Uitspraken

ASR heeft betoogd dat het verzoek zich niet leent voor behandeling in deelgeschil omdat - ook als het verzoek van [verzoeker] zou worden toegewezen - er geen vaststellingsovereenkomst tot stand zal komen tussen [verzoeker] en ASR. ASR heeft daartoe het volgende aangevoerd.

De bedoeling van de Wet aansprakelijkheidsverzekering motorrijtuigen (WAM) en de ‘Bedrijfsregeling 7: Schuldloze derden’ van het Verbond van Verzekeraars (hierna: de Bedrijfsregeling) brengen met zich dat de benadeelde één aan te spreken partij heeft die de schade regelt. Dit blijkt uit het bepaalde in artikel 25 lid 4 WAM. [verzoeker] heeft zowel het Waarborgfonds als ASR aansprakelijk gesteld. Het Waarborgfonds heeft de aansprakelijkheid erkend en de schaderegeling ter hand genomen. Het Waarborgfonds is hiermee opgetreden als regelend verzekeraar in de zin van artikel 25 lid 4 WAM en kan, als zou blijken dat een ander geheel of gedeeltelijk tot vergoeding van schade gehouden is, tot verrekening overgaan. Ten slotte heeft ASR in dit verband nog aangevoerd dat het Waarborgfonds slechts bedoeld is voor benadeelden die met hun schade nergens anders terecht kunnen. Het feit dat het Waarborgfonds aansprakelijkheid heeft erkend en de schaderegeling op zich heeft genomen en ter zake de betaalde schade geen regres heeft genomen op ASR, wijst er volgens ASR op dat het Waarborgfonds de onbekend gebleven bestuurder als enige aansprakelijke partij heeft aangemerkt en geen rol ziet weggelegd voor ASR.

Het Waarborgfonds heeft een bedrag van € 200.000,00 aan [verzoeker] voldaan. [verzoeker] heeft aangevoerd dat er nog een aanzienlijk bedrag resteert waarvoor ASR op grond van artikel 185 WVW aansprakelijk is. Volgens [verzoeker] zijn ASR en het Waarborgfonds op grond van het bepaalde in artikel 6:102 BW hoofdelijk verbonden tot vergoeding van dezelfde schade. Omdat met het Waarborgfonds geen finale kwijting is overeengekomen, is [verzoeker] gerechtigd de resterende schade van ASR te vorderen, aldus [verzoeker].

Hierin wordt [verzoeker] niet gevolgd. Uitgaande van de juistheid van de stelling dat het Waarborgfonds en ASR op grond van artikel 6:102 BW hoofdelijk verbonden zijn tot vergoeding van dezelfde schade, brengt dat mee dat [verzoeker] zijn beide schuldenaren kan aanspreken tot vergoeding van zijn gehele schade. Betaling door de ene schuldenaar, bevrijdt de andere hoofdelijke schuldenaar. Met de betaling van het bedrag van

€ 200.000,00 is ASR - die in de lezing van [verzoeker] tot betaling van dezelfde schade is gehouden - tot dat bedrag bevrijd. Het standpunt van [verzoeker] dat hij, naast het door het Waarborgfonds betaalde schadebedrag van € 200.000,00, nog recht heeft op een aanzienlijk schadebedrag van ASR, gaat dan ook uit van de onjuiste veronderstelling dat het schadebedrag ten aanzien van ASR hoger ligt dan dat van het Waarborgfonds. Dat is bij hoofdelijke aansprakelijkheid op grond van artikel 6:102 BW echter niet het geval, want de hoofdelijke schuldenaren zijn immers verbonden dezelfde schade te vergoeden. Het zou kunnen zijn dat met het door het Waarborgfonds betaalde bedrag niet de totale schade is vergoed. [verzoeker] heeft echter de vaststellingsovereenkomst die hij met het Waarborgfonds heeft gesloten niet als productie overgelegd en heeft daarover ook geen concrete feiten gesteld. De aard van de deelgeschilprocedure brengt mee dat in beginsel geen gelegenheid wordt gegeven tot nadere onderbouwing van het verzoek of tot bewijslevering. Het niet overleggen van de vaststellingsovereenkomst dient voor rekening van [verzoeker] te komen. De rechtbank zal het er in deze procedure dan ook voor moeten houden dat met de vaststellingsovereenkomst de totale schade van [verzoeker] is geregeld.

[verzoeker] heeft zijn kosten begroot op € 9.393,04, (26,2 uur x € 250,00 per uur, te vermeerderen met kantoorkosten en met 21% btw) te vermeerderen met het griffierecht. ASR heeft bezwaar gemaakt tegen het aantal opgevoerde uren. Zij vindt het aantal opgevoerde uren voor het opstellen van een verzoekschrift te hoog. Voorts heeft ASR bezwaar gemaakt tegen de opgevoerde kantoorkosten, zeker gelet op de hoogte van het uurtarief.

Uit het door [verzoeker] overgelegde urenoverzicht blijkt dat zijn advocaat 21,3 uren heeft besteed aan het opstellen van het verzoekschrift. Gelet op de omvang en de moeilijkheidsgraad van het deelgeschil, wordt 10 uur voor het opstellen van het verzoekschrift redelijk bevonden door de rechtbank. Dat betekent dat in totaal - inclusief zitting en reistijd - voor de behandeling van het deelgeschil een aantal uren van 20 redelijk wordt gevonden. Het uurtarief van € 250,00 exclusief btw wordt redelijk gevonden.

De kantoorkosten van 7 % zal de rechtbank afwijzen, omdat deze kosten niet nader zijn onderbouwd.

Dat betekent dat de kosten van het deelgeschil zullen worden begroot op € 6.050,00

(20 x € 250,00 x 21% BTW), vermeerderd met een bedrag van € 236,00 aan griffierecht.

Omdat de aansprakelijkheid niet vast is komen te staan, zullen de kosten van het deelgeschil slechts worden begroot en zal geen veroordeling tot betaling van deze kosten worden uitgesproken.