Uitspraken

Het onderhavige dossier geeft er geen blijk van dat [eiser] er veel aan gelegen was om snel na de voor hem vervelende boodschap van 11 september 2012 met MBV tot zaken te komen en, als dat niet lukte, tot processuele actie over te gaan. Evenmin kan uit de door hem verschafte informatie afgeleid worden dat [eiser] alles gedaan heeft wat redelijkerwijs van hem verwacht had mogen worden om werkloosheid als gevolg van (te verwachten of inmiddels werkelijkheid geworden) verlies van zijn baan bij MBV te voorkomen althans de duur daarvan te bekorten. Alleen al het tot 13 november 2012 uitblijven van inschrijving van [eiser] als werkzoekende bij het UWV - ruim twee maanden nadat hij door de beslissing van 11 september 2012 op non-actief was komen te staan (volgens MBV in de brief van die dag in de vorm van ‘vrijstelling van werk’ conform de ‘vaste procedure binnen ons bedrijf’) - werkt sterk in zijn nadeel. [eiser] was toen immers, hoewel niet WW-gerechtigd wegens de voortdurende loonverplichting van MBV, door de non-activiteit al twee maanden werkloos in de zin van de wet en dus verplicht tot zoeken van ander werk, althans tot actieve oriëntatie op arbeid elders. In het navolgende zal hierop nog teruggekomen worden.

Mede omdat MBV zich niet op verjaring van de rechtsvordering van [eiser] op de voet van art. 7:681 BW iuncto art. 7:683 lid 1 BW beroept, mogelijk mede ingegeven door de aankondiging van stuiting in de brief d.d. 14 augustus 2013 van mr. Custers, moet [eiser] wel ontvankelijk geacht worden in zijn op art. 7:681 BW stoelende vordering.

Opmerkelijk is verder dat [eiser] (althans zijn gemachtigde) in de presentatie van stukken ter onderbouwing van zijn vordering zeer selectief gewinkeld heeft in het beschikbare schriftelijke materiaal en ook geen woord wijdt aan zijn bij MBV vervulde functie in relatie tot (die van) andere werknemers bij MBV. In zijn kritiek op MBV en indirect op het UWV WERKbedrijf dat zich door MBV zou hebben laten misleiden (hoewel niet de beslissing van 6 november 2012 tot het verlenen van toestemming tot opzegging, doch die opzegging zelf in deze procedure ter toetsing voorligt), heeft [eiser] het ten onrechte ook steeds over zijn ‘werkzaamheden’, terwijl de functie (of het vervallen daarvan) centraal moet staan. Een groot deel van de argumentatie van [eiser] ten aanzien van het beweerdelijk valse of voorgewende karakter van de opzegging (hij maakt zelfs geen duidelijk onderscheid tussen die twee van elkaar te onderscheiden categorieën) lijkt uit te gaan van de misvatting dat relevant zou zijn of alle ‘werkzaamheden’ die voorheen door [eiser] verricht zijn, na 28 februari 2013 bij MBV verdwenen zijn. [eiser] legt er nogal de nadruk op dat deze - al dan niet tijdelijk of aangepast, maar in ieder geval opgesplitst - door een of meer anderen bij MBV uitgevoerd zijn. Bij toetsing van een (voornemen tot) opzegging, zowel in de toestemmingsprocedure ex art. 6 BBA als - maar dan achteraf - in een procedure ex art. 7:681 BW, impliceert toepassing van het Ontslagbesluit echter dat niet naar uitwisselbare werkzaamheden doch naar over en weer uitwisselbare functies gekeken wordt als een of meer functies door de werkgever geschrapt wordt / worden. In casu staat op grond van het door [eiser] op dit aspect niet betwiste toestemmingsverzoek van MBV- kenbaar omdat MBV dit inbracht - vast dat in september 2012 (nog) slechts drie werknemers actief waren. Van deze drie was uitsluitend [eiser] werkzaam in de functie operator (‘Machineoperator CNC en Computer’). De andere twee, de heren [naam 1] en [naam 2], waren respectievelijk als vrachtwagenchauffeur / algemeen en aankomend meewerkend voorman in dienst en dan ook nog eens op basis van een (aflopende) overeenkomst voor bepaalde duur.

