Uitspraken

Door WOZL is niet weersproken dat in het geval van [eiser] aan de eerste voorwaarde van het Van Tuinen-arrest is voldaan, zodat dit tussen partijen vaststaat. In het tussenvonnis van 22 oktober 2014 is dit ook reeds overwogen.

Wat betreft het banden-criterium stelt WOZL zich op het standpunt dat er wel banden tussen Licom en WOZL bestonden, maar dat die banden niet zodanig nauw waren dat zij in redelijkheid een toerekening van de bij Licom bestaande kennis over de geschiktheid van [eiser] aan WOZL rechtvaardigen. Van opvolgend werkgeverschap is in de ogen van WOZL geen sprake, nu deze voorwaarde van het Van Tuinen-arrest niet is vervuld. Verder leidt WOZL uit het Van Tuinen-arrest af dat indien wordt vastgesteld dat die nauwe banden niet bestaan, beoordeeld dient te worden of de nieuwe werkgever langs andere weg inzicht had in de hoedanigheid en geschiktheid van de werknemer (WOZL noemt dit: “eigen inzicht”). WOZL komt tot de conclusie dat ook geen “eigen inzicht” van WOZL in de hoedanigheden en geschiktheid van [eiser] is komen vast te staan. Ook op deze grond is volgens haar niet voldaan aan het Van Tuinen-arrest (en dus ook geen sprake van opvolgend werkgeverschap).

Ook de kantonrechter is van oordeel dat eerst dient te worden beoordeeld of aan het banden-criterium is voldaan en dat, indien dat niet het geval is, vervolgens moet worden beoordeeld of de nieuwe werkgever langs andere weg zelf inzicht in de hoedanigheden en geschiktheid van de werknemer heeft verkregen. Partijen zijn in hun processtukken ook van deze “tweetrapsbenadering” uitgegaan.

