Uitspraken

Kern van het geschil tussen partijen betreft de vraag of [Gedaagde] vanaf 1 mei 2017 gehouden is 100% van het salaris van [Eiser] door te betalen gedurende (maximaal) de eerste 24 maanden van arbeidsongeschiktheid ex artikel 67 lid 1 sub b CAO.

De kantonrechter zal de beoordeling van de loonvordering opdelen in drie periodes, te weten de periode 1 mei 2017 tot 1 juli 2017, 1 juli 2017 tot 17 augustus 2017 en de periode vanaf 17 augustus 2017.

loonvordering periode 1 mei 2017 tot 1 juli 2017

Partijen verschillen wel van mening over de vraag of [Gedaagde] gedurende de periode 1 mei 2017 tot 1 juli 2017 (een ‘avv-loze’ periode) gehouden was het salaris van [Eiser] op grond van artikel 67 lid 1 sub b CAO aan te vullen tot 100%.

Vast staat dat [Eiser] vanaf 18 januari 2017 tot 1 mei 2017 (de ‘avv-periode’) werkzaamheden bij [Gedaagde] heeft verricht en dat [Gedaagde] hem in die periode conform artikel 67 lid 1 sub b CAO 100% van het salaris heeft uitbetaald. Uit artikel 67 lid 1 sub b CAO volgt dat de werknemer die het werk (gedeeltelijk, dan wel op arbeidstherapeutische basis) hervat in de periode van (maximaal) 24 maanden vanaf de ziekmelding tijdens die periode van werkhervatting recht heeft op 100% van het salaris. Met andere woorden: de werknemer heeft alleen tijdens de periode van werkhervatting recht op 100% van het salaris. Het verrichten van werk is dus een voorwaarde.

De vraag of [Eiser] op grond van voorgaande jurisprudentie van de Hoge Raad ook na 1 mei 2017 aanspraak zou hebben gehad op 100% van het salaris als hij na 1 mei 2017 was blijven werken, kan hier onbesproken blijven, omdat vast staat dat [Eiser] van 1 mei 2017 tot 1 juli 2017 niet heeft gewerkt. Nu deze in artikel 67 lid 1 sub b CAO bedoelde voorwaarde niet is vervuld, heeft [Eiser] over deze periode in beginsel geen aanspraak op een aanvulling van het salaris tot 100% op grond van artikel 67 lid 1 sub b CAO.

De vraag rijst of [Eiser] – ondanks dat hij in deze periode geen werkzaamheden bij [Gedaagde] heeft verricht – toch aanspraak heeft op 100% van het salaris op grond van artikel 67 lid 1 sub b CAO. [Eiser] stelt dat dit het geval is, omdat [Gedaagde] hem – ondanks dat hij daartoe wel in staat was – vanaf 1 mei 2017 niet langer in de gelegenheid heeft gesteld om re-integratiewerkzaamheden bij haar te verrichten.

De kantonrechter overweegt dienaangaande als volgt.

Nadat [Eiser] op 18 januari 2017 is gestart met re-integratiewerkzaamheden bij [Gedaagde] is door de bedrijfsarts op 17 maart 2017 gerapporteerd dat – kort gezegd – [Eiser] zijn eigen werk niet kon verrichten, waarbij is geadviseerd om [Eiser] 2 dagdelen per week aangepaste werkzaamheden te laten verrichten indien deze voorhanden zijn. Tevens is geadviseerd om een arbeidsdeskundig onderzoek te laten verrichten. Dit advies heeft [Gedaagde] opgevolgd. De arbeidsdeskundige heeft in zijn advies van 10 april 2017 aangegeven dat [Eiser] niet geschikt is voor het eigen werk en dat er geen structureel ander passend werk bij [Gedaagde] is. In dat kader heeft de arbeidsdeskundige geadviseerd om een re-integratiebedrijf in te schakelen om te zoeken naar ander passend werk bij een andere werkgever. Ook dat advies heeft [Gedaagde] opgevolgd.

In de ‘Eerstejaarsevaluatie’ van 21 april 2017 heeft de bedrijfsarts bij de ‘stand van zaken’ vermeld dat het arbeidsdeskundig onderzoek heeft plaatsgevonden, dat daaruit volgt dat [Eiser] niet geschikt is voor zijn eigen werk, dat er geen passende werkzaamheden zijn bij [Gedaagde] en dat is geadviseerd om een re-integratiebureau in te schakelen om te bemiddelen naar passend werk elders. De bedrijfsarts heeft vervolgens geadviseerd om [Eiser] voor 2 dagdelen per week aangepaste werkzaamheden te laten verrichten indien deze voorhanden zijn, zonder daarop een concrete toelichting te geven en zonder in te gaan op de conclusie c.q. het advies van de arbeidsdeskundige dat er geen (structureel) passend werk bij [Gedaagde] is. In het door beide partijen ondertekende formulier (Eerstejaars)evaluatie UWV van juni 2017 staat dat er continue is gekeken naar passende werkzaamheden voor [Eiser], dat ‘BMW’ is geschakeld, dat de arbeidsdeskundige onderzoek heeft gedaan, dat er geen passende werkzaamheden zijn bij [Gedaagde] en dat

per 1 mei 2017 op het tweede spoor is ingezet.

