Uitspraken

Het geschil van partijen betreft de uitleg en toepassing van bepalingen uit de CAO.
Uitleg van een bepaling van een cao dient te geschieden aan de hand van de zogenaamde cao-norm. Deze cao-norm houdt - met verwijzing naar Hoge Raad 25 november 2016, ECLI:NL:HR:2016:2687 en Hoge Raad 4 mei 2018, ECLI:NL:HR:2018:678 - in dat aan een bepaling van een cao een uitleg naar objectieve maatstaven moet worden gegeven, waarbij in beginsel de bewoordingen van die bepaling, gelezen in het licht van de gehele tekst van de cao, van doorslaggevende betekenis zijn. Het komt niet aan op de bedoelingen van de partijen die de cao tot stand hebben gebracht, voor zover deze niet uit de daarin opgenomen bepalingen kenbaar zijn, maar op de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de cao is gesteld. Indien de bedoeling van de partijen bij de cao naar objectieve maatstaven volgt uit de cao-bepalingen en de eventueel daarbij behorende schriftelijke toelichting, en dus voor de individuele werknemers en werkgevers die niet bij de totstandkoming van de overeenkomst betrokken zijn geweest, kenbaar is, kan ook daaraan bij de uitleg betekenis worden toegekend. Verder kan bij deze uitleg onder meer acht worden geslagen op de elders in de cao gebruikte formuleringen en op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden.

Partijen hebben zich er niet expliciet over uitgelaten tot welke categorie medewerkers [eiser] behoort. Gelet op het door Monuta overgelegde schema ‘Functiestructuur’ behoort de functie tot de buitendienst. Partijen zijn het er over eens dat voor [eiser] geen dienstrooster werd opgesteld op de wijze als in de CAO omschreven. Zij maakte zelf, in overleg met collega’s (voor zover aanwezig) een weekrooster, wat zij wekelijks op maandag ook aan Monuta stuurde. Naast de op maandag voorziene en ingeplande werkzaamheden heeft zij ook andere werkzaamheden verricht, die steeds pas in de loop van de dag/week noodzakelijk bleken te zijn, zoals het ophalen van drukwerk, sleuteloverdracht aan nabestaanden, rouwbezoeken en het doen van aangiftes van overlijden. Achteraf gaf zij per week een overzicht van de door haar gewerkte uren door aan Monuta, aldus [eiser] . Monuta heeft deze gang van zaken niet betwist. Evenmin is betwist dat [eiser] , vanwege langdurige ziektes van collega’s, regelmatig de enige uitvaartmedewerkster in Winterswijk was en dus de enige die voor voorkomende werkzaamheden ingeschakeld kon worden.

De volgende vraag is dan, of [eiser] valt onder degenen aan wie artikel 3.4 onder e (dan wel artikel 3.3. onder n) van de CAO een vergoeding voor beschikbaarheidsdienst toekent. Dit is toegekend aan ‘De werknemer die zich volgens een beschikbaarheid rooster beschikbaar moet houden en salaris ontvangt op grond van de A-schalen zoals opgenomen in bijlage II’.
Indien de functie van [eiser] op basis van de bijlagen I en II zou moeten worden beoordeeld, zou zij – volgens haar stellingen – ingedeeld worden in functiegroep 3A, met een salaris dat bij een volledig dienstverband € 1.891,00 bruto per maand zou bedragen.
Monuta heeft een eigen loon- en functiegebouw, waarbij is afgeweken van het in de bijlagen I en II van de CAO opgenomen functiesysteem en salarisschalen. Feitelijk heeft Monuta geen ‘A-schalen zoals opgenomen in bijlage II’.
De partijen bij de CAO hebben deze mogelijkheid voorzien. Immers, op de bijlagen is de opmerking opgenomen dat onder voorwaarden een eigen bedrijfsspecifiek loongebouw gehanteerd mag worden in plaats van de in de CAO opgenomen functiematrix en salarisschalen. Daarbij is een voorwaarde gesteld voor de opleiding en expertise van de personeelsvertegenwoordiging/ Ondernemingsraad (OR) met wie de eigen regeling is overeengekomen. Monuta stelt dat haar OR aan die kwaliteitseisen voldoet. [eiser] heeft daar ongemotiveerde vraagtekens bij gesteld, maar daarmee is haar verweer op dit onderdeel onvoldoende onderbouwd.