Door WOZL is bij conclusie van antwoord ingegaan op de oorspronkelijke selectiedoelstelling: het selecteren van cao-medewerkers op basis van geschiktheid. Daartoe stelt WOZL dat zij een lijst met daarop de persoonsgegevens, functie, loon en aantal werkuren van de 187 cao-medewerkers van Licom van de curatoren kreeg. Ter comparitie en bij dupliek heeft WOZL gesteld dat het selectiecriterium op 15 oktober 2012 was dat de te selecteren mensen de juiste “mindset” moesten hebben (vanwege het concept van mensontwikkeling en de beweging van binnen naar buiten van de wsw’ers). De vraag of werknemers de juiste “mindset” hadden, komt volgens de kantonrechter neer op de vraag of de cao-medewerkers die voorheen bij Licom werkzaam waren, ook geschikt werden geacht voor een functie binnen WOZL. Het resultaat van de selectie op 15 oktober 2012 was dat aan 65 mensen de juiste “mindset” voor een functie binnen WOZL werd toegedicht. Alhoewel WOZL stelt dat er – nadat op 18 oktober 2012 bekend werd dat het in dienst nemen van 115 cao-medewerkers een harde eis van de curatoren van Licom was – een knip moet worden gemaakt waardoor de selectie weer op “nul” begon, overtuigt die door WOZL gestelde knip de kantonrechter geenszins. Immers, vaststaat dat er reeds in september 2012 een crisisteam was opgericht, dat werd bemenst door ambtenaren van in de WOZL deelnemende gemeenten. In dat crisisteam zaten in ieder geval dhr. [naam lid crisisteam 1], dhr. [naam lid crisisteam 2], dhr. [naam lid crisisteam 3] en mevr. [naam lid crisisteam 4] van de gemeente Heerlen, dhr. [naam lid crisisteam 5] van de gemeente Landgraaf en mevr. [naam lid crisisteam 6] van de gemeente Brunssum. Ook dhr. [naam bestuurssecretaris WOZL] (bestuurssecretaris WOZL) maakte deel uit van het crisisteam. Tussen partijen staat vast dat van de leden van dit crisisteam, dhr. [naam lid crisisteam 2] en dhr. [naam lid crisisteam 3] vanaf het eerste selectiegesprek van 15 oktober 2012 bij de selectie van de nieuwe medewerkers voor WOZL betrokken waren. Ook staat vast dat dhr. [naam lid crisisteam 2] en dhr. [naam lid crisisteam 3] bij dit eerste selectiegesprek ondersteuning kregen van dhr. [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] en dhr. [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 2] (beiden voorzitter van een wsw-cliëntenraad). Achterliggende gedachte was dat de heren [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] en [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 2] vanwege het vervullen van die voorzittersrollen die gewenste ondersteuning bij de selectie konden bieden. Verder staat vast dat dhr. [naam werknemer Licom 1] (partijen twisten over zijn exacte functie binnen Licom, maar vaststaat dat hij een goed beeld had van de cao-medewerkers) op 17 oktober 2012 aan het team van deze vier personen is toegevoegd. Partijen zijn het erover eens dat [naam werknemer Licom 1], juist vanwege het goede beeld dat hij van de cao-medewerkers van Licom had, aan het team werd toegevoegd. Vanaf 18 oktober 2012 sloten ook dhr. [naam lid crisisteam 5] en mevrouw [naam lid crisisteam 6] bij het team aan. Het team dat volgens WOZL met de “definitieve selectiemethodiek” op 18 oktober 2012 tot 115 namen kwam (toen duidelijk werd dat 115 een harde eis van de curatoren was), bestond dus uit de teamleden [naam lid crisisteam 1], [naam lid crisisteam 2], [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] en [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 2], te weten dezelfde personen die reeds op 15 oktober 2012 65 cao-medewerkers van Licom geschikt hadden bevonden (de juiste “mindset” hadden toegedicht) voor een functie binnen WOZL. De selectieresultaten van dit team, waarvan het aantal leden steeds werd uitgebreid, kunnen zonder meer aan WOZL worden toegerekend. Doelstelling van het team was immers om voor WOZL geschikte medewerkers te selecteren uit de groep van voorheen voor Licom werkzame cao-medewerkers. Aldus moet ten aanzien van de 65 medewerkers die op 15 oktober 2012 de juiste “mindset” werd toegedicht, worden geoordeeld dat er zodanige banden tussen WOZL en Licom bestonden, dat het door de laatste op grond van haar ervaringen met die 65 werknemers verkregen inzicht in hun hoedanigheden en geschiktheid in redelijkheid ook aan WOZL moet worden toegerekend. Kort gezegd: voor deze groep van 65 werknemers is aan het banden-criterium uit het Van Tuinen-arrest voldaan.

Tussen partijen is niet in geschil dat op 18 oktober 2012 door de curatoren van Licom de harde eis werd gesteld dat 115 cao-medewerkers van Licom door WOZL in dienst moesten worden genomen. WOZL heeft toegelicht hoe – in haar visie – de definitieve selectie na het bekend worden van die harde eis heeft plaatsvonden. Kort gezegd kwam die selectiemethode volgens WOZL op het volgende neer: 62 cao-werknemers van Licom vielen af omdat zij behoorden tot bedrijfsonderdelen die niet door WOZL zouden worden overgenomen. Van de oorspronkelijke 187 cao-werknemers van Licom resteerden aldus 125 cao-werknemers (187 minus 62). Vervolgens werden 26 cao-werknemers uitgesloten op basis van functie (door WOZL aangeduid als “njets”). Resultaat: 99 cao-werknemers bleven over (125 minus 26). Ten slotte moest er geplust worden (16 “opplussers”) om tot het aantal van 115 cao-medewerkers te geraken. Die 16 “opplussers” werden volgens WOZL geselecteerd op basis van functienoodzakelijkheid, in het licht van de wens de overgang te maken naar mensontwikkeling.

