor een daartoe bestemde akte is vereist. Verder is van belang dat in artikel 10 Aw is bepaald dat samenstellingen van verschillende werken als zelfstandige werken worden beschermd, onverminderd de auteursrechten op de oorspronkelijke werken.

In § 10 van haar dagvaarding stelt WD Groep dat het auteursrecht op Flat Flamingo vanaf de ontwikkeling bij [naam voormalig bestuurder] Holding B.V. lag en dat [naam voormalig bestuurder] Holding deze software en de daarop rustende auteursrechten later bij akte van 28 februari 2014 heeft overgedragen aan Arda Investments B.V. Dit is door Schuman Incasso betwist en deze stelling, voor zover hiermee wordt bedoeld dat [naam voormalig bestuurder] Holding de maker zou zijn, bevreemdt ook, omdat [naam voormalig bestuurder] Holding een voormalige financiële houdstervennootschap van de heer [naam voormalig bestuurder] lijkt te zijn en financiële holdings doorgaans geen personeel en zeker geen programmeurs in dienst hebben. Desgevraagd heeft WD Groep op de comparitie nader gepreciseerd dat de software is geprogrammeerd door developpers in dienst van Webdesigning en/of [naam voormalig bestuurder] zelf en dat de software daarna, maar nog geruime tijd voor het faillissement van Webdesigning, is ingebracht in de holding van [naam voormalig bestuurder] . WD Groep heeft daarbij in elk geval niet gesteld en onderbouwd dat de software is ontwikkeld door een of meerdere werknemers in dienst van [naam voormalig bestuurder] Holding.

Dit betekent dat in dit geding ervan moet worden uitgegaan dat [naam voormalig bestuurder] Holding hoe dan ook geen auteursrechthebbende is of was. Bewijslevering is niet aan de orde, omdat WD Groep zelf opgeeft dat de vereiste leveringsakte ontbreekt.

Omdat [naam voormalig bestuurder] Holding geen rechthebbende was, kon zij het auteursrecht ook niet, zoals gesteld, bij akte van 28 februari 2014 aan Arda Investments B.V. overdragen. Terzijde merkt de rechtbank op dat Schuman Incasso met recht aan WD Groep tegenwerpt dat uit die akte overigens ook niet duidelijk blijkt dat dat de bedoeling was. WD Groep heeft een concept-akte overgelegd (productie 13), waarin in de considerans auteursrechten op computerprogrammatuur in het algemeen en Flat Flamingo in het bijzonder worden benoemd. In artikel 1 van die concept-akte worden die auteursrechten uitdrukkelijk overgedragen, maar in de ondertekende akte (productie 14) zijn de desbetreffende omschrijvingen van de auteursrechten in de considerans weggelaten en lijkt het alleen nog maar te gaan om de domeinnamen, e-mailadressen en telefoonnummers. Nadere uitleg en/of bewijslevering op dit punt is echter overbodig, omdat, zoals hierboven is vastgesteld, [naam voormalig bestuurder] Holding niet als de rechthebbende op het auteursrecht op Flat Flamingo kan worden aangemerkt en dat auteursrecht dus ook niet had kunnen overdragen.

De slotsom is dat Arda Investments B.V. geen rechthebbende is. Zij heeft geen handhavingsrechten ten aanzien van Flat Flamingo en kan daarom geen volmacht geven aan WD Groep. Het niet-ontvankelijkheidsverweer van Schuman Incasso slaagt. De vorderingen onder I, II, III en IV in conventie moeten worden afgewezen.

Anderzijds zullen ook de vorderingen onder I, II en III in reconventie moeten worden afgewezen. Voor zover Schuman Incasso contractueel als mede-auteursrechthebbende van Twiga moet worden aangemerkt is zij nog geen exclusief rechthebbende op het auteursrecht van de gebruikte CMS software Flat Flamingo geworden. Aan haar komen daarom geen handhavingsrechten met betrekking tot deze CMS software toe en zij kan WD Groep niet verbieden om deze Flat Flamingo voor andere programma’s te gebruiken.

Wel toewijsbaar zijn de vorderingen in reconventie onder IV en V, die strekken tot afgifte van de broncodes van Flat Flamingo en overdracht van het beheer en het onderhoud van Twiga inclusief Flat Flamingo.

