Uitspraken

Tijdens de mondelinge behandeling heeft [verzoeker] het primaire verzoek ingetrokken, zodat thans het subsidiaire verzoek aan de orde is.

In de eerste plaats is de vraag aan de orde of het door [verweerster] op 31 mei 2024 gegeven ontslag op staande voet rechtsgeldig is.

Op grond van artikel 7:677 lid 1 BW is ieder van partijen bevoegd de arbeidsovereenkomst onmiddellijk op te zeggen op grond van een dringende reden, onder onverwijlde mededeling van die reden aan de wederpartij. Ingevolge artikel 7:678 lid 1 BW worden voor de werkgever als dringende redenen zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer beschouwd, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijze niet gevergd kan worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren.
De kantonrechter dient bij de beoordeling van de gerechtvaardigdheid van het ontslag de omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang in aanmerking te nemen. Daarbij dient de aard en de ernst van de dringende reden afgewogen te worden tegen de aangevoerde persoonlijke omstandigheden van de werknemer.

Een werkgever zal zich op grond van art. 7:611 BW tijdens een onderzoek naar de gedragingen van de werknemer als een goed werkgever moeten gedragen. Dit betekent niet alleen dat een eventueel ontslag op staande voet moet worden gemotiveerd, maar ook moet de nodige zorgvuldigheid in acht worden genomen. Daarbij kan van een werkgever worden verwacht dat zij een onderzoek instelt naar die feiten en omstandigheden waarover geen volledige klaarheid bestaat. Het toepassen van hoor en wederhoor is weliswaar geen voorwaarde voor een rechtsgeldig ontslag op staande voet, echter eventuele consequenties van het nalaten daarvan komen voor risico van de werkgever.

De toetsing of het ontslag al dan niet terecht is gegeven kan in beginsel alleen plaatsvinden op basis van hetgeen feitelijk aan de werknemer is meegedeeld en niet op basis van later aangevoerde feiten of omstandigheden. Verder dient de opzegging onverwijld na het ontdekken van de als dringende reden te beschouwen handeling plaats te vinden, onder gelijktijdige mededeling van de dringende reden. Daarbij fixeert de medegedeelde reden in beginsel de ontslagreden. Er kan sprake zijn van een geldig ontslag op staande voet als van de aangevoerde dringende reden slechts een gedeelte komt vast te staan, maar dan moet het vaststaande gedeelte op zichzelf beschouwd een dringende reden zijn en moet de werkgever hebben gesteld en moet ook aannemelijk zijn dat hij de werknemer ook uitsluitend om die reden op staande voet zou hebben ontslagen en moet dit laatste voor de werknemer in het licht van de gehele inhoud van de aanzegging en de overige omstandigheden van het geval duidelijk zijn geweest.

[verzoeker] berust in het ontslag op staande voet en verzoekt betaling van een vergoeding wegens onregelmatige opzegging, een transitievergoeding en een billijke vergoeding, resterende vakantiegeld en een administratieve boete.

Nu [verweerster] het ontslag op staande voet ten onrechte heeft gegeven, is zij in beginsel per 31 mei 2024 de vergoeding wegens onregelmatige opzegging, zijnde het loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren, te weten tot en met 30 juni 2024, aan [verzoeker] verschuldigd. De hoogte van de gevorderde gefixeerde vergoeding van € 3.809,75 bruto wordt niet betwist, zodat deze zal worden toegewezen.

Nu [verweerster] ten onrechte ontslag op staande voet heeft gegeven, is zij de transitievergoeding aan [verzoeker] verschuldigd van € 941,85 bruto. De hoogte van de transitievergoeding wordt niet betwist, zodat het gevorderde bedrag zal worden toegewezen.

Nu [verweerster] de voor een rechtsgeldig ontslag geldende voorschriften niet heeft nageleefd, heeft [verzoeker] uit dien hoofde aanspraak op een billijke vergoeding als bedoeld in artikel 7:681 aanhef en onder a BW. Met betrekking tot de vraag hoe de omvang van een billijke vergoeding berekend moet worden, heeft de Hoge Raad in de New Hairstyle-beschikking (ECLI:NL:HR:2017:1187) een aantal gezichtspunten gegeven. Tegen die achtergrond wordt als volgt overwogen.