De selectiewijze van de 26 “njets” is voor de beoordeling van de vraag of er sprake is van opvolgend werkgeverschap niet van belang, aangezien vaststaat dat WOZL met deze “njets” geen arbeidsovereenkomst is aangegaan. Datzelfde geldt uiteraard ook voor de 62 cao-werknemers die behoorden tot bedrijfsonderdelen van Licom die niet door WOZL werden overgenomen (met uitzondering van de hierna te bespreken werknemers [naam werknemer Licom 2], [naam werknemer Licom 3], [naam werknemer Licom 4] en [naam werknemer Licom 5]).

Door WOZL is gesteld dat het crisisteam (waartoe worden gerekend: dhr. [naam lid crisisteam 1], dhr. [naam lid crisisteam 2], dhr. [naam lid crisisteam 3], mevr. [naam lid crisisteam 4], dhr. [naam lid crisisteam 5], mevr. [naam lid crisisteam 6] en dhr. [naam bestuurssecretaris WOZL]) geen inzage had in de digitale personeelsdossiers van Licom. Door WOZL is daarentegen wel erkend (overweging 49 conclusie van dupliek) dat dhr. [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] toegang had tot de digitale personeelsdossiers. Zoals hiervoor reeds is overwogen, staat vast dat [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] en [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 2] reeds op 15 oktober 2012 waren toegevoegd aan het team van [naam lid crisisteam 2] en [naam lid crisisteam 3] dat de eerste selectie ging verrichten. Alhoewel WOZL betwist dat [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] die personeelsdossiers daadwerkelijk heeft geraadpleegd, staat met vorenstaande erkenning van WOZL wel vast dat [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] de mogelijkheid heeft gehad om de digitale personeelsdossiers van Licom werknemers in te zien vóórdat Licom failleerde (dus tot en met 18 oktober 2012). Voor de kantonrechter is van doorslaggevend belang dat de nieuwe werkgever (WOZL) toegang heeft gehad tot door de oude werkgever (Licom) verzamelde gegevens omtrent het functioneren van de betrokken werknemers bij die oude werkgever. In de persoon van [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] heeft WOZL die toegang gehad. De vraag of en zo ja op welk moment [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] (en daarmee WOZL) daadwerkelijk van die digitale toegangsmogelijkheid gebruik heeft gemaakt, acht de kantonrechter verder niet relevant. Zoals prof. mr. W.H.A.C.M. Bouwens in zijn annotatie bij het Van Tuinen-arrest heeft betoogd (gepubliceerd in Ars Aequi december 2012), is voor toerekening aan de nieuwe werkgever “ten minste vereist dat de nieuwe werkgever toegang heeft (gehad) tot door de oude werkgever verzamelde gegevens omtrent het functioneren van de betrokken werknemer”. De kantonrechter onderschrijft dit oordeel. Waar het dus om gaat is dat [naam voorzitter wsw-cliëntenraad 1] de digitale personeelsdossiers van de Licom cao-medewerkers heeft kunnen inzien. Daarom moet worden geoordeeld dat tussen WOZL en Licom zodanige banden bestonden, dat het door Licom verkregen inzicht in de hoedanigheden en geschiktheid van de Licom-werknemers in redelijkheid ook moet worden toegerekend aan WOZL nu WOZL de mogelijkheid heeft gehad om het hier bedoelde inzicht per individuele cao-werknemer (onder wie ook de 16 “opplussers”) te verkrijgen. Samengevat: ook ten aanzien van de werknemers die niet behoorden tot de 65 werknemers met de gebleken juiste “mindset”, is aan het banden-criterium van het Van Tuinen-arrest voldaan.