Op grond van de onder 2.3 geciteerde opdrachtbevestiging heeft Schuman Incasso contractueel jegens WD Groep aanspraak op afgifte van de nodige broncodes en documentatie, waarmee zij vrijelijk over de software kan beschikken. Tussen partijen is niet in geschil dat Schuman Incasso zonder het toegepaste CMS Flat Flamingo niet vrijelijk over Twiga kan beschikken. In het contract is de door Webdesigning ingezette software van derden uitgezonderd, maar WD Groep heeft onvoldoende gesteld om aan te kunnen nemen dat Flat Flamingo als zodanige uitgezonderde software moet worden aangemerkt. Weliswaar kan wel worden aangenomen dat het geen software is waarop WD Groep het auteursrecht heeft, maar het is aan WD Groep om te specificeren en zo nodig te bewijzen dat sprake is van de contractueel uitgesloten software, waartoe zij dient te stellen en te bewijzen aan welke derde dat auteursrecht dan wél toekomt. Te dien aanzien geldt dat haar stelling, dat het auteursrecht op Flat Flamingo bij [naam voormalig bestuurder] Holding en/of Arda Investments berust, hierboven is verworpen.

De gestelde omstandigheid dat voor de bouw van Flat Flamingo op haar beurt softwarepakketten van derden zijn gebruikt, in het bijzonder CKEditor Enterprise OEM (spellingcontrole) en CKFinder Enterprise OEM [,] tekstinvoer van de Tsjechische firma CKSource, komt in de contractuele relatie tussen partijen voor rekening en risico van WD Groep. WD Groep heeft niet gesteld dat en waarom aan haar handhavingsrechten of –plichten toekomen met betrekking tot de op die onderdelen rustende auteursrechten van derden en/of dat en waarom die rechten van derden haar zouden beletten om de broncodes van Flat Flamingo aan Schuman Incasso te verstrekken. Integendeel, van een beletsel lijkt geen sprake te zijn indien juist is dat WD Groep, zoals zij stelt, ter zake in aantallen ongelimiteerde sublicenties (productie 41) heeft verkregen.

Nu slechts een deel van de vorderingen in reconventie wordt toegewezen ziet de rechtbank aanleiding de door Schuman Incasso gevorderde dwangsom, vordering VI in reconventie, te matigen en te maximeren zoals bepaald in het dictum.

Voorts stelt WD Groep dat er sprake is van een wanprestatie door Schuman Incasso doordat zij tekort is geschoten in de nakoming van de minnelijke regeling (zie 2.10). Volgens haar moet de afspraak, zoals bedoeld onder punt 4 sub e van de minnelijke regeling, zo worden uitgelegd dat daarmee de samenwerking tussen partijen niet zou worden beëindigd maar dat deze zou worden voortgezet. In dit kader is volgens WD Groep het lange voortraject tussen partijen relevant. De tekortkoming van Schuman Incasso is volgens WD Groep niet alleen gelegen in het niet voortzetten van de samenwerking tussen partijen maar ook al in het niet in overleg treden na het overeenkomen van de vaststellingsovereenkomst. Niet alleen uit de geaccordeerde minnelijke regeling maar ook uit de daaraan voorafgaande correspondentie tussen partijen volgt volgens WD Groep dat voortzetting van de samenwerking het uitgangspunt van voornoemde regeling was. Partijen zouden in de visie van WD Groep slechts nog duidelijke afspraken moeten maken over de precieze uitvoering van de toekomstige samenwerking. Het verweer van Schuman Incasso komt erop neer dat weliswaar is afgesproken dat partijen in overleg zouden treden ten aanzien van een toekomstige samenwerking, maar dat deze afspraak veel vrijblijvender was dan WD Groep stelt. Het uitgangspunt van de regeling was juist de beëindiging van de samenwerking en niet zonder meer het voortzetten ervan. Volgens Schuman Incasso zijn partijen in overleg getreden, wat niet tot overeenstemming geleid heeft.

