Uitspraken

Eiser stelt in zijn beroepschrift dat de restafvalbak op 19 december 2012 voor slechts een vierde geledigd is. Voor deze lediging is eiser een bedrag ad € 3,40 in rekening gebracht. Eiser heeft vervolgens met de Rd4 gebeld, het bedrijf dat afval ophaalt in de gemeente waar eiser woonachtig is. Eiser heeft toen meteen gezegd te vinden dat hij voor deze tweede lediging niet extra zou moeten hoeven betalen. Op 21 december 2012 is de afvalbak nogmaals geledigd en is ook voor deze lediging een bedrag ad € 3,40 in rekening gebracht. Eiser is van mening dat hij de lediging van 21 december 2012 niet hoeft te betalen omdat de Rd4 haar werk niet goed heeft gedaan. Ter zitting heeft eiser gesteld dat in de encyclopedie het woord lediging als leegmaken wordt omschreven en dat hier geen sprake van was op 19 december 2012.

Verweerder voert - zakelijk - aan dat elke container is voorzien van een chip met een unieke code die aan de onderkant van de rand is bevestigd. Zodra de hefarm een container vastpakt, wordt de chip automatisch gelezen en gecontroleerd. Zodra een container in de grijparm zit en zich ongeveer een meter boven de grond bevindt, wordt de chip geregistreerd. Deze registratie door het systeem van de Rd4 is leidend voor de aanslagoplegging. Verweerder stelt vervolgens dat de wijze waarop een container gevuld is en/of weersinvloeden een oorzaak kunnen zijn dat het afval niet of gedeeltelijk uit de container valt tijdens het ledigen. Verweerder heeft advies opgevraagd bij de Rd4 en er is volgens Rd4 geen aanleiding om de aanslag diftar te corrigeren.

In geschil is op grond van het door partijen aangevoerde in feite enkel de vraag of verweerder eiser ten onrechte voor de ledigingen op 19 en 21 december 2012 twee keer een bedrag ad € 3,40 in rekening heeft gebracht in plaats van slechts een keer. Weliswaar heeft eiser gesteld dat hij de lediging van 21 december 2012 niet wil betalen, maar zijn grieven in dit verband kunnen ook worden opgevat als dat hem ten onrechte voor de lediging van
19 december 2012 het ledigingstarief in rekening is gebracht.

De in geding zijnde afvalstoffenheffing 2013 is gebaseerd op de ‘Verordening op de heffing en invordering van afvalstoffenheffing 2012’ (hierna: de verordening).


5. Ingevolge artikel 2, eerste lid, van de verordening wordt onder de naam ‘afvalstoffenheffing’ een directe belasting geheven als bedoeld in artikel 15.33 van de
Wet milieubeheer.

De rechtbank overweegt allereerst het volgende. Ter zitting is met partijen stil gestaan bij de vraag of kwesties als deze wel aan de rechter voorgelegd dienen te worden. Beide partijen hebben deze vraag in feite ontkennend beantwoord. Beide partijen hebben echter ook aangegeven dat er over en weer principiële kanten aan de kwestie zitten. Verweerder vreest voor een mogelijke precedentwerking en eiser vindt het onjuist dat hij zou moeten betalen voor een - kort gezegd - niet naar behoren verrichte dienst. Verweerders gemachtigde heeft nog aangeven dat het intern ook moeilijk is om te komen tot een correctie nu dit in feite op grond van de interne werkafspraken en de verdeling van taken en bevoegdheden enkel op aangeven van Rd4, zijnde de organisatie die door de gemeente voor het ophalen van afvalstoffen is ingeschakeld, zou kunnen geschieden.

Ter zake van het aan haar voorgelegde geschil overweegt de rechtbank als volgt. Eiser heeft gesteld dat de afvalcontainer op 19 december 2012 niet volledig geledigd is.
Dat is door verweerder niet betwist. Met eiser is de rechtbank vervolgens van mening dat verweerder in beginsel niet twee keer voor in feite slechts een complete lediging het ledigingstarief in rekening kan brengen. Zowel uit de stukken als het verhandelde ter zitting is vervolgens ook niet gebleken of aannemelijk geworden dat het niet volledig ledigen van de afvalcontainer bij de eerste lediging aan eiser te wijten is geweest dan wel aan een omstandigheid die niet in de risicosfeer van verweerder ligt. Ook is niet gebleken of gesteld dat het vaststellen daarvan voor verweerder onmogelijk is dan wel zodanig bezwarend dat dit niet van verweerder mag worden verwacht. De rechtbank ziet verder ook geen reden om te twijfelen aan hetgeen eiser heeft aangevoerd omtrent het niet volledig ledigen op
19 december 2012. Ook verweerders gemachtigde heeft zodanige twijfels dan wel andere twijfels niet geuit ter zake van de versie van eiser omtrent de ledigingen. Het risico van het onvolledig ledigen acht de rechtbank in het onderhavige geval dan ook gelegen in de risicosfeer van verweerder.

Gelet op het vorenoverwogene acht de rechtbank het beroep dan ook gegrond.

Omdat het beroep gegrond is, ziet de rechtbank voorts aanleiding verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten te veroordelen. Deze kosten stelt de rechtbank vast op
€ 76,72,-, zijnde de reiskosten van eiser ter hoogte van € 24,56,- (op basis van kosten openbaar vervoer 2e klas) en de – door verweerders gemachtigde redelijk geachte - verletkosten van eiser ter hoogte van € 52,16,-.

Tot slot zal de rechtbank verweerder veroordelen tot het terugbetalen van het door eiser betaalde griffierecht ad € 44,-.