Uitspraken

Mondzorg legt aan haar verzoek - kort en voor zover van belang - het volgende ten grondslag.

[verweerster] heeft in de loop der jaren steeds meer werkzaamheden naar zich toe getrokken - zij werd een soort ‘manusje van alles’ - en zij werkte naar eigen inzicht meer dan de overeengekomen 20 uur per week. Op een gegeven moment werkte [verweerster] zelfs 30 uur per week. Mondzorg heeft dat weliswaar toegestaan, maar ook steeds aangegeven dat het om een tijdelijke situatie ging en dat Mondzorg geen overeenkomst voor 30 uur aan [verweerster] zou aanbieden.

In 2013 heeft Mondzorg [verweerster] op de hoogte gesteld van haar voornemen haar organisatie te gaan herinrichten. Zij heeft toen ook aan [verweerster] medegedeeld dat de circa 10 extra uren van [verweerster] boven de contracturen dan niet meer nodig zijn.

Bij overeenkomst van 27 januari 2014 is de naam van de functie van [verweerster] gewijzigd. De werkzaamheden die [verweerster] inmiddels feitelijk verrichtte, zijn dezelfde gebleven. De overeengekomen arbeidsduur is gehandhaafd op 20 uur per week en niet bijgesteld naar de 30 uur per week die [verweerster] op dat moment feitelijk werkte.

Vervolgens heeft Mondzorg [verweerster] in augustus 2014 wederom een contract aangeboden met een bijna ongewijzigde functie, nu voor 22 uur per week. [verweerster] heeft dit niet geaccepteerd, hetgeen Mondzorg onterecht en onredelijk voorkomt. Op 2 september 2014 heeft [verweerster] zich ziek gemeld. Zij heeft tot op heden niet hervat, hoewel [verweerster] volgens de bedrijfsarts wel arbeidsgeschikt is. Mondzorg heeft [verweerster] in de tussenliggende periode een vaststellingsovereenkomst aangeboden en er is twee keer een mediationtraject gestart, maar dat alles zonder succes.

Mondzorg stelt dat de arbeidsrelatie tussen partijen inmiddels ernstig en onherstelbaar verstoord is geraakt en dat zij het vertrouwen in een vruchtbare samenwerking met [verweerster] verloren is. In de optiek van Mondzorg is bedoelde verstoring voornamelijk ontstaan door de starre houding van [verweerster] en haar gedrag in reactie op een functiewijziging.

[verweerster] heeft als verweer het volgende aangevoerd.

[verweerster] verrichtte al snel na haar indiensttreding de meest uiteenlopende werkzaamheden binnen de organisatie en zij ondersteunde daarnaast het management. [verweerster] heeft dit expliciet afgestemd met de heer [naam eigenaar], oprichter en eigenaar van Mondzorg. Vanaf 2011 werkte [verweerster] structureel 30 uren per week. Dat werd niet anders nadat [naam eigenaar] in 2013 - vanwege de gestage groei van de organisatie - een manager aanstelde. [verweerster] heeft sedert 2011 ook steeds salaris voor 30 uur per week ontvangen.

Partijen zijn inderdaad op 27 januari 2014 een wijziging van de arbeidsovereenkomst overeengekomen. De feitelijke situatie voor wat betreft het aantal arbeidsuren per week werd daarbij echter niet geformaliseerd, hoewel [verweerster] daar wel om had verzocht. Er is toen - en evenmin op enig ander moment - niet uitdrukkelijk gezegd dat de 10 bovencontractuele uren niet meer nodig zouden zijn. [verweerster] heeft in elk geval tot 18 juli 2014, zijnde de dag voor het begin van haar zomervakantie, ook steeds 30 uur per week gewerkt. Die dag kwam - als een donderslag bij heldere hemel - de mededeling dat zij na de vakantie nog maar voor 20 uur terug hoefde te komen. Na de vakantie bemerkte [verweerster] bovendien dat haar functie behoorlijk was uitgehold. Haar vaste werkzaamheden waren grotendeels overgedragen aan andere/nieuwe medewerkers. Over al deze wijzigingen heeft geen overleg met [verweerster] plaatsgevonden. [verweerster] heeft de arbeidsovereenkomst die haar in augustus 2014 werd aangeboden, niet ondertekend omdat Mondzorg daarin eenzijdig de arbeidsduur van [verweerster] terugbracht van 30 naar 22 uur per week door taken bij haar weg te halen en toe te bedelen aan nieuwe medewerkers en de salariëring van [verweerster] daarop aan te passen. [verweerster] heeft dit ook met zoveel woorden gezegd, maar Mondzorg was niet bereid om daarover met haar van gedachten te wisselen.

[verweerster] stelt dat zij jarenlang met veel plezier bij Mondzorg heeft gewerkt en steeds een goede verhouding heeft gehad met haar collega’s en het management. Zij is van mening dat de onderlinge verhoudingen niet zodanig verstoord zijn dat die niet - middels een inhoudelijke mediation die nu niet heeft plaatsgevonden - zouden kunnen worden hersteld. Er is binnen Mondzorg ook nog meer dan voldoende werk voor haar voorhanden. [verweerster] concludeert daarom tot afwijzing van het verzoek. Voor het geval de kantonrechter het verzoek wel honoreert, maakt [verweerster] aanspraak op een vergoeding van € 57.610,12 bruto, uitgaande van een bruto maandsalaris van € 2.560,45 en een c-factor van 1,5 gelet op de verwijtbaarheid aan de zijde van Mondzorg.