Doordat sprake is van een eigen loon- en functiegebouw, dat is overeengekomen met een daartoe bekwame OR, zijn de in de CAO opgenomen bijlagen niet van toepassing op medewerkers van Monuta. [eiser] ontving haar salaris dan ook niet op grond van de A-schalen van de CAO, zodat niet wordt voldaan aan de voorwaarden voor toekenning van de vergoeding voor beschikbaarheidsdiensten van artikel 3.4 onder e van de CAO. Volgens artikel 3.4. onder i betekent dit, dat geen recht op vergoeding bestaat.
[eiser] stelt dat Monuta ondanks de afwezigheid van A-schalen in het eigen loongebouw toch gehouden is haar de vergoeding te betalen, nu haar salaris weliswaar hoger is dan het salaris in de schaal 3A van de CAO, maar minder hoog dan het salaris in de schaal 3B van de CAO. Dit standpunt kan niet worden gevolgd. De mogelijkheid om onder voorwaarden een eigen bedrijfsspecifiek loongebouw te (blijven) hanteren is voorzien in de CAO, in de in de bijlage genoemde situaties, waarbij kwaliteitseisen worden gesteld aan de personeelsvertegenwoordiging/OR. Hoewel niet expliciet in de CAO verwoord, kan het niet anders dan dat het de bedoeling van de CAO-partijen is geweest dat daarmee wordt geborgd dat bij het tot stand komen van het eigen loongebouw ook de gevolgen daarvan voor de overige CAO-bepalingen, door de OR kunnen worden onderkend en een rol kunnen spelen in de onderhandelingen met de werkgever over het geheel van het loongebouw. Tot die gevolgen behoort het niet van toepassing zijn van de A- (en B-) schalen en daarmee het niet van toepassing zijn van de vergoeding voor beschikbaarheidsdiensten. Dat ondanks de afwezigheid van A-schalen het rechtsgevolg van het wel toepassen van de vergoeding voor beschikbaarheidsdienst zou zijn gewenst door de CAO-partijen is niet aannemelijk, alleen al vanwege de onduidelijkheid over de vraag voor welke salarisschaal/trede deze vergoeding dan zou moeten gelden.

[eiser] stelt dat Monuta, onder meer in de door [eiser] overgelegde memo van 22 juli 2013, er voor gekozen heeft om al haar medewerkers in aanmerking te laten komen voor een beschikbaarheidsvergoeding, ongeacht functie-indeling en salarisschaal. Monuta betwist dit.
In de memo is te lezen “(…) CAO Uitvaartzorg Artikel 9 Arbeidstijd (samengevat)
Lid:
(…)
4a Vergoeding beschikbaarheidsdienst € 1,89 bruto per uur (niveau 01-04-2013), telt niet mee voor vakantiegeld, pensioen en andere grondslagen.) Monuta werkt niet met A- en B- schalen; beschikbaarheid wordt betaald op basis van de vergoeding conform CAO.
4b Vergoeding beschikbaarheidsdienst wordt ook uitgekeerd als arbeid wordt verricht tijdens beschikbaarheidsdienst.
(…)”.
Uit de tekst van de memo blijkt, dat het een uitleg bedoelt te zijn van bepalingen uit de op dat moment, in 2013, geldende CAO Uitvaartzorg. Deze CAO is door partijen niet in het geding gebracht.
Uit deze memo over de in 2013 geldende bepalingen kan echter niet worden afgeleid dat Monuta er voor heeft gekozen om (ook) in 2016 een beschikbaarheidsvergoeding aan medewerkers als [eiser] te betalen. Voor zover Monuta dat gedaan heeft voor de uren tussen 17.00 en 22.00 uur op werkdagen en in de weekenden, kan daaruit evenmin worden geconcludeerd dat voor Monuta voor andere uren een plicht daartoe bestond.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de vordering van [eiser] moet worden afgewezen. [eiser] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten, die aan de zijde van Monuta tot op heden worden vastgesteld op € 400,00 aan salaris van de gemachtigde. Het nasalaris wordt begroot op € 100,00, te vermeerderen met de kosten van het exploot als betekening van het vonnis heeft plaatsgevonden. De door Monuta gevorderde toekenning van wettelijke rente is toewijsbaar.