Uit voorgaande rapportages blijkt dat er vanaf 1 mei 2017 geen passende werkzaamheden meer voor [Eiser] bij [Gedaagde] waren. Dat de arbeidsdeskundige in het rapport van 10 april 2017 heeft aangegeven dat het einddoel van de re-integratie inmiddels tweeledig is (streven naar volledige werkhervatting in eigen werk bij eigen werkgever én zoeken naar ander passend werk bij een andere werkgever), maakt dit niet anders, omdat dit slechts iets zegt over het einddoel van de re-integratie en niet over de beschikbaarheid van passende werkzaamheden bij [Gedaagde] vanaf 1 mei 2017. Daar komt bij dat het formulier (Eerstejaars)evaluatie UWV door [Eiser] is ondertekend en niet is gesteld of gebleken dat [Eiser] op enig moment een deskundigenoordeel bij UWV heeft aangevraagd om een oordeel te verkrijgen over de vraag of [Gedaagde] (on)voldoende heeft gedaan in het kader van [Eiser] re-integratie, dan wel of [Gedaagde] zich (on)terecht op het standpunt stelt dat er geen passende werkzaamheden voor [Eiser] bij [Gedaagde] zijn.

In de onderhavige omstandigheden dient er daarom vanuit te worden gegaan dat er na 1 mei 2017 geen passende werkzaamheden voor [Eiser] bij [Gedaagde] waren.

Bovendien is gesteld noch gebleken dat [Gedaagde] niet tijdig actie heeft ondernomen om het tweede spoor in gang te zetten. De kantonrechter concludeert derhalve dat de omstandigheid dat [Eiser] het werk na 1 mei 2017 niet heeft hervat, er toe leidt dat [Eiser] over de periode 1 mei 2017 tot 1 juli 2017 geen recht heeft op 100% van het salaris ex artikel 67 lid 1 sub b CAO. Het deel van de loonvordering dat betrekking heeft op de aanvulling van het salaris tot 100% zal daarom worden afgewezen.

loonvordering periode 1 juli 2017 tot 17 augustus 2017

Vast staat dat de CAO in deze periode niet algemeen verbindend was verklaard.

Vast staat voorts dat [Eiser] in deze periode geen werkzaamheden heeft verricht bij [Gedaagde], maar – in het kader van het tweede spoor – wel werkzaamheden heeft verricht bij een andere werkgever, namelijk chauffeurswerkzaamheden voor een zorginstelling.

De kantonrechter gaat er vanuit dat [Eiser] op 1 juli 2017 met deze werkzaamheden is begonnen, nu [Eiser] ter zitting onweersproken heeft gesteld dat hij twee maanden nadat [Gedaagde] aangaf dat zij geen passende werkzaamheden meer voor hem had, bij een andere werkgever (in het kader van het tweede spoor) is gaan werken.

[Gedaagde] betwist dat [Eiser] aanspraak heeft op 100% salaris, omdat haars inziens niet is voldaan aan de voorwaarde van artikel 67 lid 1 sub b CAO, inhoudende dat de werknemer het werk gedeeltelijk dan wel op arbeidstherapeutische basis hervat. Volgens [Gedaagde] heeft een werknemer alleen recht op 100% van het salaris in het geval

1) de werknemer gedeeltelijk arbeidsgeschikt is verklaard, of 2) de werknemer op arbeidstherapeutische basis werkzaam is. [Gedaagde] verwijst in dit kader naar de door UNETO-VNI (organisatie voor advies aan werkgevers en partij bij de CAO) per e-mail van 12 januari 2018 gegeven uitleg van artikel 67 lid 1 sub b CAO. [Gedaagde] betwist dat één van de twee uitzonderingssituaties, zoals genoemd in artikel 67 lid 1 sub b CAO, van toepassing is op [Eiser] na 1 mei 2017. Zij wijst er op dat [Eiser] volgens de bedrijfsarts vanaf 1 mei 2017 steeds 100% arbeidsongeschikt is. De door [Eiser] in het tweede spoor verrichte werkzaamheden in het kader van een werkervaringsplaats kunnen volgens [Gedaagde] niet worden aangemerkt als ‘arbeidstherapeutische’ werkzaamheden in de zin van artikel 67 lid 1 sub b CAO. [Gedaagde] verwijst in dit kader naar de bij artikel 67 lid 1 sub b CAO vermelde aantekening in de CAO en voert aan dat van een gestructureerd plan van de bedrijfsarts geen sprake is.