Verder staat vast dat er op 24 oktober 2012 een aulabijeenkomst plaatsvond: een door de vakbond georganiseerde sessie voor Licom-medewerkers. Ook een delegatie van WOZL (waaronder [naam lid crisisteam 2]) was bij deze aulabijeenkomst aanwezig. Dat er gedurende die aulabijeenkomst onrust ontstond staat eveneens vast. Nadat op 26 oktober 2012 duidelijk was geworden dat vier personen het aanbod van WOZL om een arbeidsovereenkomst aan te gaan hadden afgewezen, moesten vier nieuwe medewerkers worden geselecteerd. Niet in geschil is dat [naam werknemer Licom 2] en [naam werknemer Licom 3] (door WOZL aangeduid als [naam werknemer Licom 3], hetgeen niet door [eiser] is weersproken) als bedrijfsmaatschappelijk werker bij Licom werkzaam waren en dat WOZL ervoor had gekozen om de afdeling waarbinnen zij werkten niet over te nemen. Voor de conclusie dat sprake is van opvolgend werkgeverschap, is toerekening van het door de opgevolgde werkgever op grond van zijn ervaringen met de werknemer verkregen inzicht niet vereist, wanneer de nieuwe werkgever dat inzicht zelf langs andere weg heeft verkregen (aldus ook de Hoge Raad in het Van Tuinen-arrest). De kantonrechter laat de vraag of er sprake is van zodanige banden tussen de nieuwe en de vorige werkgever dat het door de vorige werkgever op grond van zijn ervaringen met de werknemer verkregen inzicht in diens hoedanigheden en geschiktheid in redelijkheid moet worden toegerekend aan de nieuwe werkgever, voor wat het is. WOZL heeft namelijk onweersproken gesteld dat de positieve invloed van de maatschappelijk werkers [naam werknemer Licom 2], [naam werknemer Licom 3] en [naam werknemer Licom 4] tijdens de aulabijeenkomst aan [naam lid crisisteam 2] duidelijk was geworden. Op grond daarvan is de kantonrechter van oordeel dat dat WOZL langs andere weg (namelijk in ieder geval op die aulabijeenkomst waarbij een delegatie van WOZL aanwezig was) zelf inzicht heeft verkregen in de hoedanigheden en geschiktheid van voornoemde drie maatschappelijk werkers. Daarmee staat ten aanzien van – voor zover thans van belang – [naam werknemer Licom 4] vast dat ook aan de tweede voorwaarde van het Van Tuinen-arrest is voldaan, zodat de voorwaarden van het Van Tuinen-arrest zijn vervuld.

De vierde persoon die op 26 oktober 2012 alsnog door WOZL een arbeidsovereenkomst kreeg aangeboden (en dat aanbod accepteerde), was mevr. [naam werknemer Licom 5]. Zij was bij Licom werkzaam als medewerkster van het Bedrijfsbureau Talent. WOZL heeft gesteld dat zij onder meer van mevr. [naam] het advies kreeg om haar over te nemen, aangezien zij bekend stond als een “harde werker”. Saillant detail is overigens dat [naam werknemer Licom 5] thans nog steeds werkzaam is bij WOZL en dus niet viel in de groep die in augustus 2013 de als opzegging aan te merken aanzegging van de arbeidsovereenkomst ontving. Anders dan WOZL heeft bepleit, getuigt de mededeling dat [naam werknemer Licom 5] bekend stond als “harde werker”, wel degelijk van inzicht in de hoedanigheden en geschiktheid van [naam werknemer Licom 5]. Inzicht dat door de vorige werkgever, Licom was verkregen, en dat in redelijkheid moet worden toegerekend aan WOZL als nieuwe werkgever.

De conclusie uit het vorenstaande is dat in het geval van [eiser] is voldaan aan het banden-criterium, aangezien hij behoorde tot:

- ófwel één van de niet nader geconcretiseerde 65 cao-werknemers van Licom die de juiste “mindset” (lees: geschikt werd bevonden voor een functie binnen WOZL) werd toegedicht;

- ófwel één van de werknemers omtrent wie WOZL de mogelijkheid heeft gehad voorafgaand aan de indiensttreding het nodige inzicht te verkrijgen.