Er viel dus in wezen niets te kiezen of af te spiegelen toen MBV er om bedrijfseconomische redenen voor geopteerd had de functie ‘operator’ te schrappen: slechts [eiser] kwam om die reden voor opzegging van zijn arbeidsovereenkomst in aanmerking. Het UWV noch de kantonrechter kon / kan treden in de bedrijfseconomische wenselijkheid of noodzaak van die schrapping. Ook enige door [eiser] slechts vaag beschreven latere ontwikkelingen - zoals handhaving van werkzaamheden in een zekere omvang voor al dan niet tijdelijke werknemers in plaats van volledige uitbesteding alsmede vervanging van een van de ‘machines’ door een geavanceerder exemplaar - brengen het aangevoerde opzeggingsmotief niet in diskrediet. Het bepalende motief was immers schrapping van [eiser]’s functie om bezuinigingsredenen. In ieder geval niet gebleken dat dit motief als ‘vals’ (dat wil zeggen onwaar / in werkelijkheid niet bestaand) beschouwd moet / zou kunnen worden. Dat de gehanteerde opzeggingsreden ‘voorgewend’ was, wat wil zeggen dat de reden weliswaar feitelijk klopte, maar gehanteerd was om de werkelijke reden te verhullen, is door [eiser] zelfs in het geheel niet beargumenteerd. In een van de overgelegde brieven, maar verder niet in enig processtuk besproken, verwees [eiser]’s gemachtigde naar een aan het verzoek om UWV-toestemming voorafgegane ‘officiële waarschuwing’, maar dit is nergens uitgewerkt.

De hiervoor uitgewerkte verwerping van de door [eiser] bepleite kennelijke onredelijkheid op de voet van art. 7:681 lid 2 aanhef en sub a. BW (via de in de opzeggingsreden gelegen argumentatie), sluit niet uit dat er wel sprake geweest is van evidente onevenredigheid van belangen bij en gevolgen van de bewuste opzegging (art. 7:681 lid 2 aanhef en sub b. BW). [eiser]’s argumenten te dien aanzien zullen dus nader moeten worden gewogen.

In ieder geval zijn de gevolgen hier niet zo schrikbarend disproportioneel als [eiser] wil doen voorkomen. Hij overwaardeert de mogelijkheden van MBV om het onheil van opzegging voor hem te voorkomen of te verzachten en onderwaardeert zijn eigen ‘bijdrage’ aan het werkelijkheid worden van een aantal door hem als ‘desastreus’ aangemerkte verwachte gevolgen. Uit de opstelling van MBV zelf ten tijde van de aanzegging d.d. 11 september 2012 en in de loop van of kort na de toestemmingsprocedure ex art. 6 BBA blijkt echter dat ook zij wel inziet dat opzegging zonder enige compenserende voorziening naast inachtneming van de (forfaitair bekorte) opzegtermijn de werknemer al te zeer benadeelt. Haar beleving van het goed werkgeverschap was dus eerder enigszins afwijkend van hetgeen MBV in deze procedure verdedigt, waarin het lijkt alsof zij tot niets meer bereid is. Hoezeer de werknemer ook een eigen verantwoordelijkheid heeft voor het nemen van initiatief in de richting van behoud van werk, zeker in de vitale eerste periode van non-activiteit ([eiser] ondernam toen geen actie in de richting van Reyn Stone en liet in de aanloopperiode zelfs inschrijving als werkzoekende en daarmee corresponderende activiteiten op de arbeidsmarkt achterwege), dat doet niet af aan het feit dat [eiser] na 21 jaar arbeid voor dezelfde werkgever een steuntje in de rug nodig had. Dit laatste is aanvankelijk ook door MBV onderkend, maar lijkt nu voor haar geen rol meer te spelen. Het had op de weg van MBV gelegen om in de vorm van een meer of minder bescheiden sociaal fonds voor personeel dat zij in verband met het slechte bedrijfseconomische tij niet in dienst kon houden (naar eigen zeggen betrof dit in de loop van een aantal jaren liefst ‘zo’n 50 collega’s’), iets te doen aan verzachting van de financiële gevolgen van ontslag, maar ook aan gestructureerde activiteiten ter zake van mobiliteit en transitie (bevordering overgang van werk naar werk). Als [eiser] in het kader van zo’n structurele aanpak veel eerder dan nu het geval was, voorbereid was op de noodzaak van mobiliteit, eventueel met aanvullende scholing en oriëntatie op de arbeidsmarkt buiten MBV, had hij zich allicht najaar 2012 minder verzet tegen eventuele overgang in dienst van Reyn Stone (volgens zijn gemachtigde handelde [eiser] immers zo vanuit het idee dat er - met het mes van de BBA-procedure op de keel - ‘een vooropgezet plan om op goedkope wijze van eiser af te komen’ uitgevoerd werd).