De kantonrechter overweegt als volgt. Of [Eiser] in deze ‘avv-loze periode’ recht heeft op uitbetaling van 100% salaris dient mede te worden beoordeeld aan de hand van de in r.o. 4.3 bedoelde jurisprudentie van de Hoge Raad. Ook hier geldt de datum van de ziekmelding van [Eiser] als ijkpunt, dat is 6 juni 2016. Op dat moment was de CAO algemeen verbindend verklaard (voor de periode van 29 januari 2016 tot 1 mei 2017) en was [Gedaagde] op grond van artikel 67 lid 1 sub a CAO gehouden – gedurende de periode van 24 maanden na de ziekmelding van [Eiser] – 100% van het salaris door te betalen in de eerste 6 maanden en 90% van het salaris door te betalen in de volgende 18 maanden. Op grond van de algemeen verbindend verklaarde CAO was [Gedaagde] bovendien gehouden het salaris aan te vullen tot 100% ex artikel 67 lid 1 sub b CAO gedurende de periode waarin [Eiser] het werk hervat. Vast staat dat [Eiser] op 18 januari 2017 is gestart met re-integratiewerkzaamheden bij [Gedaagde] en dat [Gedaagde] hem tijdens de periode van werkhervatting (tot 1 mei 2017) op grond van artikel 67 lid 1 sub b CAO 100% salaris heeft uitbetaald.

Op basis van de eerder genoemde jurisprudentie van de Hoge Raad dient in beginsel te worden aangenomen dat het recht dat [Eiser] van 18 januari 2017 tot 1 mei 2017 jegens [Gedaagde] kon doen gelden (ex artikel 67 lid 1 sub b CAO) een verkregen recht betreft dat niet wordt aangetast doordat deze bepaling van 1 mei 2017 tot 17 augustus 2017 niet meer algemeen verbindend was verklaard. Voorwaarde is echter wel dat sprake is van ‘werkhervatting’ in de zin van artikel 67 lid 1 sub b CAO.

De vraag rijst of deze voorwaarde in de periode 1 juli 2017 tot 17 augustus 2017 is ingetreden. Kunnen de door [Eiser] in die periode verrichte werkzaamheden bij een andere werkgever in het kader van het tweede spoor als ‘werkhervatting’ in de zin van artikel 67 lid 1 sub b CAO worden aangemerkt, zoals door [Eiser] is betoogd?

Voor de beantwoording van deze vraag dient de kantonrechter artikel 67 lid 1 sub b CAO uit te leggen. Deze uitleg dient te geschieden aan de hand van de CAO-norm (zie onder meer HR 25 november 2016, JAR 2016/303 (FNV/Condor), r.o.. 3.4 en HR 20 februari 2004, JAR 2004/83, (DSM/Fox), r.o. 4.2-4.5). De CAO-norm houdt in dat voor die uitleg de bewoordingen van de desbetreffende bepaling, gelezen in het licht van de gehele tekst van die overeenkomst en eventueel, voor derden kenbare toelichting daarop, in beginsel van doorslaggevende betekenis zijn. Daarbij komt het niet aan op een strikt grammaticale uitleg, maar op het vaststellen van de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de bepaling is gesteld. Bij deze uitleg kunnen als – objectief kenbare – gezichtspunten onder meer betrokken worden de elders in de CAO gebruikte formuleringen en de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden. Ook kan bij deze uitleg rekening worden gehouden met de kennelijke ratio en strekking van de regeling waartoe de bepaling behoort en de bedoeling van de opstellers, voor zover deze objectief, uit de tekst van de CAO en de eventuele toelichting daarop voor derden kenbaar is.

De kantonrechter stelt vast dat artikel 67 CAO (‘aanvulling van salaris’) is geplaatst in Hoofdstuk X (‘Arbeidsongeschiktheid’). Artikel 67 lid 1 sub a CAO geeft de geheel of gedeeltelijke arbeidsongeschikte werknemer recht op een aanvulling van het salaris.

Vervolgens geeft artikel 67 lid 1 sub b CAO de geheel of gedeeltelijke arbeidsongeschikte werknemer recht op een (extra) aanvulling van het salaris tot 100% in het geval de werknemer het werk gedeeltelijk, dan wel op arbeidstherapeutische wijze hervat.

