Uitspraken

Aanleiding onderzoek

Aangeefster [slachtoffer] woont in een instelling van [naam 1] in Nunspeet. Op 3 maart 2016 is door de waarnemend locatiemanager aangifte gedaan tegen verdachte, waarbij het vermoeden is uitgesproken dat hij [slachtoffer] seksueel heeft misbruikt.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gesteld dat wettig en overtuigend bewezen kan worden dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het ten laste gelegde feit. De verklaring van [slachtoffer] wordt op specifieke punten ondersteund door ander bewijsmateriaal.

De officier van justitie heeft een gevangenisstraf van 24 maanden, waarvan 6 maanden voorwaardelijk, gevorderd. Aan het voorwaardelijk strafdeel zouden enkele bijzondere voorwaarden moeten worden verbonden, te weten een contactverbod met [slachtoffer] en storting van een waarborgsom.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft om meerdere redenen vrijspraak bepleit. Primair heeft hij zich op het standpunt gesteld dat er geen wettig bewijs is voor hetgeen ten laste is gelegd, nu alleen [slachtoffer] verklaart over de seksuele handelingen.

Subsidiair heeft de raadsman naar voren gebracht dat de verklaring van [slachtoffer] onvoldoende betrouwbaar is.

Ook heeft de raadsman vrijspraak bepleit omdat ten onrechte is uitgegaan van de wilsonbekwaamheid van [slachtoffer] op seksueel gebied en omdat niet kan worden vastgesteld dat de tenlastegelegde handelingen in de in de tenlastelegging opgenomen periode hebben plaatsgevonden.

Beoordeling door de rechtbank

[slachtoffer] heeft tijdens een verhoor op 15 maart 2016, dat plaatsvond in een kindvriendelijke studio door een gecertificeerd zedenrechercheur, voor verdachte belastende verklaringen afgelegd. In een rapport van 12 december 2017 heeft dr. [naam 2] geconcludeerd dat deze verklaring in hoge mate betrouwbaar is. De rechtbank neemt deze conclusie over.

Verdachte heeft zowel bij de politie als ter zitting ontkend dat er seksueel contact is geweest tussen hem en [slachtoffer] .

De rechtbank stelt vast dat zich in het dossier geen verklaring bevindt van een getuige die seksuele handelingen tussen verdachte en [slachtoffer] heeft waargenomen.

Volgens het tweede lid van artikel 342 van het Wetboek van Strafvordering kan het bewijs dat de verdachte het ten laste gelegde feit heeft begaan, door de rechter niet uitsluitend worden aangenomen op de verklaring van één getuige, in dit geval op de verklaring van alléén [slachtoffer] . Deze bepaling is een waarborg voor een deugdelijke bewijsbeslissing door de rechtbank. Het verbiedt de rechtbank tot een bewezenverklaring te komen ingeval de door één getuige verklaarde feiten en omstandigheden op zichzelf staan en onvoldoende steun vinden in ander bewijsmateriaal. De vraag of aan het bewijsminimum van artikel 342, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering is voldaan, laat zich niet in algemene zin beantwoorden, maar vergt een beoordeling van het concrete geval.

De rechtbank dient dus de vraag te beantwoorden of er voor de verklaringen van [slachtoffer] voldoende steunbewijs is waaruit volgt dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan seksueel misbruik van [slachtoffer] ; daarbij dienen ook feiten en omstandigheden betrokken te worden die verdachte kunnen ontlasten.

De rechtbank overweegt het volgende.

Bij medewerkers van [naam 1] bestonden er ‘onderbuikgevoelens’ over de bezoeken van verdachte aan [slachtoffer] . Zo zou het rolgordijn van [slachtoffer] ’s kamer naar beneden zijn als verdachte bij haar was. Ook zou de deur van de kamer dan op slot zijn. Verder zou verdachte bijna elk weekend bij [slachtoffer] komen en dan meestal op een moment dat er weinig tot geen begeleiding op haar afdeling aanwezig was. Dit was voor de instelling reden om vaker bij [slachtoffer] langs te gaan als verdachte bij haar was.

In het dossier wordt melding gemaakt van een bezoek van verdachte aan [slachtoffer] op 3 januari 2016. Een medewerkster van [naam 1] was die dag om 14:20 uur bij de kamer van [slachtoffer] . Verdachte was op dat moment bij haar. Het rolgordijn was open en de deur was niet op slot. Dat was niet anders toen een andere medewerkster om 14:45 uur bij [slachtoffer] kwam. De rechtbank overweegt dat dus niet kan worden vastgesteld dat het rolgordijn altijd dicht ging en de deur op slot als verdachte bij [slachtoffer] op bezoek was, nog afgezien van de vraag in hoeverre deze omstandigheden de verklaring van [slachtoffer] over seksuele handelingen ondersteunen. [slachtoffer] zelf heeft niets verklaard over het sluiten van het rolgordijn en het op slot doen van de deur op momenten dat er seksuele handelingen werden verricht.

De medewerkster die om 14:45 uur bij [slachtoffer] kwam, ging de kamer binnen en zag een haar onbekende man (dit bleek verdachte te zijn) en [slachtoffer] uit de slaapkamer van [slachtoffer] komen. Ze deden allebei hun blouse aan de voor- en achterkant in hun broek. Dit is opmerkelijk, maar naar het oordeel van de rechtbank vormt deze omstandigheid om die reden nog geen steunbewijs voor een bewezenverklaring van de ten laste gelegde feiten. Er volgt immers niet uit dat er (kort) daarvoor seksueel contact tussen verdachte en [slachtoffer] heeft plaatsgevonden. Het gedrag van [slachtoffer] was volgens de medewerkster op dat moment ook niet opvallend of afwijkend.

De rechtbank overweegt dat onderbuikgevoelens niet kunnen dienen als steunbewijs, ook niet als die gevoelens in de ogen van de medewerkers van [naam 1] bevestiging vinden in

uitlatingen van [slachtoffer] over verdachte, waarbij de rechtbank doelt op uitspraken als “Yes, [verdachte] komt niet meer op de [naam 3] ”.

Er is geen bewijs voorhanden waar de verklaringen van [slachtoffer] in kunnen worden verankerd. Daarom is de rechtbank van oordeel dat voldoende wettig bewijs ontbreekt. Verdachte dient daarom te worden vrijgesproken van het hem tenlastegelegde feit.