De rechtbank begrijpt de stellingen van WD Groep zo dat zij een beroep doet op de verbintenis tot (door)onderhandelen alsmede op de verplichting tot contracteren. Als uitgangspunt heeft te gelden dat ieder van de onderhandelende partijen op elk moment de onderhandelingen af mag breken, tenzij dit op grond van het gerechtvaardigd vertrouwen van de wederpartij in het tot stand komen van de overeenkomst of in verband met andere omstandigheden van het geval onaanvaardbaar zou zijn. Dit vertrouwen mag niet lichtvaardig worden aangenomen. Hierbij moet, zoals Schuman Incasso terecht stelt, rekening worden gehouden met de mate waarin en de wijze waarop de partij die de onderhandelingen afbreekt tot het ontstaan van dat vertrouwen heeft bijgedragen en met de gerechtvaardigde belangen van deze partij. In dit kader verwijst de rechtbank naar de uitspraak van de Hoge Raad van 12 augustus 2005 (ECLI:NL:HR:2005:AT7337). Ongeacht het precieze uitgangspunt van de regeling maakt de afspraak waar WD Groep een beroep op doet duidelijk dat partijen in overleg zouden treden om te kijken of over toekomstige samenwerking afspraken konden worden gemaakt. In de formulering van deze bepaling ligt besloten dat is afgesproken dat partijen zouden aftasten of een (hernieuwde) samenwerking tot de mogelijkheden behoorde. Het hervatten van de samenwerking is in die zin niet vanzelfsprekend; de genoemde afspraak schept hier geen verbintenis toe. In dit kader bestond er voor Schuman Incasso daarom geen verbintenis tot het aangaan van een overeenkomst met betrekking tot hernieuwde samenwerking. Schuman Incasso voert verder aan dat er wel degelijk overleg heeft plaatsgevonden maar dat dit niet tot overeenstemming geleid heeft. Zij merkt terecht op dat het niet tot overeenstemming komen over samenwerking tot de mogelijkheden behoort in het handelsverkeer. Hieruit kan nog geen vertrouwen in het tot stand komen van een overeenkomst worden afgeleid. WD Groep heeft, in het licht van de betwisting van Schuman Incasso en de bewoordingen van voornoemde afspraak, onvoldoende concrete feiten en omstandigheden gesteld waaruit gerechtvaardigd vertrouwen bij WD Groep in de totstandkoming van een hernieuwde samenwerking met Schuman Incasso kan worden aangenomen en hoe Schuman Incasso aan het ontstaan van dit vertrouwen zou hebben bijgedragen. De slotsom is dat Schuman Incasso, gelet op de omstandigheden van het geval, niet onaanvaardbaar en in die zin schadeplichtig handelde door geen hernieuwde samenwerking met WD Groep aan te gaan. De rechtbank gaat daarom voorbij aan de stelling van WD Groep dat Schuman Incasso jegens haar tekort is geschoten in de nakoming van het onder e. bepaalde in de minnelijke regeling van 27 juni 2016.

Hetgeen partijen in dit kader meer of anders aanvoeren kan buiten beschouwing worden gelaten, nu dit niet tot een ander oordeel kan leiden.

Gelet op het voorgaande ligt de vordering ten aanzien van de wanprestatie (vordering V in conventie) voor afwijzing gereed.

Nu WD Groep in conventie geheel in het ongelijk wordt gesteld komen ook de vorderingen ten aanzien van de buitengerechtelijke incassokosten en de proceskosten (vorderingen VII en VIII in conventie) niet voor toewijzing in aanmerking. Oplegging van een dwangsom zoals in conventie onder IX gevorderd komt hier aan de orde.

WD Groep zal in conventie als de geheel in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. Voor zover de onderhavige procedure betrekking heeft op de handhaving van intellectuele-eigendomsrechten heeft Schuman Incasso op grond van artikel 1019h Rv recht op vergoeding van de redelijke en evenredige gerechtskosten en andere kosten, tenzij de billijkheid zich daartegen verzet. De rechtbank overweegt dat, nu de zaak in overwegende mate een geschil over auteursrecht op software betreft, artikel 1019h Rv van toepassing is. In dit geval komt de rechtbank, onder verwijzing naar de indicatietarieven intellectuele eigendomszaken (versie 1 april 2017), een bedrag van € 8.000,- voor advocatenkosten redelijk en evenredig voor. Daarbij wordt uitgegaan van een eenvoudige bodemzaak zonder re- en dupliek en/of pleidooi. De rechtbank matigt de gevorderde proceskosten dan ook tot dit bedrag, waarmee ook is voorzien in het verbintenisrechtelijke deel van de procedure. Schuman Incasso heeft onvoldoende gesteld op grond waarvan een afwijking van de indicatietarieven in deze zaak geïndiceerd zou zijn.

Nu partijen in reconventie beide voor een deel in het ongelijk worden gesteld ziet de rechtbank aanleiding om de proceskosten in reconventie te compenseren, zodat iedere partij de eigen kosten draagt.