Nu [eiser] naliet met hulp van het rekenmodel op de website ‘www.hoelangwerkloos.nl’ een statistische benadering te presenteren van de in zijn situatie ten tijde van opzegging te verwachten werkloosheidsduur, moet thans een inschatting gemaakt worden op basis van de zijnerzijds wel beschikbaar gestelde gegevens, hoe mager die ook zijn. De kantonrechter acht aannemelijk dat de combinatie van een zekere psychische terugval en een daaropvolgende periode van werk zoeken - naar verwachting ten tijde van opzegging - een jaar of daaromtrent zou kunnen vergen, maar zeker niet de omtrent 2½ jaar die [eiser] kennelijk als uitgangspunt voor zijn schadeberekening neemt. Bepalend is ook niet hoe de feitelijke ontwikkeling na 15 november 2012 of sedert 1 maart 2013 was (hoogstens kan die een indicatie leveren), doch wat in zijn situatie begin 2013 redelijkerwijs te verwachten viel. Relevante gezichtspunten waren een niet zonder meer ongeschikte leeftijd in relatie tot betrekkelijk goede kwalificaties, tegenover een door het lange dienstverband bij één werkgever ontstaan gebrek aan bredere professionele werkervaring. Niet of minder van belang is of [eiser] wel of niet - ook nog in het najaar van 2012 - de verwachting gekoesterd heeft dat hij een baan van grote bestendigheid had. Het was immers voor [eiser] zaak geweest om vanaf het moment dat hij wist dat zijn baan op het spel stond, alles in het werk te stellen om zich op een andere arbeidstoekomst te oriënteren. Door dit niet te doen, althans daarvan geen blijk te geven, en door zich volledig en uitsluitend te richten op (ernstig overschatte) mogelijkheden tot financiële compensatie van de kant van MBV, heeft [eiser] een verkeerde keuze gemaakt, die ten dele voor eigen rekening en risico moet komen.

Dat geldt in ieder geval voor de buitenproportioneel te achten post ‘pensioenschade’ die hij ‘berekent’ op basis van de veronderstelling dat hij nog tot de pensioenleeftijd in dienst van MBV zou zijn gebleven, in plaats van ermee te volstaan kosten van vrijwillige voortzetting van pensioenopbouw voor eigen rekening gedurende een aanzienlijk kortere termijn te (doen) bepalen.

Het voorgaande leidt ertoe dat de kantonrechter, min of meer aanhakend bij de berekening van [eiser] waarvan de uitgangspunten door MBV als zodanig niet bestreden zijn, de schade in de vorm van direct inkomensverlies per maand begroot op een bedrag dat zich globaal tussen € 800,00 en € 1 000,00 bruto beweegt en daarop een beperkte aanvulling redelijk acht ter compensatie van dreigende schade in de pensioenopbouw bij werkloosheid. Al met al wordt voor een periode die in het licht van het voorgaande korter is dan een jaar, een bedrag van in totaal € 10 000,00 bruto (plus rente als gevorderd) aan reëel te achten schadevergoeding voor rekening van MBV gebracht.

Omdat dit bedrag weliswaar naar boven afwijkt van hetgeen waartoe MBV buiten rechte bereid geweest is, maar anderszins aanmerkelijk lager uitvalt dan het minimum waartoe [eiser] MBV buiten rechte gehouden achtte (€ 25 000 bruto) en a fortiori dan de bedragen die in rechte gevorderd zijn, komt het de kantonrechter aanvaardbaar voor de proceskosten in het geheel te compenseren.

Voor toewijzing van een afzonderlijk bedrag aan vergoeding van buitengerechtelijke kosten ontbreekt een redelijke grond. De beweerde kosten aan de zijde van de gemachtigde van [eiser] hadden klaarblijkelijk in het bijzonder betrekking op enerzijds het verweer in de UWV-procedure (en dus niet op deze vordering) en anderzijds de noodzaak van stuiten van verjaring. Als [eiser] niet zo lang getalmd had met uitvoering geven aan de op 1 mei 2013 gedane aankondiging van processuele actie tegen de opzegging, was een stuitingshandeling niet nodig geweest. Van reële actie tot incasso was van stonde af aan ook daarom geen sprake omdat MBV zich na de opzegging duidelijk uitgesproken had tegen de volgens haar ongerechtvaardigde verlangens van [eiser] en een impasse over de schadevergoedingsvraag eventueel slechts in rechte doorbroken kon worden.