Dat [Eiser] vanaf 1 mei 2017 volledig arbeidsongeschikt is, zoals door [Gedaagde] aangevoerd, doet er niet aan af dat van werkhervatting in de zin van artikel 67 lid 1 sub b CAO sprake kan zijn. Naar het oordeel van de kantonrechter dient te worden aangenomen dat het kennelijk de bedoeling van artikel 67 lid 1 sub b CAO is om de re-integratie van arbeidsongeschikte werknemers te stimuleren door hen te belonen met een aanvulling van het salaris tot 100% indien de werknemer in het kader van de re-integratie het werk (gedeeltelijk of op arbeidstherapeutische basis) hervat.

Hoewel artikel 67a CAO niet van toepassing is op de situatie van [Eiser], geldt dat deze bepaling wel kan worden betrokken bij de uitleg van artikel 67 lid 1 sub b CAO. De kantonrechter leidt uit artikel 67a CAO af dat de in dat artikel bedoelde werknemer die re-integratiewerkzaamheden verricht veelal een toeslag ontvangt, waardoor hij per saldo 100% van zijn salaris ontvangt. Mede gelet op het feit dat in artikel 67 lid 1 sub b CAO geen beperking is opgenomen ten aanzien van het soort werkhervatting (bedongen werkzaamheden, dan wel passende werkzaamheden in het eerste, dan wel tweede spoor), is de kantonrechter van oordeel dat die bepaling zo dient te worden uitgelegd dat elke gedeeltelijke werkhervatting (al dan niet op arbeidstherapeutische basis), gedurende de in artikel 67 lid 1 sub a CAO bedoelde periode van 24 maanden, gericht op re-integratie van de werknemer, onder artikel 67 lid 1 sub b CAO valt. Met andere woorden: de door [Eiser] na 1 juli 2017 verrichte werkzaamheden voor een andere werkgever in het kader van het tweede spoor dienen eveneens als ‘werkhervatting’ in de zin van artikel 67 lid 1 sub b CAO te worden aangemerkt.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat [Gedaagde] vanaf 1 juli 2017 100% van het salaris dient door te betalen. Nu partijen het er over eens zijn dat [Gedaagde] vanaf 1 mei 2017 – op basis van artikel 67 lid 1 sub a CAO – het lagere salaris (90%) heeft uitbetaald, wijst de kantonrechter het deel van de loonvordering dat betrekking heeft op de aanvulling van het salaris tot 100% toe (op basis van artikel 67 lid 1 sub b CAO) voor de in dit artikel genoemde periode, derhalve uiterlijk tot 6 juni 2018.

loonvordering vanaf 17 augustus 2017

De kantonrechter verwijst naar hetgeen hiervoor in r.o. 4.3 e.v. is overwogen ten aanzien van de periode 1 mei 2017 tot 1 juli 2017. Partijen zijn het er over eens dat [Eiser] vanaf 17 augustus 2017 werkzaamheden verricht bij een andere werkgever in het kader van het tweede spoor. Met inachtneming van de hiervoor in r.o. 4.13. gegeven uitleg van artikel 67 lid 1 sub b CAO dient [Gedaagde] 100% van het salaris aan [Eiser] door te betalen, zolang sprake is van werkhervatting in de zin van dit artikel én zolang de loondoorbetalingsverplichting van [Gedaagde] duurt.

Partijen zijn het er over eens dat [Gedaagde] vanaf 1 mei 2017 – op basis van artikel 67 lid 1 sub a CAO – steeds het lagere salaris (90%) heeft uitbetaald. [Gedaagde] heeft ter zitting erkend dat zij op grond van artikel 67 lid 1 sub a CAO steeds gehouden is 90% van het salaris door te betalen en heeft in dit kader verklaard dat de onderhavige procedure daarom alleen betrekking heeft op de aanvulling tot 100%.

Ervan uitgaande dat [Gedaagde] na 1 mei 2017 steeds 90% van het salaris heeft betaald en ook blijft doorbetalen, wijst de kantonrechter het deel van de loonvordering dat betrekking heeft op de aanvulling van het salaris tot 100% toe (op basis van artikel 67 lid 1 sub b CAO) voor de in dit artikel genoemde periode, derhalve uiterlijk tot 6 juni 2018.

overige vorderingen

[Eiser] vordert afgifte van deugdelijke bruto/netto specificaties.

De kantonrechter zal [Gedaagde] veroordelen om deze stukken binnen twee weken na betekening van dit vonnis aan [Eiser] te verstrekken.