Wat er ook zij van de omstandigheden waaronder de vaststellingsovereenkomst is ondertekend, heeft te gelden dat [verzoeker] de beëindiging daarna heeft herroepen, zodat deze omstandigheid niet mee kan wegen in de beoordeling van de thans gevorderde billijke vergoeding. Bij het geven van een ontslag op staande voet dient de werkgever ook de gevolgen van het ontslag op staande voet voor de werknemer in het besluit te betrekken. Hoewel duidelijk is dat een ontslag op staande voet altijd grote financiële gevolgen voor de werknemer zal hebben, kon [verweerster] – voor zover zij al op de hoogte was van de zwangerschap van de echtgenote van [verzoeker] – echter onmogelijk voorzien dat de echtgenote van [verzoeker] daardoor haar zwangerschap zou afbreken. Indien [verzoeker] niet ten onrechte op staande voet was ontslagen had het dienstverband drie maanden langer geduurd, maar was er daarna ook financiële onzekerheid ontstaan. Ten slotte heeft [verzoeker] sinds 1 juli 2024 ander werk, waarbij hij weliswaar € 222,27 bruto minder verdient, en zou de arbeidsovereenkomst hoe dan ook op 5 september 2024 eindigen.

Voor toekenning van een bedrag in verband met de eigen bijdrage voor de rechtsbijstand ziet de kantonrechter geen aanleiding, nu deze kosten in de proceskosten wordt meegenomen. Feitelijk vraagt [verzoeker] hiermee een reële proceskostenvergoeding. De artikelen 237 tot 240 Rv, die zien op de forfaitaire proceskostenvergoeding in civiele procedure, geven in beginsel een limitatieve en exclusieve regeling voor de kosten waarin de in het ongelijk gestelde partij kan worden veroordeeld. Deze regeling derogeert aan artikel 6:96 lid 2 BW. Een uitzondering op het regime van de artikelen 237 tot 240 Rv is volgens de Hoge Raad alleen mogelijk onder buitengewone omstandigheden, zoals wanneer sprake is van misbruik van procesrecht of het onrechtmatig instellen van een procedure. Gesteld noch gebleken is dat daarvan sprake is, zodat de kantonrechter geen aanleiding ziet om af te wijken van bedoelde regeling.

[verzoeker] verzoekt de veroordeling van [verweerster] tot betaling van 103,4 niet genoten vakantie-uren ad € 2.272,73 bruto. [verweerster] heeft hiertegen aangevoerd dat [verzoeker] nog geen 10% heeft gewerkt van wat hij had moeten werken. Hoewel het op de weg van de werkgever ligt om een deugdelijke administratie van de genoten vakantie-uren bij te houden, heeft [verweerster] haar standpunt echter op geen enkele wijze onderbouwd. Nu dit door [verzoeker] wordt betwist wordt de vordering toegewezen.

[verzoeker] verzoekt de veroordeling van [verweerster] tot betaling aan hem van het bedrag van € 253,72 bruto als zijnde het ontbrekende deel van het vakantiegeld. Deze vordering wordt door [verweerster] niet betwist. De kantonrechter zal de vordering daarom toewijzen.

[verzoeker] verzoekt veroordeling van [verweerster] om een bedrag van € 709,00 aan hem te betalen in verband met een aan hem opgelegde administratieve boete. [verzoeker] is 26 maart 2024 terwijl hij in een auto van de zaak (met kenteken [kenteken] ) reed staande gehouden op de Nijmeegseweg in Arnhem. Toen bleek dat de auto onverzekerd was. Aan [verzoeker] als bestuurder is hiervoor een administratieve boete opgelegd van € 700,00. Omdat [verzoeker] dit bedrag niet kon betalen, is het bedrag op 15 juli 2024 verhoogd tot € 709,00. [verweerster] heeft de verschuldigdheid van dit bedrag niet betwist, zodat het verzoek wordt toegewezen.

De gevorderde wettelijke rente wordt toegewezen vanaf het tijdstip van de opeisbaarheid van alle toegewezen bedragen tot aan de dag van volledige betaling.

[verweerster] wordt voor het grootste deel in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten betalen.